Sinds het einde van WO2 zijn er talloze oorlogen gevoerd en miljoenen mensen omgekomen, ontheemd en gewond geraakt. Dus wat vieren we eigenlijk op Bevrijdingsdag?
Ik ben groot geworden in vredestijd, maar behoor tot de eerste generatie die is geboren na 5 mei 1945. Mijn ouders en grootouders hebben de oorlog meegemaakt en ook al spraken ze er nooit over, toch voel ik op een diep en onbewust niveau wat oorlog met mensen doet. Het berooft de overlevenden van hun waardigheid, hun recht op een normaal (gezins)leven, hun toekomst, hun lichamelijke, maar ook geestelijke gezondheid. Ook al gaven mijn voorouders het nooit toe, ze liepen trauma's op die diepe sporen hebben nagelaten. Hoe kan het ook anders? Wellicht daarom zijn de verschrikkingen van fascisme geen onbekende voor me. Het is druk bezig met zijn comeback en de tekenen aan de wand schreeuwen om onze aandacht. Dit is de laars van George Orwell die "onophoudelijk op het menselijk gezicht stampt". We zien de laars in Oekraïne die rücksichtslos de mensen in het Oosten in elkaar trapt en als we goed kijken zien we ook hier zijn afdrukken.
Vele Nederlanders zijn zich niet bewust van het dreigende gevaar, zien niet in dat ze mondjesmaat van hun vrijheden worden ontdaan. De Russen en hun leiders daarentegen waarvan hun voorouders veel grotere offers hebben moeten brengen begrijpen zo veel beter dat de laars van het fascisme ons allen belaagt. Volgens sommige schattingen verloren 13 miljoen Sovjet burgers en 13 miljoen soldaten het leven. Misschien is het daarom dan ook niet meer dan logisch dat de gruweldaden van fascisme een grotere rol spelen in het collectieve (onder)bewustzijn van Rusland?
Denkt u zich eens in met wat voor een immens leed de Sovjet Unie te maken kreeg. Wat moet het voor een land betekend hebben om zulke gigantische verliezen te lijden? Een (schrale) troost is misschien dat de Sovjets aan de juiste kant van de geschiedenis vochten en uiteindelijk ondanks - om maar een voorbeeld te noemen - de verschrikkelijke belegering van Leningrad (nu St. Petersburg) de nazi's wisten te verslaan en als grootste overwinnaar uit de bus te komen. De Sovjets waren de redders, de uitblinkers en de strijders. Zonder hen zou Europa zich niet hebben kunnen ontworstelen aan de ijzeren greep van de nazi's.
President Poetin schrijft in een column over WO2 en over het ontbreken van haat in Russen het volgende:
Iedere familie verloor wel een bloedverwant en niemand ontkwam aan verdriet, terugslag en tragedie. Dat ze geen haat voelen voor de vijand vind ik wonderbaarlijk. Eerlijk gezegd kan ik hun goedheid tot op de dag van vandaag niet vatten. Mijn moeder, ze was zo ontzettend zachtaardig, zo goedhartig. En ze zei tegen me, "Waarom zouden we deze soldaten haten? Het zijn ook gewoon maar mensen en wij hebben ze in de oorlog ook gedood." Dat is uiterst opzienbarend. We zijn opgegroeid met Sovjet boeken en films... En haat bestond. Maar op de een of andere manier leefde het niet in mijn moeder. Ik zal haar woorden altijd onthouden: 'Wat kun je doen? Ze werken net zo hard als wij. Ze werden gewoon naar het front gestuurd om te vechten.""Kunnen wij hier ook niet een voorbeeld aan nemen?
We zouden ons kunnen verdiepen in de geschiedenis van Rusland (ook om zo te voorkomen dat de 'winnaar natie status' van de Sovjets wordt weggegomd) en leren hoe we de leugens die ons worden voorgeschoteld in de media kunnen ontmantelen en de tekenen aan de wand kunnen bestuderen.
Of zoals SOTT Redacteur Harrison Koehli neerpent:
Als we de geheime regels van het grote spel niet leren zullen we zoals Haffner [Duitser en schrijver van Defying Hitler] en talloze anderen van zijn generatie passief toekijken op de onverbiddelijke mars van de 'geschiedenis', zien hoe al die serene wolken samenkomen, de eerste regendruppels voelen, totdat we ons bevinden onder een gigantische onweerswolk die ons innerlijke en uiterlijke leven aan stukken scheurt.Het is overduidelijk dat we verantwoordelijkheden hebben ten aanzien van de volgende generaties, maar moeten we ons ook niet verantwoordelijk voelen voor al deze mensen die met ons in het achterhoofd hebben gestreden tegen fascisme?
Dus wat kan de mensheid doen? Welnu, we kunnen beginnen het bereik van wat belangrijk voor ons is te vergroten. De realisatie dat we onderdeel zijn van een groter geheel. We moeten de gruwelen van wat er gaande is op deze planeet onder ogen zien alsof het een kwestie is van leven en dood. Omdat het in het grote geheel zo is. Geweten. Waarheid. Zonder deze twee zal er niets veranderen. Het zal alleen maar erger worden.Fascisme overwoekert onze wereld. We kunnen een voorbeeld nemen aan de mentaliteit van de Russen, voordat het te laat is.
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief