assad
© SANA / ReutersPresident Bashar al-Assad van Syrië
"Assad is een dictator". Ik hoor het vaak, op het nieuws, in conversaties met mensen in persoon en van mensen die naar de radio show waarvan ik de co-presentator ben bellen. Maar het schokt me nog steeds elke keer als ik het hoor. Om eerlijk te zijn, denk ik dat ik moet beginnen met iets vreselijks: ik denk niet per se dat een dictator een slechte zaak is. Neem even de tijd om te kalmeren voordat ik verder ga.

Het woord 'dictator' komt uit het oude Rome, waar oorspronkelijk het ambt voor een periode van 6 maanden vervuld werd door een individu met het uitdrukkelijke doel om een specifieke taak uit te voeren. Gaius Julius Caesar wijzigde het ambt met looptijden van een heel jaar, voordat hij verkozen werd tot dictator perpetuo - dictator voor het leven.

Zoals elk publiek ambt kan men de positie misbruiken, zoals Sulla in het oude Rome. Maar dat is niet altijd het geval. Als een leider oprecht goede bedoelingen heeft met de mensen en hun steun heeft dan zitten er verschillende voordelen aan een 'goedhartige dictatuur' ten opzichte van een systeem waar het hoofdambt elke vier jaar of iets dergelijks wijzigt. Bijvoorbeeld, een korte termijn systeem begunstigt korte termijn doelen. Wat heeft een lange termijn planning voor nut als je over een paar jaar uit het ambt wordt gezet? Dat was het probleem waar Caesar mee te maken had: zijn vijanden in de reactionaire aristocratische oligarchie konden simpelweg elke wet of project die hij had geïnitieerd tijdens zijn ambt nietig verklaren. Wat heeft het voor zin om zelfs te proberen gunstige, blijvende veranderingen voort te brengen in zo'n regering? Zolang een leider blijft voldoen aan de maatstaf voor het nemen van wijze besluiten die de staat ten goede komen, waarom zou men hun niet zo lang mogelijk aan de macht willen houden in plaats van hun te vervangen na een paar jaar door een onbeduidende lokvogel uit het zakenleven.

Maar zelfs als de benoeming een hele specifieke betekenis had in het oude Rome neigt het tegenwoordig naar het oproepen van beelden van de "kwaadaardige dictator": vaak een man die levenslang heerst (of op zijn minst decennia), veel machtspolitiek bedrijft, en het belangrijkst zijn eigen mensen onderdrukt. Als je het zo beschrijft, dan is een dictator natuurlijk een slechte zaak, simpelweg vanwege de definitie dat die persoon boosaardig zou zijn. Maar wat is er, in theorie, verkeerd aan het levenslang van dienst zijn of het uitoefenen van veel macht?

Zelfs in westerse 'democratieën' is het niet ongebruikelijk voor leiders om voor langere tijd te heersen. In Canada dienden premiers William Lyon Mackenzie King en Sir John A. Macdonald respectievelijk 21,5 en 19 jaar. Meer recentelijk diende de vader van de huidige premier, Pierre Trudeau, 15,5 jaar.

Vandaag de dag dient Bashar al-Assad van Syrië zijn land al meer dan 15 jaar. Vladimir Poetin van Rusland dient al net iets langer dan 16 jaar als president en premier. Olafur Ragnar Grimsson van IJsland is al langer dan 19 jaar president. Is IJsland een dictatuur? Zo ja, dan doen ze het goed. Slechts recentelijk bijvoorbeeld werden nog een 26 bankiers gevangengezet wegens hun aandeel in de financiële crisis van 2008. Ik wens u veel geluk met het voor elkaar krijgen van dergelijke rechtvaardigheid in elke "grootste democratie ter wereld".

Grimsson heeft duidelijk niet 'alle macht' in handen. Maar Moammar al-Qadhafi die Libië 42 jaar leidde voordat hij vermoord werd had aantoonbaar veel meer 'macht' dan een persoon zoals Grimsson. En tegenstrijdig met het beeld dat ons in het westen werd gepresenteerd creëerde hij praktisch een utopische staat als men het vergelijkt met welke plek op de planeet dan ook: betaalbare huisvesting, gratis elektriciteit, onderwijs en gezondheidszorg, gigantische publieke werken en meer. Natuurlijk is dat niet meer terug te vinden in Libië; de NAVO en de VS maakten dit met de grond gelijk in naam der vrijheid en democratie. Meer informatie vindt u hier: Maar terug naar Assad. Vandaag zei Russisch parlementslid van de communistische partij Aleksandr Joesjtsjenko tegen persagentschap TASS dat Assad "bereid is om amendementen in de grondwet te bespreken, parlementaire verkiezingen te houden en, als het Syrische volk het noodzakelijk acht, zijn bereidheid om presidentiële verkiezingen te houden verklaarde. Joesjtsjenko nam deel aan een Russische delegatie die vrijdag in Damascus arriveerde vergezeld door een lading humanitaire hulp, inclusief medicijnen en kindervoeding.
Volgens Joesjtsjenko die de Syrische president in Damascus ontmoette, is Assad "absoluut overtuigd van zijn kansen [op overwinning]", mochten er verkiezingen worden gehouden.

Tijdens de ontmoeting benadrukte de Syrische leider dat "de strijd tegen terrorisme de basis voor een nieuwe en rechtvaardige wereld gebaseerd op soevereiniteit en samenwerking zal vormen".
Assad is waanzinnig populair in Syrië, maar de westerse media of politici kunnen geen geloof hechten aan dit feit. De reden is simpel: de VS wil dat Assad vertrekt. Om dit te bewerkstelligen trainen ze terroristen, bewapenen ze en financieren ze, om zo hetzelfde in Syrië aan te richten als wat ze uithaalden in Libië. En ze blijven maar hameren op de zogenaamde "gematigde oppositie" die ze steunen. Maar het probleem is dat de Syriërs deze 'oppositie' niet steunen. Het bestaat niet als zodanig. Alle gewapende groepen die het leger van Assad bestrijden gebruiken dezelfde terreurmethodes en willen hetzelfde - een "Islamitische Staat". Het steunen van dergelijke groepen - wat inhoudt dat er gewerkt wordt aan het ervoor zorgen dat zij de regering van Syrië overnemen - staat gelijk aan Rusland die de Groene Partij in de VS financiert, bewapent en traint om het Witte Huis te bestormen en de macht over te nemen - indien de Groene Partij een radicaal religieuze groep van extremistische hoofdafhakkers zou zijn, als het ware.

Om elke buitenlandse oppositie steun te verlenen is in principe compleet ondemocratisch. Om zelfs de suggestie te wekken dat het acceptabel is om een ander land mee te delen dat hun democratisch verkozen leider "moet vertrekken" zou een belediging moeten zijn aan het adres van de intelligentie van ieder nadenkend persoon op deze planeet. Het doet de vermeende grondslag van de democratie volkomen geweld aan: de wil van de mensen. Niet alleen dat. Maar de 'oppositie' die het westen steunt in Syrië zijn letterlijk terroristen! Het verbijstert mijn geest. En ik moet toegeven, ik weet niet hoe de Russen hun zelfbeheersing bewaren. Bijvoorbeeld, na Poetins speech tijdens de plenaire sessie van de Valdai conferentie van dit jaar in Sotsji stelde Neil Buckley van de Financial Times deze vraag: "Mag ik u vragen dit forum te gebruiken om concreter en gedetailleerder uiteen te zetten hoe u zich de vorm van enig vredesproces voorstelt en de uiteindelijke beslechting in Syrië? Is Rusland bereid om bijvoorbeeld een partitie voor Syrië te accepteren? Zal de heer Assad uiteindelijk een stap opzij moeten doen? Mocht hij dat doen, wat voor leider zal hem misschien vervangen?"

Poetin antwoordde:
Betreffende of al-Assad moet vertrekken of niet, ik heb al vaak gezegd dat ik denk dat het ongegrond is om zelfs deze vraag te stellen. Hoe kunnen we dat vragen en besluiten van buitenaf of deze of die leider van een land moet aanblijven of vertrekken? Het is aan de Syrische bevolking om daarover te beslissen. Laat me er toch aan toevoegen dat we zeker moeten zijn dat een regering ontstaat op basis van transparante democratische procedures. We kunnen het over een soort internationaal toezicht hebben, inclusief verkiezingsprocedures, maar dit moet objectief toezicht zijn en het belangrijkste, het moet niet partijdig zijn ten gunste van een bepaald land of groep van landen.
God zegene hem. In zijn positie zou ik wellicht de verleiding gevoeld hebben om te zeggen, "Sorry?! Op welke verdraaide planeet verblijf je?" Het aantal arrogante, imperialistische veronderstellingen achter Buckley's vraag laat nog eens zien hoezeer Amerikanen zoals hij gewend zijn aan een wereldblik waar hijzelf en de VS volkomen centraal staan, waar het Imperium altijd gelijk heeft, alle besluiten neemt en zich zelfs niet kan voorstellen dat iemand iets anders zou kunnen denken. Zijn eerste vraag was onschuldig genoeg: hoe zal het vredesproces eruit zien? Maar wie zou verantwoordelijk zijn voor een 'partitie' van Syrië? Zonder twijfel, buitenlandse machten. Met wiens toestemming zal Assad een stapje opzij 'moeten' doen? Kennelijk, buitenlandse machten. Wie zal bepalen "wat voor soort" leider hem zal vervangen? Klaarblijkelijk, buitenlandse machten. Het is pure onzin. Zoals Poetin aangeeft zijn de antwoorden duidelijk: er moeten verkiezingen gehouden worden en de Syrische bevolking zal beslissen. Hoe zou het anders moeten gaan?!

Het is verbazend dat mensen zoals Buckly zorgeloos ideeën kan accepteren dat landen zoals de VS kunnen besluiten of een democratisch verkozen leider wel of niet kan "aanblijven of vertrekken"; dat ze kunnen uitmaken waar de grenzen van een soevereine natie lopen; dat ze kunnen besluiten "wat voor soort" leider degene die ze niet mogen moet vervangen. Gekkenwerk, door en door.

Poetin plaatste het in perspectief in een ander antwoord tijdens Valdai:
Een andere collega van ons zei dat het verkeerd was om dingen te interpreteren die suggereren dat de Verenigde Staten er naar streeft om het politieke systeem en de regering in Rusland te veranderen. Ik vind het moeilijk om het daar mee eens te zijn. De VS heeft een wet die Oekraïne aangaat, maar het maakt direct melding van Rusland en deze wet kondigt aan dat het doel democratisering van de Russische Federatie is. Stel je eens voor dat wij tot de Russische wet zouden verheffen dat ons doel is om de Verenigde Staten te democratiseren, alhoewel we in principe dit zouden kunnen doen, en laat me je uitleggen waarom.

Er zijn redenen hiervoor. Iedereen weet dat er zich twee gebeurtenissen in de geschiedenis van de VS voordeden toen een president aan de macht kwam met de stemmen van de meerderheid van de leden van het kiescollege maar met de minderheid van de stemmen. Is dit democratisch? Nee, democratie is de macht van het volk, de wil van de meerderheid. Hoe kun je iemand kiezen tot het hoogste ambt met slechts een minderheid van de stemmen. Dat is een kwaal in jullie grondwet, maar wij eisen niet dat jullie je grondwet wijzigen.

We kunnen hier eeuwig over debatteren, maar als je een land hebt dat dergelijke zaken verheft tot landelijke wetgeving en dat de binnenlandse oppositie [van een ander land] financiert... Het hebben van oppositie is normaal, maar het moet kunnen overleven op eigen middelen en als je een land hebt dat openlijk miljarden spendeert aan de ondersteuning ervan, is dit dan de normale gang van zaken? Zal dit helpen met het scheppen van een sfeer van vertrouwen tussen staten? Ik denk het niet.
Ik geef Poetin groot gelijk. In feite wanneer het aankomt op verkiezingen en ten gevolge daarvan de verkozen leiders lijken Rusland en Syrië een behoorlijk stuk democratischer dan de U.S. van A. Kijk bijvoorbeeld naar de presidentiële verkiezingen van 2000:
  • de opkomst van de kiezers lag op 54,2%
  • 47,87% stemde op Bush (48,38% stemde op Gore).
Met andere woorden, van alle Amerikaanse kiesgerechtigden stemde 25,9% op Bush. Hij won, natuurlijk, hoewel Gore meer stemmen kreeg, zoals Poetin aanduidde. Maar kunt u zich voorstellen dat een Russische journalist David Cameron een dergelijke vraag zou stellen?
"Mr. Cameron, gegeven het afschuwelijke machtsmisbruik van het Obama regime, het geweld tegen vredige demonstranten en de moord op burgers door de veiligheidsdiensten 'politie' genaamd, hoe stelt u zich enig vredesproces en uiteindelijke beslechting in de Verenigde Staten voor? Is de VS bereid om bijvoorbeeld een partitie voor de VS te accepteren? Zal de heer Obama uiteindelijk een stapje opzij moeten doen? Zo ja, wat voor leider zal hem mogelijk vervangen?"
Gaat niet gebeuren.

Kijk eens naar de Amerikaanse presidentiële verkiezingen van 2012:
  • de opkomst was 58,2;
  • 51,06% stemde op Obama.
  • Zodoende stemde 29,7% van de kiesgerechtigden op Obama.
Niet slecht, of in ieder geval niet zo erg als de Bush verkiezing.

Nu steken we de vijver over en kijken we naar de Russische verkiezingen in 2012:
  • de opkomst van de kiezers was 65,25%,
  • 63,64% stemde op Poetin.
  • Zodoende stemde feitelijk 41,5% van de Russen op Poetin.
Nog beter! En zelfs nog beter, 90% van de Russen, los van het feit of ze nu op hem stemden of niet steunen hem en denken dat hij het goed doet! Dit in tegenstelling tot Obama's waarderingscijfer dat rond de 46% ligt - nauwelijks een basis van steun van het volk.

En Assad? Vele saloncritici van deze 'dictator' zijn er waarschijnlijk niet van op de hoogte dat hij net vorig jaar is herkozen, na 3 jaar oorlog tegen buitenlandse huurlingen. Tijdens de 2014 verkiezingen:
  • was de opkomst 73,42%,
  • stemde 88,7% op Assad.
  • stemde 65% dus op Assad.
Dit was te midden van een vluchtelingencrisis. Hoewel vele landen Syriërs binnen hun grenzen toestonden om te stemmen bij hun respectievelijke ambassades, stonden België, Canada, Egypte, Frankrijk, Duitsland, Saoedi-Arabië, Turkije, VAE en de VS niet toe dat er verkiezingen in hun Syrische ambassades werden gehouden.

Twee op de drie Syriërs stemden op Assad. Een op de vier Amerikanen stemde op Bush. Een op de drie Amerikanen stemde op Obama. Kennelijk klopt hier iets niet. Misschien ligt het aan mij. Wellicht spreekt men van democratieën wanneer een minderheid van mensen op de persoon aan de macht stemmen. Of dit is het geval of Syrië is democratischer dan de VS.

Als Syrië betrekkelijk snel verkiezingen houdt, zal het weer een meesterzet zijn in de oorlog tegen het imperialisme en terrorisme van de VS/NAVO. Elke belangrijke westerse politicus wordt gedwongen om de goedgekeurde onderwerpen van gesprek op geesteloze wijze te herhalen: "Assad is een dictator. Hij vermoordt zijn eigen mensen. Hij moet vertrekken." Het zijn natuurlijk allemaal leugens en laster. Maar met Syrië en Rusland in het nieuws is dit het perfecte moment voor een vrije en democratische Syrische verkiezing. Assad weet dat hij gaat winnen, want hij heeft ook waarderingscijfers a là Poetin in zijn land. Wat kan de VS dan nog zeggen? Ze zullen openlijk moeten weigeren om steun te bieden aan democratie in Syrië - in naam der democratie voor Syrië. Het zal niet voor het eerst zijn dat ze verstrikt raken in hun eigen web van leugens. Rusland en Syrië hebben hun al ontmaskerd als schaamteloze, moordzuchtige hypocrieten door het voor elkaar te krijgen dat ze openlijk terroristen die in Syrië opereren verdedigen.

Poetin heeft de Amerikanen een kans gegeven (dat geeft hij hun nog steeds, net zoals Caesar die zijn vijanden tot het einde de kans gaf om tot rede te komen). Als ze serieus willen strijden tegen terrorisme, help dan mee. Maar dat zullen ze niet doen. En dat gaan ze niet doen omdat ze het niet kunnen. Ze wilden nooit serieus terrorisme bestrijden. De gehele tijd steunden ze, creëerden ze en profiteerden ze van terreur op actieve wijze. Nu wordt het de hele wereld duidelijk. En dat is goed, voor echte vrijheid en democratie.