Noot van de vertaler: Six Degrees of Kevin Bacon of Bacon's Law is een gezelschapsspel waarbij spelers elkaar uitdagen om willekeurig een acteur te kiezen en deze vervolgens met een andere acteur te verbinden via een film waarin beide acteurs samen zijn verschenen, waarbij dit proces wordt herhaald om te proberen de kortste weg te vinden dat leidt uiteindelijk tot de productieve Amerikaanse acteur Kevin Bacon . Het gaat ervan uit dat iedereen die betrokken is bij de Hollywood -filmindustrie binnen zes stappen via zijn filmrollen aan Bacon kan worden gekoppeld. De naam van het spel is een verwijzing naar " zes graden van scheiding ", een concept dat stelt dat twee mensen op aarde zes of minder kennissen van elkaar verwijderd zijn. Bron.
Een van de grootste struikelblokken om de aard van het menselijk kwaad te begrijpen, is de neiging om te denken dat iedereen hetzelfde is: precies hetzelfde als jij. Als je de werken van enkele socialistische filosofen van de afgelopen eeuwen erop naslaat, kan je niet anders dan lachen om hun vreemde simplistische benadering van de menselijke natuur en hun naïef utopisme.1 Als we nou maar alle privé-eigendom konden afschaffen, de band tussen ouders en kinderen konden verbreken en (in veel socialistische utopieën) gewoon elkaars vrouwen konden delen (of beter nog, het "onderdrukkende" huwelijk afschaffen en vrouwen gewoon tot gemeenschappelijke seksuele eigendom maken)2 , nou, dan zou er geen vuiltje aan de lucht zijn. Al het kwaad in de wereld zou verdwijnen (of in ieder geval gemakkelijk te bestrijden). Iedereen zou in harmonie leven, de juiste gedachten denken (omdat ouders en priesters geen invloed zouden hebben op kinderen) en alles delen in een broederschap van mensen (nou ja, er zouden een paar hardnekkige lui kunnen overblijven die weigeren om de oude gewoonten op te geven, maar die kunnen altijd nog tot slaaf gemaakt worden of zelfs een kopje kleiner). Als iedereen hetzelfde wordt behandeld, zal iedereen hetzelfde worden - op de wijze die wij wensen.
Het is vrij lastig te begrijpen hoe mannen die zo intelligent leken, zo ongelooflijk dom konden zijn. Zoals het verhaal van Aristoteles (waarschijnlijk apocrief, maar wie weet), die er tot aan zijn dood van overtuigd was dat mannen meer tanden in hun mond hadden dan vrouwen. Bertrand Russell zei ooit dat hij dit misverstand heel gemakkelijk uit de wereld had kunnen helpen, door gewoon aan zijn vrouw te vragen haar mond open te doen. Je hoeft geen kinderen te hebben gehad om het te zien, maar voor degenen die wel kinderen hebben gehad, is het duidelijk dat zelfs vanaf jonge leeftijd dezelfde trucjes niet bij iedereen werken. Daar is een simpele reden voor: mensen zijn verschillend. Sommigen zijn zo opstandig dat zelfs een harde hand hen er niet van weerhoudt problemen te veroorzaken; anderen zijn dermate meegaand dat zelfs een zweempje kritiek volstaat om hun gedrag te veranderen en een levenslange neurose uit te lokken.
Deze bollebozen dachten serieus dat het een paradijs op aarde zou zijn als elk aspect van het leven zou worden gereguleerd: iedereen zou dezelfde saaie kleren dragen, werk zou universeel en verplicht zijn, beroepen vooraf bepaald, voedsel zou strikt gerantsoeneerd zijn, "gezinnen" (voor zover die mogen bestaan) modulair en inwisselbaar. "Oh, Jantje 42729, fijn dat ik je tref. Ik wilde je even laten weten dat je overgeplaatst wordt naar Agro District Vijf. We hebben Pietje moeten verbannen omdat hij twee seizoenen achter elkaar zijn graanquota niet haalde, maar dat betekent dat we dit kwartaal ons quota voor echtelijke relaties niet kunnen halen, en de bazen hijgen daarover in mijn nek. Aangezien jouw toegewezen geboortepersoon onlangs een levensvatbaar post-coïtaal embryo ontwikkelde, zal je nieuwe onderkomen in slaapzaal 5-M73 zijn met Pietje 41946's ex-geboortepersoon, AEG-0119, binnenkort zwanger persoon AEG-0119, ja toch, Jantje? <irritant gelach> Laten we samen een keer een insectenburger gaan eten."
Maar zo verrassend zou het niet moeten zijn. Sommige van die kerels waren echt knettergek, klinisch gezien. Zoals Meslier, die "alle machtigen ter wereld" wilde ophangen met de darmen van de priesters. Of Deschamps, wiens filosofie de vernietiging vereiste van alles wat mooi was (poëzie, schilderkunst, architectuur, wetenschap) - omdat alle vormen van uitmuntendheid tevens producten en uitingen zijn van ongelijkheid. En natuurlijk ook Plato, 's werelds grootste politieke pedofiel, wiens Wetten als het ware als blauwdruk dienden voor al deze gestoorde socialistische fantasieën. Maar de meest verbijsterende tegenstrijdigheid in hun werken is de verering van gelijkheid (tot het punt dat iedereen letterlijk gelijk is in hun collectieve middelmatigheid) en het botweg hekelen van alle ongelijkheid, vlak naast de aanwezigheid van aperte ongelijkheid in de vorm van de filosoof-koning heersers van de socialistische utopie (vrijgesteld van verplichte arbeid, standaard kledingvoorschriften, openbare huisvesting, enz.) en rigide kastenstelsels.
Het is vrij eenvoudig om in te zien wat er waarschijnlijk achter de ware beweegredenen van deze goedhartige, "humanitaire" socialisten zat. Ze konden het niet uitstaan dat andere mensen meer bezittingen en macht hadden dan zijzelf, ze hadden een pathologische afkeer van het gezinsleven met de bijbehorende monogamie en autoriteit en misschien bovenal wilden ze "bevrijding" van de conventionele moraal. Kortom, het waren sociaal-psychologische buitenbeentjes die domweg niet konden omgaan met de complexiteit van het echte leven en de feiten van de menselijke natuur. Concrete voorbeelden van onrechtvaardigheid versterkten en verhardden slechts wat er al aanwezig was: een diep anti-menselijk fundament. Maar ik loop op de zaken vooruit.
Ondanks de impliciete erkenning van de noodzaak van ongelijkheid, beschouwden de utopische socialisten iedereen nog steeds als in wezen gelijk. Zij waren door maatschappij, godsdienst, eigendom en ongelijkheid eenvoudigweg gevormd op een manier die resulteerde in al het kwaad van de wereld, zoals misdaad. Als de lei schoongeveegd kon worden, zou de mensheid een nieuwe start kunnen maken en door iedereen gelijk te behandelen, zouden ze gelijk worden. Eventuele verschillen zouden niet het gevolg zijn van een inherente ongelijkheid die in de menselijke natuur is ingebouwd, maar simpelweg van sociale ongelukken - wellicht vanwege een besmetting met buitenlandse of presocialistische ideeën.
Anderzijds, of het nu gaat om de vier humores of de moderne Big Five (of welk ander persoonlijkheidsmodel dan ook), zijn er altijd mensen geweest die het voor de hand liggende konden zien en een min of meer nauwkeurige perceptie van de psychologische realiteit ontwikkelden. Heel eenvoudig gezegd verschillen mensen onafhankelijk van elkaar met betrekking tot allerlei kenmerken, met name talent. Er zijn slimme mensen die niet goed met anderen kunnen opschieten en onintelligente mensen die dat wel kunnen. Er zijn obsessieve autisten en luie smulpapen, creatieve slimmeriken en efficiënte bureaucraten, goedhartige neuroten en onverschrokken sadisten - creatieve smulpapen, obsessieve sadisten, onverschrokken bureaucraten en elke andere combinatie die je maar kunt bedenken. Mensen met een goed geheugen, of mensenkennis, of met een passie voor kunst, of een obsessie voor cijfers. Maar met zo'n dikke plank voor je kop is het vrij gemakkelijk om het voor de hand liggende te ontkennen, in ruil voor een eenvoudig idee dat alle slechte dingen wegneemt. Het comfort van zekerheid.
Naast het ontkennen van normale menselijke verscheidenheid, bestaat er een tweede struikelblok en dat betreft de blindheid voor bepaalde vormen van psychopathologie. (Ik behandelde dit in mijn eerste bijdrage over de eerste maatstaf voor het ontstaan van kwaad.) Zelfs mensen met een goed begrip van persoonlijkheidsvariaties kunnen moeite hebben met de idee van menselijk kwaad, waarbij ze weer terugvallen op sociale oorzakelijkheid om te verklaren waarom sommige mensen baby's verkrachten, anderen oma's beroven, weer anderen meervoudige moorden plegen en nog weer anderen met hun schoenen aan op hun bed springen. Als de maatschappij maar anders was, dan zouden deze duidelijk gestoorde mensen zeker uitgroeien tot gezagsgetrouwe, sociale burgers.3
Een soortgelijk probleem doet zich voor wanneer men zijn blik richt op het politieke kwaad. Desmets Psychologie van Totalitarisme toont hier een stukje van (zie mijn 6-delige serie hierover die hier begint). Desmet ontkent bijvoorbeeld niet het bestaan van psychopathie. Maar hij ontkent dat het een rol van betekenis speelt in het ontstaan van politiek kwaad. Hij benadrukt voornamelijk een grove driedeling in de mensheid: degenen die zich verzetten tegen massavorming (onderverdeeld in degenen die zich privé verzetten en degenen die zich publiekelijk verzetten), en degenen die in verschillende gradaties ten prooi vallen aan massavorming (leiders vormen het meest extreme geval).
Ik denk dat een deel van de reden voor blindheid voor de aard van het menselijk kwaad uiteindelijk terug te voeren is op de neiging om uit te gaan van de fundamentele gelijkaardigheid van mensen (ondanks enkele "oppervlakkige" variaties). Sommigen zijn misschien niet zo goed opgevoed als anderen, sommigen hebben misschien wat overdreven trekjes hier en daar, maar fundamenteel zijn we allemaal mensen, toch? Nou, min of meer. De vormen van psychopathologie die het gemakkelijkst te ontwaren zijn, zijn die vormen waarvan de aard het meest lijkt op de psychologische normaliteit. Hoe verder verwijderd van de norm, hoe moeilijker het wordt om het te ontdekken en om geen normaliteit te projecteren waar die niet bestaat.
Dat leidt mij tot mijn theorie van de "Zes Graden van de Kwaadaardige Kevin Bacon" Sommige typische vormen van kwaad voortbrengende psychopathologie zijn beter herkenbaar dan andere, terwijl hun politieke gangbaarheid (en relevantie) de neiging heeft om in de loop der tijd te verschuiven van de meer herkenbare vormen naar de minst herkenbare vormen. Net als de spreekwoordelijke kokende kikker zien we eerst niet wat er gebeurt, omdat het zo dicht bij het normale ligt, maar tegen de tijd dat we worden geregeerd door wat voor velen niet veel anders lijkt dan bizarre buitenaardse opperheren of bovenaardse demonen is het te laat en vragen we ons af hoe het zover heeft kunnen komen.
Graad 1: Footloose narcisme.
De universele pathologie. Een type eigenschap met een normale verdeling. Iedereen heeft er wel een paar, sommigen hebben er veel. Sommigen kunnen het beter verbergen dan anderen. Sommigen kan het gewoon niets schelen. Sommigen zijn "spirituele" narcisten, die "leven in het moment," zij jagen het volgende hoogtepunt na, bewonderen zichzelf in hun yogabroek terwijl ze een of andere Indiase goeroe citeren en sympathiseren met een vertrapte minderheid. Het voelt goed om goed te zijn. En het voelt goed om deel te nemen aan alle goede dingen in het leven. Omdat je het verdient. Rechten, geen verantwoordelijkheden. Oppervlakkige sociale banden. Oppervlakkige relaties. Mensen zoals ik, goed; mensen niet zoals ik, slecht. Zeg nou eerlijk, wie merkt er nu een pathologische narcist op temidden van zo'n menigte?
Narcisme, met alle morele zwakheden die het met zich meebrengt - van gemakzuchtige lafheid tot pompeuze arrogantie - is de bodem waarop alle andere pathologieën groeien. Dat brengt ons bij de smaakmakers van het slechte leven: de drie emotionele "scherpe" kruiden van pathologie. Tenslotte draaien we allemaal wel eens een beetje door.
Graad 2: Tremors van hysterie.
Zoals Desmet voorstelt, valt deze eigenschap meer onder het type "1 standaardafwijking of meer." Dit is alleen voor de bijzonder emotioneel beïnvloedbaren. De meesten van ons hebben dit waarschijnlijk wel eens in geringe mate meegemaakt - misschien zijn we gezwicht voor een of andere rage of modegril, of hebben we op een overdreven theatrale manier deelgenomen aan het drama van ons eigen leven. En we kennen allemaal wel een paar hypochonders. Of hebben een tante die meer dan eens zou zijn bezweken aan hysterische aanvallen als ze meer dan honderd jaar geleden had geleefd. Angstaanvallen, psychogene ziekten, een algemene hysterische toestand waarin emotioneel denken regeert, het gezond verstand afneemt en sociale besmetting zich verspreidt: eetstoornissen, zelfmoordclusters, aanslagen door copycats, genderdysforie op latere leeftijd, furries.
Ook al zijn we er niet allemaal vatbaar voor, we erkennen dat het min of meer normaal is. Bij wie is er tenslotte nooit eens slagvaardig ingegrepen? "Beheers jezelf, man!" We zijn allemaal bekend met hysterische uitbarstingen, ook al beseffen we niet altijd wanneer we er zelf in verwikkeld zijn. En door een vreemde vorm van massapsychologische aseksuele voortplanting, baart hysterie zijn eigen tweelingbroertje: paranoia.
Graad 3: paranoïde Stir of Echoes.
De verhoogde emotie van hysterie neemt een meer duistere toon aan en voegt elementen toe van achterdocht, vijandigheid, mentale projectie en waanideeën. Paranoïde massabewegingen zijn alleen echt succesvol in een hysterische omgeving. Anders hebben ze de neiging beperkt te zijn in reikwijdte en dood te bloeden zodra ze een bepaald niveau bereiken. Voor gewone, niet-hysterische mensen ("normalen") lijken ze gewoon gestoord - omdat ze dat vaker wel dan niet zijn. Maar in tijden van sociale beroering kan dat veranderen. Dan kan een David Koresh een Lenin of een Khomeini worden. (De geschiedenis is bezaaid met min of meer succesvolle paranoïde betoveraars: van Thomas Muntzer tot Jim Jones, Meir Kahane tot Louis Farrakhan). De coronahysterie heeft haar eigen paranoïde variant voortgebracht, waarbij de niet-gevaccineerden en degenen zonder mondkapjes op net zo gevreesd worden als, of zelfs meer dan, het virus zelf.
Degenen die onder invloed verkeren van de coronahysterie en paranoia missen echter nog steeds die andere hoofdkenmerken van paranoïde massabewegingen: overdreven angsten voor samenzweringen en verlies van autonomie. Zelfs als deze enigszins op feiten zijn gebaseerd (ik gaf bijvoorbeeld in een vorige bijdrage het voorbeeld van de alomtegenwoordigheid van samenzweringen in het Rusland van vóór de Revolutie), kan het complotdenken door toedoen van een ware paranoïde persoon ontsporen. Het beste recente voorbeeld is die speciale vorm van geestesziekte die bekend staat als QAnon.
Maar toch is paranoia nog steeds herkenbaar. Wie heeft er niet af en toe wat vijandigheid en schuldgevoelens geprojecteerd, een overdreven wantrouwen jegens machtige groepen en individuen gekoesterd, zich ten onrechte slachtoffer gevoeld, of zich in een konijnenhol van complottheorieën gestort en onderweg een paar behoorlijk maffe theorieën bedacht? Soms heb je gelijk als je je paranoïde opstelt - of is het zelfs een vereiste voor je baan. Het is alleen wanneer het duidelijke grenzen overschrijdt, dat het de aantrekkingskracht voor Jan met de pet dreigt te verliezen. (De meest effectieve politieke paranoïde personen zijn degenen die zich voordoen als normaal).
Graad 4: borderline Wild Things.
Onze huidige trend van de maand. Ga naar TikTok of Twitter en je ziet vrijwel alleen maar losgeslagen borderliners. De emotionele ontregeling (gewelddadige stemmingswisselingen, onzinnige tirades en een volledig gebrek aan zelfbeheersing), cognitieve-perceptuele stoornis (ook bekend als een totaal gebrek aan gezond verstand) en impulsiviteit zijn grenzeloos. Combineer narcistische grootheidswaanzin en paranoïde politiek met een borderline stoornis in de prefrontale hersenen en je krijgt een Mao, Stalin, of Idi Amin. (Amin stond erom bekend dat hij niet begreep wat adviseurs of diplomaten tegen hem zeiden, dus zei hij gewoon het eerste wat in hem opkwam en maakte dat tot beleid. Toen dat tot een ramp leidde, zoals ook bij Mao en Stalin het geval was, moest hij samenzweringen en saboteurs de schuld geven in plaats van toe te geven dat hij een dwaze idioot was.)4
En zelfs dan is het makkelijk genoeg om borderline gedrag te zien als iets overdreven normaals. We weten allemaal hoe het is om emotioneel te worden, om overdreven te reageren. Of op zijn minst kunnen we ons voorstellen hoe we in een woedeaanval van reactieve agressie terecht zouden kunnen komen. We weten hoe het is om geïrriteerd te zijn, om uit te vallen tegen iemand die ons toevallig op een slecht moment treft. Nog beter, we weten allemaal hoe het is om drie jaar oud te zijn.
Bovendien, kerels als Amin en Stalin waren, voor zover ik weet, niet alleen oppervlakkig charmant. Ze waren oprecht innemend. Maar ze waren ook het type dat je liet arresteren en een dag later executeren.
Tot zover de "scherpe" smaken. Nu komen we bij de koelbloedige variant.
Graad 5: Hollow Man schizoïde.
De vreemde eend in de bijt (letterlijk). Technisch gezien begint de schizoïde politieke invloed al vóór de periode van narcisme. Maar de reden om het hier te plaatsen is dat het echt één van de minst herkenbare is, en dat de invloed ervan het volledige spectrum bestrijkt en de ideologieën verschaft die door pathocraten worden gebruikt. De reden waarom schizoïden überhaupt politieke invloed kunnen uitoefenen is juist omdat de meeste mensen niet beseffen waar ze mee te maken hebben: politieke schizoïden verschuilen zich meestal achter het geschreven woord. Ze zijn slim en hebben vaak in veel dingen gelijk - hyperrationeel in feite, zodat hun theorieën meestal een soort interne logica hebben. Maar ze worden getekend door het feit dat schizoïden heel weinig begrip of respect hebben voor de menselijke aard, emotioneel als die is. Ted Kaczynski is een typisch voorbeeld: briljant, productief en niet helemaal goed bij zijn hoofd.
Op interpersoonlijk gebied echter is het een ander verhaal. In persoon kunnen schizoïden vreemd zijn en moeilijk in de omgang. Ze zijn impopulair, niet erg gezellig, emotioneel afstandelijk en kunnen afstotelijk zijn. Onder de meest kwaadaardige vormen vinden we de schoolschutters. Voeg daar pedofiele apologeten aan toe (Adam Lanza was dat ook), incels, miserabele mensenhaters en theoretici van alle soorten (transhumanistische, feministische, socialistische, islamitische, zionistische, kies maar uit).
Voor wat betreft de eerste vier graden van de Kwaadaardige Kevin Bacon kan men tenminste grossso modo stellen dat de "maatschappij" aan het probleem heeft bijgedragen. Men kan baby's op hun hoofd laten vallen, ouders kunnen grote persoonlijkheidsstoornissen veroorzaken door verwaarlozing of misbruik. Borderliners kunnen meer borderliners creëren door hun opvoedingsstijl. Maar beginnend met schizoïde stoornissen lijkt dit argument geen hout te snijden. Nee, "pesten" creëert niet de psychopathologie die ten grondslag ligt aan schietpartijen op scholen (hoewel er wel iets voor te zeggen valt dat schietpartijen op scholen tenminste gedeeltelijk een reactie zijn op pesten, waarbij het laatste een reactie is op de ongunstige kenmerken van schizoïden). Het probleem zit dieper. Zoals Lobaczewski betoogt, hebben we hier te maken met problemen aan de wortel van wat ons menselijk maakt: ons psychobiologische emotionele fundament. Een schizoïde stoornis is als emotionele bloedarmoede. Er ontbreekt iets belangrijks en de oorzaak lijkt hoofdzakelijk biologisch.
In plaats van een normale verdeling is dit meer een "half-normale" verdeling, waarschijnlijk vergelijkbaar met psychopathie, waarbij "de meerderheid geen kenmerken vertoont, een aanzienlijk deel waarden heeft die niet nul zijn en een ernstige subgroep van personen met veelvoudige geassocieerde sociale - en gedragsproblemen."
Graad 6: Black Mass psychopathie.
De allerergste. En verreweg de minst herkenbare. Het niveau van manipulatie, uitbuiting en instrumenteel geweld dat psychopaten hanteren is zo ongelofelijk, dat velen weigeren toe te geven dat dit gebeurt, zelfs nadat ze met bewijs geconfronteerd worden. "Wie zou zoiets nou kunnen doen?" Psychopaten voelen geen wroeging - ongeacht de aard van de misdaad. Ze zijn niet in staat tot liefde - wat zij een dwaze waan vinden. En ze zien de wereld van niet-psychopaten als een wereld die is ontworpen om hen te onderdrukken en hen ervan te weerhouden om gewoon zichzelf te zijn. (Omdat "gewoon zichzelf zijn" in de meeste landen vaak genoeg is voor een levenslange gevangenisstraf of erger).
Net als schizoïden begrijpen ze normale sociale interacties niet, met alle emotionele schakeringen en nuances die deze, nou ja, menselijk maken. Maar anders dan schizoïden leren ze om wat Cleckley een "masker van geestelijke gezondheid" noemde aan te nemen. Ze doen letterlijk net alsof ze volledig menselijk zijn - het hebben van emoties, het tonen van interesse, niet op een manipulatieve oplichter lijken. Net als de buitenaardse wezens in They Live moeten ze zich anders voordoen om te krijgen wat ze willen en om de gevangenis of volledige sociale uitsluiting te vermijden. Dit verhaal is me altijd bijgebleven:
Dertig jaar van deze studies, uitgevoerd door Hare en anderen, hebben bevestigd dat de hersenen van psychopaten anders werken dan de onze, vooral bij het verwerken van emoties en taal. Hare illustreerde dit eens voor Nicole Kidman, die hem in Hollywood had uitgenodigd om haar te helpen zich voor te bereiden op een rol als psychopaat in Malice. Hoe, vroeg ze zich af, kon ze het publiek laten zien dat er iets fundamenteel mis was met haar personage?Het zal geen verbazing wekken dat psychopathie het minst erkend wordt als een persoonlijkheidspathologie met een uitgesproken politieke betekenis. Zeer ten onrechte... Maar dat is alles wat ik daar voorlopig over zeg.
"Ik zei: 'Deze scène kun je gebruiken,'" zegt Hare. "'Je loopt op straat en er is een ongeluk. Een auto heeft op het zebrapad een kind aangereden. Een groep mensen verzamelt zich. Je loopt erheen, het kind ligt op de grond en er ligt overal bloed. Je krijgt een beetje bloed op je schoenen en je kijkt naar beneden en zegt, "Oh shit." Je kijkt naar het kind, enigszins geïnteresseerd, maar je bent niet geschrokken of ontzet. Je bent gewoon geïnteresseerd. Dan kijk je naar de moeder en je raakt gefascineerd door de moeder, die emotie uitstraalt, huilt, al die verschillende dingen doet. Na een paar minuten draai je je om en ga je terug naar je huis. Je gaat naar de badkamer en oefent de gelaatsuitdrukkingen van de moeder." Dan pauzeert hij en zegt: "Dat is de psychopaat: iemand die emotioneel niet begrijpt wat er aan de hand is, maar wel beseft dat er iets belangrijks is gebeurd."
Samengevat, nee, niet iedereen is hetzelfde. Bij lange na niet. De kartonnen figuren van de mensheid die in de socialistische utopieën worden voorgesteld bestaan niet en daarom zal de belachelijke fictie van de socialistische utopie nooit bestaan. (Nou ja, het zou in zekere zin kunnen, maar het is nooit mooi en zeker niet het paradijs dat de dromers ervan zich voorstellen). Een kleine minderheid is radicaal anders. En terwijl we ons al slaapwandelend door de crises van vandaag voortbewegen, naderen we enkel een meer psychopathische realiteit, omdat we die niet zien aankomen. Zou dat wel zo zijn, dan zouden we er misschien iets aan kunnen doen, maar dat lijkt onwaarschijnlijk.
Interessant is dat de populaire literatuur over deze onderwerpen een soortgelijke trend lijkt te hebben gevolgd (hoewel vooringenomenheid ten aanzien van de selectie van mijn kant een rol kan spelen):
- 1895 — The Crowd van Gustav le Bon (hysterie)
- 1930 — Psychopathology and Politics van Harold D. Lasswell (hysterie en paranoia)
- 1997 — Political Paranoia van Robert S. Robins en Jerrold M. Post (paranoia)
- 2007 — Evil Genes van Barbara Oakley (borderline en psychopathie)
- 2019 — Tyrannical Minds van Dean Haycock (psychopathie/De duistere drie)
Opmerkingen:
- De muur van schaamte (geplukt van Shafarevich): Plato, Dolcino, Muntzer, Johann of Leyden, More, Campanella, Winstanley, Vairasse, de Foigny, Fenelon, Fontenelle, Bretonne, Meslier, Morelly, Deschamps, Buonarroti, Babeuf — en dat is nog maar tot het einde van de jaren 1700.
- Was utopisch socialisme het eerste politieke incel-project? Zeg het maar!
- Ze hebben een punt. Als de voeding beter zou zijn, vergiftiging met zware metalen minder algemeen, hersenletsel bij jonge kinderen (door ondervoeding, gifstoffen, zuurstoftekort, of stomptrauma) geëlimineerd en er een manier gevonden zou worden om de slechtste opvoedingspraktijken te corrigeren, zou er waarschijnlijk veel minder criminaliteit zijn. (Zie Adrian Raine's Anatomy of Violence.) Maar deze kwaden zouden niet volledig verdwijnen.
- Paranoïden passen het best bij de overcompensatietheorie van klootzakkerig gedrag. Zij hebben werkelijk een "laag gevoel van eigenwaarde", of iets dergelijks, en projecteren hun eigen negatieve emoties, ontoereikendheid en laag zelfbeeld op anderen, die dan gedemoniseerd en/of vernietigd moeten worden. Deze theorie, hoewel algemeen toegepast, werkt echter niet bij psychopaten. Psychopaten denken werkelijk dat ze geweldig zijn.
Harrison Koehli is gastheer van MindMatters. Redacteur en substack, Political Ponerology.Zie: https://ponerology.substack.com/p/the-six-degrees-of-evil-kevin-bacon
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief