Sinds 2005 is Vladimir Poetin niet meer op het podium van de Verenigde Naties (VN) verschenen. Maar deze week, een decennium later, was het dan zover. Waar Curiales in voorgaande artikelen voor waarschuwde, is door Poetin verschillende keren aangehaald in zijn toespraak. En daar is het overigens niet bij gebleven. Rusland heeft daad bij woord gevoegd; de afgelopen dagen hebben we kunnen zien hoe de Russische interventie in Syrië officieel tot stand is gekomen. In dit artikel breng ik de langverwachte inmenging van Rusland in kaart en tevens geef ik u een overzicht van de krampachtige reacties daarop vanuit het Westen. Daarnaast neem ik enkele belangrijke punten uit zijn toespraak met u door en vergelijk ik deze met eerdere publicaties van Curiales.
De speechIn zijn
toespraak haalde Poetin enkele belangrijke punten aan inzake het conflict in Syrië en diens totstandkoming middels de zogenaamde Arabische Lente. Zo zei hij onder meer dat de VN als organisatie er niet voor niets is. Wie dit probeert te ondermijnen, zal het internationale systeem doen laten instorten.
Naties moeten niet worden onderworpen aan een democratisch model dat iemand ooit de wereld in heeft geholpen als hét correcte model.
Zoals Rusland heeft geleerd van de fouten van haar Sovjet verleden, zo zouden ook anderen moeten leren van hun fouten uit het verleden. Toch is daar geen sprake van als wij bijvoorbeeld kijken naar
het implementeren van ''democratische'' waarden in het Midden-Oosten die in werking gesteld zijn door, zoals mijn collega het een tijdje terug
omschreef, georchestreerde revoluties. In plaats van hervormingen werd middels agressieve maatregelen gepoogd de lokale regeringen omver te helpen. En wat is hiervan het gevolg?
Geen democratie maar enkel conflicten, armoede en honger.
De verantwoordelijke partijen realiseren zich niet wat zij hebben gedaan. Het is van belang om in te zien wie de touwtjes in handen heeft. Het Westen denkt een slim spelletje te kunnen spelen met gematigde rebellen door hen te beschermen en te voorzien van wapens, in de hoop IS en Assad in een keer te kunnen verdelgen. Maar deze kleine groeperingen zijn niet dom. De meest recente overgave van een van deze gematigde rebellen aan IS vormt hier een perfect voorbeeld van. Poetin noemt dit terecht onverantwoord, want men snijdt zichzelf alleen maar in de vingers door nu een groep rebellen aan te praten dat er een andere groep terroristen is die bevochten moet worden, zodat uiteindelijk ook de gemanipuleerde groep rebellen het onderspit delven als zij hun klus hebben geklaard voor het Westen. Deze rebellen genieten misschien geen academische achtergrond, maar dom zijn ze allerminst. De vraag is dus: wie bespeelt wie?
Commentaar: Lees ook: