© ShutterstockReisverbodbeperkingen van Toepassing
Ik ben een van de meer dan 6 miljoen Canadese burgers die momenteel als politieke gevangenen worden vastgehouden. De muren van deze zeer grote gevangenis worden gevormd door de grenzen en kustlijnen van Canada. Er zijn enorme hoeveelheden land binnen de muren van deze gevangenis, zodat het voor andere Canadezen lijkt alsof we vrij zijn. Maar het reisverbod heeft muren gecreëerd die even echt aanvoelen als voorheen de Berlijnse Muur. s Nachts word ik wakker, mijn vluchtreactie geactiveerd, hart bonzend, adrenaline stromend, doodsbang. Overdag luister ik naar vrienden, buren en collega's die praten over hun recente reizen om familie in Canada te bezoeken of over vakanties in het buitenland. Velen zijn zich niet bewust van het feit dat ik een van de onzichtbare gevangenen ben. Dit stoort me nog meer dan de middernachtelijke paniekaanvallen.
Welke misdaad begingen 6 miljoen Canadezen? Welke wetten hebben we overtreden? Waarom moeten wij gevangen gehouden worden binnen de grenzen van Canada? Welk gevaar vormen wij voor vliegtuigen, treinen, bussen en boten? Wat voor schade kunnen wij onze medereizigers berokkenen? Welke ravage zouden wij kunnen aanrichten in andere naties? Waarom worden wij verguisd, gedemoniseerd en veroordeeld?
Ik ben een van de meer dan 6 miljoen Canadezen die andere gezondheidskeuzes hebben gemaakt dan het door de regering, de grote farmaceutische bedrijven en de globalistische agenda opgelegde injectieprogramma. Ik geloofde ten onrechte dat het Canadese Handvest van Rechten en Vrijheden een document is dat Canadese burgers beschermt tegen te ver gaande maatregelen en tirannie van de overheid. Ik geloofde in mijn onschuld dat ik in een vrij, democratisch land leefde. Ik werd, net als miljoenen Canadezen, op zeer schokkende wijze wakker geschud. Miljoenen verloren ook veel meer dan de mogelijkheid om te reizen of het land te verlaten. Ik vraag me af wat er voor nodig is om meer Canadezen wakker te schudden.
Toen het reisverbod in augustus 2021 werd aangekondigd, zat ik met mijn moeder en zus op het terras in de achtertuin bij mijn moeder thuis in Toronto. Ik was vanaf Vancouver Island, waar ik woon, gevlogen om mijn familie te bezoeken, die ik al 2 jaar niet had gezien. Er waren geen injecties, QR-gecodeerde vaxports of testen nodig om te vliegen. De aankondiging van het reisverbod doorboorde me als een pijl in mijn hart. Ik stortte huilend op de grond. Angst, woede en pijn die ik sinds het begin van de pandemie in stilte had gekoesterd, stroomden eruit. Ik schreeuwde. Ik ging tekeer. Ik uitte ongegeneerd mijn ketterse mening. Mijn moeder en zus hoorden het aan.
Ik vertelde hoe kwetsbaar en doodsbang ik me voelde sinds het demoniseren door de Canadese regering van de "niet-gevaccineerden" en miljoenen Canadezen zich als kleine pestkoppen achter de hatelijke propaganda schaarden. Ik vertelde hen hoe verontrustend het was om te luisteren naar naaste familieleden die de gekke anti-vaxxers en vrijheidsdemonstranten veroordeelden en afkeurden, terwijl we samen aan de limonade zaten op een familiebijeenkomst. Hoe gekwetst ik me voelde toen ik niet welkom was bij andere familieleden en vrienden thuis. Mijn zus gaf toe dat ze bang was dat ik zou sterven als ik de injectie niet zou krijgen. Ik gaf toe dat ik bang was dat mijn hele familie zou sterven omdat ze allemaal dubbel geïnjecteerd zijn. Mijn zus en ik lachten. Toen huilden we. Ik voelde onze liefde, zorg en bezorgdheid voor elkaar en gevoelige plekken in mijn hart openden zich. Ik liet me gaan en huilde nog meer. Mijn moeder keek met lichte verwarring toe en gaf me een knuffel.
Mijn moeder vertoont de eerste tekenen van Alzheimer en haar geheugen en dagelijks functioneren verslechteren snel. Ze was altijd een kritische denker. Ook al heeft ze moeite om haar gedachten onder woorden te brengen, ze weet dat er iets niet klopt. Sinds de lockdowns en het afstand houden begonnen in 2020, zijn de diensten, persoonlijke programma's en evaluaties voor mensen die Alzheimer hebben allemaal gestopt. Ze woont alleen. Mijn broers en zussen die in Toronto wonen zijn haar voornaamste zorgverleners. Ik woon 3500 km verderop. Het duurt 5-6 dagen om van Vancouver Island naar Toronto te rijden. Met het vliegtuig ben je er binnen 5 uur.
Op de dag na de bekendmaking van het reisverbod ging ik met het vliegtuig terug naar huis. Omdat ik niet wist of ik in de nabije toekomst ooit nog zou kunnen vliegen, viel mijn afscheid zwaar en voelde als definitief. Toen ik weer in British Columbia aankwam, was de gevreesde vaxpass van kracht. Meer mandaten stapelden zich op als zware lasten. De verguizing, intimidatie van andersdenkenden en discriminatie van de "niet-gevaccineerden" werden steeds erger. Ik waagde me nog maar zelden in koude, ongastvrije, openbare ruimten waar ik niet welkom was. De muren van de onzichtbare gevangenis kwamen steeds meer op me af naarmate de koude, donkere winternachten langer en langer werden.
En toen, volkomen verrassend, brak het Vrijheidskonvooi door. Het was geweldig. Een massale wake up call, toeterend en denderend door Canada. Groots en gedurfd en voor iedereen zichtbaar. Ik voelde me opgetogen en euforisch. Dit zou zeker de harten van miljoenen Canadezen aanwakkeren om op te staan en vrijheid en democratie te herstellen. Ik was totaal van slag toen de premier in wezen de oorlog verklaarde aan burgers die zich verzetten tegen de tirannie van de regering en veel Canadezen het eens waren met zijn beleid. Daarna werd de aandacht afgeleid naar buitenlandse oorlogen. Nu mogen ongevaccineerde Oekraïners op aansluitende vluchten binnen Canada vliegen, maar ongevaccineerde Canadese burgers mogen dat niet. Lees hier over vrijstellingen
En nu is het april 2022. De cognitieve achteruitgang van mijn moeder houdt aan. Haar rijbewijs is haar afgenomen toen ze onlangs een geheugentest niet goed doorstond. Zeer binnenkort zal ze haar geliefde huis uit moeten en in een verzorgingstehuis voor senioren moeten gaan wonen. Ook zij verliest haar autonomie, haar vermogen om te reizen en veel van haar gekoesterde vrijheden. Elke keer als ik haar spreek, vraagt ze wanneer ik weer naar Toronto kom. Ze e-mailt me elke week vele malen, vragend naar mijn vluchtgegevens. Ik zeg haar dat ik geen vlucht kan boeken omdat ik niet aan boord van een vliegtuig mag.
Ze begrijpt daar niets van. Ik ook niet.
Zie: https://lumacatherine.substack.com/p/6-million-canadians-detained-in-largest?s=r
Commentaar: Zwakke leiders onderdrukken om aan de macht te blijven.