michael jackson
Ik was nooit een fan van Michael Jackson (MJ). Ik was niet echt onder de indruk van zijn muziek, noch van zijn danspasjes, hoewel ik zijn moonwalk wel cool vond. Dus MJ's artistieke genialiteit ontging me - totdat ik onlangs wat beter ben gaan opletten en me realiseerde dat er meer achter zijn genialiteit (in de Romeinse zin) zat dan muziek en dans. Ik had de vage indruk dat hij een product was van de entertainmentindustrie en dat zijn roem onverdiend was. En natuurlijk was ik erg beïnvloed door de slechte publiciteit die hem sinds het begin van de jaren '90 ten deel was gevallen, zodat ik dacht dat hij op zijn minst iemand was die erg in de war was.

Maar toen luisterde ik naar Candace Owens video "What really happened to Michael Jackson" die vorige maand werd gepost, en kwam erachter dat MJ machtige en akelige Joodse vijanden had die samenspanden om zijn reputatie, zijn rijkdom en zijn gezondheid te vernietigen. Dat wekte mijn interesse, want Joodse macht behoort tot één van de gebieden waarop ik onderzoek doe.


Een snelle zoektocht leidde me tot de verbijsterende ontdekking dat Michael Jackson in 1995, twee jaar nadat de eerste beschuldigingen van kindermisbruik tegen hem waren geuit, een single had uitgebracht met de titel They don't Care About Us, die de volgende tekst bevatte:
Jew me, sue me
Everybody, do me
Kick me, Kike me
Don't you black or white me.
Wow! De King of Pop, wiens plaat Thriller uit 1982 het best verkochte album aller tijden is (32 miljoen exemplaren), zegt dat in een hitnummer, voor het luisterend oor van de hele wereld? Sony verdoezelde de beledigende woorden (Jew en Kike) met lompe zware geluiden, maar de tekst bleef ongecensureerd en de originele versie is hier nog steeds te horen (1:10).

Toen herinnerde ik me ook dat Monika Wiesak een boek over MJ had geschreven. Omdat ik haar eerdere boek, America's Last President: What the World Lost When it Lost John F. Kennedy, las ik haar Michael Jackson: The Man, the Music, the Controversy, 2023. Hier is mijn recensie van dit prachtige en noodzakelijke boek, met een paar extra weetjes.

The story of Michael Jackson, schrijft Wiesak, "biedt een verhelderend inzicht in de wereld van entertainment, media en macht" (p. v). Dat doet het inderdaad. Inzicht in Joodse Macht in het bijzonder, wat een van mijn onderzoeksgebieden is.

In de eerste hoofdstukken geeft Wiesak een beeld van de man, gebaseerd op de getuigenissen van degenen die hem goed kenden. MJ komt absoluut over als een "vriendelijk, bedachtzaam en empathisch" persoon. Wiesak citeert uit de positieve boodschappen van zijn songteksten, waarmee hij "de goedheid die in het grootste deel van de mensheid huist, probeerde te bereiken en naar de voorgrond te brengen" (p. 158). We herinneren ons allemaal de liefdadigheidssingle "We are the world" (1985), geschreven door MJ met wat hulp van Lionel Richie (hier is MJ's prachtige originele demoversie te vinden), en uitgevoerd door vierenveertig popsterren onder de naam USA for Africa om geld in te zamelen voor het door hongersnood geteisterde Ethiopië. Het werd een wereldwijd fenomeen en markeerde het hoogtepunt van MJ's invloed op de muziekindustrie.

Het lied "Heal the World" (1991) vat eveneens de kern samen van MJ's weliswaar naïeve, maar goedhartige boodschap. In de videoclip waren kinderen uit de hele wereld te zien die zich verenigden in vrede en de soldaten inspireerden om hun geweren weg te gooien.


MJ's tekst voor zijn lied "Palestine, Don't Cry," dat hij in 1993 schreef maar nooit heeft kunnen afmaken en opnemen, bevat de regels:
I will pray for you,
Oh Palestine...
God's a place for you. ...
Come deep in my heart
I'll always love you...
And I believe in you,
Oh Palestine,
I will die for you
Aan het einde van het nummer "Earth Song" (1995) zingt Michael "What about the holy land, torn apart by creed" (maar als je naar de acapella versie luistert, klinkt "creed" [geloofsovertuiging] op 4:30 meer als "greed" [hebzucht]).

Er wordt vaak gezegd dat MJ kinderlijk bleef omdat hij geen normale jeugd had doorgemaakt. Maar hoewel daar een kern van waarheid in zit, komt MJ ook over als een diepzinnig persoon. Ik ben onder de indruk van wat hij in 2001 zei over zijn vader, die hij lang verafschuwde vanwege diens wrede gedrag:
Ik ben gaan inzien dat zelfs de hardvochtigheid van mijn vader een soort liefde was - een onvolmaakte liefde, dat wel, maar niettemin liefde. Hij pushte me omdat hij van me hield, omdat hij wilde dat geen enkel mens ooit neerkeek op zijn kroost. En nu, na verloop van tijd, voel ik een zegening en geen bitterheid. Vergiffenis nam de plaats van woede in. En in plaats van wraak heb ik verzoening gevonden. (p. 5-6)
Dit zijn woorden van een man die gerijpte wijsheid heeft verworven. Daarentegen, zullen we zien, lijken zijn vijanden extreem negatieve, hebzuchtige en wrede mensen te zijn geweest.

Paradoxaal genoeg was MJ zeer verlegen en had het moeilijk met zijn eigen lichaam. Dit is begrijpelijk voor een man die de fysieke transformaties van kindertijd naar adolescentie (met ernstige acne) naar volwassenheid heeft doorgemaakt, volledig in de schijnwerpers. Maar de media hebben zijn psychologische beperkingen kwaadaardig overdreven. Decennialang hebben ze gesuggereerd dat hij zijn huid opzettelijk verbleekte, maar uit Wiesaks boek begreep ik dat hij aan vitiligo leed, die waarschijnlijk werd veroorzaakt door ernstige brandwonden op zijn hoofdhuid in 1984. Zijn vriend David Nordahl legde uit:
De vitiligo breidde zich steeds verder uit en het was moeilijk voor hem om de juiste make-up te gebruiken als hij in het openbaar moest verschijnen of moest optreden ... Dus in het begin gebruikte hij donkere make-up om het te bedekken, maar toen het zich verder verspreidde werd het steeds moeilijker om die witte huid de kleur van de rest van zijn huid te geven, dus moest hij steeds lichtere make-up gebruiken omdat ... als je zweet ... je niet wilt dat die witte lijnen over je gezicht uitlopen. (pp. 10-11)
Wat betreft de plastische chirurgie aan zijn neus: het helpt om hem te horen zeggen hoe verschrikkelijk hij zich als tiener voelde toen zijn vader hem voor "vetneus" en "lelijkerd' uitmaakte.

In 1985 begon de pers genadeloos negatieve verhalen over MJ te verspreiden en noemde hem "Wacko Jacko." Er lijkt geen commercieel motief te zijn geweest voor dit soort slechte publiciteit. Michael was op de top van zijn roem. Was het zijn enorme spirituele invloed op de muziekwereld door het recordbrekende succes van het nummer We are the world? Is het toeval dat gangsta rap rond deze tijd zwaar werd gepromoot? MJ's boodschap was precies het tegenovergestelde van de rapcultuur, zoals de videoclip van het nummer Beat it illustreert. MJ liep volledig uit de pas met de boodschap en mentaliteit die producers in Zwart Amerika wilden injecteren.

De getuigenissen van sommige journalisten suggereren dat het systematisch aanvallen van MJ een redactioneel beleid was dat hen van bovenaf werd opgelegd (p. 14). Waarom? "De reguliere commerciële media," schrijft Wiesak, "is een werktuig van het imperium. Ze verspreiden propaganda en vormen onze samenleving. Ze overtuigen ons ervan dat oorlog het vechten waard is. Ze geven vorm aan onze cultuur. En ze ontmenselijken hun vijanden" (p. 158). Het is duidelijk dat enkele machtige mensen die de controle hebben over de reguliere commerciële media hadden besloten dat MJ hun vijand was. Zijn zoon Prince herinnert zich:
Als hij thuiskwam, was hij bezorgd over zijn veiligheid, over zijn carrière, over zijn bezittingen, omdat hij het gevoel had dat hij de verkeerde mensen tegen zich in het harnas aan het jagen was en dat dit tot gevolg had dat hij een doelwit was geworden, hetzij door zijn boodschappen over eenheid of het ter verantwoording roepen van andere entiteiten, om wat voor reden dan ook, hij maakte zichzelf tot doelwit. (p. 159)
In augustus 1993 werd MJ ervan beschuldigd de 13-jarige Jordan Chandler seksueel te hebben misbruikt. Later werd onthuld dat Jordans vader, Evan Chandler, zijn zoon had gedwongen, en mogelijk gedrogeerd, om deze beschuldigingen te uiten. Een verontwaardigde Jordan zou een jaar later, op 14-jarige leeftijd, wettelijke ontvoogding van zijn twee ouders eisen en verkrijgen.

Evan Chandler was een tandarts met een voorgeschiedenis van wanpraktijken en met ambities als Hollywood scriptschrijver. Hij probeerde, en faalde daarin, om de vriendschap van zijn zoon met MJ voor zijn eigen gewin te gebruiken. Op 8 juli 1993 voerde hij een telefoongesprek met David Schwartz, de man van zijn ex-vrouw, die dit telefoongesprek opnam, waarin hij zijn plan om MJ kapot te maken, uiteenzette. Toen hij het over zijn advocaat had, zei hij (de opname is te horen in de video van Candice Owens, op 15 minuten):
Ik heb de akeligste rotzak uitgekozen die ik maar kon vinden en het enige wat hij wil is dit zo snel mogelijk naar buiten brengen, zo groots mogelijk, en daarbij zoveel mogelijk mensen voor schut zetten. ... Ik bedoel, het kan een bloedbad worden als ik niet krijg wat ik wil. ... Als ik eenmaal dat telefoontje heb gepleegd, gaat deze man gewoon iedereen kapotmaken op elke slinkse, gemene, wrede manier die hij maar kan bedenken. En ik heb hem de volledige bevoegdheid gegeven om dat te doen. ... Als ik hiermee doorga, dan zal ik dik winnen. Ik kan op geen enkele manier verliezen. Dat heb ik grondig onderzocht. ... Ik krijg alles wat ik wil, en... Michaels carrière zal voorbij zijn. ... Deze man zal ongelooflijk vernederd worden. Je zult het niet geloven. Hij zal niet geloven wat er met hem gaat gebeuren - erger dan zijn ergste nachtmerries. Hij zal geen plaat meer verkopen. ... Er zijn andere mensen bij betrokken die op mijn telefoontje wachten en die opzettelijk bepaalde posities zullen innemen. ... Alles verloopt volgens een bepaald plan dat niet alleen het mijne is. (p. 62)
Met "als ik niet krijg wat ik wil" bedoelde Evan Chandler blijkbaar 20 miljoen dollar, die hij uiteindelijk ook kreeg, hoewel MJ werd vrijgesproken van alle aanklachten. Maar wat bedoelde Chandler met "een bepaald plan dat niet alleen het mijne is?" Welk plan, en wiens plan?

U raadt het al. Evan Chandler was Joods (oorspronkelijke naam Evan Robert Charmatz). De "akeligste rotzak" die hij in de arm had genomen was de Joodse advocaat Barry Rothman, die samenwerkte met de Joodse psychiater Dr. Mathis Abrams om de zaak op poten te zetten. Een andere Joodse man mengde zich in de strijd: Samuel Isaac Gordon, de toenmalige echtgenoot en manager van MJ's zus LaToya Jackson, die haar onder druk zette om te verklaren dat haar broer inderdaad een pedofiel was. Later gaf ze toe dat ze op verzoek van haar man had gelogen.

Het is duidelijk dat de aanvallen op MJ niet alleen afkomstig waren van een kwaadaardige Joodse bende, maar dat er sprake was van een bredere samenzwering. Het is moeilijk om weerstand te bieden aan de hypothese dat er een instructie van de B'nai B'rith naar de hoogste niveaus van politie en justitie was gestuurd.
De politie ging tot het uiterste om Michael Jackson aan te pakken. Ze ondervroegen bijna dertig kinderen en hun families en in totaal ongeveer tweehonderd getuigen. Ze reisden op kosten van de belastingbetaler naar de Filippijnen en Australië, op zoek naar informatie. Verschillende ouders klaagden bij Michaels advocaat Bert Fields dat de politieagenten hen ondubbelzinnig vertelden dat Michael hun kinderen had aangerand, ondanks het feit dat hun kinderen dit ontkenden. De politie vertelde de kinderen valselijk dat ze naaktfoto's van hen hadden, in een poging hen zo bang te maken dat ze beschuldigingen zouden uiten. (p. 68)

Ondertussen vaardigde de politie, bij gebrek aan bewijs van hun huiszoeking bij Michael en hun interviews met getuigen, een bevel uit voor een volledig onderzoek aan en in het lichaam van Michael. Op 20 december onderwierpen ze hem aan een vernederende visitatie. De politie fotografeerde en filmde zijn genitaliën en billen. (p. 72)
Dit alles had ernstige gevolgen voor MJ's gezondheid. Maar hij vocht terug met zijn album HIStory, "Michael's meest persoonlijke album" volgens Wiesak. Het bevat het nummer "They don't care about us" dat ik eerder noemde, waarvan de originele videoclip MJ in een gevangenis toont, soms geboeid. Het bevat ook de prachtige "Earth Song." Een ander nummer, "Tabloid Junkie," gaat over manipulatie door de media:
It's slander!
You say it's not a sword
But with your pen you torture men,
You'd crucify the Lord.
Overigens, zoals Wiesac opmerkt (p. 82), verwijst het lied naar de moord op JFK ("Truth be told, the grassy knoll") en de vertekening van JFK's imago door de media.

Hoewel de politie nooit verder kwam met hun strafrechtelijk onderzoek (twee jury's weigerden Michael aan te klagen in 1994), bleven de media hem tot in de jaren 2000 kwellen.

In 2003 werd de documentaire Living with Michael Jackson uitgezonden, van de Britse filmmaker Martin Bashir die een aantal maanden met MJ had doorgebracht op zijn Neverland Ranch in Californië. Door MJ's woorden te redigeren, insinueerde de film dat MJ zijn bed deelde met kinderen, terwijl MJ in feite had verklaard dat hij op de grond sliep en de kinderen het bed mochten gebruiken. Gebaseerd op deze verdraaide voorstelling van MJ's relatie met kinderen, werd een dertienjarig kind dat in de film voorkomt, Gavin Arvizo, door zijn ouders onder druk gezet om MJ te beschuldigen van aanranding. Hij werd vertegenwoordigd door de Joodse advocaten William Dickerman en Larry Feldman, die gebruik maakten van de diensten van de Joodse psycholoog Stanley Katz. De rechtszaak begon begin 2005 en duurde vijf maanden. Monika Wiesak schrijft:
Onder normale omstandigheden had de rechtszaak nooit mogen plaatsvinden. De tijdlijn was onzinnig. De details van de beschuldigingen bleven veranderen. De Arvizos waren boos dat Michael zich van hen had gedistantieerd. Deze boosheid was niet anders dan de boosheid van Evan Chandler toen Michael niet meer met hem wou omgaan. De Arvizos waren weinig geloofwaardig en hadden een voorgeschiedenis van het eisen van betaling van beroemdheden en het voeren van dubieuze rechtszaken. Er was geen bewijs om hun beweringen te ondersteunen. Er waren geen geloofwaardige getuigenverklaringen en geen fysiek bewijs. Veel van de getuigen van het OM waren mensen met een zeer dubieuze achtergrond - mensen die voor geld verhalen verkochten aan de roddelbladen en mensen die Michael Jackson met succes had aangeklaagd.

Toch sprak de pers gedurende vijf maanden, en de twee jaar daarvoor, beginnend met het uitzenden van de documentaire van Bashir, grotendeels over de beschuldigingen alsof het om feiten ging, alsof er enorm veel bewijs was ter ondersteuning. Ze lieten Michael Jackson door een hel gaan en besmeurden bij iedere gelegenheid zijn reputatie. Ook al waren de beschuldigingen nog zo aantoonbaar absurd, Michael moest twee jaar lang vrezen dat hij de rest van zijn leven in de gevangenis zou doorbrengen. De manier waarop hij werd behandeld was wreed en misdadig. Maar de jury doorzag het allemaal. Ze weerstonden de massale druk van de media en spraken Michael Jackson op alle aanklachten vrij. (pp. 108-9)
Het proces trok een zware wissel op MJ, wiens lichamelijke en geestelijke gezondheid verslechterde. De rest van het verhaal is te lezen in Monika Wiesaks meeslepende laatste hoofdstukken. Ik noem alleen het detail dat "binnen een paar dagen na Michael's overlijden, een kort fragmentje aan de pers werd vrijgegeven van MJ die een deel van zijn liedje They Don't Care About Us ten gehore brengt," dat de media keer op keer afspeelden (p. 142). Dat is het nummer waarin MJ klaagde dat hij "Jewed" en "Kiked" was. Zou dat een soort cryptische handtekening kunnen zijn, à la Umbrella-man?

Maar waarom precies moest MJ kapotgemaakt en uiteindelijk gedood worden? Voelde de Joodse Macht zich bedreigd door zijn immense invloed? MJ had ooit tegen Oprah Winfrey gezegd: "Ik geloof dat alle kunst als uiteindelijke doel heeft de vereniging van het materiële en het spirituele, het menselijke en het goddelijke. Ik geloof dat dat de reden is voor het bestaan van kunst" (p. iv). Is dat niet precies het tegenovergestelde van de richting die de popmuziek is ingeslagen sinds de dood van MJ? Kijk maar eens naar het satanische optreden van Sam Smith tijdens de Grammy's van 2023, waar miljoenen kinderen naar keken. Michaels neef gaf commentaar op X:
Waar gaat het heen met onze wereld?!!! Mensen/organisaties proberen iemand te cancellen die 'Heal The World', 'Man In The Mirror' en 'We Are The World' zong, maar vinden het allemaal prima dat die gast @samsmith een satanische hersenspoeling uitvoert voor onze jeugd.... Dank je de koekoek.
In Man in the Mirror, van het album Bad (1988), spoort MJ ons aan: "If you wanna make the world a better place, take a look at yourself and then make a change." [Als je van de wereld een betere plek wilt maken, kijk dan eens naar jezelf en maak dan een verandering] In zijn autobiografie Moon Walk legt hij uit: "Het is hetzelfde waar Kennedy het over had toen hij zei: 'Vraag niet wat je land voor jou kan doen; vraag wat jij voor je land kunt doen'" (Wiesak p. 27). In het nummer "Another Part of Me" (1988) zong Michael over de eenheid van de mensheid:
I'm sending out a major love, and this is my message to you: The planets are lining up, we're bringing brighter days. They're all in line, waiting for you. Can't you see? You're just another part of me.[Ik breng grote liefde over en dit is mijn boodschap aan jullie: De planeten stellen zich op één lijn op, we brengen betere dagen. Ze staan allemaal op één rij, wachtend op jou. Kun je het niet zien? Je maakt gewoon deel uit van mij.]
Misschien werd Michael Jackson kapotgemaakt omdat krachten die gedijen bij verdeeldheid en geweld aanstoot namen aan zijn roep om vrede en eenheid. Zijn goedheid was gevaarlijk besmettelijk.

En nog steeds. Miljoenen mensen houden van hem en rouwen nog steeds om hem, vooral zwarte Amerikanen. Daarom blijft de media hem waarschijnlijk verguizen. Het doet denken aan wat Jim DiEugenio "de postume moord op JFK" noemde, de obsessie om "elk erfgoed dat zou kunnen blijven hangen, te verstikken." Begin 2019 werd de lasterlijke tv-documentaire Leaving Neverland uitgezonden, gebaseerd op de interviews van twee volwassen mannen, Wade Robson en James Safechuck, die beweerden dat ze verkracht waren door MJ, tussen 1988 en 1996. "De reactie van de pers was meedogenloos," schrijft Wiesak, "zonder enige zorgvuldigheid. De krantenkoppen gingen ervan uit dat deze twee mannen de waarheid spraken. Vrijwel geen van de gepubliceerde artikelen onderzocht de waarheidsgetrouwheid van de beweringen" (p. 146). De pers "schreeuwde om het cancellen van Michaels muziek. Het was niet genoeg dat ze Michael kwelden tijdens zijn leven; ze probeerden ook zijn nagedachtenis en zijn muziek te vernietigen na zijn dood. Voor Michael Jackson was er geen rust in vrede" (p. 156).

Uiteindelijk was de vernietiging van MJ ook een staaltje machtsvertoon: Joodse Macht bewees dat ze oppermachtig waren in de entertainmentindustrie en dat niemand hen kon trotseren zonder de allerhoogste prijs te betalen. Het vermoorden van de rebelse King of Pop vormde voor hen waarschijnlijk een vergelijkbare opgave als het op klaarlichte dag vermoorden van de Amerikaanse president die zich tegen hen had verzet. [...] Michael Jackson vond het heerlijk om kinderen om zich heen te hebben en hen gelukkig te maken. Ja, het was niet ongebruikelijk dat veel kinderen, waaronder zijn neefjes en nichtjes, in Michaels slaapkamer rondhingen voor logeerpartijtjes in Neverland. Ziet u iets ongepasts in deze video? Michaels liefde voor kinderen als pedofilie afschilderen, is wel de meest haatdragende laster die je je kunt voorstellen. Dit is het werk van zeer kwaadaardige mensen.

Het is belangrijk om dit verhaal van een goedhartige en onschuldige man die van pedofilie wordt beschuldigd steeds weer in gedachten te houden tegen de achtergrond van de huidige openbaringen over P. Diddy (Sean Combs), wiens 30 jaar lange carrière als rapper en sekschanteur werd gelanceerd door de Joodse platenbaas Lucian Grainge en de Joodse homoseksuele producer Clive Davis.

Overigens kwamen we onlangs tot de ontdekking dat dezelfde man die de beveiligingsschef is van P. Diddy, de laatste zeven maanden van MJ's leven ook MJ's beveiligingschef was, en de tweede man ter plaatse toen MJ stierf. Zijn naam is Faheem Muhammad (luister hier naar Ian Carrol). Vier dagen voor zijn dood had MJ aan Muhammad gevraagd de holistische verpleegkundige Dr. Cherilyn Lee te bellen. Zij had hem eerder gewaarschuwd tegen het innemen van de propofol die Dr. Conrad Murray hem had gegeven en die hem uiteindelijk fataal zou worden. Lee getuigde tijdens Murrays proces wegens doodslag dat ze Muhammad had verteld dat ze er op 25 juni zou zijn om Michael te helpen en dat Muhammad Michael in de tussentijd onmiddellijk naar het ziekenhuis moest brengen. Maar natuurlijk bracht Muhammad Michael niet naar het ziekenhuis en in plaats daarvan was Michael op 25 juni dood. Muhammad verklaarde voor de rechter dat hij zich niet kon herinneren dat Lee hem had gevraagd 911 te bellen of om Michael naar het ziekenhuis te brengen (hier op 10:50). En nu horen we van Rodney Jones Jr dat P. Diddy Muhammad zijn "opruimer" noemt, die "de gave heeft om mensen en problemen te laten verdwijnen."

Zie: https://www.unz.com/article/the-conspiracy-against-michael-jackson/