Commentaar: Dit artikel werd in 2014 op onze moedersite gepubliceerd, maar is nog even actueel.
Mijn Oma is een Franse dame van negenennegentig en een half jaar oud. Tijdens het uitbreken van WO I in 1914 werd zij geboren. Haar vader stierf aan het Westelijk Front in augustus 1918; slechts drie maanden voor de wapenstilstand.
Oma was slechts één van de 6 miljoen Franse kinderen die hun vader verloren. Haar moeder had een klein naaiatelier in het zuiden van Frankrijk, gespecialiseerd in jurken voor weduwen, veruit het meest populaire kledingstuk van die tijd.
Toen ze in de dertig was, maakte mijn oma ook de Tweede Wereldoorlog mee, en in 1945 ging ze met haar man mee naar Duitsland, alwaar hij als militair deel uitmaakte van de Franse bezettingstroepen die daar tot in de jaren '60 van de vorige eeuw gestationeerd waren.
Oma vond het niet leuk om bij de Duitsers te wonen; ze herinnerden haar aan haar vader die ze verloren had. Ze houdt nog steeds niet veel van de Duitsers. Ik denk dat ze nooit nadacht over het feit dat zowel de Duitse als de Franse soldaten als kanonnenvlees werden gebruikt en gemanipuleerd werden om in oorlogen te vechten die alleen voordeel opleverden voor de harteloze en hebzuchtige politici en bankiers.
Men kan gerust stellen dat oma tijdens haar lange leven, net als veel van haar leeftijdsgenoten, niet alleen alle verschrikkingen van de twintigste eeuw heeft meegemaakt maar ook de gestage devolutie van de mensheid.
Ik hou zielsveel van mijn oma. Ik ben als kind door haar opgevoed en nu ben ik degene die voor haar zorgt. Ik ga vaak naar haar bejaardentehuis. Een paar dagen geleden was ik daar en, omdat ze zelf niet veel meer kan lezen, heb ik haar stukjes voorgelezen uit verschillende tijdschriften.
Oma geniet vooral van Point de Vue (letterlijk 'Gezichtspunt'), het Franse tijdschrift over de adel en koninklijke families. Ik weet niet waarom ze zo van koningshuizen houdt. Misschien doet het haar denken aan een lang vervlogen tijd waarin concepten als ethiek, waardigheid, respect, schoonheid en moed nog betekenis hadden.
Het eerste artikel in Point de Vue's laatste uitgave ging over Camilla Parker Bowles. Toen ik oma vroeg of zij wist wie Camilla was, vertelde zij mij dat Camilla jarenlang de minnares van Prins Charles was geweest en dat zij, na Diana's dood, haar plaats had ingenomen.
Mijn oma is niet zo gecharmeerd van Camilla, de buitenechtelijke minnares, maar ze is dol op Diana, de legitieme Prinses. Op een dag zei ze en passant dat ze niet dacht dat Diana door een ongeluk om het leven was gekomen, maar dat deze het slachtoffer was geworden van een moordaanslag. Ik heb geen idee hoe ze op dat idee kwam, maar oma kan blijkbaar, ondanks haar eerbiedwaardige leeftijd, verrassend scherp zijn.
Aangezien wij geen van beiden grote Camilla-fans zijn, hebben we dit artikel snel overgeslagen en zijn we naar de veilingrubriek gegaan, waarin de foto van vier voorwerpen werd gepresenteerd (zie volgende foto).
Links onderaan de pagina staat een beeld afgebeeld van een Romeinse keizer. Het is gemaakt van agaat en gemonteerd op een vergulde bronzen sokkel. Dit prachtige kunstwerk, dat duidelijk uren werk van een hoog bekwame kunstenaar vereiste, werd vervaardigd in het begin van de 19e eeuw en is onlangs verkocht voor € 20.130 (ongeveer $ 27.000).
Rechts onderaan is een handgemaakte, volledig vergulde en met de hand beschilderde sierstoel afgebeeld van kostbaar hout. Het dak op de stoel is bevestigd op een boog en wordt ondersteund door zuilen. Dit kunstwerk werd in twee fasen vervaardigd, in de 16e en in de 19e eeuw. De oudste delen zijn dus een half millennium oud. De geschatte prijs ligt tussen €18.000 en €22.000 (tussen $26.000 en $30.000).
Links op de pagina is een afbeelding te zien van een olieverfschilderij op doek, dat in de 17e eeuw werd gemaakt door een lid van de Genuese school. Het is getiteld 'portret van een vrouw met een waaier en haar zoon'. De lijst van het schilderij is handgemaakt en volledig verguld. De geschatte prijs ligt tussen €8.000-€12.000 (ongeveer $15.000).
De vierde afbeelding, bovenaan de pagina, betreft een serie zelfportretten die Andy Warhol in de jaren zestig maakte. Het bevat zes replica's van dezelfde foto. Alleen de kleuren zijn verschillend. Waar zijn de eindeloze uren vakwerk? Waar is de schoonheid? Waar is de kunst? Wat is hier creatief aan?
In elk geval wordt de waarde van dit stel foto's geschat tussen de 18 en 25 miljoen euro. Ja, dat leest u goed. Dat is ongeveer 30 miljoen dollar. Het wordt duizend keer hoger getaxeerd dan de hierboven beschreven antieke kunstwerken.
Stelt u zich eens voor wat u met 30 miljoen euro zou kunnen doen; hoeveel levens u zou kunnen redden, hoeveel mensen u zou kunnen helpen, hoeveel dromen u waar zou kunnen maken, hoeveel ware kunstwerken u van de vergetelheid zou kunnen redden.
Maar kennelijk spenderen sommige mensen in onze wereld liever zoveel geld aan het kunsteloze, zielloze zelfportret van een persoon, Andy Warhol, die, als hij geen foto's van zichzelf maakte, homofoto's en films produceerde, herhaaldelijk betrokken was bij plagiaat, en door velen beschouwd werd als degene die kunst veranderde in weinig meer dan zinloze consumptiedrang.
Helaas onthult deze veilingrubriek een zeer duidelijk teken des tijds. In het verleden investeerden individuen hun energie, vaardigheid en geloof in de zoektocht naar kunst en schoonheid. Vandaag de dag is dat allemaal verloren gegaan; zogenaamde moderne kunst toont uitwerpselen in blik, kruisbeelden in urine, en braaksel op canvas aan kritische kunstliefhebbers.
Zelfuitgeroepen 'kunstcritici' spenderen eindeloze uren om te proberen om aan dit soort 'kunst' een ingewikkelde filosofische betekenis te geven, zodat 'kunstverzamelaars' er grote sommen geld voor neerleggen, terwijl oprechte antieke kunstwerken, gemaakt met vaardigheid, toewijding, hartstocht en meesterschap genegeerd worden. Als geld inderdaad energie is, zegt dat heel wat over de waarde, of waarschijnlijker, de afwezigheid van waarden, die door onze 'moderne' maatschappij wordt overgebracht.
Ik wilde oma met dit soort details niet misselijk maken en besloot van onderwerp te veranderen. Ik bladerde een paar bladzijden verder in het tijdschrift. Het volgende artikel ging over het leven van de Franse koning Lodewijk IX (1214-1270). Lodewijk IX is vooral bekend om zijn ziekelijke oorlog tegen 'ketters'. De twee kruistochten (de 7e en 8e) die hij leidde hadden beide rampzalige gevolgen voor alle betrokkenen. Tijdens de 7e kruistocht werd zijn 15.000-koppige leger bijna volledig vernietigd.
De dood van zijn metgezellen weerhield hem er echter niet van zijn religieuze bezieling en fanatisme voort te zetten, en enkele jaren later leidde hij de 8e kruistocht, die van korte duur was omdat de meeste troepen kort nadat ze het Afrikaanse continent hadden bereikt ziek werden, waaronder Lodewijk zelf, die in Tunis aan dysenterie stierf.
De vernietiging van zijn hele leger en zijn obsessie om iedere levende Saraceen uit te roeien werd door de katholieke kerk beloond. Lodewijk werd heilig verklaard in 1297.
Toevalligerwijs was Lodewijk IX de beschermheer van de kunst en tijdens zijn bewind werden talrijke gotische kathedralen gebouwd. Een van deze gotische getuigenissen is de Kathedraal van Rodez, welke stond afgebeeld in het laatste artikel van Point de Vue dat Oma en ik lazen.
Op de achtergrond (symbolisch voor het verleden), ziet u de Kathedraal van Rodez. Een elegante gotische creatie van natuursteen, delicaat vervaardigd door vakbekwame ambachtslieden. Het monument straalt evenwicht, harmonie en schoonheid uit. De lange toren verheft zich boven de grond van de Aveyron en weerspiegelt de eeuwige zoektocht van de mens om de 'hemel' te bereiken en zich te verbinden met de goddelijke, bovenzinnelijke vonk.
Ook al waren de mensen die hun hele leven aan dit ambitieuze project opofferden niet veel meer dan slaven, zij werden ten minste bezield door dit spirituele geloof en hoopten zo God te dienen, of in elk geval iets dat groter was dan zijzelf.
Daartegenover zien we op de voorgrond (het heden) het gloednieuwe (maar reeds verroeste) Museum Soulages. Een morbide stalen doos. U vindt hier geen vakmanschap, geen ziel, geen schoonheid, geen inspiratie. Alleen maar een afzichtelijk stuk roest dat voor de Kathedraal van Rodez staat, als de ultieme belediging, de ultieme kwelling van het acht eeuwen oude meesterwerk dat erachter ligt.
In de oudheid wisten slaven dat zij slaven waren en zij kregen voedsel, kleding en onderdak. Ondanks hun status van "arbeider" zijn de mannen die het Museum Soulages hebben gebouwd ook slaven, maar dan slaven die geloven dat ze vrij zijn, met hun schamele 'loon' dat nauwelijks genoeg is om een fatsoenlijk leven te kunnen leiden. En hen wordt uiteraard wijsgemaakt dat zij 'kunst' creëren in plaats van een afzichtelijke metalen roestbak.
Alleen al in Frankrijk zijn 15,000 arbeiders dakloos. In de VS leeft maar liefst 80% van de bevolking net boven of onder de armoedegrens, ook al hebben velen van hen een baan, of zelfs twee of drie.
En in tegenstelling tot middeleeuwse slaven, hebben de moderne slaven geen morele of spirituele begeleiding meer om hen te ondersteunen. Zij zijn beroofd van hun laatste restje hoop: het geloof in God en in het goede. Een goddeloze, waardeloze, materialistische, consumentistische, individualistische ideologie werd hun geesten opgedrongen.
De bouw van het Museum Soulages werd gefinancierd met €25 miljoen Euro belastinggeld (ongeveer 30 miljoen dollar). Hetzelfde bedrag dat iemand voor Warhols 'kunst' betaalde. Dit is waar anno 2014 ontelbare $miljoenen in dienst van de 'kunst' naartoe gaan: naar een roestige metalen doos of een zielige reeks zelfportretten van een gestoord individu.
De vernietiging van kunst is niet alleen te wijten aan toeval. De psychopathische elites willen totale controle over ieder van ons uitoefenen. Om hun doel te bereiken moeten we zo onwetend en geïsoleerd mogelijk zijn, vandaar de gecoördineerde vernietiging van culturele zaken als ware kunst, goed onderwijs, objectieve geschiedenis en ruimdenkende wetenschap, en de uitroeiing van al hetgeen mensen een gevoel van gemeenschap geeft: godsdienst, etniciteit, een natiestaat en familie.
Omdat de psychopathische elite verstoken is van geweten en creativiteit, zijn ze niet in staat hun eigen identiteit te smeden. Sterker nog, ze zijn letterlijk niet in staat om de idee van een abstracte identiteit echt te begrijpen, en dus te waarderen, precies datgene waarmee groepen normale mensen zichzelf definiëren. Voor psychopaten lijken normale mensen "niet helemaal gelijksoortig" zoals Andrew Lobaczewski aangeeft. Dat wil zeggen, voor psychopaten lijken normale mensen 'abnormaal, hun abstracte ideologieën belachelijke 'afwijkingen', en zij proberen de wereld en haar normale menselijke bevolking te dwingen zich te onderwerpen aan hun eigen onmenselijke aard en visie op de 'werkelijkheid'. Door ons elk cultureel oriëntatiepunt te ontnemen, willen zij ons beroven van het laatste stukje dat ons werkelijk menselijk maakt: ons collectief aangeboren begrip van, en bewondering voor, de waarheid, rechtvaardigheid en schoonheid.
Maakt u zich geen zorgen, ik heb oma deze overpeinzingen bespaard. Op haar leeftijd verdient ze wat gezellige momenten met haar kleinzoon. Ik vroeg me wel af, toen ik zag dat schoonheid werd afgetroefd door rotzooi in dat glossy tijdschrift over beroemdheden; waar gaat nu al die creatieve energie heen die ooit in zulke kunst tot uiting kwam?
Ik meen dat het antwoord hierop tragisch eenvoudig is: Als er geen creatie naar buiten mogelijk is, is er vernietiging vanbinnen.
Als we geen creatieve energie naar buiten toe kunnen manifesteren, zal het in onszelf gevangen blijven en woede, frustratie, verdriet of lijden voortbrengen. Uiteindelijk kan deze emotionele stress zich opstapelen en zich manifesteren in aandoen-ingen, de manier waarop ons lichaam nee zegt tegen de onderdrukking van onze creatieve energie.
Het gecoördineerde offensief tegen onze traditionele oriëntatiepunten als familie, onderwijs en religie verdient zeker nadere analyse en ik hoop meer over dit onderwerp te schrijven in vervolgartikelen.
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief