"Met deze ontdekking zullen Israëlische archeologen om politieke en culturele redenen niet bepaald tevreden zijn, maar in tegenstelling tot de klassieke interpretaties van het Bijbelse verhaal - was koning Salomo eigenlijk een farao in Egypte," beweert een Britse historicus en schrijver die de afgelopen twintig jaar onderzoek heeft gedaan naar het levensverhaal van koning Salomo en tot deze beklemmende conclusie is gekomen.

"Het doel van het westen is om onze natie te verzwakken, op te delen en uiteindelijk te vernietigen. Ze verklaren openlijk dat, vanaf het moment dat ze er in 1991 in slaagden de Sovjet-Unie op te breken, de tijd nu is aangebroken om Rusland in vele afzonderlijke regio's op te delen die elkaar naar de keel zullen vliegen." Russische president Vladimir Poetin

"Cheney wilde niet alleen de ontmanteling van de Sovjet-Unie en het Russische rijk zien, maar ook van Rusland zelf, zodat het nooit meer een bedreiging voor de rest van de wereld zou kunnen vormen."...Het westen moet het project dat in 1991 begon, afmaken .... Totdat het imperium van Moskou omver is geworpen, zal de regio - en de wereld - echter niet veilig zijn..." (("Decolonize Russia," The Atlantic)

De vijandigheid van Washington tegenover Rusland kan bogen op een lange geschiedenis die teruggaat tot 1918, toen Woodrow Wilson meer dan 7000 troepen naar Siberië stuurde als onderdeel van een geallieerde inspanning om de vooruitgang van de bolsjewistische revolutie terug te dringen. De activiteiten van de American Expeditionary Force, die 18 maanden in het land verbleef, zijn in de VS al lang uit de geschiedenisboeken verdwenen, maar de Russen wijzen nog steeds naar het incident als het zoveelste voorbeeld van de meedogenloze inmenging van Amerika in de aangelegenheden van zijn buren. Feit is dat de elites in Washington zich altijd met de zaken van Rusland hebben bemoeid, ondanks de ernstige bezwaren van Moskou. In feite vindt een groot aantal westerse elites niet alleen dat Rusland moet worden opgedeeld in kleinere geografische eenheden, maar ook dat het Russische volk een dergelijke uitkomst zou moeten verwelkomen. Westerse leiders in de Anglosfeer worden dusdanig verteerd door hoogmoed en zelfingenomenheid, dat zij oprecht geloven dat gewone Russen hun land graag opgedeeld zien in hapklare staatjes die open blijven staan voor de vraatzuchtige exploitatie van de westerse oliegiganten, mijnbouwbedrijven en natuurlijk het Pentagon. Zbigniew Brzezinski, het geopolitieke meesterbrein van Washington, vatte het als volgt samen in een artikel in Foreign Affairs:

Wat deden buitenlandse interventionisten in Rusland tijdens een conflict dat mede bepalend was voor de 20e eeuw?

Honderd jaar geleden, op 25 oktober 1922, eindigde de Russische Burgeroorlog. Op die dag hield de Voorlopige Regering van Priamoerie in het Russische Verre Oosten, de laatste anti-bolsjewistische Russische enclave, op te bestaan.

De nog overgebleven leden van de Witte Beweging verlieten Vladivostok. Tegen die tijd was het grondgebied van het voormalige Russische Rijk bijna volledig in handen van de bolsjewieken, hoewel er nog enkele jaren sporadisch eilandjes van verzet bleven opduiken in verschillende delen van het land.

De Russische Burgeroorlog leek niet op andere dergelijke conflicten waarmee de meeste mensen bekend zijn. In tegenstelling tot de Amerikaanse Burgeroorlog tussen de Noordelijke en Zuidelijke staten of de Spaanse Burgeroorlog tussen de Francoïsten en de Republikeinen, waren de gevechten in Rusland niet simpelweg een impasse tussen twee onverzoenlijke partijen. De tegenstanders van de bolsjewieken, die gezamenlijk bekend stonden als de "Witten", waren niet in staat een verenigd front te vormen tegen de "Roden" als gevolg van verdeeldheid binnen hun eigen gelederen. Bovendien mengden separatisten, die in de randgebieden actief waren en over het algemeen de communisten steunden, zich vaak in de confrontatie tussen de belangrijkste strijdende groepen en facties: bolsjewieken, monarchisten, februaristen, mensjewieken, socialisten, anarchisten en andere verspreide krachten die verschillende ideologieën aanhingen.

DOOR DE GESCHIEDENIS HEEN WERDEN SLAVEN GEDWONGEN MUILKORVEN TE DRAGEN

Roberto Strongman publiceerde dit uitstekende artikel op 4 november 2021. Hij is een moderne academicus in de sociale wetenschappen en bedient zich van de moderne stijl van schrijven. Hij gaf me toestemming om zijn waardevolle bijdrage opnieuw te publiceren in meer eenvoudige bewoordingen. Mocht u het in de oorspronkelijke vorm willen lezen, dan kunt u het HIER vinden. Eventuele fouten of verkeerde interpretaties komen geheel voor mijn rekening.

Koningin Elizardbeest is dood, lang leve koning Charles?!

Ja, voor de gelukkigen onder u die niet onder invloed staan van de onophoudelijke nieuwsstroom en die nog van niets weten, breng ik het nieuws dat de langst regerende vorst in de Britse geschiedenis, koningin Elizabeth II, dood is.

Het is verleidelijk om de dubbele regenboog die boven Buckingham Palace verscheen toen Hare Koninklijke Laagheid het loodje legde, te interpreteren als een teken dat haar dood inderdaad een geschenk van God is, maar - zoals ik bij dit soort gelegenheden altijd zo graag opmerk - de dood van een onbekeerlijke zondaar betekent nog geen overwinning en het is een schamele troost dat slechts één van de vele koppen van de Hydra is verwijderd. Het bewind van koning Charles zal ongetwijfeld nog schaamtelozer zijn dan dat van zijn moeder.

Wat de toekomst ook in petto moge hebben voor de trouwe onderdanen van Zijne Koninklijke Hoogheid, Grote Reset-charlatan, pedovriend, doordrammer van carbon-eugenetica koning Charles III, gezien de ontmoedigende (zij het voorspelbare) reactie van het reguliere publiek op dit laatste koninklijke overlijden, is een diepgravend onderzoek naar de dieptepunten van de Britse koninklijke familie des te relevanter. En hoewel ik in de komende 24 uur(!!) een twee uur durende documentaire met 18.000 woorden online zal zetten waarin ik mijn conclusie kenbaar zal maken, heb ik voor dit artikel de tijd genomen omdat ik u deze informatie niet wil onthouden.

"Geniet ervan" is een verkeerde woordkeus, maar u begrijpt wel wat ik bedoel.

Hoewel de Dag van de Bestorming van de Bastille op 14 juli de meeste Noord-Amerikanen niet veel zegt, is het van zeer groot belang in Frankrijk. Deze vreemde Franse nationale feestdag is vergelijkbaar met Amerika's Independence Day op 4 juli, met één belangrijke uitzondering.

Terwijl de ondertekening van de Onafhankelijkheidsverklaring op 4 juli 1776 een nieuw en verbeterd potentieel voor de mensheid inluidde, luidde de bestorming van de Bastille op 14 juli 1789 een vijf jaar durend bloedbad van chaos in, dat het potentieel voor een echte republikeinse revolutie om zich op het Europese continent te manifesteren, ondermijnde.

Met deze herdenkingsdag in het achterhoofd, alsook het gevaar van nieuwe chaotische omwentelingen, aangestuurd door inlichtingendiensten die de trans-Atlantische gemeenschap dreigen te overspoelen, vond ik het de moeite waard om dit essay, dat een uitvloeisel was van mijn lezing uit 2009 'Hoe de Britten de Franse Revolutie saboteerden' voor een groep van het Montreal Schiller Institute*, nogmaals te publiceren.

Op de verjaardag van de Zesdaagse Oorlog onderzoekt RT op welke manier het conflict de regio heeft gevormd.

Op 5 juni 1967 zou een conflict dat slechts zes dagen duurde het hele Midden-Oosten opnieuw vormgeven, het seculiere Arabische nationalisme omverwerpen en Tel Aviv verenigen met Washington. Dit alles zou de weg vrijmaken voor Israël om carte blanche te krijgen van 's werelds machtigste land en de aanzet geven tot een VS-beleid dat de hele regio zou verscheuren.

De Zesdaagse Oorlog van 1967 wordt in de westerse discussie vaak ten onrechte gezien als een overwinning van de liberale democratie. De oorlog wordt dikwijls voorgesteld als een strijd tussen goed en kwaad, de Joodse David en de Arabische Goliath, maar het echte verhaal van de derde Arabisch-Israëlische oorlog was er een van een gewiekst, maar meedogenloos politiek machtsspel van de zijde van Israël. Een spel dat, ten goede of ten kwade, het verzet van het Midden-Oosten tegen het westen en het beleid van het door de VS geleide blok in de regio een nieuwe structuur verschafte.

DE AARDIGE IMPERIALISTEN
Halverwege de 19e eeuw raakte het Britse Rijk verzeild in wat tegenwoordig een "public relations crisis" zou worden genoemd.

Invloedrijke binnenlandse stemmen uitten op ethische gronden kritiek op het industriële systeem en de wereldwijde overheersing, met name de kunstcriticus John Ruskin.

Hij schreef dat het enige dat hij in het hart van wat een grote beschaving zou zijn had aangetroffen, was "krankzinnige religie, verloederde kunst, genadeloze oorlog, naargeestig gezwoeg, weerzinwekkende pleziertjes, en ijdele of verachtelijke hoop."[1]

Het gebrek aan publieke steun voor het rijk in eigen land door de golf van "Little Englander"-sympathieën, dreigde ook invloed te hebben op de manier waarop de activiteiten van Groot-Brittannië in het buitenland werden beschouwd.

Carroll Quigley schrijft dat het succes van het Britse rijk deels te danken was aan "zijn vermogen om zich aan de wereld te presenteren als de verdediger van de vrijheden en rechten van kleine naties en van diverse sociale en religieuze groepen."[2].

Daarom werd besloten, door een machtige groep rond Cecil Rhodes en Lord Milner, samen met aristocraten als Lord Esher, Lord Rothschild en Lord Balfour[3], om de vorm en het aanzien van de economische invloedssfeer van Groot-Brittannië te herzien.

Geleidelijk aan werden de bezittingen van de Kroon aangemoedigd om zogenaamd onafhankelijke naties te worden, ofschoon ze duidelijk onder controle van Groot-Brittannië bleven staan, en uiteindelijk, na de Tweede Wereldoorlog, werd Het Rijk omgedoopt tot " Het Gemenebest", waarvan de huidige vlag bovenaan deze pagina te zien is.

In haar voorwoord bij een zeer handige verzameling van verklaringen van het Gemenebest uit 2019, schrijft de huidige secretaris-generaal van het Gemenebest, Patricia Scotland[4]:

De Verklaring van Londen van 1949 markeert de opening van een nieuwe beweging die de vertrouwde harmonie handhaaft, maar deze ontwikkelt op manieren die nooit eerder werden uitgeprobeerd - de transformatie van een rijk in een wederzijds ondersteunende familie van naties en volkeren. Het was deze korte maar visionaire verklaring die de basis vormde voor het Gemenebest dat wij heden ten dage kennen"

Vandaag de dag zijn we zeer vertrouwd met de dubbelhartige taal van macht, die voortdurend wordt gebruikt om de onverteerbare waarheid voor het publiek te verbergen.

Of het nu gaat om groenwassen door bedrijven, oorlogszuchtige "humanitaire interventies" of censuur vermomd als "fact-checking", dit cynische misbruik van woorden is de satire van George Orwells leugenachtige Ministerie van Waarheid allang ontstegen.

Inmiddels betreft dit een wereldwijd fenomeen, maar Groot-Brittannië kan met trots terugkijken op zijn leidende rol in de ontwikkeling van dit frauduleuze met gespleten tong spreken.

De zelfverklaarde toewijding van het Britse Rijk aan "de bescherming en vooruitgang van de inheemse rassen" [5] weerhield het er niet van om in 1919 in Amritsar het vuur te openen op ongewapende Indiase onafhankelijkheidsbetogers die Gandhi steunden, waarbij 379 mensen om het leven kwamen, [6] of om massamoord, marteling en concentratiekampen te gebruiken om de anti-imperialistische Mau Mau opstand in Kenia tussen 1948 en 1955 neer te slaan.
De zelfingenomen verdediger van de wereldwijde vrijheid aanvaardde de opkomst van Hitler-Duitsland, veroordeelde (in het openbaar) en tolereerde (in het geheim) tegelijkertijd Mussolini's invasie van Ethiopië in 1935 en deed er alles aan om het verzet tegen Franco's extreem-rechtse staatsgreep in Spanje in 1936 te belemmeren, ondanks de overweldigende steun van het eigen publiek voor de andere kant.

"De houding van Groot-Brittannië was zo doortrapt dat ze nauwelijks te ontwarren valt,"[7] schrijft Quigley over deze periode. "De motieven van de regering waren duidelijk niet dezelfde als de motieven van het volk, en in geen enkel land zijn geheimhouding en anonimiteit zo ver doorgevoerd of zo goed bewaard gebleven als in Groot-Brittannië."[8]

In de ruim 70 jaar van zijn bestaan heeft het Gemenebest deze officiële praktijk van manipulatief en deugd signalerend taalgebruik met trots voortgezet.

Nieuwe analyses van oeroud DNA werpen licht op de manier waarop de zwarte rat, die verantwoordelijk wordt gehouden voor de verspreiding van de Zwarte Dood, zich over Europa heeft verspreid - ze onthullen dat het knaagdier het continent tweemaal heeft gekoloniseerd en wel tijdens de Romeinse tijd en de Middeleeuwen.

De studie - onder leiding van de Universiteit van York samen met de Universiteit van Oxford en het Max Planck Instituut - is de eerste genetische studie van oeroud materiaal van de soort (Rattus rattus), veelal bekend als de scheepsrat.

Op archeologische vindplaatsen in Europa en Noord-Afrika werden oeroude resten van de zwarte rat, daterend van de 1ste tot de 17e eeuw, aangetroffen. Na DNA-analyse van dit materiaal, verkregen de onderzoekers nieuw inzicht in de wijze waarop de rattenpopulaties zich verspreidden als gevolg van schommelingen in menselijke handel, urbanisatie en imperia.

De "Grote Reset" van het Wereld Economisch Forum heeft diepe wortels. We zullen eens onderzoeken waar de wortelstek zit, of ten minste enkele van de belangrijkste invloeden die hebben bijgedragen tot de obsessie van de WEF voor een sociale/culturele revolutie, geleid door zelfverkozen enkelingen, die de ware aard van "de vierde industriële revolutie" begrijpen. Dit is marxisme in een nieuw jasje, een bevrijdingstheologie, die uiteindelijk God uitsluit en vervangt door de communistische idee van een utopie. Er is een reden waarom de leus van het WEF, "U zult niets bezitten en gelukkig zijn," stellig Marxiaans klinkt...

PAULO FREIRE

De naam Paulo Freire1 doet wellicht een belletje rinkelen bij degenen die geïnteresseerd zijn in marxisme. Freire werd in 1921 in Brazilië geboren en raakte geïnteresseerd in verschillende uitlopers van het marxisme, met een bijzondere nadruk op theorie toegepast op het onderwijs. Met verschillende geschriften, voornamelijk op het gebied van taal en onderdrukking, maakte Freire naam onder gelijkgestemde socialistische intellectuelen. Ondanks zijn nogal niche-achtige geschriften, zou Freire uiteindelijk in de jaren tachtig van de vorige eeuw een nieuw niveau van bekendheid bereiken met een piek in populariteit door zijn boek 'Pedagogie van de onderdrukten' uit 1968, waarin de idee van 'kritische pedagogie' en de relatie ervan met onderwerpen als volwassenenonderwijs werd uitgewerkt. Dit was niet in de laatste plaats te danken aan Henry Giroux - een invloedrijk Amerikaans denker, die (tamelijk succesvol) probeerde een gemoderniseerde vorm van kritische pedagogie in de structuur van het westerse onderwijs te introduceren - maar was vooral een gevolg van zijn werk 'Politics of Education' uit 1985, dat de basis legde voor de toepassing van zijn eerdere ideeën op onderwijssystemen.