In een nieuwjaarstweet merkte de journalist Taylor Hudak op, dat "Nu 2023 ten einde loopt, de vrijspraak van Prof. Sucharit Bhakdi een van de grootste overwinningen van dit jaar vertegenwoordigde." Dit was een overwinning en zou reden tot vreugde moeten geven, behalve dan het feit dat Bhakdi in Duitsland in feite nog steeds vervolgd wordt voor het "aanzetten tot haat," namelijk tegen Joden, en het "bagatelliseren van de Holocaust."

Afgelopen mei werd Bhakdi door een lokale rechtbank in het stadje Plön vrijgesproken van deze aanklachten, waarover Hudak en anderen hebben bericht. Maar deze overwinning was van korte duur. Want gedaagden in Duitsland genieten geen bescherming tegen dubbele vervolging in de Angelsaksische zin en slechts twee maanden later tekende de procureur beroep aan tegen de vrijspraak. Slechts enkele dagen na het oorspronkelijke vonnis had het openbaar ministerie al aangekondigd dat het hoe dan ook in beroep zou gaan tegen de vrijspraak - een feit dat op de een of andere manier aan de aandacht van Bhakdi's internationale bewonderaars was ontsnapt.

Bhakdi staat nu voor de rechtbank van Kiel opnieuw terecht op grond van exact dezelfde aanklachten. Een datum voor het proces werd nog niet vastgesteld.

De Amerikaanse topviroloog Ralph Baric heeft het COVID-19 virus SARS-CoV-2 in zijn lab aan de Universiteit van North Carolina ontwikkeld als onderdeel van zijn werk in verband met het DEFUSE-financieringsvoorstel van 2018. Dit verhaal circuleert al enkele maanden op internet (en niet alleen in de alternatieve media) en het ziet er allemaal zeer belastend uit voor Baric en de betrokkenen bij zijn onderzoek. Details van het DEFUSE-project werden voor het eerst gelekt door majoor Joseph Murphy, een medewerker van het Amerikaanse militaire onderzoeksagentschap DARPA, in de zomer van 2021, terwijl verdere details van eerdere concepten deze maand aan het licht kwamen dankzij verzoeken om openbaarmaking van documenten door de groep U.S. Right to Know (USRTK).

In het DEFUSE-voorstel stelde Baric voor om een virus te ontwikkelen dat in wezen SARS-CoV-2 was. Het voorstel omvatte het invoegen van een furine-klievingsplaats in een coronavirus spike-eiwit, een verzoek om het beperkende enzym BsmBI, het zoeken naar een bindingsdomein dat menselijke ACE2-receptoren zou infecteren en een vereiste voor een viraal genoom dat voor ongeveer 25% van SARS verschilde.

Het SARS-CoV-2 virus bevat een furine-klievingsplaats in het spike-eiwit, een genoom dat het beperkende enzym BsmBI bevat, een receptorbindingsdomein dat nauwkeurig is afgestemd om de menselijke ACE2-receptor te infecteren en een genoom dat voor ongeveer 25% verschilt van SARS. Volgens een aantal virologen duiden deze kenmerken erop dat SARS-CoV-2 een [in het lab] ontwikkeld virus is.

In oktober berichtte de Daily Sceptic over een onderzoeksdocument dat voor de Royal Society was opgesteld onder leiding van Sir Chris Llewellyn Smith van de Universiteit van Oxford, waarin werd geconcludeerd dat batterijen geen antwoord zijn op de enorme opslagbehoeften van intermitterende 'groene' stroom. Ondanks de prestigieuze academische vuurkracht vond het document nauwelijks weerklank in de populaire pers, waarschijnlijk vanwege de onwelkome boodschap over de veelgeprezen batterijoplossing. Maar recente onthullingen suggereren dat het rapport zou kunnen fungeren als een los eindje, dat helpt bij het ontwarren van de collectivistische netto-nul-agenda in Groot-Brittannië. De Royal Society analyseerde tientallen jaren van lokale windsnelheden en ontdekte dat het elektriciteitssysteem het equivalent van ten minste een derde van de groene energie nodig had om te worden opgeslagen als back-up. Dergelijke kosten zouden astronomisch zijn. Nu blijkt dat het Climate Change Committee (CCC) van de Britse regering de kwestie heeft vervalst door gebruik te maken van gegevens over slechts één jaar waarin hoge windsnelheden voorkwamen, om parlementsleden in 2019 over te halen de krankzinnige wetgevende haast van Theresa May om in 2050 netto-nul te bereiken, erdoor te jagen.

Het rapport van Sir Chris toonde aan dat de wind dagenlang kon wegvallen tijdens perioden van intense kou onder invloed van hoge luchtdruk. Het rapport ontdekte ook dat windsnelheden van jaar tot jaar verschilden, wat in feite allemaal bekend is en uitgebreid werd onderzocht door andere wetenschappers. De Telegraph berichtte over opmerkingen van Sir Chris na publicatie van het onderzoeksdocument, dat de CCC "in besloten kring heeft toegegeven" dat het vertrouwen op de gegevens van één jaar op een "vergissing" berustte. Het blijkt dat de informatie die werd verstrekt aan parlementsleden die zich committeerden aan netto-nul in 2050, veronderstelde dat er slechts zeven dagen zouden zijn waarop windturbines minder dan 10% van hun potentiële elektriciteitsoutput zouden produceren. Volgens Net Zero Watch waren er 30 van zulke dagen in 2020, 33 in 2019 en 56 in 2018.

In het bericht waarin de CCC de "vergissing" heeft toegegeven, merkte de Telegraph op dat volgens Sir Chris de commissie nog steeds beweert dat het niet veel afwijkt van Sir Chris' berekeningen. "Nou, dat is niet helemaal waar," merkte de emeritus hoogleraar uit Oxford op. Op de vraag van de krant of de CCC de verklaring van Sir Chris betwistte, zei een CCC-woordvoerder dat het "verder niets toe te voegen" had.

Natuurlijk moet de 'Nobele Leugen' dat netto-nul moet worden opgelegd aan een onwillige bevolking, ongeacht de economische en maatschappelijke kosten, in stand worden gehouden. Niets te zien hier, gewoon doorlopen, is waarschijnlijk de leidraad voor de meeste reguliere media bij het verslaan van deze laatste onthullingen. Onderzoekswetenschapper en schrijver over netto-nul Paul Homewood is minder geneigd om deze ernstige zaak te negeren. "Het is nu duidelijk dat het parlement netto-nul heeft goedgekeurd zonder enige behoorlijke evaluatie, zowel financieel als op energiegebied, en de hele netto-nul-wetgeving moet nu worden opgeschort totdat er een volledige onafhankelijke evaluatie heeft plaatsgevonden." Hij gaat verder en stelt dat de huidige en vroegere leden van de CCC ter verantwoording moeten worden geroepen en "uitgesloten moeten worden van elke verdere invloed op het energiebeleid van het land, of op welk onderwerp van openbaar beleid dan ook."

Pogingen om de AfD, een groeiende doorn in het oog van de regering, te verbieden zullen waarschijnlijk niet slagen - en als dat wel gebeurt, zal het meer kwaad dan goed doen.

Bij echt slechte ideeën kun je vaak twee belangrijke vragen stellen. Ten eerste, waarom zal het niet werken? Ten tweede, waarom zou het schadelijk zijn als het wel zou werken? Deze stelregel geldt in Duitsland, waar het echt slechte idee om de partij Alternative für Deutschland (AfD) te verbieden momenteel veel stof doet opwaaien.

De achtergrond van dit debat is eenvoudig. De AfD, die tien jaar geleden werd opgericht, heeft een vaste plaats veroverd binnen het politieke landschap. Het is een populistische rechtse partij (ongeveer vergelijkbaar met bijvoorbeeld de Oostenrijkse FPÖ) die politici en kiezers uit een breed spectrum van standpunten samenbrengt. In het geval van de AfD varieert dit spectrum van zeer uitgesproken conservatief tot extreem rechts.

Discussies over instorting gaan vaak over tekenen en signalen - De economie, politiek en sociale spanningen worden al jaren steeds instabieler en, net als bij het meer gewicht toevoegen aan een man die op een bevroren meer staat, zal het ijs uiteindelijk inzakken. De vraag is,
hoe weten we wanneer dat moment zal zijn aangebroken?

Nu culturele systemen beginnen te vervagen als gevolg van politieke conflicten en economische achteruitgang, openbaart het ware kwaad zich veelal op zichtbare wijze. Allereerst verloopt dat langzaam, maar daarna komt alles tegelijk. Een duidelijk teken van een versnelde ineenstorting zien we in het toenemende aantal psychopaten en psychopathisch gedrag op straat.

Het lijkt erop dat de VS de middelste fase van zo'n ineenstorting zijn ingegaan, waarbij veel sociopaten en psychopaten het gevoel beginnen te krijgen dat dat ze hun naarste opwellingen kunnen uitvoeren zonder dat daar consequenties aan verbonden zijn . Ze beginnen uit te proberen waar ze mee weg kunnen komen.

De vraag is niet langer of de Israëlische regering racistisch en genocidaal is, maar of de Israëlisch-Joodse meerderheid die haar misdaden tegen de Palestijnen steunt, ook aan deze beschrijving voldoet...

Al vanaf het moment dat het huidige Israëlische kabinet onder leiding van Benjamin Netanyahu in december 2022 aan de macht kwam, heerst er consensus, zelfs in de westerse reguliere opinie en onder de Israëlische politieke oppositie, dat dit een Joodse supremacistische, racistische regering is.

Typeringen van de regering, die duidelijk de voorkeuren van een meerderheid van het Israëlisch-Joodse electoraat vertolkte, als "de meest extreme," "de meest fundamentalistische" en "de meest racistische" uit de geschiedenis van Israël werden gemeengoed. Andere beschrijvingen bestempelden haar als Israëls "eerste fascistische" regering.

Dit is nog afgezien van het feit dat twee jaar voor de opkomst van de huidige regering, historisch pro-Israël reguliere westerse mensenrechtenorganisaties Israël al sinds de oprichting hadden bestempeld als een racistische "apartheidsstaat." Dit etiket werd ook door de Palestijnen en hun aanhangers gebruikt om Israël te beschrijven, op zijn minst al sinds de jaren 1960.

Er zijn grootschalige protesten uitgebroken nu Berlijn geld blijft pompen in Oekraïne in plaats van zijn eigen arbeiders te ondersteunen...

Boeren verzamelden zich maandag met hun trekkers hier in Berlijn en in steden in alle Duitse deelstaten, waaronder Hamburg, Keulen en Bremen. Het hoogtepunt, een gigantisch gepland protest, zal op maandag 15 januari plaatsvinden.

Het doel? Om de coalitieregering van kanselier Olaf Scholz zover te krijgen dat deze terugkomt op haar besluit om de belastingvoordelen op diesel die voor landbouw wordt gebruikt af te schaffen, terwijl de landbouwsector al te kampen heeft met hoge energiekosten als gevolg van het de facto beleid van de regering om zichzelf en haar eigen burgers "voor Oekraïne" een poot uit te draaien door goedkope brandstof uit Rusland te blokkeren omdat Brussel dat had bevolen. En vervolgens besluiten dat het oké is, omdat gas toch niet "groen" genoeg is. Wie wist dat de Duitse economie niet alleen op wind en zon kon draaien? Deze regering blijkbaar niet.

Team Scholz voelt de druk en heeft al gezegd dat de bezuinigingen op de subsidies geleidelijk zullen worden doorgevoerd. Blijkbaar heeft hij nog nooit geprobeerd om een pleister heel langzaam van een wond te trekken. De boeren reageerden met het langzaam uitrollen van hun eigen maatregelen - over de Autobahn tot aan de Brandenburger Tor. De andere kwestie betreft een vrijstelling van wegenbelasting voor landbouwvoertuigen, waarvan de regering heeft besloten deze toch weer in te voeren. Nou, deze week krijgen de boeren tenminste waar voor hun geld door met hun trekkers over wegen te rijden die ze anders waarschijnlijk nooit zouden hebben bereden, alleen maar om mee te doen met de protesten.

Deze janboel is het resultaat van Team Scholz' eigen fouten. Maar dat wisten we al. Standaardprocedure voor de westerse gevestigde orde: ze maken er een zooitje van en vervolgens kan de gemiddelde burger het gelag betalen. Scholz nam in alle stilte €60 miljard uit een coronafonds en stopte het in een fonds voor de veel geplaagde Duitse industrie. Maar alleen voor de "groene" industrie. Alle anderen kunnen gewoon ophoepelen.

Dit is een transcriptie van de toespraak die ik op 22 december hield op een wake voor het overweldigende aantal journalisten dat sinds 7 oktober in Gaza werd vermoord. De toespraak werd gehouden voor het hoofdkantoor van The Oregonian, een uitgeverij die, net als veel andere media, ervoor heeft gekozen om te zwijgen over de ongekende aanvallen op hun collega's. Op het moment van de toespraak was van 96 journalisten de dood bevestigd en tragisch genoeg is dat aantal nu de 100 gepasseerd. Elke dode vertegenwoordigt een grove schending van het internationaal recht.

Mijn naam is Nathaniel St. Clair en ik werk al meer dan tien jaar voor CounterPunch, een onafhankelijke mediapublicatie. En hoewel ik aarzel om mezelf een journalist te noemen, heb ik het voorrecht gehad om het werk van honderden mensen uit de hele VS en de hele wereld te bewerken en te publiceren. Ik ben dus goed bekend met het soort mensen dat zich inzet voor dit onmisbare beroep. En wow, de betekenis van hun werk voelt krachtiger dan ooit. Het lijkt zeker gevaarlijker.

In minder dan drie maanden tijd werden er in Palestina bijna 100 journalisten vermoord. En dat berust niet op toeval. Het gaat niet om bijkomende schade. Het waren geen menselijke schilden. De meesten werden doelbewust geraakt.

Hun vergrijp: het openbaren van het bedrog achter de propaganda die wordt verspreid door de Israëlische regering, onze eigen regering, onze president en de reguliere media, waarvan velen niet als journalisten fungeren.

In plaats daarvan fungeren ze als stenografen voor de staat, voor het militair-industrieel complex. Dat op grootschalige wijze profiteert van deze slachting en erop rekent dat mensen niet geïnformeerd zijn en er onverschillig tegenover staan.

Nou, ware journalisten voorkomen dat, want de ware journalisten trotseren de macht, staan tegenover de oorlogsmachine en documenteren dapper deze misdaden. Ze documenteren de dagelijkse gruwelen die neerkomen op miljoenen burgers die gevangen zitten op een klein stukje land.

In dit nieuwe essay herinnert John Pilger zich het 'uitgesproken' verzet van schrijvers en journalisten tegen de destijds dreigende oorlog in de jaren dertig van de vorige eeuw en onderzoekt waarom er vandaag de dag sprake is van 'een stilte gevuld met een consensus van propaganda,' nu de twee grootste mogendheden dichter bij een conflict geraken.

In 1935 werd in New York City het 'Congress of American Writers' gehouden, twee jaar later gevolgd door nog een congres. Ze riepen 'de honderden dichters, romanschrijvers, dramaturgen, recensenten, schrijvers van korte verhalen en journalisten' op om de 'snelle afbrokkeling van het kapitalisme' en de dreiging van een nieuwe oorlog te bespreken. Het waren opwindende evenementen die, volgens een relaas, werden bijgewoond door 3.500 leden van het publiek, terwijl meer dan duizend mensen niet konden worden binnengelaten.

Arthur Miller, Myra Page, Lillian Hellman, Dashiell Hammett waarschuwden dat het fascisme in opkomst was, vaak versluierd, en dat de verantwoordelijkheid bij schrijvers en journalisten lag om zich hierover uit te spreken. Steunbetuigingen van Thomas Mann, John Steinbeck, Ernest Hemingway, C. Day Lewis, Upton Sinclair en Albert Einstein werden voorgelezen.

Journaliste en romanschrijfster Martha Gellhorn kwam op voor de dak- en werklozen, en 'voor een ieder die zich in de schaduw van een gewelddadige grootmacht bevindt.'

Martha, die een goede vriendin van mij werd, vertelde me later onder het genot van haar gebruikelijke glas Famous Grouse met spuitwater: 'De verantwoordelijkheid die ik als journalist voelde was immens. Ik was getuige geweest van het onrecht en het lijden dat de Depressie met zich mee had gebracht en ik wist, wij allen wisten dat, wat ons te wachten stond als de stiltes niet zouden worden doorbroken.'

De Ierse machthebbers probeerden de publieke verontwaardiging in diskrediet te brengen en het zwijgen op te leggen, nadat een steekpartij de woede over hun beleid op de spits had gedreven.

De voortdurende ineenstorting van de machthebbende klasse over de recente rellen in Dublin vertelt ons veel over de breedte en diepte van de kloof die is ontstaan tussen westerse regeringen en hun burgers. Het lijkt alsof de machthebbers verontwaardigd zijn over de stoutmoedigheid van hun onderdanen om op te komen tegen het leed en de dood die door hun zogenaamde leiders wordt aangericht.

Woedende Ierse burgers trokken de straat op en riepen "Genoeg is genoeg," nadat ze het meest recente gevolg van massamigratie hadden ondervonden: De steekpartij in het centrum van Dublin op 23 november, waarbij drie kinderen en twee volwassenen gewond waren geraakt. Omdat ze er niet in geslaagd waren om door de beleidsmakers die hun levenskwaliteit vernietigen, gehoord te worden, staken ze bussen en politieauto's in brand en raakten op geweldadige wijze slaags met agenten.

De verdachte werd niet geïdentificeerd noch officieel gearresteerd. In tegenstelling tot het Ierse volk geniet hij bescherming van hun regering en naar verluidt is hij te zwak om door de politie ondervraagd te worden vanwege verwondingen die hij tijdens de steekpartij heeft opgelopen. Hij wordt beschreven als een 49-jarige Algerijn die de Ierse nationaliteit heeft gekregen.

Enkele dagen na de aanslag brak er in de media een controverse uit toen de onafhankelijke journalist John McGuirk - ten onrechte - meldde dat de verdachte een Algerijnse migrant was die al sinds 2003 op kosten van de belastingbetaler in Ierland woont. McGuirk verwees naar een man die een uitzettingsbevel boven het hoofd hing na een arrestatie van jaren geleden, maar hij mocht in het land blijven en kreeg later een Iers paspoort. Eerder dit jaar werd hij gearresteerd voor illegaal bezit van een mes en het beschadigen van een auto. Volgens berichten in de media werd hij wegens psychische problemen door de rechtbank vrijgesproken.