Commentaar: Through A Glass Darkly is Cynthia's subtack. Net onder de openingszinnen voegt Cynthia drie citaten toe, twee uit kolonel Fletcher Prouty's boek The Secret Team en een uit Douglas Valentine's boek The Phoenix Program.
Deze boeken zijn op zichzelf al een aanrader om te lezen.
Voor een andere kijk, zie The Truth Perspective: Interview with Douglas Valentine: The CIA As Organized Crime
Dit verhaal dient ter aanvulling op mijn paper "How the CIA and US Special Forces Manufactured a Migrant Crisis and Orwellian Police State in Vietnam Before Going to the Americas," waarin eveneens gedetailleerd wordt ingegaan op de oorsprong van de "smart city"-gevangenissen die vandaag de dag wereldwijd worden gebouwd.
"Iedereen die eraan twijfelt dat deze natievorming en politieactiviteit hier in de Verenigde Staten niet tot de realiteit is gaan behoren en zeer effectief is geworden, hoeft alleen maar het gebied rond Fort Bragg te bezoeken om één van die vroegere paramilitaire CIA-georiënteerde specialisten, Generaal Tolson, te vinden die zijn Amerikaanse soldaten het platteland instuurt met natievormende programma's voor de burgers van de Verenigde Staten. Als zulke tactieken worden voortgezet, is het mogelijk dat een uitbreiding van zo'n programma zou kunnen leiden tot een pacificatieprogramma van gebieden in de Verenigde Staten, zoals de CIA en het Amerikaanse leger in Indochina hebben uitgevoerd."
- Kolonel Fletcher Prouty "The Secret Team" (1972). Prouty diende als verbindingsofficier tussen het Pentagon en de CIA tussen 1955 en 1963.
"In een poging om het succes van haar werk met deze 'vluchtelingen' te verklaren, verklaarde de SMM [Saigon Military Mission] dat haar tactieken 'psychologische oorlogsvoering' omvatten. Vandaag de dag zouden we het beter terrorisme kunnen noemen. Is het verwonderlijk dat het als 'communistisch geïnspireerde oproer' bestempelde programma dat in het zuiden ontstond, ontstond omdat deze horde ontheemden gedwongen werd om te vechten voor voedsel, onderdak en eerste levensbehoeften? Dit is de manier waarop de CIA en haar sponsors oorlog voerden in Vietnam. Eind 1960 hadden onze eigen strijdkrachten het concept van 'anti-oproer' geschapen."
- Kolonel Fletcher Prouty "The CIA, Vietnam and the Plot to Assassinate John F. Kennedy"
"Onder Phoenix, of Phung Hoang, zoals het door de Vietnamezen werd genoemd, bestond er in het geheel geen behoorlijke rechtsgang. Zuid-Vietnamese burgers van wie de naam op een zwarte lijst stond, konden worden ontvoerd, gemarteld, twee jaar zonder proces worden vastgehouden of zelfs worden vermoord, gewoon op basis van de woorden van een anonieme informant...Op het hoogtepunt legden Phoenix-managers quota's van achttienhonderd neutralisaties per maand op aan de mensen die het programma in het veld uitvoerden, waardoor het programma werd blootgesteld aan misbruik door corrupte veiligheidsagenten, politieagenten, politici en zwendelaars, die allen zowel onschuldige burgers als VCI [Viet Cong Infrastructuur] afpersten. ...Door het [Phoenix-] programma onder de loep te nemen als een symbool van de donkere kant van de menselijke psyche...[zal het helpen] om de subtiele manieren te verwoorden waarop de Vietnamoorlog de manier waarop Amerikanen over zichzelf denken, veranderde. Dit...gaat over terreur en de rol ervan in politieke oorlogsvoering...hoe, naarmate opeenvolgende Amerikaanse regeringen dieper en dieper wegzakken in de draaikolk van geheime operaties - ogenschijnlijk om terrorisme en communistische opstanden te bestrijden - het Amerikaanse volk geleidelijk aan het contact verliest met de democratische ideeën die ooit hun nationale zelfbeeld bepaalden. Dit...stelt [de vraag] wat er gebeurt als Phoenix zich gaat wreken."How the CIA and US Special Forces Manufactured a Migrant Crisis and Orwellian Police State in Vietnam Before Going to the Americas
- Douglas Valentine "The Phoenix Program"
Onbekend
De Toverdoos met het rode oog
Door kolonel Fletcher Prouty [een hoofdstuk uit zijn boek "CIA, Vietnam and the Plot to Assassinate John F. Kennedy"]
"Dit is het verhaal van een volk dat dertig jaar oorlog heeft doorstaan, dat verdreven was van boerderij en haard, en dat geen andere manier had om aan voedsel, water en andere levensbehoeften te komen dan door middel van banditisme.
Als doorgewinterde bandieten werden ze bekwame strijders - zo bekwaam dat we hun succes toeschreven aan Ho Chi Minh, aan generaal Giap, aan Mao Tse-tung, aan de Sovjets en soms aan onze eigen welwillende bikkels. Ze vochten om te leven. Sommigen noemden hen de Vietcong. In hun eigen land stonden ze eerder bekend als de 'gevaarlijke broeders' dan als de vijand. Het waren geterroriseerde vluchtelingen in hun eigen thuisland, de bedelaars, de mensen van een verwoest land.
...
Verheerlijkt in de National Geographic als het thuis van de zorgeloze, naakte, kleine bruine man, werd Vietnam eeuwenlang beschouwd als een van de vruchtbaarste plekken op aarde, een plek waar de mens slechts hoefde te bestaan om een aangenaam leven te kunnen leiden. Diep in de bossen op de bergen leefden de Rhade (Rah-Day) -stammen al honderden jaren. Ze verbouwen gewassen. Ze houden kippen en varkens. Ze waren houthakkers. Ze leefden generaties lang probleemloos naast de Fransen en slaagden erin om samen te leven met de naburige stammen, omdat ze sterk waren. De Rhade vormen een hechte, gedisciplineerde groep.
Na de grote nederlaag van de Fransen bij Dien Bien Phu door het Vietminh-leger onder generaal Giap, verliet de Franse politieluitenant het Rhade-gebied met zijn gezin en zijn weinige bezittingen. In zijn plaats nam een Rhade-korporaal de politiebevoegdheden over en de zaken bleven min of meer hetzelfde, behalve dat er een einde kwam aan de Europese ordehandhaving. De dorpsoudsten, of Huong-ca, hervatten hun politieke functies onder hun eigen traditionele raad.
...
[De zoektocht naar voedsel] verandert vaak in banditisme en banditisme, dat laatste toevluchtsoord der wanhopigen en hongerenden - is een gewelddadige aangelegenheid - zo gewelddadig dat het in dit geval bij niet-ingewijden de indruk wekte dat er een golf van 'communistisch geïnspireerde subversieve opstand' in het land heerste, onder leiding van generaal Honger.
...
Tijdens de vroege, amateuristische dagen van de tien jaar durende Diem-dynastie, in dat nieuw gedefinieerde stuk land dat Zuid-Vietnam werd genoemd, was er sprake van aanzienlijke misinterpretatie. Ngo Dinh Diem, die buitenlandse mandarijn en toenmalige Vader des Vaderlands, realiseerde zich nauwelijks dat hij met het uitvaardigen van een edict dat de Franse invloed wegnam, een einde maakte aan de openbare orde zoals die destijds bestond. Hij realiseerde zich ook niet dat hij, door een tweede edict uit te vaardigen dat de Chinezen uitbande, de basiseconomie van de stammen - ruilhandel op de markt en verplaatsing van producten - deed verdwijnen.
De Fransen keerden niet terug en de Chinezen ook niet. Maar op een dag kwam de oude pater terug [Cynthia's notitie: Franse katholieke priester, waarschijnlijk jezuïet. U weet vast nog uit deel III van mijn serie dat de jezuïeten al eeuwen voor de Vietnamoorlog sterk betrokken waren in Vietnam] ...Deze fragiele meneer [Franse priester] had nieuwe kleren en nieuwe schoenen aan en reed het dorp in een jeep binnen...De pater stapte uit en sprak met zijn oude vrienden. Toen stelde hij de jonge bestuurder van de jeep voor en legde uit dat deze jonge blanke man een Amerikaan was, geen Fransman, en dat de andere passagier een Vietnamees was uit de verafgelegen stad Saigon.
De pater vertelde dat de Fransen het land niet langer regeerden, maar dat een belangrijke meneer, die Ngo Dinh Diem heette, de president was van dit nieuwe stukje land genaamd 'Zuid-Vietnam' en dat zijn paleis in Saigon stond.
De pater sprak niet over Ho Chi Minh en de noordelijke regering. Hij wist dat het zinloos zou zijn om te proberen uit te leggen dat de nationalistische regering van Ho Chi Minh niet de regering van heel Indochina was. Het zou te ingewikkeld zijn, het zou niet geloofd worden en het zou de Rhade toch niet veel kunnen schelen. De Rhade hadden eeuwenlang in hun voorouderlijke gebieden geleefd en zich weinig aangetrokken van de buitenwereld, of die nu vertegenwoordigd werd door Japanse, Franse, Amerikaanse, Vietminh of Saigonese ambtenaren.
De pater, de jonge Amerikaan en de Vietnamese ambtenaar keerden vele malen terug. Na een tijdje werd de Amerikaan verwelkomd zonder de priester en bleef vaak wekenlang. Hij was geïnteresseerd in veeteelt en landbouw. Hij kocht wat pluimvee en een nieuw varkensras dat hij hen leerde fokken... de Amerikaan werd een vertrouwd figuur en zijn harde werk en geschenken van kippen, varkens, snoep en sigaretten waren altijd welkom. Op een dag kwam hij aanzetten met de Toverdoos.
...De Toverdoos stond op de motorkap van de jeep terwijl enkele jonge mannen een gat groeven voor de hut van de patriarch...Nu stond er een hoog, stevig, rechtopstaand voetstuk voor de hut van het stamhoofd. Hierop bevestigde de Amerikaan een tinnen dak als beschutting. Toen haalde hij de glanzende, gitzwarte Toverdoos van de jeep en spijkerde hem stevig vast aan de paal, ongeveer een meter boven de grond, precies de juiste hoogte voor de Huong-ca en buiten bereik van nieuwsgierige kinderhandjes.
Nadat de doos was bevestigd, vertelde de pater de dorpelingen alles over de Toverdoos en hoe die zou werken, over de wonderen die deze doos zou verrichten om hen van het communisme te redden. Hij vertelde hen dat deze doos een wonderbaarlijke radio was die zou spreken met hun broeders in Saigon. Het was, in hun taal, een krachtig medicijn.
Tegelijkertijd waarschuwde hij dat alleen de dorpspatriarch de doos mocht aanraken. Als iemand anders dat zou doen, zou de vriendelijke regering in Saigon heel boos worden en het dorp zou dan gestraft worden. De pater vertelde de dorpelingen dat wanneer ze aangevallen zouden worden, de patriarch op de grote rode knop op de doos moest drukken en daarmee was de kous af.
Op dat punt in hun Oriëntatieprogramma voor Dorpsverdediging onderbraken de Viet-soldaat en de Amerikaan de patriarch en bevolen hem te herhalen dat als het dorp door de communistische Vietcong uit het bos zou worden aangevallen - met de nadruk op de "communistische Vietcong" - de patriarch op de knop moest drukken. Voor de Viet-soldaat en de Amerikaan waren de mannen in het bos geen uitgehongerde en bange vluchtelingen, zij waren de vijand.
Omdat de oudere pater wist dat deze inheemse mensen nog nooit van de Vietcong hadden gehoord, legde hij uit dat zijn vrienden alle bandieten uit de vluchtelingenkampen in het bos "Vietcong" noemden en dat de Vietcong zeer gevreesd moest worden omdat ze marionetten van het Nationaal Bevrijdingsfront waren, die marionetten van Hanoi waren, die marionetten van de Chinezen waren, die marionetten van de Sovjets waren, ad infinitum.
De pater legde uit dat als de patriarch op die glimmende rode knop van de Toverdoos drukte, de machtige goden van Saigon wraakzuchtige legers door de lucht zouden sturen en de gevreesde Vietcong met bommen uit vliegtuigen en napalm uit helikopters zou bestoken. En het dorp zou bevrijd en gepacificeerd worden. Hij vertelde hen ook dat elk dorp dat door de Vader des Vaderlands in Saigon was uitgekozen om de Toverdoos te ontvangen, daarna voor altijd van voedsel, medicijnen en speciale zorg zou worden voorzien.
De Rhade zouden deze 'voordelen' ontvangen, of ze dat nu wilden of niet. Want ze wisten maar al te goed dat de dorpen die genoeg voedsel en medicijnen hadden en die tot de speciale verkozenen van Saigon behoorden, altijd het eerste doelwit van de uitgehongerde bandieten vormden. Ze wisten genoeg om te weten dat ze bang zouden zijn voor de Toverdoos en haar gulheid.
Vanaf de dag dat de pater met de Amerikaan was teruggekeerd, had het dorp speciale medicijnen en voedselhulp ontvangen. Het 'Extended Arms for Brotherhood'-programma van de nieuwe president van Saigon zorgde voor deze stamleden. Kort nadat dit extra voedsel voor de eerste keer was geleverd, kreeg het dorp enkele jonge mannen uit de kampen in het bos op bezoek. Ze zaten de hele dag bij de patriarch en legden rustig maar beslist uit dat ze uit een vluchtelingenkamp kwamen dat verscholen lag in de heuvels en dat zorgdroeg voor duizenden dakloze inboorlingen uit het zuiden (Cochin China) die uit hun huizen waren verdreven door de door Diem gesteunde politie en hordes noordelijke (Tonkinese) indringers.
Deze mensen waren uit hun verwoeste huizen op de vlucht geslagen. Ze vormden een vijand in elk nieuw gebied waar ze kwamen en nu, geterroriseerd en uitgehongerd, ziek en stervend, hadden ze zich moeten wenden tot dat laatste redmiddel van de mensheid, banditisme en plundering. Deze ontelbare vluchtelingen waren in hun eigen thuisland gevlucht voor de achteloze ontberingen en wrede slachtpartijen van de welwillende troepen van Saigon. Ze wilden vreedzaam zijn, maar hadden wanhopig behoefte aan voedsel en medicijnen. Ze eisten dat het dorp een deel van zijn overvloedige goederen met hen zou delen. Deze regeling, die voor het dorp weliswaar onaantrekkelijk was, werd niettemin geaccepteerd en zorgde een tijdje voor een broze vrede tussen de twee werelden. Het aantal vluchtelingen nam echter toe en hun eisen werden steeds zwaarder.
Het duurde niet lang voordat de politieke waarnemer uit Saigon en de pater aan de Amerikaan meldden dat ze vermoedden dat de patriarch samenwerkte met de 'vijand'...De vluchtelingen waren de 'vijand' geworden, en het Amerikaanse woord voor 'vijand' was Vietcong. De politieke leider had de patriarch uitgelegd dat collaboratie met de Vietcong zijn dood zou betekenen en verwijdering van de dorpsbewoners naar een 'Heropvoedingskamp voor Burgers' of een 'Strategische Hamlet,' zoals de Amerikanen het graag noemden. Hoe hun weldoeners deze centra voor ontheemden ook wilden noemen, voor de oorspronkelijke bewoners waren het gevangenissen.
De min of meer vreedzame eisen van de vluchtelingen veranderden in onverbiddelijke bevelen naarmate hun behoeften toenamen. Wat was begonnen als het met tegenzin delen van voedsel, veranderde in onderwerping aan geweld en banditisme. De rangen van de vluchtelingen zwollen aan naarmate de exodus uit gebieden als het niemandsland van het ooit welvarende en vruchtbare Mekong Delta-gebied van het Camu-schiereiland veranderde in een enorme en niet-aflatende mensenstroom.
Commentaar: Uit "How the CIA and US Special Forces Manufactured a Migrant Crisis and Orwellian Police State in Vietnam Before Going to the Americas"
Afbeeldingen en bijschriften komen uit Prouty's boek The CIA, Vietnam and the Plot to Assassinate John F. Kennedy.
Er ontstond een situatie die vergelijkbaar was met die van de Indiaanse migraties naar het westen. Elke stam die door de blanke van zijn voorouderlijk thuisland werd verdreven, groeide uit tot plunderaars en aanvallers op het grondgebied van de volgende Indiaanse natie. En zo veranderden tienduizenden, zelfs honderdduizenden ooit vreedzame, volgzame en redelijk welgestelde rijstboeren in de gevreesde, geterroriseerde bandieten die de Vietcong werden genoemd.
Enkele nachten later werd het dorp overvallen... Voor het eerst sinds de plaatsing van de radio kroop de oude man uit zijn hut en bleef voor de Toverdoos staan. In de diepe duisternis van de bosnacht vulde de rode gloed van de zoemer de hemel met zijn talismanische kracht... in de wetenschap dat hij de macht van de Zelfverdedigingstroepen van de Dorpen zou oproepen en de volle toorn van de gevreesde Volkswapens van de Broederschap over zijn dorp zou doen uitstorten.
Maar als hij niet op die knop zou drukken, zouden hij en zijn mensen het lot van collaborateurs ondergaan. Het was kiezen uit twee kwaden.
... De generaal van deze legers is honger. Honger op zichzelf biedt al een verschrikkelijke motivatie. Het heeft geen ideologische impuls van Moskou of Peking nodig. De nietsontziende, onwetende acties van generaal Honger zijn voldoende om een oorlog te creëren...Dit verklaart waarom napalm, bombardementen en ontbladeringstactieken voor meer in plaats van minder oorlog zorgden en dit binnen zeer korte tijd. De slachtoffers waren verstoken van voedsel en moesten er zonder uitstel voor vechten. De mensen die het dorp hadden overvallen behoorden tot deze hongerige, gevluchte bevolking.
...Hij wist dat veel andere stamoudsten zich tegen de vluchtelingen hadden verzet en door hen waren gedood uit noodzaak voor voedsel. Hij wist dat anderen die met de vluchtelingen sympathiseerden door de politieke waarnemers op meedogenloze wijze naar heropvoedingskampen (gevangenissen) waren afgevoerd en daar wreed hadden geleden. Hij wist dat er geen hoop was. Geen alternatief. Het goede, het medicijn en 'Operatie Broederschap' uit Saigon hadden het lot van de dorpelingen bezegeld en hen gedoemd tot die gevreesde ultieme tactiek die 'Pacificatie' werd genoemd. Hij drukte op de flikkerende rode knop. De Toverdoos deed de rest.
Een slaapdronken Zuid-Vietnamese elitemilitair van de Special Forces zag het flikkerende waarschuwingslampje op de situatiekaart. Netcode 1052 was vijandig!... Er was geen tweerichtingsverkeer mogelijk met de radioapparatuur van het dorp, geen manier om de aanval te bespreken of de waarschuwing van het stamhoofd te evalueren. Elk signaal werd als vijandig beschouwd in het Verdedigingsnetwerk van het Dorp en 'vijandig' betekende 'terugslaan.'
...De Viet-militair wierp één blik op de Amerikaanse Green Beret-soldaat van het Special Forces 'A' Team die vlakbij in een hangmat lag te slapen. Hij wist dat het flikkerende rode lampje na twee minuten automatisch zou stoppen. Bij zoveel andere gelegenheden, toen de Amerikaan in het dorp bier aan het drinken was met de andere leden van het 'A' Team en met de jonge meisjes van de 'White Dove Resistance Sisters,' had hij andere waarschuwingslampjes laten flikkeren zonder alarm te slaan. Hij realiseerde zich dat het probleem van Pandora's doos veel [valse] waarschuwingslampjes veroorzaakte.
...Ze leken aan beide kanten 'vijandig' te zijn [vanuit Amerikaans gezichtspunt] en de algemene regel was om te schieten op iedereen die wegrende, ongeacht wie die persoon was. Om niet op zo'n manier 'gered' te worden, bleef er voor de dorpelingen maar één alternatief over en dat was om met de vluchtelingen mee te vluchten en 'Vietcong' of 'vijand' in hun eigen thuisland te worden.
...De Green Beret-veteraan die Fort Bragg's rigoureuze indoctrinatie had ondergaan, greep de microfoon van de enkelzijbandradio en riep Divisiealarm op. Binnen enkele minuten loeiden de sirenes en startten de motoren. Vrachtwagens vol Zuid-Vietnamese Special Forces - de elite-civiele, door de CIA getrainde troepen van Ngo Dinh Nhu - scheurden weg in de vroege ochtendstilte van Ahn Lac Air Base.
Het onderhoudspersoneel van de helikopters prepareerde de logge toestellen. Twintig piloten haastten zich naar de commandopost. Twintig bemanningen werden samengesteld. Dit zou een grootscheepse aanval worden; het was de eerste aanval die vanuit de Rhade-zone was gemeld.
De inlichtingendienst had een enorme vijandelijke opbouw in het gebied voorspeld, inclusief een naar verluidt zware voorbereidende troepenmobilisatie op de paden van Laos. De gevreesde grens van Cambodja werd gezien als een drukke bedoening. Alles wees op een grootschalige meesterzet van het Nationaal Bevrijdingsfront/Noord-Vietnamezen tegen een nieuw aanvalsgebied. De vijand moest niet met een resolute tegenaanval worden gestopt.
Terwijl de semi-tropische dageraad in al zijn roze schittering boven Ahn Lac gloorde, deden twintig helikopters een orkaan van stof opwaaien terwijl ze zich klaarmaakten voor de konvooivlucht naar Thuc Dho.
Zes van de helikopters hadden wapens aan boord; de overige veertien vervoerden 140 bewapende troepen.
...
De helikopters van het Zelfverdedigingsnetwerk van het Dorp vormden een ongelooflijke organisatie. Elke helikopter kon binnen één dag tien gewapende mannen honderdvijftig kilometer vervoeren. Met een radius voor de helicopter van honderdvijftig kilometer en een konvooisnelheid van vijfentwintig knopen, zou het vier uur heen en terug kunnen reizen, met een totaal van acht uur in de lucht.
Omdat het onderhoud van de helikopters door leger -en civiele eenheden draaide op een lovenswaardig percentage van 49%, waren er niet minder dan veertig helikopters nodig om de beschikbaarheid van twintig helikopters voor de Thuc Dho-missie te garanderen. De veertig helikopters werden ondersteund door twee luchtvaartcompagnieën van elk ongeveer tweehonderd man, in totaal vierhonderd man.
Deze compagnieën werden op hun beurt ondersteund door een bevoorradingssquadron en een onderhoudssquadron van elk tweehonderd man. En al deze squadrons werden ondersteund door huishoudelijke eenheden, transporteenheden, basisverdedigingseenheden, brandstofopslageenheden en brandstofbevoorradingseenheden. Nooit eerder in de geschiedenis van de oorlogsvoering was er zoveel ingezet om zo weinig te bereiken als werd gedemonstreerd bij het sturen van 140 gevechtsvliegtuigen als antwoord op het flikkerende rode lampje van de Toverdoos van Station #1052.
[Cynthia's notitie: geen wonder dat helikopters, vanwege de slechte prestaties, tegenwoordig zelden worden gebruikt in oorlogsgebieden, maar ze worden wel gebruikt om in Amerikaanse steden te patrouilleren.]
Commentaar: Zoals kolonel Fletcher Prouty ook vermeldt in zijn boek The Secret Team:
Weinig mensen realiseerden zich hoe sommige van deze operaties in gang werden gezet en wat voor belangrijke rol sommige van deze ogenschijnlijk kleine dingen speelden in de escalatie van Vietnam. De CIA bracht een squadron helikopters vanuit Laos en onmiddellijk vereisten deze gecompliceerde machines een groot aantal bekwame mensen om ze te ondersteunen; vervolgens creëerden deze enorme agglomeraties van mankracht en machines hun eigen behoeften aan extra mankracht om hen te beschermen, te voeden, te huisvesten en te ondersteunen. De eerste helikopters arriveerden in het geheim. Niemand scheen te weten hoe ze daar terecht waren gekomen; maar toen ze er eenmaal waren moest de grote logistieke staart die essentieel was om ze operationeel te houden in het openbaar worden gebouwd, zonder geheimhouding. Het kon niet geheim worden gehouden, zelfs al zou iemand dat hebben geprobeerd.
...In de volle middagzon arriveerden de luchtlandingstroepen bij Thuc Dho...De gevechtsmachines zweefden boven het gebied, klaar om elke beweging beneden op de grond met machinegeweervuur te onderdrukken.
...Bemanningsleden zorgden ervoor dat de geruisloze Zuid-Vietnamese Special Forces elitetroepen onmiddellijk naar buiten sprongen...In de commotie en de moeilijkheden die met deze manoeuvre gepaard gingen, raakten de tweede en derde helikopter van de derde golf elkaar toen ze de landingsplaats naderden. Beide helicopters vielen uit elkaar.
Op het moment dat de laatste golf op het veld neerstreek, openden twee rondcirkelende gevechtshelicopters het vuur op het hoge gras bij het bos. Dit vormde de openingsactie. De soldaten op de grond verspreidden zich en schoten in hoog tempo en blindelings... De rondcirkelende, ongewapende Hueys begonnen zich terug te trekken. Op dat moment stortten twee van hen op de grond... de inboorlingen hadden geleerd dat een eenvoudige boog, vastgehouden door de voeten van een man die op zijn rug in het gras lag, zeer effectief kon zijn tegen laagvliegende helikopters. De pijl bestond uit een zware stok waaraan draad, touw of zelfs een liaan was bevestigd. Omdat de rotor het meest kwetsbare deel van de helikopter is, haalde dit primitieve wapen, dat werd afgevuurd om dit gevaar in de lucht te 'op te hangen,' menig helikopter uit de lucht. De eerste rapporten wezen op motor- of rotorpech, omdat er geen schoten of andere vijandige acties werden waargenomen.
...Zestien van de 120 waren van een Green Beret "A" Team. De radioman stond in contact met het spottersvliegtuig dat hen naar het dorp dirigeerde. Hier, in de smeulende ruïne van grashutten, was geen teken van leven te ontwaren...Met nog maar een paar uur daglicht, plaatste de luitenant van het "A" Team zijn troepen voor de nacht in defensieve posities. Thuc Dho was heroverd. De Toverdoos had zijn waarde bewezen.
In de vroege ochtenduren, toen het eerste bericht over Thuc Dho was doorgegeven aan het gevechtscentrum van de divisie, werd het tevens doorgezonden aan het hoofdkwartier van USMACV (US Military Assistance Command - Vietnam) in Saigon.
Hier werd alle informatie van de Zelfverdedigingskrachten van het Dorp samengevoegd in een rapport dat rechtstreeks naar het Pentagon werd gestuurd. Met het tijdsverschil van twaalf uur waren het Pentagon en de inlichtingendiensten in staat om alle gegevens die vanuit Zuidoost-Azië werden doorgegeven te compileren in een briefing, die vroeg in de ochtend aan de president en zijn directe staf werd gegeven.
...[in de briefing werd uitgelegd dat] Green Beret "A" Team-troepen hun basis hadden opgezet ... en Zuid-Vietnamese Special Forces-verkenningsteams hadden uitgestuurd om contact te leggen met de 'vijand.' De inspanningen van deze elitetroepen waren vruchteloos. De 'vijand' was weggeglipt. Een paar oudere dorpelingen, samen met jonge kinderen, werden weggedoken in holen en verscholen in de bossen aangetroffen.
Toen ze werden ondervraagd over de aanval en de verblijfplaats van de dorpspatriarch en de weerbare mannen, staarden de gevangenen met een blik van onwetendheid. Ze waren vooral in de war toen hen gevraagd werd naar de 'vijand.' Ze bleven verwijzen naar de 'Viet Kha' - de Vietnamese term voor 'bedelaars': de vluchtelingen - maar de overijverige tolk vertaalde dit als de Vietcong. Dit bevestigde voor de gretige luitenant [aanwezig tijdens de ochtendbriefing van de president] dat hij op een groot Vietcong-kampement was gestuit...Alle doden waren Vietcong. Dat moest wel.
...Hoewel het geen geheim was, was het niet algemeen bekend dat de speciale elitetroepen van Ngo Dinh Nhu onder de absolute controle van de CIA stonden. Omdat dat het geval was, was het in het belang van de inlichtingengemeenschap om ervoor te zorgen dat de rol van deze elitetroepen op zijn minst gelijkwaardig zou zijn aan die van het Amerikaanse leger. Het hoofdkwartier van de CIA in Saigon deed meer dan zijn best om alle beschikbare informatie over Thuc Dho te verzamelen. Het US Army Special Forces "A" Team, allen getraind in Fort Bragg, waren bonafide legersoldaten, maar hun commandant, een nogal onorthodoxe majoor, was een CIA-man die undercover in het leger diende.
...[er werd een grotere bijeenkomst georganiseerd om de 'bevindingen' van de situatie in Thuc Dho te bespreken] Als, zoals de gevangen dorpelingen meldden, het bataljon de bossen was ingevlucht en als, zoals de Green Beret-majoor (CIA) meldde, het bataljon nu in de bossen was omsingeld door de elitetroepen van de Zuid-Vietnamese Special Forces, waarom werd het Vietcong-bataljon dan niet opgedreven en vervolgens geëlimineerd of gevangen genomen? ...De aangestelde minister begreep de betekenis van wat er was gezegd en vuurde nog een vraag af op de briefingofficieren en op de zaal in het algemeen 'Als we de mogelijkheid kunnen creëren om een belegerd dorp te hulp te schieten, zoals we bij Thuc Dho hebben gedaan, maar als we na dit te hebben gedaan het dorp leeg aantreffen en de vijand is gevlucht, hoe kunnen we dan ooit verwachten de oorlog te winnen? We moeten de vijand vernietigen.'
Er was een eikel geplant en daaruit groeide een enorme eik. Onmiddellijk stak een van de CIA-mannen zijn hand half op...'Meneer,' zei hij, 'dat is een zeer diepzinnige vraag. Het raakt de kern van ons probleem... U hebt het voorbeeld van Thuc Dho gezien. Gelukkig was het dorp voorbereid door een van onze agenten en hadden ze een zender die hen verbond met het Zelfverdedigingsnetwerk van het Dorp. Daardoor konden we meteen terugslaan. Maar dit is te weinig. Geen enkel netwerk is goed als het vol gaten zit. We moeten elk gehucht, elk dorp, elke stam organiseren. Dan kan deze door de communisten gesteunde vijand uit dit vredige land verdreven worden...
De minister trapte erin.
Tegen januari 1961 verhuisde een 'Anti-Oproer Opleiding voor Gevorderden,' die specifiek was ontwikkeld om duizenden Green Berets op te leiden voor Vietnam, in allerijl van de Civil Affairs and Military Government School in Fort Gordon, Georgia, naar Fort Bragg.
...Maar het tij was gekeerd. Geruisloos en efficiënt gingen de orders de deur uit. Een van de belangrijkste zaken was de radiozender. Die in Thuc Dho was een test geweest. Binnen enkele weken werd een speciale bestelling voor duizenden van deze zenders met de hoogste prioriteit bij de fabrikant geplaatst. Kort na de inauguratie van President John F. Kennedy werden deze zenders in dorp na dorp op palen bevestigd om de Strategische Hamlet-campagne uit te breiden en te faciliteren.
Niet al te veel maanden later bracht de nieuwe minister van defensie, Robert McNamara [deel van de RAND Whiz kids], zijn eerste bezoek aan Zuid-Vietnam... Tegen de tijd dat de minister het zag... hadden de Zuid-Vietnamese Special Forces elitetroepen en de Amerikaanse Green Berets paden door het gebied gebaand om de beroemde aanval te herhalen en na te bootsen voor bezoekende hoogwaardigheidsbekleders [Cynthia's notitie: door middel van Fun and Games-tactieken, werden schijngevechten in scène gezet voor onwetende waarnemers.]
De ooit weelderige heuvels waren getekend door bommen, verschroeid door napalm, ontbladerd door chemische genocide. Maar in het middelpunt van de belangstelling stond altijd de zwarte plastic doos met het rode oog, de beroemde Toverdoos nummer 1052, de aanleiding voor de uitbreiding van de oorlog in Vietnam."
[Prouty's notitie: Er waren veel van dit soort dorpen zoals beschreven in dit verhaal. De naam Thuc Dho werd bedacht om een typisch dorp voor te stellen. Het verhaal werd samengesteld op basis van persoonlijke reizen van de auteur naar Vietnam en contacten met de CIA tussen 1955 en 1964].
Zie: https://cynthiachung.substack.com/p/the-magic-box-with-the-red-eye
Commentaar: De laatste gedachten gaan uit naar Douglas Valentine voor wat betreft onze laatste jaren in het geponeriseerde westen:
"Slechts vijf procent van de mensen hoeft op deze manier georganiseerd te zijn om een fascistische dictator in de Verenigde Staten in het zadel te helpen. Dat is het uiteindelijke doel van de grootste geheime operatie ooit, die waarbij de oligarchen alles stelen wat de mensen bezitten."
― Douglas Valentine, The CIA as Organized Crime: How Illegal Operations Corrupt America and the World