Oorlog tegen Donetsbekken
© Dni.ruTerwijl kinderen van vrede dromen, is oorlog wat zij ervaren en waaronder zij lijden.
Een aantal weken geleden schreef ik een artikel over sommige moedige vrouwen die het lef hadden om zich uit te spreken over fascisme in Oekraïne. Er is echter een andere groep die zichzelf niet kan verdedigen en die zelfs minder toegerust is om om te gaan met het leven in een oorlogszone: kinderen.

De relatief vredige wereld die de kinderen van Oost-Oekraïne kenden voor de 'Maidan' is al lang vergaan. Doordat ze constant bombardementen meemaken, in bunkers leven, soms zonder één ouder of beide ouders, en getuigen zijn van verschrikkelijke taferelen lopen deze kinderen zulke geestelijke littekens op dat zelfs met de juiste aandacht en zorg het lang zal duren voordat deze geheeld zijn. Mijn eigen schoonmoeder was 6 jaar toen het Duitse leger Parijs tijdens WO2 snel onder de voet liep. Alhoewel de aanval kort duurde is zij voor het leven getekend met chronische nervositeit en paniekaanvallen vanwege het trauma van de bombardementen, sirenes en bunkers. Denk nu eens aan de kinderen in het Donetsbekken en de voortdurende terreurcampagne die de junta van Kiev er voert - al bijna een jaar en met weinig respijt in zicht.

President Porosjenko is zich er volledig bewust van dat hij kinderen in het Donetsbekken laat lijden. Dit werd heel duidelijk toen hij vorig jaar een speech vol haat hield in de Rada (het parlement van Oekraïne):
...wij [in Oekraïne] zullen werk hebben - zij [in het Donetsbekken] niet. Wij hebben een pensioen - zij niet. Wij zullen voor onze kinderen en ouderen zorgen - zij niet. Onze kinderen gaan naar school, naar peuterspeelzalen - hun kinderen zitten in kelders. Zij weten niet hoe ze dingen moeten organiseren of doen. Zo zullen we uiteindelijk deze oorlog winnen.
Een recent rapport van de Verenigde Naties zegt dat het ononderbroken vechten en beschieten in oostelijk Oekraïne invloed heeft op 1,7 miljoen kinderen, velen van wie gedwongen zijn om ondergronds te leven:


Volgens deze video zegt UNICEF dat het $32 miljoen extra nodig heeft om aan de basisbehoeften van kinderen tegemoet te komen - hun materiële behoeften, die geen rekening houden met psychologische behoeften. Opnieuw is er genoeg geld voor oorlogswapens, maar niet voor oorlogsslachtoffers:


De stem en het perspectief van de volwassene is tenminste iets, maar hoe moet een kind de gekte die ze meemaken bevatten? De volgende video geeft de kinderen een stem:


Hier zijn meer kinderen, een beetje ouder:


Als kinderen bloot worden gesteld aan dergelijke gewelddadige gebeurtenissen leidt het steevast tot trauma en psychologische problemen. De volgende video is een mix van interviews met kinderen en volwassenen, inclusief een psycholoog die uitlegt wat zij opmerkt en doet met de problemen die ze tegenkomt:


Sommige kinderen blijven fysiek verzwakt voor de rest van hun leven, zoals de volgende video toont:

Deze tragedie denderde anderhalve maand geleden Rusland binnen. 9 jaar oude Vanya werd in januari het ziekenhuis binnengebracht. Tijdens het bombardement van het Donetsbekken explodeerde een van de granaten in de binnenplaats van Vanya's flatgebouw. De jongen was met zijn jongere broer in de portiek aan het spelen, die stierf. Vanya verloor zijn benen, rechterarm en zijn gezichtsvermogen. Hij wordt nu in de Russische hoofdstad, Moskou, behandeld.

Vele Russische sociale netwerken zijn in het leven geroepen om geld, speelgoed en boeken in te zamelen voor de gewonde kinderen. Hun ouders mogen in de zalen verblijven. Doktoren geloven dat de zorg en affectie van ouders het beste helpen bij het helingsproces.

Dokters - de beste experts - hebben alles op alles gezet om Vanya en andere kinderen te helpen om een actief leven te leiden. Elke dag is er meer ruimte voor hoop: Vanya begon te glimlachen, zijn eetlust kwam terug.
Kinderen zijn de kwetsbaarste oorlogsslachtoffers. Alhoewel dit artikel slechts gericht is op oostelijk Oekraïne geldt hetzelfde voor alle landen die aan oorlog onderworpen zijn. De meesten zijn toevallig slachtoffers van westerse agressie (onder het mom van we brengen u vrijheid en democratie, etc.), zoals gedurende de dertienjarige oorlog in Afghanistan (bevolking 31 miljoen), de elfjarige oorlog in Irak (bevolking 36 miljoen), 4 jaar oorlog en wanorde in Libië (bevolking 6 miljoen), 4 jaar in Syrië (bevolking 18 miljoen). Aan de lijst, die in geen geval compleet is, moet ook nog het Palestijnse volk worden toegevoegd, dat al verscheidene generaties onderworpen is aan herhaaldelijke oorlog en terreur.

De benarde situatie van de kinderen in bovengenoemde gevallen wordt niet waardig geacht wat westerse media-aandacht betreft. De enige keer dat de westerse media geïnteresseerd is in de situatie van kinderen in deze landen is als de sympathieën van het westerse publiek nodig zijn om hen zo een andere oorlog te verkopen. Twee voorbeelden schieten me te binnen: het Saddam Hoessein couveusebaby verhaal en de Hoela slachting in Syrië, beide bleken volledig in elkaar geflanste (niet bestaand in het eerste geval, een 'false flag' in het tweede) gebeurtenissen geconstrueerd om 'emotionele impact te channelen' om zo populaire passie voor oorlog te verhogen.

Wat voor soort leiders en journalisten hebben we die zo weinig om kinderen geven of het leven in het algemeen? Dat is de vraag die mensen in het 'vrije Westen' zichzelf moeten stellen. Het antwoord op die vraag zal helpen om de juiste woede om te leiden naar waar het werkelijk nodig is, dat wil zeggen, niet naar de zondebokken aangewezen door de oorlogszuchtige elite, of het nu de Grieken of de moslims of de joden of de Slaven of Russen zijn. Alleen als wij de aard van deze ziekte begrijpen zullen we in staat zijn om deze aandoening te genezen die de mensheid verwoest. Het is ook de enige manier waarop we de kinderen van het verleden, het heden en de toekomst kunnen helpen en beschermen.