Vliegverbod, dagelijkse meldplicht - acht Duitsers gestraft voor gevaarlijk denken in het tijdperk van gecontroleerde teloorgang.
Vliegverbod
© Eurosiberia.net
Bij de vertrekgate verstevigt het regime zijn greep. Niet in een of ander verweggistan, maar in Duitsland, die uitgeholde bureaucratische ruimte met een begraven völkisch geheugen, dat nu zijn eigen volk opeet zoals Kronos zich tegoed deed aan de goudogige kinderen van het toekomstige keizerrijk. Zes Duitse mannen en twee Duitse vrouwen, op papier nog altijd burgers, stonden op om hun vaderland te verlaten voor een congres van Europese geesten, de zogenaamde "Remigratietop" in Italië, een bijeenkomst bedoeld om het herstel van de harmonie tussen land en afstamming te bespreken. Voordat de kisten op konden stijgen, voordat de paspoorten geopend konden worden en de laarzen in het mediterrane licht konden stappen, werden ze door de Duitse autoriteiten tegengehouden - aangehouden - hun vrijheid ontnomen, niet in een duister steegje van de dictatuur, maar op glimmende vliegvelden die zogenaamd deel uitmaken van een zelfbenoemde "democratische" staat. Geen aanklacht. Geen bedreigingen geuit. Geen misdaden gepleegd. De reden die werd gegeven? Een vormeloze mist: "Ze zouden de internationale reputatie van Duitsland kunnen schaden." Alsof de waarheid die in het buitenland wordt gesproken een land meer schade kan berokkenen dan de onzin die in eigen land wordt verspreid.

De patriotten werden urenlang ondervraagd. Daarna werden ze gebrandmerkt met het merkteken dat de gecontroleerden tekent: ze mochten twee dagen lang hun eigen grondgebied niet verlaten. Geen vonnis van een rechtbank, geen jury van gelijken, alleen een fiat van gezichtsloze mannen die de dogma's van Brussel uitvoeren en knielen voor de ongewortelde afgoden van wereldwijd management. En nu moeten de acht Duitse patriotten elke dag naar een politiebureau marcheren en zich, alsof ze voorwaardelijk vrijgelaten misdadigers zijn, melden - hun gezichten laten zien aan een machine die bang is voor wat die gezichten vertegenwoordigen. Voorouderlijke kracht. Continuïteit. Een andere visie op Europa - verticaal, mythisch, het tegenovergestelde van fragiel. Het regime beeft niet voor wapens maar voor zinnen, voor bijeenkomsten van gelovigen, voor intellectuelen die zich dingen durven te herinneren. Deze mensen waren niet op weg om rellen te schoppen, te plunderen, de boel in brand te steken, te verkrachten of te vernielen. Ze hadden boeken bij zich, gedachten, overtuigingen. Dat is de misdaad: het trotseren van de ondergang.

Zo begint tirannie altijd - in papierwerk, in protocollen, in de leren handschoenen van "reputatiemanagement." Goethe, Arminius en Stauffenberg worden door de moderne Duitse staat niet geëerd. Hij dient een ander altaar - een altaar van vloeibare grenzen, van identiteit-als-prestatie, van non-geschiedenis. En om deze illusie in stand te houden, moeten dissidenten in toom worden gehouden, moet de ziel gedomesticeerd worden en moeten de vleugels van de eigen adelaars worden gekortwiekt. De pers roert zich nauwelijks. De deskundigen giechelen. Links applaudisseert, altijd dronken van de fantasie van antifascistische morele suprematie, terwijl in werkelijkheid zij de bureaucraten van het beige totalitarisme zijn. En de liberalen glimlachen met hun tanden vol verval en mompelen over "haatdragende taal," die slogan die in de denktanks van het verval werd bedacht om censuur te maskeren met het parfum van compassie. In dit theater staat het spreken over erfgoed, over terugkeer, over Europa als iets heiligs en ingewortelds, gelijk aan heiligschennis tegen de tempel van het Globale Westen.

Vrijheid van meningsuiting, dat aloude contract tussen burger en staat, is voorwaardelijk geworden. Je mag spreken, maar alleen als je woorden in fluwelen handschoenen gewikkeld worden. Je mag denken, maar alleen als je gedachten gesteriliseerd binnenkomen. Je mag vragen stellen, maar alleen binnen de marges van Davos. En als je het waagt om over de grenzen van je jurisdictie heen samen te komen met anderen die niet aan het narratief willen, dan wordt de uitgang een fuik. Vertrekken wordt ontwrichting. Reizen wordt een bedreiging. Dit is Duitsland op dit moment - een land dat ooit werd verscheurd door een muur van beton, maar nu wordt geregeerd door muren van ideologie en algoritmes. De bewaking is zachter en de kettingen zijn meer onzichtbaar, maar de gevangenis is meer compleet. Hoeveel geesten zullen in stilte verdorren omdat ze bang zijn dat zelfs een verkeerde denkwijze hen zal brandkenmerken?

Dit is de paradox van de Europese Unie: een structuur die werd opgezet om te verenigen, maar die in werkelijkheid verschillen verslindt. De EU pretendeert voor samenwerking te staan, maar functioneert als een panopticum waar elke natiestaat een prefectuur van de Liberale Orde wordt. In plaats van het debat tussen concurrerende visies op Europa aan te moedigen, bekrachtigt zij er slechts één: een technocratische dystopie van inwisselbare mensen, uitgewiste grenzen, eeuwige schuld. Duitsland, de meest gehoorzame leerling van dit project, beschermt Europa niet. Het houdt het toezicht. Het smoort zijn dichters. Het vreest zijn boeren. Het veracht zijn dissidenten. En toch komt het ware Europa, het Europa van kathedralen en kruistochten, van dorpen en bloed eden, van Homerische wetten en voorouderlijke bossen, weer tot leven in diezelfde geesten die als "gevaarlijk" worden beschouwd.

Zie: https://www.eurosiberia.net/p/germany-detains-patriots-over-remigration-summit