De Europese ministers van Buitenlandse Zaken en Defensie kwamen gisteren overeen om een EU-missie (EU Navfor Med) op te starten. Het gaat om een eenjarige operatie die tot doel heeft om het "business model van smokkelaars en mensenhandelaars in het Middellandse Zeegebied te breken". Een operatie die evenwel de situatie in Libië nog verder kan destabiliseren.

Een paar weken geleden lanceerde Staatssecretaris Theo Francken het plan om de boten van mensensmokkelaars te bombarderen. Her en der klonken er wat kritische reacties, maar in het algemeen bleef de verontwaardiging verbijsterend beperkt. Nu blijken de suggesties van Francken niet zomaar een denkpiste te zijn in bepaalde politieke salons, maar het inmiddels tot Europees beleid hebben geschopt. Uit een interne gelekte EU-nota blijkt dat de mogelijkheid wordt overwogen van een "aanwezigheid aan wal" in Libië door "speciale troepen van de deelnemende landen". Zij moeten dan zorgen voor de "inbeslagname of fysieke vernietiging van de smokkelinfrastructuur" zoals "boten, brandstofplaatsen en inschepingsfaciliteiten". De nota waarschuwt bovendien voor "het hoge risico aan collaterale schade met inbegrip van het verlies aan mensenlevens".

Onafhankelijk journalist John Pilger wikt zijn woorden niet. Wat in Oekraïne gebeurt, drijft ons naar een nieuwe wereldoorlog. Hij plaatst wat daar gebeurt in een historische context. Alleen massaal protest kan dit nog tegenhouden.

Onlangs was het de zeventigste verjaardag van de bevrijding van Auschwitz, een herinnering aan de grote misdaad van het fascisme, wiens nazi-iconen in ons geheugen staan gegrift. Fascisme wordt beschouwd als geschiedenis, met flikkerend beeldmateriaal van zwarthemden [1] in ganzenpas, met hun misdaden afschuwelijk en duidelijk afgebeeld. In deze zelfde liberale samenleving, waar een oorlogszuchtige elite wil dat we deze historische gruwel nooit vergeten, wordt de steeds gevaarlijker wordende moderne versie van dat fascisme verzwegen, want dat is hún fascisme.

De alomvattende misdaad van agressieoorlog

"Het ontketenen van een agressieoorlog...", stelden de rechters van Neurenberg in 1946, "is niet enkel een internationale misdaad: het is de zwaarste internationale misdaad, die enkel verschilt van alle andere oorlogsmisdaden doordat ze al die oorlogsmisdaden tegelijk omvat."

Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog bedraagt het aantal vluchtelingen, asielzoekers en verplaatste personen in de hele wereld meer dan 50 miljoen. Ongeveer 1100 onder hen bevonden zich afgelopen week op de Middellandse Zee. Ze stierven. De drogredenen waarmee dat, zelfs in een splinternieuw EU-ontwerpakkoord, feitelijk wordt gedoogd, krijgen van advocaat Ivo Flachet stuk voor stuk een weerwoord.

Op een week tijd stierven naar schatting 1100 vluchtelingen in de Middellandse Zee. Ze overleefden de oversteek naar een veilige toekomst niet. Europa roept vandaag donderdag 23 april een extra EU-top bijeen om een Europese aanpak voor te stellen. Verschillende organisaties zoals Amnesty International Vlaanderen, CIRÉ en Vluchtelingenwerk Vlaanderen organiseren een stille mars onder het moto "Act. Save Lives". Zij roepen Europa op humanitaire actie te ondernemen en eisen het opzetten van een grootschalige reddingsoperatie en het creëren van veilige toegangsroutes tot Europa.

Dat een dergelijke actie broodnodig is, blijkt uit de tien maatregelen die de Europese Commissie maandag heeft voorgesteld evenals uit het ontwerpakkoord dat deze ochtend uitlekte via The Guardian. De EU wil vooral inzetten op de versterking van de buitengrenzen en het aanpakken van de mensensmokkelaars. Slechts 5000 vluchtelingen zouden worden hervestigd. Alle andere mensen die de overtocht overleefden zouden worden teruggestuurd. Hiermee toont de EU, in plaats van haar hart, haar onmenselijk gelaat in de aanpak van de vluchtelingencrisis. Zal de strijd tegen de mensensmokkelaars een oplossing bieden? En wat te denken van het cynisme van Theo Francken die tegen de uitbreiding van reddingsoperaties is omdat dat een "aanzuigeffect zou hebben"?

Om de huidige crisis in de Europese Unie te begrijpen, helpt het als je weet wat er in de jaren 1930 in Europa gebeurde, en hoe beide crises invloed hebben gehad op de betrekkingen tussen Duitsland -het centrum van het Europese economisch stelsel- en de periferie, waarbij we ons in dit artikel concentreren op Griekenland, en met ook nog enige opmerkingen over de betrekkingen tussen Duitsland en Spanje in beide historische tijdvakken.

In Duitsland leidde de eerste crisis, die gedeeltelijk het gevolg was van de enorme opgehoopte openbare schuld (die het resultaat was van de eisen van de landen die de Eerste Wereldoorlog gewonnen hadden en die van Duitsland herstelbetalingen wilden voor de tijdens de oorlog aan de vijanden toegebrachte schade), ertoe dat een nazi-regering onder leiding van Hitler gekozen werd. De enorme bezuinigingen op de publieke uitgaven, nodig voor het betalen van de schuld, en de hervormingen van de arbeidsmarkt die leidden tot de groei van de door deze bezuinigingen veroorzaakte werkloosheid, veroorzaakten een afkeer van de bevolking jegens de partijen die deze maatregelen opgelegd hadden en voerden tot de eerste verkiezing van een nazi-regering in Europa. We mogen niet vergeten dat het nazisme op democratische wijze in Duitsland aan de macht kwam, dankzij haar electorale aantrekkingskracht (en ook door de verdeeldheid aan linkerzijde, in concreto tussen de sociaaldemocratische SPD en de communistische KPD).

De laatste dagen ben ik bezig geweest met het vertalen van veertig pagina's naar het Nederlands. Het betreft de toespraak van Vladimir Poetin waarvan ik vind dat iedereen recht heeft om te weten wat hij heeft te zeggen. Dus het was de tijd en de moeite waard wat mij betreft.

Vladimir Poetin nam op 24 oktober jl. deel aan de laatste plenaire vergadering van de 'Valdai International Discussie Club XI' in Sochi. Het thema van de bijeenkomst was The World Order: nieuwe regels of een spel zonder regels.

Dit jaar namen 108 experts, historici en politieke analisten uit 25 landen, waaronder 62 buitenlandse deelnemers, deel aan het werk van 'de club'.

De plenaire vergadering vatte de inspanningen, die gedaan zijn door De Club in de afgelopen drie dagen samen, welke gericht zijn op het analyseren van de factoren die het huidige systeem van instellingen en normen van internationaal recht uithollen.

Ongeveer tien dagen geleden werd er een indrukwekkende documentaire uitgezonden op Russische televisie.

Deze is nu beschikbaar met Engelse ondertiteling en laat zien wat er een jaar geleden werkelijk gebeurde met betrekking tot Oekraïne en de Krim. Een heel ander verhaal dan de mainstream propaganda ons vertelt.

Het in ongeveer een jaar geleden dat de Krim ervoor koos om zich aan te sluiten bij de Russische Federatie. Volkomen terecht, het is wat het volk wilde en het is waar ze thuis horen.

Ongeveer tien dagen geleden werd de onderstaande documentaire uitgezonden op Russische televisie. Een documentaire die veel stof heeft doen opwaaien, zeker niet in de laatste plaats omdat de Russische president Poetin hierin ook vertelt dat hij bereid zou zijn geweest om kernwapens te gebruiken. Zo belangrijk is en was het voor Rusland om hun inwoners niet in de steek te laten.

Rusland was bereid om zijn kernwapens in staat van paraatheid te brengen aan het begin van de crisis rond Oekraïne en de Krim. Dat zegt de Russische president Poetin in een documentaire die op 15 maart j.l. is uitgezonden op de Russische staatstelevisie.

Toen Vladimir Poetin in 2000 aan de macht kwam, verkeerde het land in chaos en de armoede onder de bevolking was bitter. Nadat de Sovjet Unie uiteen gevallen was, kochten enkele kapitaalkrachtige mensen de Russische industrie voor een prikje op. In de jaren '90 groeide de rijkdom van deze oligarchen, maar de corruptie was gigantisch. President Jeltsin zag zich gedwongen om zeer onvoordelige contracten af te sluiten met de oliemaatschappijen van het "vrije wilde Westen", waardoor de olie het land uitvloeide en de winst verdween in de zakken van de Seven Sisters. Poetin maakte niet alleen een einde aan de macht van de oligarchen, maar ook aan de olie-roof en plunder door de Seven Sisters.

Tijdens de jaren '90 werd de centraal geleide economie van de Sovjet Unie vervangen door de "vrije markt economie" die gepaard gaat met "vrijheid en democratie". Dat dit voor de meeste Russen bittere armoede betekende, mocht de feestvreugde niet drukken van de kleine groep mensen die profiteerde van dit systeem. President Poetin maakte een einde aan de armoede, door de oliemaatschappijen te dwingen om hun winsten te delen met Rusland. Ook eiste hij dat de oligarchen hun achterstallige belasting zouden betalen. Fraude werd bestraft en sommige oligarchen verdwenen achter de tralies, terwijl de rest het land uit vluchtte. Op dit moment gaat het goed in Rusland en Poetin wordt door de bevolking op handen gedragen.

De westerse oliemaatschappijen hadden het nakijken, maar deze politiek van Poetin was niet zonder gevaar. De dollar, die drijft op de olie-winsten, werd steeds zwakker en ook dat is niet zonder gevaar. Het antwoord van de VS en de EU is: NATO! Langs de grenzen van Rusland verscheen de ene NATO legerbasis na de andere, maar Poetin bleef kalm. Daarna kwam de (ook door Nederland gefaciliteerde!) fascistische coup in de Oekraïne, gevolgd door een "burgeroorlog" aan de grens met Rusland, maar Poetin bleef kalm. Toen schoot men een vliegtuig uit de lucht en heel Nederland rouwde om de doden. Dat er in Oekraïne reeds duizenden doden en gewonden waren, plus grof geschat een miljoen ontheemden, dat is niet tot ons verdriet... Poetin kreeg de schuld van dat gecrashte vliegtuig, ook al was dat niet waar. Er volgden economische sancties tegen Rusland en dat was het einde van de pret, want Poetin sloot de grenzen voor de Europese export naar Rusland.

Hoe komt Afrika zo arm? Hoe is het mogelijk dat een continent dat zo rijk is aan grondstoffen, zich economisch niet kan ontwikkelen? Adequate voedselvoorziening, goede gezondheidszorg, onderwijs voor iedereen: hier de gewoonste zaak van de wereld, maar in Afrika is het op de een of andere manier nooit gelukt.

Veel mensen wijten de schrijnende armoede in Afrika aan de corrupte dictators die daar aan de macht zijn. Anderen denken dat het komt door het woestijnklimaat: de lange periodes van droogte waardoor daar niks wil groeien. Sommigen denken ook dat de inwoners van Afrika niet hard genoeg werken en gewoon niet ondernemend genoeg zijn. Zou het?

Roof

In een belangrijk boek Africa's Odious Debts: How Foreign Loans and Capital Flight Bled a Continent (2011) geschreven door Leonce Ndikumana en James K. Boyce kunnen we lezen wat er werkelijk aan de hand is. Gedurende de afgelopen vijf decennia is Afrika op ongekende schaal leeggeroofd. Niet op de klassieke manier, met legers en plunderingen, maar via het financiële systeem. Door leningen waar rente over wordt berekend.

We gaan naar de tering door patentering

Het gaat fantastisch met onze voedselketen en watervoorziening, om nog maar te zwijgen over ons milieu! Dit artikel, en mijn volgende artikel gaan hierover, want ik maak me daar echt zorgen over. Binnenkort verschuif ik mijn focus naar de lucht, maar we beginnen eerst op de grond.

Het is natuurlijk al ten hemel schreiend dat Nestlé-baas Peter Brabeck heeft verkondigd dat water geen mensenrecht is, dus water moet worden geprivatiseerd, aldus Brabeck. Ditzelfde verschrikkelijke bedrijf zorgt ook voor GMO's in babyvoeding, wat vol zit met genetische gemodificeerde maïs en soja. Het is niet voor niets dat deze nieuwe generatie 'gevoelige' kinderen allerlei allergieën ontwikkelen voor van alles en nog wat.

En dan hebben we natuurlijk wereldwijd het grote probleem van de veelvuldige aanvragen van patenten ten behoeve van genetisch gemanipuleerd voedsel (GMO's) die door foute multinationals als Monsanto (o.a. producent van het giftige product Round-Up) en Syngenta, bedrijven die naast bestrijdingsmiddelen en pesticiden ook de ooit zo gezonde (kankerbestrijdende) broccoli, maïs en soja modificeren. Wist je dat in het bedrijfsrestaurant van Monsanto 'geen' GMO's verkocht en geserveerd worden? En wel om redenen dat hun eigen personeel gezond en wel voor ze moet kunnen blijven werken. Zelf nuttigen ze het ook niet in de huiselijke sfeer horen we steeds vaker van interne bronnen.

Oekraïne wordt gekenmerkt door repressie, corruptie en chauvinisme. De huidige machthebbers flirten met antisemitisme, terwijl extreem-rechtse fracties hun politieke vijanden belagen. Tijd om moeilijke vragen te stellen over de Europese samenwerking met Oekraïne.

Een nieuwe vijfpartijencoalitie, bestaande uit een mengelmoes van pro-Europese neoliberalen, conservatieven, oligarchen en nationalisten, heeft in Oekraïne onlangs het roer overgenomen. De voorafgaande parlementsverkiezingen werden door eurocommissarissen Herman Van Rompuy en Jose Manuel Barroso 'een overwinning van het volk van Oekraïne en de democratie' genoemd. Dat was niet verwonderlijk. Het pro-Russische oppositieblok, aangevuld door zo'n veertien procent pro-Russische onafhankelijken, kreeg namelijk maar zes procent van de zetels.

De EU heeft al een associatieverdrag getekend en een hechtere samenwerking ligt met deze coalitie voor de hand. Ondertussen ondersteunt de Navo Oekraïne zowel politiek als militair. De Oekraïense minister van Defensie gaf aan ook wapens te ontvangen van individuele Navo-landen. Recent onderzoek wijst uit dat de kans groter is dat een Amerikaan een interventie in Oekraïne steunt als hij het land niet kan aanwijzen op een kaart. Dus nu verdere samenwerking met het Westen in steen lijkt gebeiteld, wordt het toch de hoogste tijd om een paar moeilijke vragen te stellen.