Na het lezen van het uitstekende boek Politieke Ponerologie: Een wetenschap over de aard van voor politieke doeleinden aangewend kwaad van Andrzej Łobaczewski, had ik een bovenzinnelijk moment van realisatie (een soort "Eureka!" moment). Ik moet concluderen dat ponerologie en psychopathie twee belangrijke concepten zijn die het beste de treurige toestand van menselijke zaken in deze wereld verklaren, zaken die nog steeds een negatieve invloed op onze samenleving, onze levens en onze toekomst hebben. Nee, ik denk niet dat het met "hebzucht" of zelfs "morele zwakte" (hoe je het ook definieert) te maken heeft. Het heeft te maken met psychopathologie en de invloed daarvan op de aard van het kwaad in de samenleving.

Mensen in machtsposities die systematisch kwaad bestendigen, gedragen zich alsof ze een ander menselijk soort zijn; een 'para-Homo sapiens', om het maar zo te zeggen. Het maakt niet uit hoeveel goede wil er is in de wereld; oorlog, leed en onrecht blijven bestaan. Het lijkt niet uit te maken welk plan, ideologie, religie of filosofie grote geesten bedenken, niets lijkt ons lot te verbeteren. En zo is het al duizenden jaren, het herhaalt zich keer op keer. We rationaliseren het bestaan van kwaad door het te zien als een deel van "de menselijke natuur," een noodzakelijk onderdeel van de complexiteit van de wereld, als gevolg van hebzucht of gebrek aan verlichting, veroorzaakt door concurrerende belangen die elkaar niet wederzijds uitsluiten, enz.; echter, degenen die deze beginselen en attitudes onderschrijven hebben mogelijk een vroegtijdige beslissing gemaakt en het boek over kwaad gesloten zonder al het bewijs uit verschillende, eerder onderzochte standpunten te bekijken.

Ponerologie en "succesvolle" psychopathologie (dus niet het "gewelddadige seriemoordenaar" type, maar het Stalin, Pol Pot, Cheney, Rockefeller, Kissinger, Bill Clinton, of Donald Rumsfeld type) leggen klinisch uit hoe "pathocratieën" - het regeringssysteem gecreëerd door een kleine pathologische minderheid die controle neemt over een samenleving van niet-psychopaten - gecreëerd worden en gedomineerd worden door degenen die een aangeboren fout (psychopathie) bezitten die in 4-6% van de bevolking voorkomt, namelijk fysiologisch niet in staat kunnen zijn om normale menselijke empathie te voelen. Ze zijn emotieloos, egoïstisch, koud en calculerend, zonder enige morele of ethische normen, niettemin zijn ze intelligent, charmant, gedreven, geconcentreerd, en neigen daardoor tot het bereiken van de hoogste machtsposities door hun ware waard te verbergen onder een "masker van psychologische normaliteit." Dit concept geldt voor alle bestaande hiërarchische machtsstructuren.

Vertaald door Sott.net.

Mijn leven is een zooitje, waarom kan ik er geen grip op krijgen?

De meesten van ons hebben een variatie op dit spoor van geklets in onze hoofden of we hebben het anderen horen zeggen. Als ik dit probleem maar niet zou hebben, denken we, dan zou alles in orde zijn.

We voelen ons belast door wat lijkt op onze unieke lastige problemen. Ondergedompeld in een dergelijke geestestoestand leggen onze acties wellicht niet onze hoogste waarden en zin aan de dag. Wat als, zo vraagt Ryan Holiday, tegenspoed waarmee we geconfronteerd worden "een formule [biedt] om te floreren niet alleen in weerwil van wat er dan ook gebeurt, maar als gevolg daarvan?"

We moeten mannelijke autoriteit weer gaan waarderen, zegt Frank Koerselman in zijn pamflet Ontvadering.

Een jongen van school had zelfmoord gepleegd en hulpverleners kwamen met de leerlingen praten over de schok die dat teweeg had gebracht. In de jaren zestig. "Dat gebeurde toen dus ook al", zegt Frank Koerselman. Hij was er zelf ook nogal door aangeslagen, en toen hij er 's nachts niet van kon slapen stuurde zijn moeder hem naar de huisarts. "Een bullebak", zegt Koerselman. "Weet je wat hij zei?" Hij buigt voorover in zijn stoel. "GAAN WIJ ONS AANSTELLEN?"

Hij lacht en leunt weer naar achteren. Frank Koerselman (72) is psychiater en psychoanalyticus, emeritus hoogleraar aan het UMC Utrecht. Hier in zijn werkkamer, in een achttiende-eeuws koopmanshuis in Weesp, ontving hij tot voor kort nog patiënten. "Die huisarts", zegt hij, "had groot gelijk. En ik was meteen van mijn probleem af."

Ontvadering heet Koerselmans nieuwe boek, een pamflet eigenlijk, honderd pagina's, en daarin analyseert hij de gevolgen voor gezin en samenleving van het einde van de mannelijke autoriteit. Want zo ziet hij het. Mannelijke kracht is door machines overbodig geworden, traditioneel mannelijke deugden als flinkheid, vastberadenheid, zelfbeheersing en moed zijn verdacht, en gezag door kennis en ervaring wordt niet meer geaccepteerd. In een wereld waarin vrouwelijke waarden als inclusiviteit en egalitarisme zijn gaan domineren, zegt Koerselman, kunnen jongens daardoor moeilijk meer tot rijpe en wijze vaders uitgroeien.

Nadenken over iets in eindeloze cirkels is uitputtend.

Hoewel eenieder wel eens piekert, spenderen chronische piekeraars als ze wakker zijn de meeste tijd aan peinzen, wat druk op hen legt. Vervolgens verwarren ze die druk met stress.

"Er bestaan mensen die zoveel piekeren dat het pathologisch wordt," zegt klinisch psychologe Catherine Pittman, universitair docent van de faculteit psychologie aan Saint Mary's College in Notre Dame, Indiana.

"Maar de gemiddelde persoon heeft ook de neiging om te overdenken." Pittman is ook de auteur van "Rewire Your Anxious Brain: How to Use the Neuroscience of Fear to End Anxiety, Panic and Worry."

Overdenken kan vele vormen aannemen: eindeloos beraadslagen als je een besluit neemt (en dan doorzagen over het besluit), pogen gedachten te lezen, proberen om de toekomst te voorspellen, zaken afleiden uit de kleinste details, enz.

Mensen die stelselmatig piekeren spelen nabeschouwingen in hun hoofd af, en bekritiseren en ontleden wat ze gisteren deden en zeiden, doodsbang dat ze het verkeerd deden - en piekeren over de verschrikkelijke toekomst die op hen wacht.

'Had ik nou maar' overheerst hun denken, alsof een onzichtbare jury hun leven veroordeelt. En ze liggen ook wakker van wat ze online zetten omdat ze zich diepe zorgen maken over hoe andere mensen hun posts en updates interpreteren.

De logotherapie van Viktor Frankl is ook bekend als "de derde Weense School van de Psychotherapie." De eerste psychologische school was van Sigmund Freud, de tweede van Adler. Viktor Frankl heeft de derde school opgericht. In dit artikel zullen we ons hierop focussen.

Freud beweerde dat de mens gericht is op "genot." Later zei Adler dat het "macht" is waarop de mens gericht is. Maar Frankl had een kijk op de mens waarbij hij hem als een wezen zag dat zich op "betekenis" richt.

Historici in de psychologie zijn het erover eens dat de studie van de psychoanalyse ook enigszins de studie van het leven van de stichter Freud is. Op dezelfde manier kunnen we zeggen dat we het leven van Frankl beter leren begrijpen door de logotherapie te bestuderen. Want we kunnen de ontwikkeling van de derde psychologische school onmogelijk begrijpen zonder inzicht in de levensgeschiedenis van de persoon die ermee begonnen is.

Zes op de tien mensen hebben wel eens een overleden geliefde 'gezien' of 'gehoord'. Velen durven er niet over te praten omdat ze bang zijn voor gek te worden versleten.

Zo'n 30 tot 60 procent van de weduwen en weduwnaars heeft wel eens een overleden geliefde zien zitten of hun naam horen roepen, zo zeggen wetenschappers.

Onderzoekers van de Universiteit van Milaan analyseerden alle beschikbare studies over het onderwerp en kwamen tot de conclusie dat het fenomeen zeer vaak voorkomt.

Vertaald door Sott.net.

Het gevoel dat wordt ingegeven door morele superioriteit bevalt het best als de check (voor wat je dan ook zeden-predikt) wordt afgeschreven.

Zoals dierenrechtactivisten die een reeks steakhouses bezitten, spraken Disney-filmsterren Kristin Bell en Keira Knightley zich recentelijk uit over de slechte voorbeelden, zo ervaren ze, die Disney-prinsessen op meisjes overbrengen. (Bell was de stem voor de rol van prinses Anna in Disney's tekenfilm uit 2013 Frozen en Knightly had de hoofdrol als de suikerpruimfee in Disney's nieuwe live actiefilm, De Notenkraker en de Vier Rijken.) Knightley gebruikte zelfs haar Notenkraker-promotietoer om te onthullen dat ze bepaalde Disney-films in haar eigen huis heeft verboden. De Kleine Zeemeermin is verboden en Assepoester ook - omdat, zo legt Knightley uit, "Assepoester op een rijke man wacht om haar te redden."

Natuurlijk staan Knightly en Bell niet alleen in hun afkeuring. Er is al een tijd een oorlog tegen "prinsessencultuur" gaande. Legio rosefobische ouders zijn in de rouw wanneer dan ook maar hun dochter smeekt om een rosékleurig , met glitters bedekt artikel in een winkel - alsof het haar wellicht zou betoveren, en haar op weg zou sturen naar de buurt van de vrouwen van Stepford in plaats van STEM [Science, Technology, Engineering en Mathematics: SOTT-redactie].

Bell slaagt er zelfs in om #metoo in Sneeuwwitje die door de prins wordt wakker gekust te ontdekken, haar dochters onderwijzende dat "je niet iemand kan kussen als ze slapen!" Middels deze logica wordt een van de mooiste vormen van affectie - een moeder die haar slapende kind kust, een vorm van ongepast contact.

Dit is crazythink. Kinderen worden niet geholpen door volwassenen die hun angsten op deze manier projecteren - een prins die een comateuze prinses zedig wakker kust oprekkende naar een aanmoediging voor het hebben van seks met een meisje dat zwaar beneveld is op een studentenfeest.

Maar, dit is het soort hysterie dat gebruikt wordt om het wegrukken van het wonderbaarlijke plezier van het kijken naar prinsessenfilms van Disney te rechtvaardigen. Herinnert u zich plezier nog? Het is een overblijfsel van Amerika vóór de jaren 90 - eertijds vóór speeltuinen met een zachte ondergrond, verklaringen omtrent goed gedrag voor ouders die cakes en brood voor school verkopen, en leerlingen van groep 3 die zwoegen op meer huiswerk 's avonds dan ik ooit op de middelbare school kreeg.

Het is ironisch dat, verre van het besmetten van jonge vrouwelijk geesten, deze Disney-prinsessenverhalen - en hun voorlopers in de vorm van sprookjes - wezenlijk behulpzame boodschappen verstrekken die ouders met hun meisjes zouden kunnen bespreken.

Vrienden, verlies de moed niet. We zijn gemaakt voor deze tijden. Ik heb van zo veel mensen gehoord dat ze totaal verward zijn. Ze zijn bezorgd over de staat waarin de wereld verkeert op het moment. We leven in een tijd waarin we bijna dagelijks verbaasd worden en vaak terechte woede voelen over de nieuwste degradatie van wat beschaafde idealistische mensen belangrijk vinden.

Jullie hebben gelijk in jullie analyses. De arrogantie die sommige mensen hebben ontwikkeld terwijl ze in en in slechte daden goedkeuren tegen kinderen, ouderen, normale mensen, de armen, de kwetsbaren en de hulpelozen is schokkend. Toch vraag ik jullie met klem om de moed niet te laten zakken in deze moeilijke tijden. Het is heel belangrijk om de hoop niet te verliezen. Vooral omdat wij gemaakt zijn voor deze moeilijke tijden. Jazeker. We zijn al jaren aan het leren, oefenen en trainen terwijl we wachten om elkaar te ontmoeten op precies deze afspraak.

Ik ben opgegroeid op de Great Lakes (een gebied in Amerika met 5 grote meren) en herken een zeewaardig vaartuig uit duizenden. Wat betreft ontwaakte zielen, er zijn nooit meer zeewaardige schepen in het water geweest dan op dit moment over de hele wereld. En ze zijn perfect voorbereid en in staat om elkaar te waarschuwen als nooit tevoren in de geschiedenis van de mensheid.

Kijk over de boeg, er zijn miljoenen bootjes van rechtvaardige zielen samen op het water met jou. Ook al zal je zeil misschien wapperen door elke windvlaag in deze storm, ik verzeker je dat het hout waaruit je boeg en roer bestaan uit een oerbos komen. Die speciaal vervaardigde planken zijn er voor gemaakt om stormen te doorstaan, de boel bij elkaar te houden, heel te blijven, en om vooruit te blijven gaan, wat er ook gebeurt.

Vertaald door Sott.net.

We hebben het allemaal waargenomen. En gehoord. Je bent in een restaurant. Daar zit een man met zijn vriendin. Terwijl mensen aan het eten zijn en met elkaar praten, signaleer je iets en je kan het niet negeren. Als de man iets probeert te zeggen, wordt hij afgekapt door zijn vriendin. Ze drijft de spot met hem als hij een verhaal vertelt waardoor hij wellicht goed uit de verf komt en maakt zijn grappen voor hem af. Als de ober de menu's brengt steekt ze de draak met zijn keuze. Terwijl ze klaagt over het geld dat ze constant aan hem moet uitgeven, kan je niet ontkennen dat hij al haar drankjes betaalt. Aan het eind van de avond kaffert ze hem onomwonden uit en als ze het restaurant uitgaan, zit de vrouw in een spiraal van complete razernij, al schreeuwende over iets dat niet gerelateerd is aan wat er dan ook de laatste drie uur heeft plaatsgevonden. Niemand zegt wat.

We noemen het emotionele mishandeling. Het is goed gedocumenteerd als mannen het vrouwen toebrengen. Minder bekend is dat vrouwen het mannen aandoen. Terwijl de emotionele mishandeling van vrouwen besproken wordt op Oprah, in bestsellers en overal in de popcultuur en de academische wereld, zijn er vrijwel geen faciliteiten voor mannen die emotioneel mishandeld zijn. Heel weinig faciliteiten duiken op in de Google-zoekopdrachten. Boeken over het onderwerp zijn in de meeste gevallen tirades die niet gedegen zijn onderzocht en academische striktheid vervangen door aanvallen op feminisme.

"Velen denken dat de mens aan het evolueren is; dat de samenleving evolueert; en dat we inmiddels controle hebben over het willekeurige kwaad van onze omgeving - of dat we dat in ieder geval zullen hebben nadat de decennialange Oorlog tegen het Terrorisme uitgevochten zal zijn."

Laura Knight-Jadczyk uit de Introductie door de Editor van Politieke Ponerologie - Een wetenschap over de aard van voor politieke doeleinden aangewend kwaad, van Andrzej M. Lobaczewski

Mijn hele leven lang interesseer ik me bijzonder voor het doorzien van de aard van menselijk kwaad. En ik heb altijd geloofd dat het een van de meest belangrijke onderwerpen is die de mensheid dient te bevatten. Dus, dank je Larry Ogg van de universiteit van Denver die mij naar Lobaczewskis boek Politieke Ponerologie verwees (en voor je ideeën omtrent het presenteren van deze informatie).