Op 6 maart werden een open brief van Geert Vanden Bossche, PhD, DVM, alsmede een interview via video met hem door Phillip McMillan, MD, van een bedrijf genaamd Vejon Health, online geplaatst.

Op het eerste gezicht lijkt het er wellicht op, dat Vanden Bossche ingaat op geloofwaardige bedenkingen rond Covid.

Hij zegt dat de huidige lichting Covid vaccins het nieuwe coronavirus zal doen muteren in een " super besmettelijk virus ". En daarom roept hij op tot onmiddellijke stopzetting van het gebruik van de momenteel in gebruik zijnde vaccins.

Indien de mens "vastbesloten is om onze soort in stand te houden, hebben we geen andere keuze dan deze zeer besmettelijke virale varianten uit te roeien" door middel van "grootschalige vaccinatiecampagnes", aldus Vanden Bossche aan het slot van zijn open brief. Maar, zo beweert hij vervolgens, in tegenstelling tot de thans in omloop zijnde Covid-vaccins, moeten deze nieuwe vaccins gericht zijn op stimulatie van de massaproductie van dat onderdeel van het immuunsysteem dat bekend staat als de natural killer cellen.

Vanden Bossche baseert zijn opvattingen echter op onbewezen hypotheses. Dit is vergelijkbaar met, en bouwt voort op, auteurs van hoogdravende modellen papers, die theoretische kaders gebruiken om angst met betrekking tot de vermeende gevaarlijkheid van de nieuwe varianten aan te wakkeren.

Misschien herinnert u zich nog mijn laatste artikel, 'Postimperialisme, een blauwdruk voor een nieuwe sociale orde', waarin ik een utopische samenleving beschreef. Daarin besprak ik ideeën over gemeenschap, waarden, de zoektocht naar waarheid en objectieve werkelijkheid. Het huidige artikel doet bijna het tegenovergestelde; het beschrijft de huidige toestand van onze maatschappij en de richting waarin het waarschijnlijk op gaat. Meer specifiek zal ik mij richten op de opkomst en het overwicht van 'georganiseerde' minderheden, of het nu gaat om homoseksuelen, atheïsten, migranten, heidenen, liefhebbers van moderne kunst, vegetariërs, voorstanders van LGBT, noem ze maar op.

De lijst is lang en wordt steeds langer, alsof we een tijdperk van de race naar het slachtofferschap zijn binnengetreden. De meeste van die minderheden beschouwen zichzelf als 'Strijders voor sociale rechtvaardigheid' [hier afgekort tot SJW's uit het Engels social justice warriors]. Ik zal proberen uit te leggen hoe SJW's ertoe gekomen zijn hun visie op de wereld op te leggen aan de meerderheid en waar dit razende fanatisme van SJW's vandaan komt.

Er zijn reeds veel termen gebruikt om de dystopische wereld waarin we ons bevinden te beschrijven: materialistisch, wetenschappelijk, atheïstisch, individualistisch, rationalistisch, consumentistisch. Het zijn allemaal geldige beschrijvingen, hoewel ze slechts een van de facetten van onze mondiale samenleving betreffen.

Onlangs trachtten enkele denkers een uitgebreidere beoordeling te geven van onze samenleving en zij omschreven haar als nihilistisch, relativistisch, post-modern. Deze drie termen hebben met elkaar gemeen dat zij de stelling poneren, dat er geen objectieve waarheid, geen objectieve betekenis en geen objectieve morele waarden kunnen zijn.

Maar als je kijkt naar het heftige fanatisme dat 'in actie gekomen' minderheden aan de dag leggen lijkt het erop, dat zij sterk geloven dat zij de waarheid in pacht hebben en dat zij meer dan bereid zijn daarvoor te vechten. Hoe kan dit in een nihilistische/relativistische/postmoderne samenleving, waar geen waarheid, geen toekomst en geen doel bestaat?

Naast het opsporen van de fundamentele oorzaken en oorsprong van de vurigheid en de bekeringsdrift van de "dominante" minderheden, zal ik trachten de huidige dynamiek te beschrijven en te laten zien dat deze veel verder gaat dan 'nihilisme'. Daarom gebruik ik het begrip 'post-nihilisme' teneinde een samenleving aan te duiden welke ontstaat na de overgangsfase van het 'nihilisme'.

De 20ste eeuw werd gekenmerkt door ideologieën en vernietiging. Het communisme verscheen in 1917 ten tonele om daar vrijwel direct daarna weer van te verdwijnen. Fascisme verdween met de concentratiekampen, zo'n 12 jaar na de eerste implementatie.

Na de val van de Berlijnse muur en de ineenstorting van de Sovjet-Unie bleef er één ideologie over, die zetelt in de VS en vandaar uit beïnvloedt dit Amerikaanse imperium de hele wereld: liberalisme tezamen met de daaruit voortvloeiende dogma's, zoals individualisme, materialisme, atheïsme en nihilisme hebben deze de mensheid aan de rand van de vergetelheid gebracht.

Ondanks hun overduidelijke pro-imperialistische vooringenomenheid, levert de reguliere media iedere dag meer bewijs van de totale ramp die zich op onze planeet voltrekt en de voortdurende desintegratie van mensen en samenlevingen.

Aan de vooravond van onze intrede in het derde decennium van de eenentwintigste eeuw, kunnen we zonder twijfel stellen, rekening houdend met alle belangrijke elementen van het maatschappelijk leven, dat de status van vrouwen nu gelijk is aan die van mannen. Bovendien kan men nu met recht zeggen dat in sommige gevallen vrouwen als meer bevoorrecht kunnen worden beschouwd.

Volgens een onderzoek van Sonia Starr krijgen mannen doorgaans 63% zwaardere straffen opgelegd dan vrouwen voor hetzelfde vergrijp. ^[1][2] Een analyse uit de Verenigde Staten wees uit dat het risico op overlijden op de werkplek tien keer hoger is voor mannen dan voor vrouwen. ^[3] Volgens een rapport uit 1994 van Andrew Knestaut, destijds medewerker voor de Office of Safety, Health and Working Conditions, "hebben vrouwen minder kans om te overlijden op de werkplek daar ze veel minder vaak gevaarlijke beroepen uitoefenen."^[4]

De door de auteur gehanteerde statistieken hebben betrekking op de Verenigde Staten, maar aangezien het feminisme als pathologisch proces het meest waarneembaar is in de Verenigde Staten en andere westerse landen, zijn de gepresenteerde cijfers nuttig als graadmeter voor de invloed die de feministische denkbeelden hebben op het vormgeven van de reacties van de samenleving en haar instellingen.

Vrouwen worden veel meer bevoorrecht dan mannen als het gaat om het verkrijgen van de voogdij over kinderen in echtscheidingsprocedures. Volgens Amerikaanse statistieken is het in de Verenigde Staten in maar liefst negentig procent van de gevallen de vrouw die de voogdij over de kinderen krijgt. Ook voor wat betreft de gevolgen van een echtscheiding, worden vrouwen veel meer bevoorrecht dan mannen.

Op zondag zei een woedende Ierse samenleving eindelijk "en nu is het genoeg". Een jaar lang zijn zij nu al onderworpen aan een misdadig lange lockdown, ten koste van hun fysieke, emotionele en financiële welzijn.

Duizenden van hen gingen in Dublin de straat op om hun ongenoegen over een politieke klasse die in Davos zetelt te uiten en over de politiestaat waarin zij zich gegijzeld zagen. Afgezien van een paar herrieschoppers verliepen de protesten vreedzaam en was de boodschap luid en duidelijk.

Genoeg is genoeg. De Ieren deden wat ze het beste kunnen - vrijheid eisen, opstaan tegen hun onderdrukkers en liederen zingen.

De oligarchen sidderden. Vlinders maakten salto's in hun overvoede buiken. Paniek brak uit en het zweet droop van hun gestoorde koppies. Hun grootste angst werd bewaarheid; het volk weigerde mee te werken. Wat volgde was een aanval van wanhoop door alle politieke partijen en aanhangers van de gevestigde orde in het land.

Men bracht de bekende retoriek naar voren: anti-vaxxers, anti-maskers, extreem-rechts, enz, enz.

Gaap!

Tot nu toe zijn in Nederland vijftien sterfgevallen na een vaccinatie tegen COVID-19 gemeld, laat bijwerkingencentrum Lareb maandag weten. Volgens de organisatie gaat het daarbij om kwetsbare ouderen met ernstige onderliggende gezondheidsproblemen. Deze problemen zijn volgens Lareb de meest voor de hand liggende verklaring voor de sterfgevallen.

Propaganda is niet hetzelfde als vroeger. Het is iets dat nog veel erger is. Deels vanwege de doeltreffendheid waarmee het ons raakt, hebben we geen enkel idee wanneer we ermee te maken hebben, noch wat het met ons doet.

Dit betoog is een aanpassing aan de huidige omstandigheden van een hoofdstuk uit mijn boek Give Us Back the Bad Roads uit 2018 (Currach Press), met de titel 'Engineering Consent'.

Hetzelfde syndroom duikt telkens op in allerlei signalen die ik om me heen waarneem: mensen die op straat liever onder de bus springen dan gewoon dicht langs elkaar heen te lopen; een journalist die ik ooit op zijn minst vaag intelligent vond schrijft nu over 'gevallen' onder de schijnbare indruk dat de PCR-testen exact doen wat er op het etiketje Covid staat; een politieke beweging die geacht wordt pro-vrijheid te zijn en een snellere uitrol van vaccins eist; een half dozijn politieagenten die op een vrouw gaan zitten en elkaar helpen om haar in de boeien te slaan omdat ze zich op meer dan vijf kilometer van haar huis bevindt en niemand die ook maar een kik geeft. Signalen van wat? Signalen van medeplichtigheid aan een terreur die alle verstand te boven gaat. Signalen van het uit handen hebben gegeven van de keuze om er een eigen mening op na te houden. Signalen van een overgave aan het onoverkomelijke, het onvermijdelijke. Signalen van het ommuurd zijn door leugens.

Er is iets dat wij niet vatten, iets dat te maken heeft met de geest van de algemene mens.

Het is niet voldoende om over 'propaganda' te spreken. Het woord, gebruikt door ons beperkte begrip van haar betekenis, is ontoereikend om zelfs maar in de verste verte te begrijpen waar we ons thans bevinden. En er aldus in deze tijd op dergelijke wijze over te spreken is hetzelfde als op het dek van de Ark van Noach staan en het weer te bespreken.

Dit artikel is gerelateerd aan twee eerdere artikelen. Zoals u zult zien, vertonen de vernietiging van schoonheid (moderne kunst), de vernietiging van gezin en identiteit (gendertheorie) en de vernietiging van religies verschillende overeenkomsten.

Herinnert u zich nog mijn oma met haar geestige opmerkingen? Ik heb over haar verteld in de twee artikelen die hierboven gelinkt zijn. Ik heb u echter nog niet verteld over haar geloof.

Ik ben als kind opgevoed door atheïstische ouders en ik vond het lastig te begrijpen waarom mijn oma naar de kerk ging, waarom ze geïnteresseerd was in het doen en laten van de Paus, waarom ze wilde bidden, waarom ze schilderijen van de Maagd Maria aan de muur had hangen en waarom ze een crucifix boven haar bed had hangen.

Om eerlijk te zijn vond ik al dit religieuze gedoe een beetje belachelijk. Dat kon ook bijna niet anders aangezien ik alleen maar had gehoord over de slechte daden van de Kerk: de kruistochten, de inquisitie en, meer recent, de pedofiele priesters.

Oma's geloof is met de tijd niet minder geworden. Ze is nu 100 jaar oud en nog steeds gelovig. Telkens als ik terugkom van een medische controle, vertel ik haar over de positieve resultaten en dan huilt ze bijna van opluchting. Ze zegt dan met een zachte, emotionele stem: "Ik heb zo vaak voor je gebeden".

Dit verschil in geloof tussen ons greep mij wel aan. De dingen zijn zo snel veranderd. Twee generaties geleden waren de meeste mensen nog vervuld van godsdienst, terwijl mijn generatie het in het beste geval negeert en in het slechtste geval veracht.

Deze inleiding geeft u wellicht enig idee van het onderwerp van dit artikel. We zullen ons bezighouden met religies, in het bijzonder het christendom. Meer specifiek, hoe religies ons beïnvloeden en nog meer specifiek hoe iedere sociale/culturele omgeving, al dan niet van religieuze aard, ons beïnvloedt. We zullen zien dat een religieuze omgeving veel minder schadelijk is voor mens en samenleving dan de atheïstische en nihilistische levensbeschouwingen die de wereld van vandaag domineren.

Onze sociale/culturele omgeving bestaat uit een geheel van overtuigingen, regels en normen die in principe bepalen wat goed en wat kwaad is. Religies hebben lange tijd een belangrijke rol gespeeld bij de definitie van deze aspecten. We zullen allereerst een snelle blik werpen op hoe de fundamentele overtuigingen (d.w.z. de kosmogonie, de manier waarop wij de wereld beschouwen) in de loop der tijden zijn geëvolueerd.

Opmerking van de redactie: Dit artikel behandelt verschillende controversiële onderwerpen (homoseksualiteit, pedofilie, seksuele predatie, etc.) waarvan de inhoud, evenals sommige illustraties, door sommigen als schokkend kan worden ervaren.

Indien u desondanks besluit verder te lezen, raden wij u aan om in gedachten te houden dat de feiten van deze onderwerpen gecompliceerd zijn en dat vooral aandachtig op de details gelet moet worden zonder te vervallen in zwart/wit- denkpatronen.

Men dient er met name op bedacht te zijn, dat in deze analyse de aandacht gericht is op een kleine minderheid van pathologische personen die in de homogemeenschap is geïnfiltreerd. Dit is dus geen aanval op homoseksuelen maar een ontmaskering van deze kleine minderheid die pretendeert op te komen voor de rechten voor homoseksuelen maar in plaats daarvan de homogemeenschap uitbuit in dienst van een duistere agenda.

Dit gezegd hebbende, riemen vast en rijden maar!


_______________________________________________

Het centrale idee dat in dit artikel wordt ontwikkeld kwam nogal onverwacht toen ik bezig was met het schrijven van het laatste deel van Earth changes and the Human Cosmic connection, dat zojuist is uitgekomen als paperback en op Kindle.

De in theorie bestaande 'Mens-Kosmische Verbinding' zou een van de belangrijkste mechanismen kunnen zijn, zo niet het belangrijkste, waardoor de menselijke bevolking, positief of negatief, haar omgeving beïnvloedt, inclusief grote vanuit de kosmos ontstane rampen.

Het zojuist genoemde boek geeft uiteraard een veel gedetailleerder en nauwkeuriger beeld van dit belangrijke fenomeen, toch zal ik in het laatste deel van dit artikel dit concept kort beschrijven en zal ik aantonen hoe al deze ogenschijnlijk ongerelateerde onderwerpen die ik hieronder zal behandelen, met elkaar in verbinding kunnen worden gebracht.

Mijn Oma is een Franse dame van negenennegentig en een half jaar oud. Tijdens het uitbreken van WO I in 1914 werd zij geboren. Haar vader stierf aan het Westelijk Front in augustus 1918; slechts drie maanden voor de wapenstilstand.

Oma was slechts één van de 6 miljoen Franse kinderen die hun vader verloren. Haar moeder had een klein naaiatelier in het zuiden van Frankrijk, gespecialiseerd in jurken voor weduwen, veruit het meest populaire kledingstuk van die tijd.

Toen ze in de dertig was, maakte mijn oma ook de Tweede Wereldoorlog mee, en in 1945 ging ze met haar man mee naar Duitsland, alwaar hij als militair deel uitmaakte van de Franse bezettingstroepen die daar tot in de jaren '60 van de vorige eeuw gestationeerd waren.

Oma vond het niet leuk om bij de Duitsers te wonen; ze herinnerden haar aan haar vader die ze verloren had. Ze houdt nog steeds niet veel van de Duitsers. Ik denk dat ze nooit nadacht over het feit dat zowel de Duitse als de Franse soldaten als kanonnenvlees werden gebruikt en gemanipuleerd werden om in oorlogen te vechten die alleen voordeel opleverden voor de harteloze en hebzuchtige politici en bankiers.

Men kan gerust stellen dat oma tijdens haar lange leven, net als veel van haar leeftijdsgenoten, niet alleen alle verschrikkingen van de twintigste eeuw heeft meegemaakt maar ook de gestage devolutie van de mensheid.