[D]e hele wereld was vreemd en onrustbarend geworden. Afgezien van de fascinerende regels die ik kende, had het grote spel andere geheime regels en het was me niet gelukt deze te vatten. Het moest iets bedrieglijks en kwaadwilligs hebben. Waar kon men stabiliteit en veiligheid, geloof en vertrouwen vinden, als wereldaangelegenheden zo misleidend konden zijn? Als triomf na triomf leidde tot de allergrootste ramp en de werkelijke regels van de geschiedenis alleen achteraf onthuld werden met een verpletterende uitkomst? Ik staarde de afgrond in. Ik voelde een zielsangst voor het leven.

Zo beschreef een jonge Duitse man zijn ervaringen met de gebeurtenissen die leidde tot nazi Duitsland. Hij heette Sebastian Haffner. Hij werd later journalist en historicus en zijn memoires Defying Hitler geven een openhartig en inzichtgevend perspectief van de werkelijke impact van nazisme: de invloed op de innerlijke levens van de mensen die het meemaakten.

Boeken zoals Defying Hitler zijn essentieel als we als een species ooit zullen leren hoe we ons losmaken van de ogenschijnlijk eindeloze cycli van overvloed, onwetendheid, onderdrukking en wederzijdse vernietiging. Droge militaire geschiedenis, politieke memoires, theoretische analyses, krantenartikelen - dit alles kan belangrijke details verschaffen, maar komt niet tot de kern. Het is verstoken van de essentie, het wezenlijkste van de situatie dat het laat meetellen. In het kort, het ontbeert psychologische diepgang.

Sommig nieuws doet vermoeden dat een tweede Holocaust op komst is. Journalist-auteur Robert Fantina ontwaart een ander patroon. Hij noemt de Israëlische eerste minister Benjamin Netanyahu zelfs eerste moordenaar. "Er valt iets voor te zeggen dat de barbaarse massamoord van Israël afgelopen zomer een keerpunt was. Het oude verhaal van het arme, kwetsbare, kleine Israël dat louter streeft naar overleving, is voorbij."

Als je sommige nieuwsberichten erop naleest, zou je geloven dat er een tweede Holocaust in aantocht is. Antisemitisme, zo wordt ons grimmig verteld, steekt de kop op in een sinds nazi-Duitsland ongeziene mate. Dat vormt niet alleen een dreiging voor Joden, maar ook voor vrijheidslievende mensen overal ter wereld.

Het is wederom tijd voor een reality check. Verzet tegen de Israëlische politie is niet hetzelfde als antisemitisme. Auteur en docent Norman Finklestein, zoon van Holocaustoverlevenden, formuleerde het kort en bondig in 2006, toen hij het volgende zei: "Telkens wanneer Israël geconfronteerd wordt met een pr-debacle, luiden haar apologeten het alarm dat er een 'nieuw antisemitisme' in aantocht is." Laat ons kijken naar enkele recente gebeurtenissen die het huidige antisemitisme in alle hevigheid hebben doen oplaaien.

Wel erg abrupt was het besluit van het College van Bestuur om het Maagdenhuis twee dagen eerder dan gepland te ontruimen. En het wantrouwen jegens dit bestuur groeit slechts nadat een screenshot van de dagvaarding is verschenen waar te lezen valt hoe een staflid de aanwezigheid van twee jonge "vermoedelijk Marokkaans" uitziende jongens als een reden voor ontruiming aandroeg.

Vandaag liepen ruim duizend studenten en docenten in een protestmars tegen het College van Bestuur (CvB). Na alle heftige belevenissen hebben ze voor het CvB nog maar één boodschap: het is tijd om op te stappen. In een open brief die op dezelfde dag in het NRC Handelsblad is verschenen, eisen 300 hoogleraren en docenten van de Universiteit van Amsterdam (UvA) een nieuw universiteitsbestuur nadat het Maagdenhuis op bevel van het CvB is ontruimd door de politie en de ME. De brief is geschreven door UvA-hoogleraar Ewald Engelen en universitair hoofddocent Olav Velthuis.

Goodwill

Voor de studenten en docenten die de afgelopen zes weken in het Maagdenhuis De Nieuwe Universiteit hebben opgezet, was de ontruiming een onaangename verrassing. In de ochtend van zaterdag 10 april zetten politietroepen en de ME met veel machtsvertoon studenten en docenten uit het pand, en deden negen aanhoudingen. Zes mensen zitten nog vast. De studenten en docenten waren al van plan om na de viering van het slotfestival Festival der Wetenschappen dat afgelopen weekend zou plaatsvinden, op maandag 13 april het pand vrijwillig verlaten, en hun strijd voor democratisering van het onderwijs daarbuiten voort te zetten.

Om de huidige crisis in de Europese Unie te begrijpen, helpt het als je weet wat er in de jaren 1930 in Europa gebeurde, en hoe beide crises invloed hebben gehad op de betrekkingen tussen Duitsland -het centrum van het Europese economisch stelsel- en de periferie, waarbij we ons in dit artikel concentreren op Griekenland, en met ook nog enige opmerkingen over de betrekkingen tussen Duitsland en Spanje in beide historische tijdvakken.

In Duitsland leidde de eerste crisis, die gedeeltelijk het gevolg was van de enorme opgehoopte openbare schuld (die het resultaat was van de eisen van de landen die de Eerste Wereldoorlog gewonnen hadden en die van Duitsland herstelbetalingen wilden voor de tijdens de oorlog aan de vijanden toegebrachte schade), ertoe dat een nazi-regering onder leiding van Hitler gekozen werd. De enorme bezuinigingen op de publieke uitgaven, nodig voor het betalen van de schuld, en de hervormingen van de arbeidsmarkt die leidden tot de groei van de door deze bezuinigingen veroorzaakte werkloosheid, veroorzaakten een afkeer van de bevolking jegens de partijen die deze maatregelen opgelegd hadden en voerden tot de eerste verkiezing van een nazi-regering in Europa. We mogen niet vergeten dat het nazisme op democratische wijze in Duitsland aan de macht kwam, dankzij haar electorale aantrekkingskracht (en ook door de verdeeldheid aan linkerzijde, in concreto tussen de sociaaldemocratische SPD en de communistische KPD).

Het Griekse parlement heeft een onderzoekscommissie van experts opgericht onder leiding van de Belg Eric Toussaint, voorzitter van het Comité pour l'Annulation de la Dette du Tiers Monde. Die gaat de wettelijkheid van de schulden van de voorbije jaren toetsen.

Het Comité pour l'Annulation de la Dette du Tiers Monde (CADTM-Comité voor de afschaffing van de Schuld van de Derde Wereld) heeft al deelgenomen aan een gelijkaardige onderzoekscommissie in Ecuador in 2007. Na de eerste verkiezing van president Rafael Correa in januari 2007 stelde de nieuwe regering vast dat een aanzienlijk deel van de door de vorige regeringen aangegane schulden niet wettelijk was afgesloten, onder meer met verborgen niet-onderhandelde voorwaarden of onder valse voorwendselen aan het parlement werden voorgelegd.

De regering van Ecuador was van oordeel dat dergelijke schulden niet op de bevolking kunnen verhaald worden, maar dat de leners zelf de risico's van hun roekeloze leningen moeten dragen. Het IMF, de Wereldbank en een aantal privé financiële instellingen zagen zich verplicht toe te geven dat de analyse van deze commissie correct was. Ongeveer 70 procent van alle aangegane schulden van de vorige regeringen werden daarop heronderhandeld, wat Ecuador een aanzienlijke schuldverlichting opbracht.

De Australische eerste minister Tony Abbott heeft gewaarschuwd dat ouders die hun kinderen niet vaccineren, bepaalde familiale toelages niet meer zullen krijgen.

Sommige ouders willen hun kinderen niet inenten omdat ze denken dat de vaccinatie schadelijk is voor hun kind. In bepaalde landen in Europa en de VS duiken daardoor ziektes die voordien zo goed als verdwenen waren opnieuw hun op, bijvoorbeeld de mazelen of kinkhoest.


'Geen inenting, geen geld', zei de conservatieve premier tegen journalisten. 'Het gaat om een belangrijke maatregel voor volksgezondheid. Het is belangrijk dat onze families en onze kinderen zo veilig mogelijk zijn.'


Ouders die op dit moment vaccinatie weigeren, krijgen daarvoor een clausule, maar behouden wel een reeks toelages die tot 15.000 Australische dollar (10.800 euro) kunnen bedragen per jaar per kind. Als de nieuwe maatregel goedgekeurd wordt, krijgen de ouders deze toelages in de toekomst niet meer.

De nieuwe regelgeving zou in 2016 van kracht worden. In Australië is 90 procent van de kinderen tussen één en vijf gevaccineerd. De afgelopen jaren stijgt echter het aantal niet ingeënte kinderen.

De bezetting van het Maagdenhuis is voorbij. De Mobiele Eenheid arriveerde rond tien uur vanochtend met meer dan tien busjes op het Spui en ontruimde het pand. Negen mensen zijn aangehouden. Ongeveer vijftig studenten doen een sit-in op het plein en lijken daar het door hen geplande festival voort te zetten. Agenten staan er omheen.

Bij de ontruiming zijn negen mensen aangehouden. Zij werden opgepakt voor onder meer belediging van agenten, belemmering en het gooien van een verfbom naar een van de politiepaarden. Dat heeft de politie laten weten. 'Wij waren er zeker niet op uit om geweld te gebruiken als dat niet nodig is', aldus politie over de hardhandige behandeling waar studenten over klaagden.

De ME is aan het afschalen en laat studenten momenteel het festival op het plein voortzetten, maar wil niet zeggen voor hoe lang. 'We geven ze even rust omdat we ons kunnen voorstellen dat het voor hen best emotioneel is', aldus politiewoordvoerder Ellie Lust. Dat het regent helpt ook bij het opbreken van het festival, erkent de politie. 'De regen is onze beste vriend.' Sommige studenten die werden afgevoerd zijn later weer vrijgelaten. Bezetters zeggen dat er ook een docent is gearresteerd.

Een aantal weken geleden schreef ik een artikel over sommige moedige vrouwen die het lef hadden om zich uit te spreken over fascisme in Oekraïne. Er is echter een andere groep die zichzelf niet kan verdedigen en die zelfs minder toegerust is om om te gaan met het leven in een oorlogszone: kinderen.

De relatief vredige wereld die de kinderen van Oost-Oekraïne kenden voor de 'Maidan' is al lang vergaan. Doordat ze constant bombardementen meemaken, in bunkers leven, soms zonder één ouder of beide ouders, en getuigen zijn van verschrikkelijke taferelen lopen deze kinderen zulke geestelijke littekens op dat zelfs met de juiste aandacht en zorg het lang zal duren voordat deze geheeld zijn. Mijn eigen schoonmoeder was 6 jaar toen het Duitse leger Parijs tijdens WO2 snel onder de voet liep. Alhoewel de aanval kort duurde is zij voor het leven getekend met chronische nervositeit en paniekaanvallen vanwege het trauma van de bombardementen, sirenes en bunkers. Denk nu eens aan de kinderen in het Donetsbekken en de voortdurende terreurcampagne die de junta van Kiev er voert - al bijna een jaar en met weinig respijt in zicht.

President Porosjenko is zich er volledig bewust van dat hij kinderen in het Donetsbekken laat lijden. Dit werd heel duidelijk toen hij vorig jaar een speech vol haat hield in de Rada (het parlement van Oekraïne):

...wij [in Oekraïne] zullen werk hebben - zij [in het Donetsbekken] niet. Wij hebben een pensioen - zij niet. Wij zullen voor onze kinderen en ouderen zorgen - zij niet. Onze kinderen gaan naar school, naar peuterspeelzalen - hun kinderen zitten in kelders. Zij weten niet hoe ze dingen moeten organiseren of doen. Zo zullen we uiteindelijk deze oorlog winnen.

Het bezoek van de Griekse eerste minister Alexis Tsipras aan Russisch president Vladimir Poetin op 8 april werd door de leiders van de EU-instellingen met argwaan afgewacht. Het bezoek is vooral symbolisch, maar er zijn ook een aantal concrete afspraken gemaakt. We spraken erover met Bruno Tersago, onze correspondent in Athene.

In een recente tweet riep Europarlementslid Guy Verhofstadt (Open VLD) de Griekse eerste minister op om niet naar Rusland te gaan 'omdat de EU er toch is om Griekenland te redden'. "Daar denken de Grieken sinds de voorbije vijf jaar wel anders over", volgens Bruno Tersago.

"De Griekse media geven zware kritiek op de reis van Tsipras naar Moskou, maar die hebben bij de gewone Griek geen enkele geloofwaardigheid meer. De gewone Grieken bewonderen daarentegen Tsipras voor zijn volharding, al verwachten ze geen wonderen, ook niet na dit bezoek aan Poetin. De Griekse media moeten ondertussen voor het eerst 40 miljoen euro zendtaksen betalen. In feite pakt de regering zo de oligarchen aan, die de media bezitten. Die zijn dus niet geneigd Tsipras enig respijt te geven"

De gelauwerde Australische journalist John Pilger behoeft op BOUblog geen verdere introductie. Voor wie meer over hem en zijn werk wil weten: KLIK HIER! De nieuwste film van Pilger, The War You Don't See, gaat over de rol van de media in oorlogen. Journalisten, en met name embedded journalisten, zijn er niet om de waarheid te vertellen, maar om voor het grote publiek een beeld te scheppen waarin de oorlog gerechtvaardigd wordt.

In deze documentaire spreekt Pilger met journalisten en hij vraagt hen hoe zij aan hun verhalen komen. Sommigen, zoals Rageh Omaar, zijn beschaamd omdat ze beseffen dat ze zelf werden misleid. Anderen vertellen over de angst om hun baan te verliezen, of ze excuseren zich voor het feit dat de juiste informatie niet beschikbaar was. Dat laatste is gewoon niet waar! Als journalisten hun werk zouden doen en het grote publiek objectief zouden informeren, dan zou bij voorbeeld de oorlog tegen Irak onmogelijk zijn geweest!

Deze docu werpt een helder licht op de manier waarop sommige journalisten denken. Zij doen gewoon hun werk, de waarheid is niet hun verantwoordelijkheid! Ze zeggen en schrijven alleen maar wat de politici beweren. Aan het woord komen echter ook journalisten die weigeren om zich te laten embedden. Zij vertellen een heel ander verhaal. Een Nederlandse journalist die weigert om het Micky Mouse-spel mee te spelen, is Arnold Karskens. Neem dus af en toe eens een kijkje op zijn blog.