Ik dacht dat ik voor de allereerste bijdrage aan deze nieuwe Substack net zo goed een onderwerp kon kiezen dat sappig en waarschijnlijk controversieel is. Maar daar komen we zo nog op terug. Eerst een korte inleiding. Politieke ponerologie is de wetenschappelijke studie van politiek kwaad. Het is geïnspireerd op het spoor dat Dr. Andrew Lobaczewski uitzette in zijn alternatieve klassieker, Politieke Ponerologie, geschreven in 1984, maar thans relevanter dan ooit. Ik heb onlangs een nieuwe editie van het boek bewerkt om het in de huidige tijd te brengen. Als ik mijn werk hier goed doe, zult u nog steeds iets meekrijgen door alleen deze artikelen te lezen, maar ik raad u toch aan het boek te lezen voor de essentiële achtergrond die het biedt. Dus, dat gezegd hebbende, zullen we er maar meteen induiken.
Kwaad bestaat uit opzettelijk gedrag dat onschuldige anderen schaadt, misbruikt, vernedert, ontmenselijkt of vernietigt - of het gebruik maken van autoriteit en systemische macht om anderen aan te moedigen en toe te staan dit namens jou te doen. (Het Lucifer Effect, p. 5)Volgens deze definitie is kwaad een vast onderdeel van het leven en kan soms onontkoombaar zijn. Op het meest basale niveau kan dit de vorm van willekeurige gewelddaden aannemen: beroofd worden op straat, opgelicht worden door een oplichter, verkracht worden door een vreemde, of het doelwit worden van een seriemoordenaar omdat je je eenvoudigweg op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bevindt. Maar het kan zich ook op andere plaatsen manifesteren. Zulk kwaad kan zich op alle sociale niveaus voordoen: in romantische relaties en gezinnen, op het werk, in alle vormen van sociale groepen (verenigingen, kerken, bedrijven, militaire eenheden), alsmede op macrosociaal niveau (overheidsbureaucratieën, leidinggevende posities en sociale structuren).
De ergste wreedheden uit de geschiedenis waren voorbeelden van macrosociaal kwaad. Om er maar een paar te noemen uit de afgelopen eeuw: het genocidale beleid van de nazi's, het goelagsysteem van de Sovjet-Unie en de gedwongen collectivisering, Mao's Grote Sprong Voorwaarts en Culturele Revolutie, Pol Pot's "Jaar Nul" en allerlei "rechtse" en "linkse" dictaturen met hun doodseskaders, martelkamers en systemen van massale onderdrukking.
De vraag is hoe dit precies in zijn werk gaat. Wat zijn de voorwaarden die dit mogelijk maken? Als samenlevingen min of meer waakzaam zijn bij het bestraffen van gewone misdaad, hoe komt het dan dat misdaad op grote schaal zo "succesvol" kan zijn? Voor Lobaczewski begint ponerogenesis altijd met een falen aan de zijde van gewone mensen. Als het gaat om kwaad op midden- of macroniveau - de ponerisatie van groepen en instellingen - bestaat de eerste stap uit het onvermogen (of beter gezegd, de atrofie van het vermogen) om de pathologieën te herkennen die tot kwaad leiden. Deze "blindheid voor Cluster B", zogezegd, opent de deur voor zulke individuen om te doen wat van nature in hun aard ligt: de mensen om hen heen immens leed berokkenen.
Hier volgen enkele voorbeelden om te laten zien hoe dit kan plaatsvinden.
Alarmsignalen Negeren
We kennen waarschijnlijk allemaal wel iemand, of meerdere personen, die met regelmaat slechte partners lijken te kiezen: " gestoorde" vriendinnen (de beste voorstelling daarvan is en zal altijd de Crazy Hot Matrix zijn - goed voorbeeld: Amber Heard?) of gewelddadige vriendjes (kent u Ira Einhorn nog?). Als hun partners een kans krijgen om hun les te leren, kunnen ze terugkijken en toegeven dat er alarmsignalen waren die ze onder het tapijt schoven. Als ze die alarmsignalen serieus hadden genomen en de relatie hadden beëindigd voordat die begon of uit de hand liep, hadden ze zichzelf kunnen redden. Het onvermogen om de gevaren in een vroeg stadium te herkennen, biedt ruimte voor mogelijk jaren van slopend, narcistisch misbruik. Hoe langer de relatie duurt, hoe moeilijker het is om eruit te stappen, en hoe vaker het gebeurt, des te minder het vermogen wordt om te zien wat er aan de hand is.
Psychotherapeute Sandra Brown schrijft: "Je kunt niet vermijden wat je niet ziet." Haar observaties van vrouwen in dergelijke relaties kunnen op alle voorbeelden hier van toepassing zijn:
Tegen de tijd dat de vrouwen naar mij werden doorverwezen, hadden ze jarenlang geleden onder verschillende gevaarlijke mannen, tot het punt waarop ze gevaarlijke mannen zagen als "gewone mannen". Ze herkenden de patronen van hun mannen niet meer als gevaarlijk. Ze waren afgestompt doordat ze jarenlang slechte keuzes hadden gemaakt. ...(Zie ook haar latere boek Women Who Love Psychopaths.)
Zelfs als er alarmsignalen waren, gaven vrouwen er de voorkeur aan zich te concentreren op de goede punten van de man en zijn negatieve, gevaarlijke of onbevredigende karaktereigenschappen of gedragingen te bagatelliseren, negeren, ontkennen of te herkaderen. Het was belangrijker om iets positiefs in hem te vinden om mee om te gaan dan om zich bewust te zijn van zijn gevaarlijke gedrag. (How to Spot a Dangerous Man, blz. xiii, 48)
Hetzelfde geldt voor hechte familiebanden. Wanneer ontdekt wordt dat een familielid een gruwelijke misdaad heeft begaan, is het niet ongewoon dat echtgenoten, ouders of kinderen weigeren zulks te geloven ("Kleine Jan zou zoiets nooit doen!"). Iedereen heeft een medestander nodig, maar de mate van ontkenning kan de grenzen van waanzin naderen, ongeacht de mate van bewijs die wordt aangevoerd ten opzichte van de weigering van de familie om het overduidelijke toe te geven. Het behoeft geen betoog dat de waarheid vaak overduidelijk is voor buitenstaanders. Langdurige blootstelling, minimalisering en verheerlijking hebben het kritisch vermogen van naasten met betrekking tot psychopathologische trekken en gedragingen verschraald.
Hij Hoort Bij Ons
We hebben niet alleen de neiging om ons te scharen rond onze directe familieleden. We doen hetzelfde binnen grotere groepen, vooral als de spirituele banden hecht zijn, zoals binnen religieuze groepen. Een kerk die haar vermogen heeft verloren om pathologie uit haar midden te onderscheiden, doet hetzelfde. Ik vat deze houding samen als "De slechtste van ons is beter dan de beste van hen." Als wij heilig zijn, moet een lid van onze kudde met een goede reputatie dat ook zijn (vooral als hij toevallig een pastoor is). In haar boek Schizophrenic Christianity, schrijft Jeri Massi:
Babiak en Hare schrijven dat religieuze gemeenschappen en andere "affiniteitsgroepen" (groepen die een aantal waarden delen) geliefde doelwitten zijn van sociopaten, omdat de banden binnen de groep sterk zijn en stevig verankerd liggen in kwesties van sterk moreel geloof, oprecht religieus geloof en gedeelde culturele identiteit. Wie die sterke banden kan aanboren, kan een enkele religieuze entiteit zover krijgen ... om geld, macht en prestige, en soms zelfs seks, af te staan aan de leider. (p. 80)Ze citeert een reglement van een kerkgenootschap uit de jaren tachtig, waarin het volgende vermeld staat:
4. CORRIGEER DE LEIDER NOOIT! Het is beter voor de mensen om een fout antwoord te horen dan om de leider omlaag gehaald te zien worden door een volgeling. ...Als een kerk bereid is om loyaliteit en zelfbeeld boven waarheid en goedheid te stellen, zal het vermogen om pathologie te herkennen vrijwel non-existent zijn, waardoor wolven relatief gemakkelijk jacht kunnen maken op de kudde.
6. Laat de leider altijd gunstig overkomen bij anderen. ...
8. ... DOE ALTIJD ALLES WAT DE LEIDER VRAAGT, OF HET NU GOED IS OF NIET. Waarom? a. Ik vertrouw erop dat hij me niet zal vragen iets immoreels of zondigs te doen! b. Als ik iets doe waarvan ik denk dat het iemand pijn zal doen, is hij degene die daarvoor verantwoordelijk is tegenover God. (p. 115)
De Volslagen Kwaadaardige Vijand
Wij zijn thans getuige van een van de meest omvangrijke grootschalige demoniseringscampagnes sinds mensenheugenis, ten gevolge van de militaire inmenging van Rusland in de burgeroorlog in Oekraïne, die reeds acht jaar aan de gang is zonder enig teken van een politieke oplossing. De hele westerse wereld heeft de hierboven beschreven dynamiek op grote schaal zien voltrekken. Als men afgaat op de beelden in de media en de verklaringen van politici zou men denken dat Oekraïne de zuiverste liberale democratie is en dat president Zelenski een held is, die zijn vaderlandslievende troepen aanvoert in een moedige verdediging van hun natie tegen het pure kwaad dat Poetin en zijn Russische indringers vertegenwoordigen.
Alles wat Russisch is, is per definitie kwaadaardig. De lijst van annuleringen nadert het niveau van absurditeit: van Tchaikovsky en Dostoevsky tot Russische katten. Aan Russische artiesten wordt gevraagd de heerser van hun land te veroordelen ter behoud van hun baan; Russische atleten mogen niet meedoen aan wereldwijde evenementen. In het verlengde daarvan zijn alle Russen (vooral alle Russische soldaten) bloeddorstige monsters, of aanhangers van bloeddorstige monsters, en daarom geen haar beter. Nogmaals, de slechtste van ons is beter dan de beste van hen.
Te midden van deze oorlogshysterie worden de volgende feiten vergeten of genegeerd (slechts enkele van de vele) : Oekraïne heeft de afgelopen 8 jaar de organisatie van doodseskaders toegestaan dan wel aangemoedigd, die Russischtalige Oekraïners die werden verdacht van sympathisering met de separatisten hebben ontvoerd, gemarteld en vermoord. Extreem-rechtse bataljons, veelal geïnspireerd door nazi-collaborateur en massamoordenaar Stepan Bandera (een held van de Oekraïense nationalisten), maken deel uit van de Oekraïense strijdkrachten. Zij beschouwen Russischtalige Oekraïners als minder dan menselijk en sommigen hebben in het openbaar verklaringen afgelegd, waarin zij pleiten voor hun uitroeiing. In de afgelopen maanden hebben leden van deze fascistische bataljons zichzelf gefilmd, terwijl zij Russische krijgsgevangenen en burgers martelden en vermoordden die verdacht werden van Russische sympathieën of van collaboratie met de vijand. Zelenski heeft oppositiepartijen vogelvrij verklaard, zijn rivalen laten arresteren en dissidenten laten verdwijnen. Gewelddadige criminelen zijn vrijgelaten uit gevangenissen en in verscheidene Oekraïense steden is eigenrichting door burgers of de menigte wijdverbreid. (Zelfs het noemen van sommige van de bovenstaande feiten zal leiden tot beschuldigingen van denken dat de Russen de "goeden" zijn of "aan de kant van Poetin staan").
Ik zal in de toekomst in een ponerologische context nog meer over Rusland en Oekraïne te vertellen hebben. Voorlopig wil ik alleen zeggen dat dit een extreem uitvloeisel is van de eerste maatstaf: alle kwaad wordt op de vijand geprojecteerd, terwijl wij zelf zuiver en heilig blijven. Wij kunnen geen kwaad doen. Oorlog is misschien wel een van de meest effectieve middelen om de perceptie van pathologie binnen de eigen groep te blokkeren (vooral wanneer die wordt gevoed door pathologische ideologieën, zoals die van de Oekraïense nationalisten). Maar wanneer dat gebeurt, geeft het de sadisten een vrijwel volledige vrijheid om te doen waar ze van houden. Ze kunnen het zelfs uitzenden zonder dat daar consequenties aan verbonden zijn.
Voor het Grotere Goed
Lobaczewski brengt in het kader van revolutionaire groepen de eerste maatstaf ter sprake. Hij schrijft:
Een verschijnsel dat alle ponerogene groepen en verenigingen gemeen hebben, is het feit dat hun leden het vermogen missen om pathologische individuen als zodanig waar te nemen (of verliezen dat onder invloed van zo'n groep) en interpreteren hun gedrag op een betoverende of melodramatische manier - zonder zelfs maar een minimaal niveau van kritiek - en schrijven hen heldhaftige of mentaal superieure kwaliteiten toe. De meningen, ideeën en oordelen van mensen met verschillende psychologische tekortkomingen worden begiftigd met een belang dat minstens gelijk is aan dat van uitmuntende individuen onder normale mensen. (Politieke Ponerologie, p. 151)Getuige de verafgoding van een ordinaire crimineel als Stepan Bandera, die hierboven werd genoemd (of die van criminelen, verkrachters en moordenaars behorend tot groepen als Antifa). De Oekraïense Rechtse Sector, het Azov-bataljon en tal van andere dergelijke groepen zijn de prototypische "ponerogene verenigingen," die door Lobaczewski worden beschreven. Hoewel ze ongetwijfeld beledigd zouden zijn om het te horen, zijn ze in die zin psychologisch gezien hetzelfde als de "Bolsjewieken" die ze zo verachten - ook zo'n ponerogene revolutionaire groep.
Alle bovengenoemde dynamieken zijn van toepassing op ponerogene politieke groeperingen - het negeren van alarmsignalen met betrekking tot individuele leden of leiders, kritiekloze solidariteit met een groep die dergelijke leden bevat, cartooneske en onrealistische belastering van de vijand - dit alles voor "de zaak", het "grotere goed." Zulke groepen beseffen niet dat door al dat kwaad naar buiten toe te projecteren, ze zichzelf openstellen om te worden wat ze klaarblijkelijk haten, misschien zelfs erger.
"Het is Mevrouw"
Als mijn uitspraken over Oekraïne nog niet omstreden genoeg zouden zijn, dan zal wat volgt dat zeker wel zijn. Laatst bevond ik me op Twitter in het gezelschap van een groep zelf-identificerende queer/transgender anarchisten. Deze korte ervaring - alsmede het doornemen van verschillende profielen van deze vriendengroep - versterkte mijn indruk dat trans- en "queer"-ideologieën een toevluchtsoord vormen voor mensen met gevaarlijke persoonlijkheidsstoornissen. Eén lid van deze groep identificeert zich als een "losgeslagen", introverte biseksuele anarchist met een antisociale persoonlijkheidsstoornis, met "sadisme" (à la Markies de Sade) als zijn persoonlijke ideologie.
De meesten gebruiken voornaamwoorden in hun biografie, terwijl sommigen beweren autistisch te zijn. Dit is op zich niet verrassend:
Vergeleken met cisgender personen worden bij transgenders en genderdiverse personen gemiddeld hogere percentages autisme en andere neurologische en psychiatrische diagnoses vastgesteld. Bij zowel autistische als niet-autistische personen scoren transgenders en genderdiverse personen gemiddeld hoger op zelfrapportagemetingen van autistische trekken, systematisering en sensorische gevoeligheid en gemiddeld lager op zelfrapportagemetingen van empathie.De prevalentie van autisme in de "genderdiverse" groep was bijna vijf keer zo hoog als in de cisgender groep (24% tegen 5%). Deze studie testte echter niet op persoonlijkheidsstoornissen. Daarvoor moeten we andere studies bekijken, zoals deze:
Bijna 50% van de deelnemers vertoonde ten minste één PD-diagnose, zonder prevalentie van genderverschillen. Borderline PD was de meest voorkomende diagnose binnen het totale onderzoek.En deze:
Internationale epidemiologische gegevens uit verschillende landen geven aan, dat de beste beschikbare schattingen van de prevalentie van een PD-diagnose bij transgender jongeren rond de 20% liggen voor adolescenten, en neigen toe te nemen tot bijna 50% bij transvolwassenen.Schattingen voor de prevalentie van PD (persoonlijkheidsstoornis) in de algemene bevolking liggen meestal in de orde van 8 tot 12%. Het is een feit dat persoonlijkheidsstoornissen sterk oververtegenwoordigd zijn in de transgender gemeenschap, maar als men hierop wijst of de gevaren ervan benadrukt, loopt men het risico beschuldigd te worden van "transfobie" of "sociale onderdrukking van neurodivergenten."
Hier speelt dezelfde dynamiek als in de bovenstaande voorbeelden. Net als bij een hechte religieuze groep, brengt lidmaatschap de bescherming van de collectieve groepsidentiteit met zich mee. En volgens de logica van de queer theorie staan de deuren wagenwijd open:
De Queer Theorie bestaat, in een notendop, om normen, normativiteit en het normale tegen te werken - dat wil zeggen, alles wat door de maatschappij als normaal kan worden beschouwd (zelfs in een nauwkeurige, neutrale beschrijving) en dus een moreel normatieve verwachting in zich draagt of als zodanig kan worden opgevat, wordt volgens de Queer Theorie als intrinsiek onderdrukkend beschouwd. Deze houding komt waarschijnlijk het duidelijkst tot uiting in de binaire tweedeling "normaal" versus "abnormaal", waarbij wordt opgemerkt dat "normaal" een relatief positieve connotatie heeft ten opzichte van "abnormaal", dat een relatief negatieve connotatie heeft. Door na te denken over de manier waarop de maatschappij de neiging heeft te verwachten dat iemands gedrag binnen bepaalde grenzen van het "normale" valt, en alles wat daarbuiten valt "abnormaal", "pervers" of "gek" is, kunnen we dit begrip wat verduidelijken. De Queer Theorie zou niet alleen proberen de grenzen van "normaal" uit te breiden met omstandigheden als homoseksualiteit of, de idee nog verder oprekkend, intersekse voorwaarden, maar ook volledig de idee afschaffen dat "normaal" allesbehalve beperkend en onderdrukkend is ...Zich identificeren met een groep waarvan het zelfbeeld gebaseerd is op dat van een onderdrukte minderheid die de categorieën van het normale afwijst, biedt een dekmantel voor gevaarlijke individuen, misschien wel de beste dekmantel. De trans- en queergemeenschap is niet alleen kritiekloos en blind voor psychopathologie (ofwel abnormale psychologie); zij bevordert deze juist door expliciet dit soort categorieën te omarmen/verwerpen. Cluster B- en Duistere Drie-persoonlijkheden hoeven zich alleen maar als trans te identificeren om de privileges te verkrijgen die daarmee gepaard gaan (en ondanks het mentale en emotionele lijden van veel dysforische gendermensen, zijn er privileges, vooral voor diegenen die niet in staat zijn tot veel daadwerkelijk emotioneel lijden). We kunnen de Daily Mail bedanken voor deze krantenkoppen:
- 'We found love in a hopeless place.' Meet the trans prisoner, 27, convicted of killing her foster father and the female double murderer she impregnated, who began their forbidden relationship at NJ women's prison
- Registered sex-offender identifying as a woman accused of exposing half-erect penis at an LA spa is a 'troubled and lawless transient with a long criminal record, who avoids parents' conservative neighborhood'
- Transgender carer who murdered her MS sufferer father with a plastic bag claiming it was a mercy killing is jailed for a minimum of four years
Transgenderisme (de ideologie, niet alleen de psychologische stoornis) is één van de bepalende kenmerken van onze huidige psychologische malaise. Ook daar zal ik nog op terugkomen, omdat zoveel van de kenmerken daarvan een ponerologische dimensie hebben: transpersonificatie, ideologie van het paard van Troje, sociale besmetting, conversief denken en meer. Maar dat alles zal binnenkort verschijnen.
Zie: https://ponerology.substack.com/p/the-first-criterion-of-ponerogenesis
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief