Het buitenaardse programma en de buitenaardse aanwezigheid blijven voortduren in deze eeuw. In de nadagen van mijn carrière denk ik na over het soort toekomst dat ons misschien nog rest.
Ontvoering door buitenaardse wezens
© Planet-Today.com
In 1901, aan het begin van de twintigste eeuw, zei de grootse Afro-Amerikaanse politieke theoreticus en activist W.E.B. Du Bois in zijn The Souls of Black Folk dat het probleem van de twintigste eeuw het probleem van de "kleurlijn" zal zijn. Daarmee bedoelde hij dat de problemen die nog moesten worden opgelost, verband hielden met de historische en sociologische gevolgen van racisme in de Verenigde Staten. Hij had inderdaad voor een groot deel gelijk. De geschiedenis van Amerika in de 20e en 21e eeuw behelst inderdaad de voortdurende strijd voor burgerrechten en gelijkheid. Ooit werd aangenomen dat de grote strijd die Amerika na de Depressie teisterde, bestond uit de confrontatie met het fascisme in het buitenland en racisme op eigen bodem. Vandaag de dag lijken deze twee kwaden zich in Amerika te hebben vermenigvuldigd.

Inmiddels bevinden we ons twee decennia in het nieuwe millennium en toch lijken onze speculatieve vermogens alleen maar afgenomen te zijn ten overstaan van ongekende sociale, ecologische en politieke turbulentie. Net als Du Bois hebben veel commentatoren gespeculeerd over wat de toekomst zal brengen. De meesten die prognosticeren over de toekomst, concentreren zich op de aanstaande wonderen (of redding) vanuit de technologie. Ze bespraken de nieuwe en wonderbaarlijke doorbraken die ons te wachten staan binnen de biologische en medische wetenschappen - de op handen zijnde genezing van kanker, hartziekten en andere fysiologische problemen. Ze spraken over de nieuwe genetica, waarin genbewerkingstechnologieën zoals CRSPR de mensheid perfect zullen maken door foute genen te elimineren en andere te verbeteren. Geleerden vragen zich nu af of onze gemiddelde levensduur kan worden verlengd tot 150 jaar, terwijl anderen mijmeren over de veraf gelegen mogelijkheden van onsterfelijkheid. Astronomen hebben mogelijk aardachtige planeten ontdekt die rond verre sterrenstelsels draaien en natuurkundigen hebben bewijs geleverd voor het bestaan van subatomaire deeltjes, terwijl ze werken aan een compleet nieuw model van het universum. Vooruitgang in de kwantummechanica heeft wegen geopend naar multiversa, dimensionaal reizen, teleportatie en andere ontwikkelingen waarvan ooit werd gedacht dat ze slechts tot het domein van science fiction behoorden. Computers hebben de maatschappij al fundamenteel veranderd, maar technologieën voor kunstmatige intelligentie, gebaseerd op geavanceerde algoritmen voor machinaal leren, kunnen onze wereld op dezelfde manier veranderen als het internet dat de afgelopen twintig jaar heeft gedaan.

Al deze speculaties hebben een optimistische uitstraling. Inderdaad, de 20e en 21e eeuw zijn statistisch gezien de beste eeuwen voor het menselijk leven ooit. Meer mensen leven in betere omstandigheden en langer dan ooit tevoren. Er zijn nu meer democratische naties dan ooit tevoren. Er is minder honger dan ooit. Maar duisternis kleeft aan de deurlateien. Miljoenen mensen leven nog steeds in bittere armoede. Hongersnoden en verhongering zijn niet ongewoon. Fascistische en blanke supremacistische bewegingen, gehuld in desinformatie, hebben miljoenen gehersenspoeld om verachtelijke leugens te geloven. De Amerikaanse politiek is dermate misvormd dat er een scheuring is ontstaan. In Europa dreigen dezelfde politieke tactieken het continent uiteen te rijten. Bovenop dit alles weten we al tientallen jaren dat menselijke activiteiten elke habitat op aarde hebben aangetast, de biodiversiteit in een recordtempo hebben gedecimeerd en direct hebben bijgedragen aan de toename van broeikasgasemissies die de meest dramatische milieuveranderingen veroorzaken die deze planeet in 10.000 jaar heeft doorgemaakt. Vandaag de dag lijkt een wereldwijde milieuramp zo goed als zeker.

Al deze problemen moeten door ons worden opgelost. Maar positieve verandering zal extreem moeilijk zijn. Dit zegt natuurlijk niets over de menselijke neiging tot oorlog en moord, die sinds het begin een fundamenteel aspect van de menselijke samenleving uitgemaakt hebben. Per slot van rekening is het nog maar 70 jaar geleden dat de bloedigste oorlog uit de geschiedenis van de mensheid uitbrak. Als puberale tieners bezitten we nu de macht om elk atoom op aarde totaal en volledig te beïnvloeden, zonder dat we over de maturiteit beschikken om daar verstandig gebruik van te maken.

Toch kijk ik anders naar de toekomst dan de meeste andere mensen. Hoewel de problemen waar we ons nog steeds voor gesteld zien monumentaal zijn, zijn het nog steeds menselijke problemen die uiteindelijk ontvankelijk zijn voor de menselijke wil. Ze zijn oplosbaar, hoe moeilijk ook. De wereld wordt door mensen gemanipuleerd ten gunste van mensen en het ligt nog steeds binnen onze macht om dingen recht te zetten. Afgezien van natuurrampen is vrijwel alles wat er in onze wereld gebeurd is, zowel goed als slecht, te danken aan mensen. Om het gospellied te parafraseren: "We've Got the Whole World in our Hands." Ons vermogen om onze steeds toenemende krachten ten goede te gebruiken staat buiten kijf. Onze vastberadenheid om dat ook te doen, is van meer twijfelachtige aard.

Walking among Us
© www.davidmichaeljacobs.com
Dit gezegd hebbende, ben ik geneigd om anders naar de rest van deze eeuw te kijken dan de meeste mensen. Ik bezie het door de lens van het UFO- en ontvoeringsfenomeen. Wat ik zie, boezemt me geen vertrouwen of optimisme in. Bij mijn onderzoek (beschreven in Walking Among Us) hebben ontvoerde personen mij er jarenlang op gewezen dat buitenaardse wezens en hybriden een mogelijke integratie of kolonisatie van de menselijke samenleving aan het voorbereiden zijn. Ik ben het inmiddels met hen eens. Ik ben tot deze extreme opvatting gekomen na meer dan vijftig jaar studie van het onderwerp - waarvan ik de laatste veertig jaar vrijwel uitsluitend heb besteed aan ontvoeringen. Het is geen opvatting waar ik erg dol op ben. Het wekt bij mij de indruk dat de kwaliteit van mijn geest tekortschiet en dat mijn beoordelingsvermogen ernstig is aangetast. Het vernietigt mijn geloofwaardigheid op vrijwel alle andere gebieden van mijn intellectuele leven, hetgeen ook gebeurde in mijn hoedanigheid als hoogleraar geschiedenis. Toch houd ik eraan vast, omdat ik het bewijs ervoor zo overtuigend vind, ook al heb ik er tegen gevochten om het bewijs voor deze gedachtestroming te geloven.

Het is echter belangrijk om te begrijpen dat mijn vermogen om de toekomst te voorspellen gebrekkig is. Eind 1969 voorspelde ik in vertrouwen aan mijn vrienden op de universiteit van Wisconsin dat de jaren '70 het decennium van de "grote doorbraak" zouden worden - het UFO-mysterie zou eindelijk worden opgelost. Ik dacht dat het onvermijdelijk was dat we een doorbraak zouden krijgen in de mysteries van UFO's en dat zulks niet meer dan een decennium zou duren. Maar de jaren '70 kwamen en gingen voorbij zonder de grote doorbraak, zonder een oplossing voor het mysterie en zelfs zonder een substantiële toename van onze kennis over het onderwerp. Tot zover mijn voorspellende vermogen. Toch heb ik het gevoel dat een voorspelling op zijn plaats is, één waar ik meer vertrouwen in heb dan ten tijde van mijn jeugdige poging. Om W.E.B. DuBois te parafraseren: ik denk dat het probleem van de 21e eeuw het probleem van de buitenaardse aanwezigheid zal zijn. Dit, boven alles, zal de menselijke samenleving en activiteit bepalen en sturen. Ik rapporteerde dat ontvoerden het gevoel hadden dat de buitenaardsen binnen de komende veertig jaar zouden beginnen met hun integratieprogramma in de samenleving. Inmiddels weten we dat dit in gang is gezet. De enige vraag die overblijft is wanneer, precies, de voorspelde Verandering zal worden aangekondigd - wanneer ons Antropoceen plotseling en onherroepelijk ten einde zal komen.

De laatste jaren, in de nadagen van mijn onderzoekscarrière, werkte ik nauw samen met bijna een dozijn ontvoerden van over de hele wereld die dezelfde frequente, intense en verontrustende hybride activiteit rapporteerden. Zoals ik veel gedetailleerder beschrijf in Walking Among Us, lijken de buitenaardsen een nieuwe fase van hun programma te zijn ingegaan, waarbij ze van een geleidelijke vooruitgang overgaan op een versneld tempo. Veel ontvoerden hebben deze verandering in buitenaards gedrag uit de eerste hand gerapporteerd, omdat ze wekelijks of dagelijks worden meegesleurd om te helpen bij de geheime integratie van hybriden in onze menselijke samenleving.

Naarmate elke dag verstrijkt, worden deze hybriden meer bedreven in het nabootsen van de kenmerken van "normaal" menselijk gedrag en activiteit. Ondertussen maken ontvoerden al jaren melding van trainingsprocedures (of "Testen") die erop gericht zijn om hen specifieke verantwoordelijkheden te geven voor scenario's waar we alleen maar naar kunnen gissen. Ik heb zo'n twaalf verschillende mensen onderzocht die getraind werden voor verschillende toekomstige activiteiten. Enkele jaren geleden werkte ik bijvoorbeeld met een vrouw die de opdracht had gekregen om een buitenaards vaartuig te besturen om een gestrand buitenaards wezen te redden die werd achtervolgd door een groep mensen (zoals beschreven in The Threat). Anderen hebben soortgelijke rollen gerapporteerd, zoals het besturen van vaartuigen, het kalmeren van mensen en het onder controle houden van menigten.

Op dit moment zijn veel van diezelfde ontvoerden die door deze trainingsoefeningen werden geleid nu in de zeventig. Sommigen zijn inmiddels overleden. Ooit geloofde ik dat deze kennis duidde op de plotselinge nadering van De Verandering. Ik geloofde dat de buitenaardsen niet zomaar een ontvoerde zouden trainen. Dat doe ik nog steeds, maar ik weet dat mijn eerste veronderstelling fout was. Ik vraag me af waarom de buitenaardsen deze ontvoerden zouden trainen voor scenario's waarvoor ze nooit nodig waren? Ik heb hier geen antwoord op, maar kan alleen speculeren dat de integratiefase van het programma misschien gewoon langer duurt dan verwacht. Of misschien is er een ander gevolg opgetreden. Wat de reden ook moge zijn, we weten dat de buitenaardsen zelden fouten maken en zich nooit vastleggen op activiteiten die niet logisch, consistent en direct gerelateerd zijn aan het beoogde resultaat. Ze verspillen geen middelen of tijd.

Ik heb het in het verleden bij het verkeerde eind gehad en zal het ook in de toekomst bij het verkeerde eind hebben. Hoe dan ook, het buitenaardse programma en de buitenaardse aanwezigheid gaan door in deze eeuw. Hier, in de nadagen van mijn carrière, denk ik na over wat voor soort toekomst er overblijft voor mijn kinderen en kleinkinderen. Mijn angsten worden alleen maar groter nu buitenaardse wezens ongehinderd doorgaan met hun programma en er wereldwijd zo weinig aandacht aan het fenomeen wordt besteed. Nu, meer dan ooit tijdens mijn carrière, blijf ik zitten met het grote verlangen om het allemaal bij het verkeerde eind te hebben - dat we alleen mogen zijn, gekweld door onze berg van menselijke rampen en menselijke fouten. Helaas denk ik niet dat ik er naast zit.

Zie: https://www.davidmichaeljacobs.com/2021/08/10/is-this-humankinds-last-century/