greek protest
"Stop de plundering van Griekenland. Nee tegen austeriteit. Nee tegen afpersing."
"Ze hebben Tsipras daar gekruisigd," merkte een hoge EU-ambtenaar op die gisteren de spoedbijeenkomst van de Europese Raad had bijgewoond. "Gekruisigd."

Tsipras heeft het zeker moeilijk gehad de afgelopen dagen en weken, maar wie wordt er echt "gekruisigd" door deze reeks intensieve bijeenkomsten die gisteren tot de "overeenkomst" over de "Griekse crisis" hebben geleid? Tsipras is de Griekse premier en leider van de Syriza partij die in januari van dit jaar werd gekozen - met veel dank aan een populistische stem van de middenklasse en de lagere klasse. Hun mandaat, derhalve, was om in het belang van het Griekse volk te werken, en ongebruikelijk voor Europese regeringen die gekozen worden vanwege hun populistische kandidatenlijst, probeerde de Syriza overheid precies dat te doen.

Vergeleken met de andere meer neo-geliberaliseerde EU-lidstaten, is de Griekse economie relatief gesloten. "Gesloten" betekent in dit geval dat de fabrikanten en producenten in Griekenland de gewone Grieken zijn, waarvan de opbrengsten van hun arbeid in het land blijven ten behoeve van het Griekse volk. Dit druist in tegen het ware doel van de "Europese Economische Unie", namelijk het "open maken" van markten van lidstaten voor de winst van grote multinationals die op hun beurt de internationale "financiële markten" of een kleine kliek van internationale bankiershuizen voeden.

Natuurlijk, wordt de missionstatement van de EU als het gaat om de "Griekse crisis" gedefinieerd door het Europees Economisch en Sociaal Comité als "het bereiken van een echte participatieve democratie in de EU, door middel van maatschappelijke dialoog". Het Griekse volk, en meer recentelijk de Syriza regering, namen dit officiële mandaat op naïeve wijze voetstoots aan en streven al jarenlang dit soort sociale en economische agenda na. Dit was een grote fout, maar wie kan het ze kwalijk nemen? Het verantwoordelijk stellen van politieke en financiële power brokers is een absolute vereiste als men corruptie, vriendjespolitiek en sociale onrechtvaardigheid wil vermijden.

Maar zulke ideologische naïviteit, en in het bijzonder elke poging om ernaar te handelen, wordt zwaar bestraft door de financiële ''elite'', wiens rijkdom en status direct wordt bedreigd door de werkelijke macht van het volk. Dit is de reden waarom de Griekse regering bij de recente Eurosummit vergadering werd "gekruisigd". Zelfs Duitse krantenkoppen spraken over een "catalogus van wreedheden" en een "opzettelijke
Afbeelding
"Schuldreductie. Stevige hervormingen. De keuze is aan jou!"
vernedering" van het Griekse volk door de centrale autoriteiten van de EU. Ondertussen erkennen EU-ambtenaren dat de strenge voorwaarden van de "overeenkomst" dienen om het Griekse volk te straffen, omdat ze 'nee' hebben gestemd. Dus werd Tsipras gisteravond onderworpen aan "extensieve intellectuele waterboarding", gedwongen, op straffe van de volledige vernietiging van de Griekse economie, om zich aan extreem zware economische maatregelen te onderwerpen die neerkwamen op een volledige afschaffing van de Griekse soevereiniteit en de verarming van miljoenen Griekse burgers.

Dat is wat er gebeurt als een regering het lef heeft om het volk toe te staan om in het openbaar hun verlangen naar een echte participatieve democratie en sociale rechtvaardigheid te bevestigen. De boodschap aan de Griekse bevolking en andere Europeanen luidt, "In de EU, bestaan democratie en sociale rechtvaardigheid alleen uit woorden. Elke poging om ze tot realiteit te maken zal absoluut verpletterd worden."

Tweelaags Schuldsysteem

Schuld is niet noodzakelijkerwijs een slechte zaak in onze moderne geglobaliseerde wereld, zolang je tot een "1e wereld" land behoort. 1e wereldlanden hebben het voorrecht om leningen te verkrijgen van andere rijke landen en individuen tegen zeer lage rentes. Deze injectie van contant geld kan de economie doen "groeien" in een tempo waardoor de schuldaflossing zo goed als verzekerd is, en daardoor meer leningen en verdere "groei" bevordert.

Aan de andere kant, krijgen minder fortuinlijke landen, d.w.z. degenen die de rijke landen voortdurend willen exploiteren, leningen tegen een hogere rente, wat bekent dat ze de schuld realistischerwijs nooit terug kunnen betalen ongeacht de mate waarin ze hun economieën proberen te laten "groeien". Ze worden verder belemmerd door de beleggende instellingen, zoals het IMF, die bepalen hoe het leengeld precies moet worden besteed. Meestal zijn "armere" volkeren verplicht om het geld in producten, diensten en infrastructuur te investeren, die verstrekt zijn door bedrijven uit rijke landen. Dit zorgt ervoor dat het grootste deel van de winst wordt verwijderd uit de "arme natie", waardoor ze arm blijven en schulden hebben bij rijke landen.

Dit is de wijze waarop een "1e wereld" economie gecultiveerd werd voor het grootste deel van de 20e eeuw. Sinds de "wereldwijde bankencrisis" in 2008 echter, waren leningen die werden gegeven aan Griekenland en andere EU-landen bestemd voor herkapitalisatie van nationale banken die geld verloren door het te vergokken op de internationale casino beurs. Uiteraard, is het Griekse volk niet verantwoordelijk voor de gevolgen van een bankencrisis van internationale proporties, en toch zeggen de centrale autoriteiten van de EU, die het geld hebben uitgeleend om de schatkisten van Griekse banken te vullen, dat zij verantwoordelijk zijn, en eisten dat de Griekse regering "bezuinigingen" moet opleggen (korten van pensioenen, gezondheidszorg en salarissen van werknemers uit de publieke sector, en privatisering van openbare diensten) om het geld uit de zakken van de Griekse bevolking te vermeerderen om ze terug te betalen.

Sinds 2008, ondanks herhaalde pogingen van de centrale autoriteiten van de EU om de Grieken in het gareel te brengen, verzette de Griekse regering zich tegen de uitvoering van een aantal van de meest draconische bezuinigingsmaatregelen. Dan nog, hakte de austeriteit van de EU in Griekenland er diep op in: de lonen daalden met 20% en de werkloosheid steeg tot bijna 25%. De situatie was slecht voor Griekenland, maar Duitsland was gelukkig.
Afbeelding
Wolfgang Schäuble (midden) en zijn kliek van neo-nazi financiers
Dus, toen de Syriza partij gekozen werd door het Griekse volk in januari van dit jaar met een opdracht om de reeds opgelegde bezuinigingsmaatregelen terug te draaien, werd het duidelijk voor de centrale autoriteiten van de EU dat ze een ernstig probleem hadden. Hun eerste, en wat blijkt hun enige, respons is het dreigen met het ruïneren van de Griekse economie. Eerst zetten ze de financiering aan de Griekse banken stop, waarbij ze worden gedwongen om te sluiten en geld bij geldautomaten op rantsoen te stellen. Het effect hiervan was om de Griekse economie omlaag te drukken, wat het schrikbeeld doet opdoemen van Griekenland dat in gebreke blijft bij terugbetalingen aan houders van Griekse obligaties (leningen). Op basis van dit gefabriceerde nieuwe risico, steeg de rente (rendement) op Griekse obligaties tot 12%, waardoor de Griekse economie verder bankroet gaat.

De boodschap die wordt afgegeven was dat de Europese "elite" gemakkelijk de Griekse economie in een neerwaartse spiraal kan doen belanden waar het zich niet kan herstellen en dat de Grieken binnenkort afhankelijk kunnen zijn van internationale humanitaire hulp om in leven te blijven. Inderdaad, net als een slechterik uit een James Bond film, heeft rolstoel-gebonden Duitse minister van Financiën Schäuble opzettelijk de term "humanitaire hulp" opgenomen in de formulering van zijn voorstellen voor wat Griekenland nodig zou hebben in het geval dat zij de eurozone zou verlaten. In essentie, behandelen de centrale autoriteiten van de EU Griekenland met alle minachting die ze reserveren voor "arme" landen, terwijl ze eisen dat Griekenland aan de verplichtingen van een volwaardig EU-lid moet voldoen.

Een recent interview met de voormalige Griekse minister van Financiën Yannis Varoufakis die betrokken was bij het merendeel van de onderhandelingen met de "eurogroep", (maar gedwongen werd af te treden omdat wat hij zei té logisch was), biedt misschien wel de meest accurate samenvatting van de situatie en bevestigt mijn analyse hier:
Interviewer: Hoe was het? Is er een aspect dat je leuk vond?

Varoufakis: Ach ja, veel aspecten. Maar de voorkennis die men krijgt... om je ergste angsten bevestigd te krijgen ... Om in gesprek te zijn met de "machthebbers", en dat het zo is zoals je had gevreesd - de situatie was erger dan je had gedacht! Dus dat was leuk, om een plek op de voorste rij te hebben.

Interviewer: Waar duid je op?

Varoufakis: Het complete gebrek aan democratische scrupules, namens de veronderstelde verdedigers van Europa's democratie. [...] Dat zeer krachtige figuren je in de ogen kijken en zeggen "Je hebt gelijk, maar we gaan je toch verpletteren."
De "Griekse crisis"besprekingen in de afgelopen week, en in het bijzonder de acties van de Duitse regering, maken het overduidelijk dat de Europese Unie net als de maffia, of de CIA, handelt. Zodra je lid wordt, kun je nooit weggaan. Een land treedt toe en gelooft de propaganda over vrijheid, solidariteit, democratie en diversiteit, maar beseft al snel dat ze een molensteen van schuld om hun collectieve nekken hebben die kan en zal worden gebruikt om ervoor te zorgen dat overheden en hele bevolkingsgroepen hun soevereiniteit inleveren en in de pas lopen wat betreft het roofzuchtige kapitalisme waar de energie en rijkdom van miljoenen mensen gekanaliseerd wordt naar een paar criminelen in een raadzaal in Brussel en verder naar de vergulde gangen van internationale bankkartels.