Het Amerikaanse 'full-spectrum' desinformatie offensief tegen Rusland begon in alle ernst in 2006 met de dood van anti-Poetin activist Alexander Litvinenko, die vergiftigd werd met polonium. Ondanks het feit dat, vóór Litvinenko, de enige moordenaars met een eerder strafblad voor dood-door-polonium degenen zijn die verantwoordelijk zijn voor de moord op Yasser Arafat, de westerse media direct en persistent de beschuldigende vinger wezen naar Poetin als de boosdoener voor de moord op Litvinenko.
Eerder dit jaar startte de Britse overheid een onderzoek naar zijn dood en dezelfde beschuldigingen - op basis van de "iedereen weet dat Poetin een misdadiger is" school voor a priori juridische argumentatie beroofd van bewijs - werden geuit. Een klein stukje informatie, onthuld door het onderzoek, dat de bewering dat Poetin ook maar iets te maken had met de moord op Litvinenko ondermijnde, werd echter angstvallig genegeerd door de westerse media.
Volgens het verhaal van de Britste regering, werd de aarts 'anti-Poetin kruisvaarder' uitgeschakeld door twee FSB agenten die hem het radioactief gif hadden toegediend door hem de resterende thee (ongeveer een half kopje) aan te bieden, die zij hadden besteld in een hotel in Londen. Het probleem met deze bewering is dat Litvinenko zelf spontaan de ontmoeting met de twee mannen had geregeld, slechts een paar uur voordat hij hen ontmoette. Dus, als je gelooft dat de twee agenten hun vroegere landgenoot hebben vermoord, moeten we aannemen dat ze op een of andere manier vermoedden dat Litvinenko hen zou vragen om af te spreken, en toevallig voor een dergelijke gelegenheid een voorraadje polonium bij zich hadden. Daarnaast, stelde een van de agenten zijn 8-jarige zoon voor aan Litvinenko, en vertelde hem zelfs om zijn hand te schudden, nadat Litvinenko al wat van de veronderstelde radioactieve thee had gedronken. Litvinenko's vrouw, Marina, vertelde de onderzoekers dat op het moment van zijn dood Litvinenko voor MI6 werkte.
De enigszins beroemde toespraak van Poetin tijdens de 2007 Munich Security Conferentie wordt gepresenteerd als het moment dat Rusland in het openbaar en unilateraal zich 'afscheidde' van het Westen. Maar de opmerkingen van Poetin in Munich werden gemaakt nadat de Amerikaanse en Britse regering jarenlang heimelijke en openlijke pogingen hadden gedaan om de Russische regering te destabiliseren en haar te dwingen om de realiteit te accepteren dat het Anglo-Amerikaans imperium oppermachtig regeert. In plaats van te buigen voor deze druk, koos Poetin ervoor om een dosis waarheid en realiteit aan de oorlogsstokers te geven:
"De geschiedenis van de mensheid is zeker door unipolaire periodes gegaan en heeft aspiraties voor wereldheerschappij gezien. En wat is er niet gebeurd in de wereldgeschiedenis? Wat is een unipolaire wereld? Hoe men deze term ook verfraait, het verwijst naar één type situatie, namelijk een situatie waarin er één centrum van gezag is, één centrum van kracht, één centrum van besluitvorming.
Het is een wereld waarin er één meester, één soeverein, is. En uiteindelijk is dit rampzalig, niet alleen voor iedereen binnen dit systeem, maar ook voor de soeverein zelf, omdat het zichzelf van binnenuit vernietigt.
En dit heeft zeker niets gemeen met democratie. Omdat, zoals u weet: democratie is de macht van de meerderheid in het licht van de belangen en standpunten van de minderheid.
Overigens, wordt Rusland - wij - voortdurend onderwezen over democratie. Maar om welke reden dan ook, degenen die ons wat willen leren, willen zelf niet leren. Vandaag zijn we getuige van een bijna onstuitbaar hyper-gebruik van geweld - militair geweld - in internationale betrekkingen, geweld dat de wereld naar een afgrond van permanente conflicten sleept. We zien een steeds grotere minachting voor de basisbeginselen van het internationaal recht. En onafhankelijke juridische normen komen, in werkelijkheid, steeds dichter bij het rechtssysteem van één staat. Eén staat en, natuurlijk, heeft in de eerste plaats de Verenigde Staten, haar nationale grenzen in elk opzicht overschreden. Dit is zichtbaar in het economisch, politiek, cultureel en educatief beleid dat zij oplegt aan andere landen. Nou, wie vindt dit goed? Wie is hier blij mee?"
Commentaar: