lelijke modderne kunst nihilisme
© Julius Drost/Unsplash
Mijn mondain ingestelde vrouw dwong me onlangs een bezoek te brengen aan een oud katholiek hospice/weeshuis uit het koloniale tijdperk in het centrum van Guadalajara, Mexico. De oude muurschilderingen met afbeeldingen van de hel en verlossing en dergelijke existentiële concepten waren adembenemend.

Wat zeker niet adembenemend was, maar eerder verontrustend en tot wanhoop aanzettend, was een reeks feministische moderne kunstwerken die in verschillende hoeken van het pand verspreid opgesteld stonden -- zo ongepast en tegendraads als maar kon in een dergelijke omgeving.

Een van die voorwerpen droeg de titel "Anatomia Intima," met groteske, vervormde en voelbaar onaantrekkelijke representaties van de menselijke vorm. Vergelijkbare stukken met vergelijkbare namen vertoonden meer van hetzelfde.

Het was een orgie van lelijkheid.

Hier volgt de Derde Golf-woordsoep die gebruikt werd om een van de tentoongestelde werken die we aantroffen te rechtvaardigen:
"De hier verzamelde werken stellen ons in staat om de plastische en visuele experimenten van deze kunstenaar te waarderen, die worden gekenmerkt door een immense chromatische, heldere en expressieve vitaliteit, omhuld door een onuitsprekelijke lichtheid of vluchtigheid. Het contrast van intensiteit en tijd werkt niet alleen op perceptueel niveau, maar ook vanuit een narratieve en intellectuele benadering, waarin teken- en schilderkunst samensmelten in hetzelfde actieveld.

De weergave van het vrouwelijk lichaam onderscheidt zich in misvormingen en scenario's die verwijzen naar de heksenkring, het occulte of het blasfemische, maar ook het groteske, erogene en karikaturale. Ketterij als een emancipatoir proces voor vrouwen, als een strijd tegen kerkelijke en mannelijke onderdrukking tijdens de Middeleeuwen. In dit verband wijst de Italiaanse schrijfster, feministe en activiste Silvia Federici erop ... 'dat in de overgang van de vervolging van ketterij naar de heksenjacht, vrouwen steeds duidelijker de personificatie van de ketter worden.' Het vuur dat niet produceert, is het vuur dat verzamelt en samenkomt, dat samenzweert en de gevestigde orde en haar verschrikkelijke gevolgen probeert te bestrijden."
Dit is dezelfde soort anarchistische geestdrift die wordt uitgedrukt middels de vernietiging van schoonheid en/of alles wat traditioneel als heilig wordt beschouwd en dat het kunstgenre van het "kruisbeeld in urine" - voor zover dat kunst genoemd kan worden - en in feite alle soorten creatieve expressie die door de regerende autoriteiten worden gepromoot en via de popcultuur worden verspreid, karakteriseert.

De vermeende meesterbreinen die deze onzin produceren, zijn gestoorde volwassen kinderen met een ontwikkelingsachterstand, die vanuit hun kinderstoel hun spaghetti naar de muur smijten en hun vandalisme afdoen als verlichte kritiek op het patriarchaat™ of wat dan ook, en zichzelf voordoen als dappere, revolutionaire verkondigers van de waarheid.

Het soort persoon dat "Piss Christ" zou voortbrengen, is behept met een pathologische haat voor het leven zelf; het waarom daarvan is een vraag voor iemand met meer inzicht. In elk geval, omdat bitterheid geen verlossende eigenschap is, probeert deze persoon zijn pathologie wit te wassen door het respectabele vernis van artistieke expressie, waardoor hij sociaal aanzien verwerft onder gelijkgestemde soortgenoten.

Als dit "kunstgenre" wat meer oprecht zou zijn, zou ik het niet minder slecht vinden, maar ik zou er wel meer respect voor hebben.

Ik kan niet anders dan denken dat fenomenen als tatoeages op gezichten, popmusical producties als "Wet Ass Pussy", "bodypositivity," transgenders die de vrouwelijke vorm pantomimiseren - en daarbij ontheiligen -, demonstranten van "Just Stop Oil" die geliefde schilderijen ontheiligen als een vorm van Sociale Rechtvaardigheid™-activisme, enzovoort, voortkomen uit dezelfde pathologieën.

Bestaat er een gepopulariseerde, zwaar aan de man gebrachte vorm van moderne kunst die ook maar in de buurt komt van schoonheid of transcendentie?

Noem me een complottheorist (die hebben in ieder geval een solide recente staat van dienst, dus ik vind dat niet erg), maar ik geloof ook dat dit een georkestreerde campagne is om de mensen dommer te maken en te demoraliseren in de aanloop naar de inwijding van de moderne dystopie.

Als niets heilig is en, in het verlengde daarvan, onaantastbaar, wat is dan het "referentieobject" - de term die in de securitiseringstheorie wordt gebruikt om te verwijzen naar datgene wat beschermd moet worden tegen bedreigingen - of dat nu een cultureel kunstvoorwerp, een inheemse bevolking of de beschaving zelf is?

Eerbiedwaardige kunst streeft naar transcendente, verlossende schoonheid in welke vorm dan ook.

Als alles lelijk en uitzichtloos is, waarom zou men het dan niet gewoon verbranden?

Waarom niet actief de zelfmoord van de beschaving ondersteunen?

Dit is het moderne Sodom en Gomorra, dat de spot drijft met het heilige en het godslasterlijke bevordert.
Ben Bartee, auteur van Broken English Teacher: Notes From Exile, is een onafhankelijke Amerikaanse journalist met opponeerbare duimen die in Bangkok woont.
Zie: https://www.americanthinker.com/blog/2023/10/modern_art_is_the_resentful_destruction_of_beauty_.html