Pavlov Dog
Pavlov toonde aan dat wanneer Transmarginale Remming de overhand begint te krijgen, zich een toestand manifesteert die lijkt op hysterie. In een toestand van angst en opwinding zullen normaal verstandige mensen de meest onwaarschijnlijke suggesties aannemen.

Commentaar: Dit artikel werd op 8 juli 2007 op onze moedersite geplaatst.



Transmarginale Remming

Transmarginale Remming, of TMI, is de reactie van een organisme op overweldigende stimuli. Ironisch genoeg betekent het populaire acroniem TMI te veel informatie (too much information), wat een veel voorkomende factor van transmarginale remming kan zijn in de huidige cultuur.

Onderzoek

Ivan Pavlov somde de details van TMI op in zijn werk met betrekking tot van het conditioneren van dieren middels verscheidene stimuli, waaronder pijn. (Het is onjuist dat al Pavlovs werk bestond uit het induceren van reacties door middel van pijn, zoals vaak wordt beweerd).

Pavlov ontdekte dat het niveau van tolerantie van een organisme voor verschillende stimuli aanzienlijk varieerde, afhankelijk van fundamentele verschillen in temperament. Hij merkte op "dat het meest fundamentele erfelijke verschil tussen mensen was hoe snel zij dit instortingspunt bereikten en dat mensen die snel instorten een fundamenteel ander type zenuwstelsel hebben". [1] Dit bracht hem ertoe om steeds meer aandacht te besteden aan de noodzaak om proefpersonen te classificeren volgens hun erfelijke constitutie alvorens experimentele conditionering toe te passen. Niet alleen reageerden honden verschillend op conditionering naar gelang hun temperament, wanneer een hond onder stress bezweek, hing de behandeling af van zijn constitutietype. Pavlov bevestigde bijvoorbeeld dat kalmerende middelen zeer behulpzaam waren bij het herstellen van de stabiliteit van de zenuwen van een hond die was bezweken, maar dat het ene type 5 tot 8 maal zoveel medicatie nodig kon hebben als een ander type, zelfs indien het lichaamsgewicht precies gelijk was.

De Vier Temperamenten

Gebaseerd op het empirisch bewijs, verzameld gedurende dertig jaar onderzoek, was Pavlov overtuigd van de idee van de vier basistemperamenten. Hij merkte op dat deze temperamenten sterk overeenkwamen met die welke door Hippocrates bij de mens werden onderscheiden. Hoewel er verschillende mengvormen van basistemperamentele patronen voorkwamen bij Pavlovs honden, konden ze als zodanig worden onderscheiden zodat geen nieuwe categorieën opgesteld hoefden te worden.

Het eerste type kwam overeen met Hippocrates' "cholerische" type, dat Pavlov "sterk prikkelend" noemde. Het tweede type: "sanguinisch" dat Pavlov "levendig" noemde, was van toepassing op honden met een meer evenwichtig temperament. De normale reactie op opgelegde spanningen of conflictsituaties van deze twee types was verhoogde opwinding en meer agressief gedrag, maar daar eindigde de overeenkomst. Het "sterk prikkelende", of cholerische, type zou zo wild worden dat het volledig uit controle zou raken, in tegenstelling tot het "sanguinische" type dat zich bleef gedragen met doelgerichte en gecontroleerde reacties.

Het flegmatische type noemde Pavlov "kalm, onverstoorbaar" en het melancholische type werd het "zwakke remmende" type genoemd. Bij deze twee typen werden opgelegde spanningen en conflictsituaties eerder met passiviteit of "remming" dan met agressie tegemoet getreden. Het "zwakke remmende" type, of melancholische, had de constitutionele neiging om angsten en conflicten aan te gaan met passiviteit en het vermijden van spanning. Elke sterke experimentele spanning opgelegd aan het zenuwstelsel van een dergelijke hond resulteerde in een hond die werd teruggebracht tot een staat van remming van de hersenen en "verlamming door angst".

Pavlov ontdekte dat de andere drie typen, wanneer ze met meer stress werden geconfronteerd dan met de gebruikelijke middelen kon worden opgevangen, uiteindelijk ook in een staat terechtkwamen waarin sprake was van remming van de hersenen, die vergelijkbaar was met de staat waarin het melancholische/zwakke remmende type zeer snel terechtkwam. Hij beschouwde dit als een beschermingsmechanisme dat normaal door de hersenen als laatste redmiddel wordt gebruikt wanneer deze onder te grote druk staan. Het "zwakke remmende" type vormde een uitzondering op de andere drie typen: dit type hond kwam sneller in een toestand van beschermende remming van de hersenen en in reactie op lichtere spanningen. De belangrijkste bevinding was natuurlijk dat de vier basistypen verschillend reageerden op verschillende niveaus van stress zowel voor, tijdens als na de experimenten, waarbij het belangrijkste gegeven was dat het zwakke remmende type bijzonder vatbaar was.

Met betrekking tot het zwakke remmende type merkte Pavlov op dat, hoewel het basale temperamentspatroon is geërfd, elke hond vanaf zijn geboorte is geconditioneerd door verschillende omgevingsinvloeden die onder bepaalde stress langdurige remmende gedragspatronen kunnen voortbrengen. Daarom zal het uiteindelijke gedragspatroon van een bepaalde hond afhangen van zowel zijn eigen constitutie als van specifieke gedragspatronen, veroorzaakt door voorafgaande spanningen uit de omgeving. [2]

De Uiterste Grens-Respons

Toen Pavlov later zijn ontdekkingen over honden experimenteel toepaste op de menselijke psychologie, merkte hij zorgvuldig op wat er gebeurde wanneer het hogere zenuwstelsel van de hond voorbij de grenzen van de normale respons werd belast, en vergeleek deze toestanden met klinische rapporten betreffende verschillende soorten psychische instortingen bij de mens. Hij ontdekte dat honden van het "levendige" of "kalme onverstoorbare" type zwaarder en langduriger konden worden belast zonder een instorting te veroorzaken, dan honden van het "sterk prikkelende" en "zwak remmende" type.

Pavlov was ervan overtuigd dat deze "uiterste grens"-respons, die hij Transmarginale Remming noemde, het beschermingsmechanisme van de hersenen was. Wanneer het optrad, betekende het dat de hersenen geen andere middelen hadden om fysieke schade als gevolg van vermoeidheid en nerveuze stress te voorkomen. Hij ontdekte dat hij de mate van beschermende remming bij elke hond op ieder moment kon bepalen door gebruik te maken van het geconditioneerde reflexprotocol van de speekselklier van de hond. Zelfs als de hond bij visueel onderzoek normaal leek, kon de hoeveelheid speeksel die werd afgescheiden hem vertellen wat er in de hersenen van de hond gebeurde, d.w.z. of de remmende reactie op gang kwam en in welke fase van ontwikkeling deze zich bevond.

De Overstroming en Hersenspoeling

Een toevallige gebeurtenis leidde kennelijk tot enkele van Pavlovs meer geavanceerde experimenten in geïnduceerde TMI. In 1924, vond een overstroming plaats in Leningrad. Pavlov had een hele groep honden geconditioneerd voordat deze overstroming plaatsgreep, waarbij ze zaten opgesloten in hun kooien terwijl het water in het laboratorium gestaag steeg. De honden zwommen in doodsangst rond, vechtend om hun koppen boven water te houden, toen, op het laatst mogelijke moment, een laborant verscheen die hen door het water naar beneden trok en door de deuren van hun kooi in veiligheid bracht.

Deze gebeurtenis was duidelijk extreem beangstigend voor de honden. Sommige gingen over van een staat van acute opwinding naar ernstige Transmarginale Beschermende Remming. Toen Pavlov kort daarna enkele van hen testte, ontdekte hij dat de recent geïmplanteerde geconditioneerde reflexen alle verdwenen waren. Andere honden die de beproeving hadden doorstaan waren niet aangedaan. Pavlov realiseerde zich dat voor die honden waarvan de conditionering was weggevaagd door de doodsangst, er een verdere mate van remmende activiteit was die in staat was om de mentale lei schoon te vegen. Bij de meeste honden die dit stadium van "hersenspoeling" hadden bereikt konden later hun oude geconditioneerde gedragingen worden hersteld, maar dat vergde maanden van geduldig werk. Ze waren, in feite, "pasgeboren". Als Pavlov een druppeltje water onder de deur van het laboratorium door liet stromen, waren alle honden gevoelig voor, en aangedaan door, de aanblik; maar vooral de honden die "gehersenspoeld" waren door de overstroming.

Hoewel sommige van de honden zich hadden verzet tegen een volledige instorting, was Pavlov ervan overtuigd dat de juiste stress, "op de juiste manier toegepast", een instorting bij elk van hen had kunnen veroorzaken. Aan het eind van zijn leven vertelde Pavlov een Amerikaanse fysioloog dat de waarnemingen die hij bij deze gelegenheid had gedaan hem ervan hadden overtuigd dat iedere hond zijn "breekpunt" had. [3]

Vier Hoofdtypen van Stress

Een van Pavlovs belangrijkste bevindingen was wat er kan gebeuren met geconditioneerd gedrag wanneer de hersenen van een hond tot de "uiterste grens" worden gedreven door spanningen en conflicten die zijn gebruikelijke reactievermogen te boven gaan. Hij was in staat om wat hij noemde een "breuk in de hogere zenuwactiviteit" teweeg te brengen door gebruik te maken van vier hoofdtypen van opgelegde stress.

1) De eerste vorm van stress was eenvoudigweg een verhoging van de intensiteit van het signaal waarmee de hond aanvankelijk was geconditioneerd. Als dit geleidelijk werd verhoogd, zou de hond op een bepaald moment, wanneer het signaal te sterk was voor zijn systeem, beginnen in te storten.

2) De tweede manier om de uiterste grens-gebeurtenis te bereiken was het verlengen van de tijd tussen het geven van het signaal en de komst van voedsel. Als een hond werd geconditioneerd om vijf seconden na het waarschuwingssignaal voedsel te krijgen, en deze periode werd vervolgens verlengd, zouden tekenen van rusteloosheid en abnormaal gedrag bij de minder stabiele honden duidelijk worden. Pavlov ontdekte dat de hersenen van de hond in opstand kwamen tegen elke abnormaal lange wachtperiode terwijl ze onderworpen waren aan stress. Er zou een breekpunt optreden wanneer de hond ofwel een zeer sterke, ofwel een zeer langdurige remming moest uitoefenen. (Mensen vinden ook dat langdurig wachten terwijl ze aan stress onderworpen zijn slopend is: erger dan de gebeurtenis die de angst veroorzaakt).

3) De derde manier om een instorting teweeg te brengen was de honden te verwarren door afwijkingen in het conditioneringssignaal. Als positieve en negatieve signalen na elkaar werden gegeven, (ja, nee, ja, nee, enz.), zou de hongerige hond onzeker worden over wat er daarna zou gebeuren en dit verstoorde de normale zenuwstabiliteit. Dit is ook het geval bij de mens.

4) De vierde manier om bij een hond een instorting teweeg te brengen was door de lichamelijke toestand van de hond op de een of andere manier te destabiliseren, hetzij door hem lange perioden te laten werken, hetzij door maag-darmstoornissen op te wekken, koorts, verstoring van de klierhuishouding, chirurgie, enz.

Als de eerste drie methoden in een bepaald geval faalden om bij een hond een instorting teweeg te brengen, kon dit worden bereikt door dezelfde stress te gebruiken die had gefaald, maar dit pas te doen na het starten van het vierde protocol: fysieke destabilisering. Pavlov ontdekte eveneens dat na fysieke destabilisering een instorting kan optreden, zelfs bij honden met stabiele temperamenten en ook dat elk nieuw gedragspatroon dat daarna optreedt een vast element kon worden van de persoonlijkheid van de hond, zelfs lang na herstel van de slopende ervaring.

Bij het zwakke remmende type hond kunnen nieuwe neurotische patronen die onder dergelijke omstandigheden zijn ingeplant vaak gemakkelijk worden verwijderd door weinig meer dan doses kalmerende middelen. Maar bij de kalme en levendige types - die vaak chirurgisch gecastreerd moesten worden om ze lichamelijk voldoende te verzwakken om een instorting te veroorzaken - ontdekte Pavlov dat het nieuw geïmplanteerde patroon heel vaak onuitroeibaar was nadat de hond weer gezond was geworden. Pavlov dacht dat dit te wijten was aan de natuurlijke taaiheid van het zenuwstelsel bij dit soort honden. Het nieuwe gedrag was moeilijk te implanteren zonder de honden tijdelijk te verzwakken en leek vervolgens net zo sterk deel uit te maken van de "koppige aard" van de hond als het oude patroon.

Zoals door Pavlov werd waargenomen, varieert de mate van stimulatie sterk van individu tot individu. Hooggevoelige personen kunnen overgestimuleerd raken door het harde volume in een bioscoop of het geroezemoes op de achtergrond tijdens een grote sociale bijeenkomst. Andere personen zullen diezelfde stimulaties als ideale stimulatieniveaus of zelfs als onderprikkelend ervaren.

Drie Fasen van TMI

Pavlov stelde vast dat het vermogen van een hond om zware stress te weerstaan niet alleen afhing van zijn type, maar ook van zijn lichamelijke conditie. Zodra de uiterste grens was bereikt en cerebrale remming was geïnduceerd, begonnen er zeer vreemde dingen te gebeuren in de hersenen van de hond. Deze veranderingen konden met enige precisie worden gemeten (aan de hand van de hoeveelheid afgescheiden speeksel) en werden, in tegenstelling tot bij de mens, niet beïnvloed door subjectieve vervormingen. Dat wil zeggen, er was geen sprake van dat de hond zijn vreemde gedrag probeerde weg te verklaren of te rationaliseren, zoals mensen doen. Pavlov beschreef drie verschillende en progressieve fasen van "ultraboundary"-remming.

1) De Equivalente Fase van corticale hersenactiviteit. In deze fase resulteerden alle stimuli, van welke sterkte ook, slechts in de aanmaak van dezelfde hoeveelheden speeksel. Bij de mens wordt een soortgelijk verschijnsel waargenomen wanneer een normaal persoon in een toestand van extreme vermoeidheid verkeert; zij melden dat er zeer weinig verschil is tussen hun emotionele reacties op hetzij triviale hetzij belangrijke ervaringen. Zij kunnen zeggen: "Ik ben zo moe dat het me niets kan schelen."

2) De Paradoxale Fase. Wanneer nog sterkere spanningen worden toegepast (en dit kan pijn zijn of elke andere mentale, fysieke of emotionele spanning), gaat de equivalente fase over in de paradoxale fase. In deze toestand kunnen zwakke stimuli een sterkere reactie teweegbrengen dan een sterke stimuli. De reden hiervoor is dat de sterke stimuli alleen maar de staat van beschermende remming verhogen, terwijl de zwakke stimuli nog steeds positieve reacties kunnen opwekken. Wanneer een mens zich in dit stadium bevindt, kan zijn gedrag omkeren op een manier die voor een buitenstaander volledig irrationeel lijkt.

3) De Ultra-Paradoxale Fase. Het derde stadium is waar de positieve geconditioneerde reacties plotseling omkeren in negatieve reacties en de negatieve in positieve. De hond (of persoon) kan plotseling ontdekken dat hij houdt van wat hij voorheen verafschuwde en verafschuwt waar hij voorheen van hield. In deze fase wordt de reactie van het organisme tegengesteld aan al zijn eerdere conditionering.

Aanvullend onderzoek naar deze fasen werd gedaan door William Sargant in zijn werk met getraumatiseerde militairen.

Belang voor de Menselijke Psychologie

©n/a
Mensen lijken veel op Pavlovs honden...

Deze laatste ontdekking is van groot belang voor het begrijpen van soortgelijke veranderingen in gedrag bij mensen. Tegen het einde van een lange periode van een of andere vorm van verzwakking, waren er mensen met een zeer sterk karakter die dramatische veranderingen aanbrachten in hun denkbeelden en/of overtuigingen. Wanneer zij herstellen, blijven zij voor de rest van hun leven trouw aan hun nieuwe overtuigingen. Er zijn veel gevallen bekend van mensen die zich op verschillende manieren bekeerden - religieus, politiek, enz. - in tijden van oorlog, in de gevangenis, of na een langdurige angstaanjagende ervaring zoals een schipbreuk, een vliegtuigongeluk, enz.

Veel van het menselijk gedrag is het resultaat van geconditioneerde reactiepatronen die zich beginnen te vormen in de kindertijd en de jeugd. Deze patronen van reactie op de werkelijkheid kunnen vrijwel onveranderd blijven, maar in het algemeen heeft de gezonde volwassen mens geleerd zijn programma's aan te passen aan veranderingen in zijn omgeving. Andere menselijke reacties zijn het gevolg van studie en leren; autorijden, bijvoorbeeld. In het begin vergt het leren autorijden en het zich een weg banen in het verkeer veel aandacht. Later wordt het een automatisme en kan de bestuurder zich in het drukke stadsverkeer bewegen terwijl hij praat, eet of een aantal andere activiteiten doet. "Rijden" is een automatisch programma geworden. Maar als de bestuurder vervolgens naar het platteland reist waar weinig verkeer is, is hij in staat zich aan te passen aan veranderende omstandigheden en doet hij dit automatisch.

De hersenen van een organisme moeten dus steeds uitgebreidere structuren opbouwen van zowel positieve als negatieve geconditioneerde reacties - gedragspatronen - op de veranderende omstandigheden van de omgeving. Pavlov toonde aan dat het zenuwstelsel van een hond automatisch buitengewone onderscheidingsvermogens kon ontwikkelen. Een hond kon aan het watertanden worden gebracht als reactie op een toon van precies 500 trillingen per minuut, en niet 490 of 510.

Negatieve geconditioneerde reacties, zoals woede of "vecht of vlucht"-reacties worden in beschaafde samenlevingen over het algemeen onder controle gehouden, hoewel het af en toe nodig is ze te activeren als reactie op veranderingen in de omgeving, zoals bedreiging of een levensbedreigende noodsituatie.

De emotionele houdingen en reactiepatronen zijn ook in de mens geconditioneerd, hoewel de meeste mensen dit niet graag toegeven. Als kind leren wij ons aangetrokken of afgekeurd te voelen tot bepaalde dingen, mensen, gebeurtenissen, enzovoort. Woorden als "katholiek" of "communist" kunnen onmiddellijk emotionele reacties oproepen die geen verband houden met feiten of gegevens, maar gewoon geprogrammeerde houdingen zijn, verworven door conditionering binnen het gezin en de samenleving.

Gebruik in Mind Control

Het werk van Ivan Pavlov werd door het totalitaire regime van de Sovjet-Unie zeer nuttig bevonden bij het uitvoeren van hun politiek beleid van indoctrinatie. Ter bewijs van dit feit kan opgemerkt worden dat in juli 1950 in Rusland een medische richtlijn werd uitgevaardigd voor een heroriëntatie van de Sovjet geneeskunde op Pavloviaanse leest. [4] De reden voor deze richtlijn is blijkbaar te wijten aan de meest indrukwekkende resultaten die werden verkregen door de toepassing van Pavloviaanse principes.

Het werk van Pavlov schijnt een sterke invloed te hebben gehad op de technieken die in Rusland en China werden gebruikt voor het "ontlokken van bekentenissen", voor hersenspoeling en voor het teweegbrengen van politieke bekeringen. Dit onderzoek is in de V.S. blijkbaar voortgezet door geheime diensten die er belang bij hebben dergelijke informatie te "ontkrachten" en te marginaliseren. De meeste van Pavlovs bevindingen die van toepassing zijn op Mind Control worden gerapporteerd in een serie van Pavlovs latere lezingen, vertaald door Horsley Gantt, gepubliceerd in Groot Brittannië en de Verenigde Staten in 1941 onder de titel "Geconditioneerde Reflexen en Psychiatrie." [5] Professor Y. P. Frolovs boek over deze experimenten, Pavlov and His School [6] is ook vertaald in het Engels. Latere boeken refereerden niet of nauwelijks aan de meeste van Pavlovs belangrijke bevindingen met betrekking tot Mind Control. Joseph Wortis, M.D., benadrukte in zijn studie "Sovjet Psychiatrie", gepubliceerd in de V.S. in 1950 [7], het belang van Pavlovs experimenten voor de psychiatrie, maar gaf zeer weinig details over de laatste fase van dit werk dat betrekking had op Mind Control. Andere boeken bevatten veel details over Pavlovs vroege experimentele werk, maar weinig tot niets over zijn latere werk dat relevant is voor Mind Control en hersenspoeling.

Pavlov toonde aan dat wanneer Transmarginale Remming zich meester begon te maken van een hond, zich een toestand openbaarde die lijkt op hysterie bij een mens. De toepassingen van deze bevindingen op de menselijke psychologie suggereren dat, wil een "bekering" effectief zijn, het nodig is om op de emoties van de proefpersoon in te werken totdat hij/zij een abnormale toestand van angst, woede of uitgelatenheid bereikt. Indien een dergelijke toestand wordt gehandhaafd of geïntensiveerd met enige van verschillende middelen, is hysterie het resultaat. In een toestand van hysterie is een mens abnormaal beïnvloedbaar en kunnen invloeden in de omgeving ertoe leiden dat een reeks gedragspatronen wordt vervangen door een andere, zonder dat daarvoor overtuigende indoctrinatie nodig is. In staten van angst en opwinding zullen normaal verstandige mensen de meest onwaarschijnlijke suggesties aanvaarden.

Sociale Implicaties

De manier waarop TMI op het individu inwerkt is vrij duidelijk; wat minder duidelijk is, is hoe hysterie grotere groepen beïnvloedt, zelfs op macro-schaal. Niettemin wijzen wetenschappelijke waarnemers van de Amerikaanse samenleving sinds 11 september 2001 er vaak op, dat de gebeurtenissen van die dag een klassiek voorbeeld waren van het opwekken van Transmarginale Remming bij massa's mensen om hen te conditioneren de vernietiging van de Democratische regering van de V.S. te accepteren.

Verwijzingen

Frolov, Y.P. (1938). Pavlov and His School. Trans. by C.P. Dutt. Kegan Paul, Trench, Trubner, London.

Babkin, B.P. (1951) Pavlov. A Biography. Gollancz, London.

Asratyan, E.A. (1953) I.P. Pavlov: His Life and Work (English translation) Foreign Languages Publishing House, Moscow.

Boakes, R. A. (1984). From Darwin to behaviourism. Cambridge: Cambridge University Press.

Firkin, B. G.; & Whitworth, J. A. (1987). Dictionary of Medical Eponyms. Parthenon Publishing. ISBN 1-85070-333-7

Pavlov, I. P. (1927). Conditioned Reflexes: An Investigation of the Physiological Activity of the Cerebral Cortex (translated by G. V. Anrep). London: Oxford University Press.

Todes, D. P. (1997). "Pavlov's Physiological Factory," Isis. Vol. 88. The History of Science Society, p. 205-246.

Externe links

Battle for the Mind by William Sargant

Brainwashing: Lecture Notes: Physiological Perspective

The Battle For Your Mind

PBS article

Nobel Prize website biography of I. P. Pavlov

Institute of Experimental Medicine article on Pavlov

Link to full text of Pavlov's lectures

The Highly Sensitive Person or the HSP