flaggunbid
© uwidataAmerikaanse President Joe Biden
De VS lijken een manier te willen vinden om de Iraanse - en verzetsstrijdkrachten net genoeg te treffen om te laten zien dat Biden 'erg boos' is, schrijft Alastair Crooke.

Een voormalige hoge ambtenaar van het Amerikaanse ministerie van Defensie vertelde Al-Monitor:
"De Iraniërs hebben een strategie en wij niet. We lopen vast in tactisch onkruid - op wie we ons moeten richten en hoe - en niemand denkt op een strategische manier na."
De voormalige Indiase diplomaat MK Bhadrakumar bedacht het woord 'swarming' om het proces te beschrijven van niet-statelijke actoren die de VS vast laten lopen in tactische uitputting - van de Levant tot de Perzische Golf.

Onlangs werd 'swarming' in verband gebracht met een radicale evolutie in de moderne oorlogsvoering (wat duidelijk zichtbaar is in Oekraïne), waarbij autonome zwermen drones gebruikt worden, die voortdurend via AI met elkaar communiceren en de aanval selecteren en richten op doelen die door de zwerm worden geïdentificeerd.

In Oekraïne streeft Rusland naar een geduldige, uitgekiende uitputtingsslag om ultranationalisten van extreem-rechts van het slagveld te verdrijven (in Centraal- en Oost-Oekraïne), samen met hun westerse NAVO-faciliteerders.

Pogingen van de NAVO om Rusland af te schrikken (die onlangs uitdraaiden op 'terroristische' aanvallen binnen Rusland - bijvoorbeeld op Belgorod) leverden onmiskenbaar niets op. Bidens innige betrokkenheid bij Kiev heeft hem veeleer politiek kwetsbaar gemaakt, nu het Amerikaanse en Europese enthousiasme voor het project tanende is. Door deze oorlog zijn de VS in de knel geraakt, zonder enige electoraal aanvaardbare uitweg - en dat kan iedereen zien. Moskou trok Biden mee in een complex uitputtingsweb. Hij zou snel 'uit moeten stappen' - maar is gebonden aan de campagne van 2024.

Maar Iran heeft een zeer vergelijkbare strategie in de Golfregio, misschien wel in navolging van het conflict in Oekraïne.

Minder dan een dag na de aanval op Tower 22, de militaire basis die op dubbelzinnige wijze op het grensvlak tussen Jordanië en de illegale Amerikaanse al-Tanaf-basis in Syrië werd neergezet, beloofde Biden dat de VS een prompt en vastberaden antwoord zou geven op de aanvallen tegen de VS in Irak en Syrië (door wat hij 'aan Iran gelinkte' milities noemt).

Tegelijkertijd verklaarde John Kirby, woordvoerder voor nationale veiligheid van het Witte Huis, echter dat de VS de militaire operaties tegenover Iran niet willen uitbreiden. Net als in Oekraïne, waar het Witte Huis Moskou niet wilde provoceren tot een totale oorlog tegen de NAVO, is Biden ook in deze regio (terecht) huiverig voor een regelrechte oorlog met Iran.

Bidens politieke overwegingen zullen in dit verkiezingsjaar de boventoon voeren. En dat zal, op zijn minst gedeeltelijk, afhangen van de nauwkeurige afstemming door het Pentagon met betrekking tot de mate waarin Amerikaanse troepen in Irak en Syrië worden blootgesteld aan raket- en drone-aanvallen.

De bases daar zijn 'schietschijven'; een feit dat een pijnlijke erkenning zou inhouden. Maar een overhaaste evacuatie (met de smaak van de allerlaatste vluchten uit Kabul nog in de mond) zou erger zijn; dat zou electoraal gezien rampzalig kunnen zijn.

De VS lijken een manier te willen vinden om de Iraanse - en verzetsstrijdkrachten net genoeg te treffen om te laten zien dat Biden 'erg boos' is, maar zonder wellicht daadwerkelijke schade aan te richten - d.w.z. het is een vorm van 'gemilitariseerde psychotherapie' in plaats van harde politiek.

De risico's blijven: bombardeer te veel en de bredere regionale oorlog zal oplaaien tot een nieuw niveau. Als er te weinig wordt gebombardeerd, gaat de zwerm gewoon door en worden de VS op meerdere fronten klem gezet totdat ze eindelijk zwichten - en eindelijk de Levant verlaten.

Biden bevindt zich dus in een uitputtende, voortdurende secundaire oorlog met groepen en milities in plaats van staten (die de As probeert te beschermen). Ondanks de militante aard heeft de oorlog echter grote schade toegebracht aan de economieën van de staten in de regio. Ze hebben door dat de Amerikaanse afschrikking geen resultaten heeft opgeleverd (bijvoorbeeld met Ansarallah in de Rode Zee).

Sommige van deze landen - waaronder Egypte, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten - hebben 'privé' stappen ondernomen die ze niet hadden gecoördineerd met de V.S. Ze spreken niet alleen met deze milities en bewegingen, maar ook rechtstreeks met Iran.

De strategie om de VS op meerdere fronten te klem te zetten werd duidelijk verklaard tijdens de recente 'Astana Format'-bijeenkomst tussen Rusland, Iran en Turkije op 24-25 januari. Dit laatste triumviraat is druk bezig met de voorbereidingen voor het eindspel in Syrië (en uiteindelijk in de hele regio).

Na de Astana Format-bijeenkomst in Kazachstan merkte MK Bhadrakumar op:
"De gezamenlijke verklaring is een opmerkelijk document dat bijna volledig gebaseerd wordt op het beëindigen van de Amerikaanse bezetting van Syrië. Er wordt indirect bij Washington op aangedrongen om zijn steun aan terroristische groeperingen en hun filialen "die onder verschillende namen in verschillende delen van Syrië opereren" op te geven als onderdeel van pogingen om nieuwe realiteiten ter plaatse te creëren, waaronder onrechtmatige initiatieven voor zelfbestuur onder het voorwendsel van "terrorismebestrijding." In de verklaring wordt geëist dat er een einde komt aan de illegale inbeslagname en overdracht van olievoorraden door de VS "die aan Syrië zouden moeten toebehoren."
De doelstellingen worden in de verklaring dus duidelijk uiteengezet. Kortom, het geduld met betrekking tot de bewapening van de Koerden door de VS en de pogingen om ISIS nieuw leven in te blazen om de tripartiete plannen voor een regeling voor Syrië te verstoren, is op. Het trio wil dat de VS ophoepelen.

Deze doelstellingen - erop aandringen dat Washington zijn steun aan terroristische groeperingen en hun filialen opgeeft als onderdeel van pogingen om nieuwe realiteiten ter plaatse te creëren, waaronder onrechtmatige initiatieven voor zelfbestuur onder het voorwendsel van 'terrorismebestrijding' - maken dat de 'Astana'-strategie van Rusland en Iran voor Syrië raakvlakken heeft met de strategie van het verzet. Deze laatste mag dan over het geheel genomen een Iraanse strategie weerspiegelen - maar uit de Astana-verklaring blijkt dat ook Rusland de onderliggende principes hanteert.

In zijn eerste inhoudelijke verklaring na 7 oktober gaf Seyed Nasrallah (sprekend namens de hele Verzetsas) aan dat het verzet een strategische koerswijziging heeft ingezet:
Terwijl het conflict dat werd uitgelokt door de gebeurtenissen in Gaza centraal verbonden was met Israël, onderstreepte Seyed Nasrallah bovendien dat de achtergrond van Israëls ontwrichtende gedrag lag bij Amerika's 'eeuwigdurende oorlogen' van verdeel-en-heers ter ondersteuning van Israël.
Hij verbond met andere woorden de causaliteit van Amerika's vele regionale oorlogen aan de belangen van Israël.

Hier komen we dus bij het derde aspect van de 'swarming van Biden.'

Maar het zijn niet zozeer regionale actoren die erop uit zijn om Biden in het nauw te drijven - het is Amerika's eigen protegé: premier Netanyahu.

Netanyahu en Israël vormen het voornaamste doelwit van de grotere regionale 'zwerm,' maar Biden heeft zich hierin laten verstrikken. Het lijkt erop dat hij geen 'nee' kan zeggen.

Dus dit is Bidens situatie: hij wordt klem gezet door Rusland in Oekraïne; hij wordt klem gezet in Syrië en Irak en klem gezet door Netanyahu en een Israël dat vreest voor zijn zionistische project.

Waarschijnlijk kan Biden geen electorale middenweg vinden tussen het betrekken van Amerika bij een impopulaire en electoraal rampzalige totale oorlog in het Midden-Oosten en het 'groen licht' geven aan Israëls kolossale gok op een overwinning in een oorlog tegen Hezbollah. De samenloop van de mislukte Oekraïne-list om Rusland te verzwakken en de riskante list voor Israëls oorlog tegen Hezbollah zal de Amerikanen waarschijnlijk niet ontgaan.

Ook Netanyahu bevindt zich tussen twee vuren. Hij weet dat 'een overwinning' die neerkomt op enkel de vrijlating van de gijzelaars en vertrouwenwekkende maatregelen om een Palestijnse staat op te richten, de Israëlische afschrikking niet zal herstellen - binnen of buiten de staat. Integendeel, die afschrikking zou daardoor worden uitgehold. Het zou op 'een nederlaag' neerkomen - en zonder een duidelijke overwinning in het zuiden (op Hamas), zouden veel Israëliërs, waaronder belangrijke leden van zijn eigen kabinet, een overwinning in het noorden eisen.

Denk aan de stemming binnen Israël: Uit de laatste Peace Index-enquête blijkt dat 94% van de Israëlische Joden vindt dat Israël de juiste hoeveelheid vuurkracht heeft gebruikt in Gaza - of niet genoeg (43%). En driekwart van de Israëliërs vindt dat het aantal Palestijnen dat sinds oktober werd gedood, gerechtvaardigd is.

Als Netanyahu wordt klemgezet, dan wordt Biden dat ook.

Afgelopen dinsdag zei Netanyahu:
"We zullen deze oorlog niet beëindigen zonder alle doelstellingen te hebben bereikt .... We zullen de IDF niet terugtrekken uit de Gazastrook en we zullen geen duizenden terroristen vrijlaten. Niets van dat alles gaat gebeuren. Wat gaat er gebeuren? Een totale overwinning."
De ervaren commentator Ben Caspit had in Ma'ariv (in het Hebreeuws) het volgende te zeggen:
"Is Netanyahu in staat om sterk naar links af te buigen... om een historisch proces aan te gaan dat een einde zal maken aan de oorlog in Gaza en zal leiden tot een Palestijnse staat - gekoppeld aan een historisch vredesakkoord met Saoedi-Arabië? Waarschijnlijk niet. Netanyahu heeft veel andere soortgelijke emmers omgeschopt voordat ze gevuld waren."
Biden neemt een enorm risico. Het beste is om het antwoord van Hamas en het verzet in Gaza op het gijzelingsvoorstel af te wachten. De voortekenen zien er voor Biden evenwel niet positief uit -

Hooggeplaatste functionarissen van Hamas en de Islamitische Jihad reageerden gisteren op het meest recente voorstel:
"Het voorstel van Parijs verschilt niet van eerdere voorstellen van Egypte ... [Het voorstel] leidt niet tot een staakt-het-vuren. We willen garanties dat er een einde komt aan de genocidale oorlog tegen ons volk. Het verzet is niet zwak. Er zullen hieraan geen voorwaarden worden opgelegd."

- Ali Abu Shahin, lid van het politieke bureau van de Islamitische Jihad

"Ons standpunt is een staakt-het-vuren, de opening van de grensovergang Rafah, internationale en Arabische garanties voor het herstel van de Gazastrook, de terugtrekking van de bezettingstroepen uit Gaza, het vinden van een huisvestingsoplossing voor de ontheemden en de vrijlating van gevangenen volgens het principe van allen voor allen .... Ik ben ervan overtuigd dat we op een overwinning afstevenen. Het geduld van de Amerikaanse regering raakt op omdat Netanyahu geen resultaten boekt."

- Alli Baraka, hooggeplaatste Hamas-functionaris
Zie: https://strategic-culture.su/news/2024/02/02/the-three-strands-to-the-swarming-of-biden/