De VS en Europa zullen het doelwit zijn van terreuraanslagen als Israël zijn huidige oorlog met Hamas verliest, dreigde de Israëlische premier Benjamin Netanyahu op 13 november.

"We moeten winnen om Israël te beschermen. We moeten winnen om het Midden-Oosten veilig te stellen. We moeten winnen omwille van de beschaafde wereld. Dat is de strijd die we voeren, en die wordt op dit moment gevoerd. Er is geen vervanging voor die overwinning," zei Netanyahu, eraan toevoegend "Als we nu niet winnen, dan is Europa hierna aan de beurt en jullie zijn de volgende."

De premier benadrukte dat "onze strijd ook jullie strijd is" en betoogde voorts dat er een "as van terreur" bestaat tussen Hamas in Gaza, Hezbollah in Libanon, de Houthi's in Jemen en de Iraanse regering, waarbij hij beweerde dat de "handlangers" van Teheran ernaar streven om "het Midden-Oosten [en] de wereld terug te brengen naar de Donkere Middeleeuwen."

Bij het bespreken van de verschillende analytische benaderingen ter beoordeling van de grote verscheidenheid aan geopolitieke problemen waar de wereld vandaag de dag mee te kampen heeft, verwijs ik vaak naar een waarheid die als een paal boven water staat - je kunt een probleem niet oplossen tenzij het eerst duidelijk wordt gedefinieerd. De kern van de zaak is tamelijk eenvoudig - elke oplossing die niets te maken heeft met het probleem in kwestie is, letterlijk, helemaal geen oplossing.

Israël heeft de aanval van Hamas op de verschillende Israëlische militaire bases en gemilitariseerde nederzettingen, of Kibboetsen, die in hun totaliteit een belangrijk deel van het barrièresysteem in Gaza uitmaken, bestempeld als een grootschalige terreurdaad en vergelijkt het met de terreuraanslagen van 11 september 2001 tegen de Verenigde Staten. Israël bevestigt deze kwalificatie door het aantal doden te noemen (ongeveer 1.200, een neerwaartse bijstelling door Israël nadat het zich realiseerde dat 200 van de doden Palestijnse strijders betroffen) en door een grote verscheidenheid aan wreedheden te beschrijven waarvan het beweert dat deze door Hamas werden begaan, waaronder massale verkrachtingen, het onthoofden van kinderen en het moedwillig vermoorden van ongewapende Israëlische burgers.

Het probleem met de Israëlische beweringen is dat ze aantoonbaar onjuist of misleidend zijn. Bijna een derde van de Israëlische slachtoffers bestond uit militairen, veiligheidspersoneel en politieagenten. Bovendien blijkt dat niet Hamas of andere Palestijnse facties, maar het Israëlische leger zelf de grootste moordenaar van Israëliërs was op 7 oktober. Op een onlangs vrijgegeven video is te zien hoe Israëlische Apache-gevechtshelikopters lukraak schieten op Israëlische burgers die proberen te vluchten van de Supernova Sukkot-bijeenkomst in de open woestijn bij Kibboets Re'im, waarbij de piloten geen onderscheid kunnen maken tussen burgers en Hamas-strijders. Veel van de voertuigen die de Israëlische regering heeft laten zien als voorbeeld van de verraderlijkheid van Hamas werden vernietigd door de Israëlische Apache-helikopters.

Westerse leiders en instellingen hebben zichzelf in ongekend diskrediet gebracht door hun medeplichtigheid aan de genocide tegen het Palestijnse volk. Dit wordt nog eens versterkt door de proxy-oorlog van de NAVO in Oekraïne.

Niet alleen is de westerse medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden zichtbaar, maar ook het verbijsterende meten met twee maten en hypocrisie die de westerse leiders voor het oog van de wereld aan de dag leggen. Deze mensen zijn leugenaars, psychopaten en criminelen.

We zijn getuige van iets bijzonder belangrijks: de baanbrekende ineenstorting van het westerse imago van verondersteld democratisch en moreel gezag.

Over de hele wereld komen er grootschalige publieke protestacties op gang tegen de verschrikkelijke afslachting van burgers in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever door Israëlische staatstroepen. In Europese en Noord-Amerikaanse steden, waaronder Washington DC, Londen, Berlijn en Parijs, zien we miljoenen burgers protesteren, niet alleen tegen de misdaden van de Israëlische staat, maar ook - net zo belangrijk - tegen de verdorven verwijtbaarheid van hun eigen regeringen aan het faciliteren van de genocidale vernietiging van het Palestijnse volk.

De volkswoede wordt zelfs geuit door gewone medewerkers, diplomaten en ander personeel binnen regeringen en parlementen. Arbeiders blokkeerden tijdens hun demonstraties havens, zodat er geen westerse wapens naar Israël konden worden verscheept. Journalisten binnen westerse media hekelen ook de vooringenomenheid van hun organisaties en klagen - terecht - dat de gecompromitteerde nieuwsverslaggeving de genocide ondersteunt.

De Amerikaanse president Joe Biden en andere westerse leiders worden in het openbaar uitgejouwd voor hun medeplichtigheid aan genocide. Onder de demonstranten bevinden zich Joodse organisaties en mensen die de nazi-holocaust hebben overleefd.

De publieke woede wordt verder aangewakkerd door de reactionaire reactie van westerse instellingen die beweren dat de protesten onrechtmatig zijn. De autoriteiten hebben geprobeerd - en zijn daar niet in geslaagd - om marsen te verbieden op basis van de verwerpelijke bewering dat de demonstranten sympathiseren met terroristen en antisemitisch zijn. Dergelijk zwartmaken van miljoenen gewone burgers die de straat opgaan om genocide te veroordelen, wakkert de minachting jegens westerse regeringen en media alleen maar verder aan.

Een gerespecteerd westers tijdschrift geeft een cynische verklaring voor de dood van zoveel minderjarigen tijdens Israëlische aanvallen op Gaza.

The Economist heeft een stuk gepubliceerd dat pretendeert een antwoord te geven op de vraag waarom Israël zoveel Palestijnse kinderen doodt, of, zoals het Britse tijdschrift het formuleert, waarom "kinderen een zeer groot deel uitmaken van de oorlogsslachtoffers in Gaza." De auteurs merken op dat "in Oekraïne, een conflict tussen twee veel grotere machten, kinderen over een veel langere periode minder dan 550 van de ruwweg 9.800 burgerslachtoffers uitmaken." Vandaar, durven ze te stellen, "dat het enorme dodental onder kinderen in Gaza onder andere een weerspiegeling vormt van het bijzonder grote aandeel jeugdigen onder de bevolking van Gaza."

Het artikel haalt schaamteloos de werkelijke moordenaars uit beeld (de kinderen zijn het slachtoffer van "de oorlog," niet van de Israëliërs) en geeft net genoeg ruimte aan de leugenachtige twijfel van de Amerikaanse president Joe Biden over de Palestijnse slachtoffercijfers (die in werkelijkheid beslist te laag berekend zijn) om de lezer aan het twijfelen te brengen, terwijl het ware antwoord nooit wordt genoemd: er worden zoveel kinderen gedood omdat Israël de ene oorlogsmisdaad tegen burgers pleegt na de andere, met een strategie van collectieve bestraffing die neerkomt op genocide en ethnische zuivering (hoewel deze definities, zoals vaak het geval is met de acties van Israël, op verschillende officiële niveaus worden bediscussieerd). En ook omdat Israël dit kàn doen, dankzij de medeplichtigheid van het westen. Kortom, een alledaags voorbeeld van veel westerse reguliere verslaggeving.

Dominique De Villepin, de voormalige premier van Frankrijk die vermaard het Franse verzet tegen de oorlog in Irak leidde, omschreef onlangs de term 'Occidentalisme' (momenteel het heersende sentiment in een groot deel van Europa) als de opvatting dat "het westen, dat vijf eeuwen lang de gang van zaken in de wereld heeft bepaald, in staat zal zijn om dat geruisloos te blijven doen." Hij vervolgt:

"De opvatting bestaat dat we, geconfronteerd met wat er momenteel in het Midden-Oosten gebeurt, de strijd nog meer moeten voortzetten, in de richting van wat zou kunnen lijken op een religieuze of een beschavingsoorlog."

"Dat wil zeggen, om onszelf nog meer te isoleren op het internationale toneel."

"Ze zijn 'all in' gegaan op grond van een bepaald moreel en ethisch wereldbeeld, en nu ze worden geconfronteerd met een situatie waarin het morele weefsel van het westen openlijk wordt blootgelegd en weerlegd, vinden ze het extreem moeilijk - en misschien wel noodlottig onmogelijk - om zich terug te trekken."

Hetzelfde geldt voor Israël (dat nauw verbonden is met het westen): Als Israël zou denken dat zijn voormalige Arabische bondgenoten de andere kant op zouden kijken terwijl de Joodse staat probeert het verzet in Gaza uit te roeien, en vervolgens zou verwachten dat deze bondgenoten zouden helpen bij het toezicht houden op en zouden betalen voor een veiligheidsapparaat in Gaza om daar te heersen, dan zouden ze zich schuldig maken aan wensdenken.

En als Washington of Israël ervan uitgaan dat dit 'na-Gaza'-plan zich kan ontvouwen op hetzelfde moment dat militante kolonisten aan de andere kant van het gebied hun kolonistenrijk opbouwen met het uitdrukkelijke doel om Israël te stichten op het Land van Israël (en zo Palestina helemaal uit te wissen), dan zou ook dat op fantasie berusten, want dat is zowel op strategisch vlak als moreel onsamenhangend.

Het zal niet werken. Israël zal noch de Palestijnse partners, noch de wereldwijde bondgenoten kunnen verzamelen die het nodig heeft om aan een dergelijk plan mee te werken.

De situatie in het Midden-Oosten is drastisch veranderd. Waar Palestina eerst stond voor nationale bevrijding, staat het nu het symbool voor een bredere maatschappelijke herontwaking - het 'einde van eeuwenlange Regionale vernedering.'

Van oudsher vervult Hezbollah een belangrijke rol in het bredere conflict in het Midden-Oosten, met name in de confrontaties met Israël. Het standpunt van Hezbollah over het Israëlisch-Palestijnse conflict is welbekend, omdat Hezbollah altijd solidariteit heeft betuigd met de Palestijnse zaak. Maar het voorspellen van specifieke acties of beslissingen van Hezbollah blijft giswerk. Hezbollah kan vanuit Libanon een noordelijk front tegen Israël vormen, maar dat zou een aanzienlijke escalatie betekenen. Een dergelijk besluit hangt af van de bredere regionale dynamiek, waaronder de relatie van Hezbollah met Iran en Syrië, alsook binnenlandse overwegingen binnen Libanon. Libanon heeft zijn eigen complexe politieke en economische problemen en elke beslissing van Hezbollah om meer betrokken te raken bij een extern conflict zou rekening moeten houden met mogelijke binnenlandse consequenties, vooral voor de samenleving die dat omarmd heeft.

Hezbollah's betrokkenheid bij de oorlog in Gaza

Sinds 8 oktober is de Libanees-Israëlische grens een brandhaard geworden voor militaire confrontaties tussen Hezbollah en het Israëlische bezettingsleger. Het gebied, dat zich uitstrekt over een afstand van 100-120 km van Naqoura aan de Middellandse Zee tot de betwiste Shebaa Farms en de bezette Golanhoogte, was het toneel van hevige schermutselingen.

Aantekeningen vanaf de rand van de narratieve matrix

Het spijt me als dit mij tot een kwaadaardige terroristenlievende babyverkrachtende sieg-heilende nazi maakt, maar naar mijn bescheiden mening zijn genocidale slachtpartijen slecht.

Israël en zijn bondgenoten komen met veel weg door dit als een "oorlog" te verkopen. Het is geen oorlog. Israël lanceert hightech militaire explosieven op burgergebouwen in een enorm concentratiekamp, terwijl Hamas terugvuurt met veredeld vuurwerk dat lichte materiële schade veroorzaakt. Dat is geen oorlog, maar een bloedbad.

Ik was van slag toen ik zag dat door Israëls bombardementen in Gaza zevenduizend mensen om het leven waren gekomen, maar toen vertelde een zeer slimme Israël-apologeet me dat Hamas die getallen misschien overdrijft en dat het er misschien eerder vierduizend zijn, dus nu vind ik het prima.

Welke smachtende, nietsontziende holbewoner met tapioca in zijn kop in plaats van hersenen kan de satellietbeelden bekijken van de schade die door Israëlische luchtaanvallen wordt aangericht en geloven dat Gaza liegt over het aantal dodelijke slachtoffers?

Er komt nu bewijs naar buiten dat bijna de helft van de gedode Israëliërs strijders waren; dat Israëlische troepen verantwoordelijk waren voor een aantal van hun eigen doden onder de burgerbevolking; en dat Tel Aviv leugens over 'gruweldaden door Hamas' verspreidde om haar verwoestende luchtaanval op Palestijnse burgers in Gaza te rechtvaardigen.

Twee weken na de aanval op 7 oktober van Hamas op Israël ontstaat er nu een duidelijker beeld van wat er zich precies heeft afgespeeld - wie er omkwam en wie de moordenaars waren.

In plaats van de massamoord op burgers zoals Israël beweert, blijkt uit onvolledige cijfers van de Hebreeuwse krant Haaretz dat bijna de helft van de Israëli's die op die dag werden gedood in feite strijders waren - soldaten of politieagenten.

In de tussentijd leidde twee weken van algemene berichtgeving in de westerse media, dat Hamas naar verluidt zowat 1.400 Israëlische burgers doodde tijdens zijn militaire aanval van 7 oktober, ertoe dat de gemoederen hoog opliepen en dat een klimaat werd gecreëerd waarin Israël onbeperkt kon overgaan tot de vernietiging van de Gazastrook en de burgerbevolking aldaar.

Berichten over het dodental onder de Israëliërs werden zodanig gefilterd en bewerkt dat ze suggereerden dat er die dag een massale slachting onder de burgerbevolking had plaatsgevonden, waarbij baby's, kinderen en vrouwen de belangrijkste doelwitten van een terreuraanval zouden zijn geweest.

Inmiddels schetsen gedetailleerde statistieken met betrekking tot de slachtoffers, die werden gepubliceerd door het Israëlische dagblad Haaretz, een heel ander beeld. Vanaf 23 oktober gaf de krant informatie vrij over 683 Israëliërs die tijdens de door Hamas geleide aanval om het leven waren gekomen, inclusief hun namen en de plaatsen waar zij op 7 oktober het leven hadden gelaten.

Het klopt dat Israël niet "het al-Ahli-ziekenhuis" in Gaza bombardeerde tijdens de nacht van 17 oktober 2023. Het bewijs suggereert dat het iets veel ergers deed.

Zoals het geval is met alle andere ziekenhuizen in Gaza, vormde het al-Ahli-ziekenhuis een toevluchtsoord voor de duizenden mensen in Gaza die ontheemd waren geraakt door de grootscheepse Israëlische bombardementen die op 7 oktober een aanvang hadden genomen. Tijdens de nacht van 17 oktober hadden honderden Palestijnse mannen, vrouwen en kinderen zich verzameld op de binnenplaats van het ziekenhuis (het ziekenhuis zelf was vol), omdat ze dachten dat ze daar een relatief veilig toevluchtsoord zouden vinden tegen Israëlische bommen.

Kanunnik Richard Sewell, de decaan van het St George's College in Jeruzalem, vertelde de BBC dat zo'n 1.000 ontheemden op de binnenplaats hun toevlucht hadden gezocht toen het werd getroffen, terwijl er zich in het gebouw zo'n 600 patiënten en personeelsleden bevonden.

Niet alleen had de IDF [de Israelische strijdkrachten] dit ziekenhuis in de drie opeenvolgende dagen voorafgaand aan de explosie al gewaarschuwd dat het aangevallen zou worden, ze vielen het op 14 oktober ook daadwerkelijk aan, waarbij de kankerafdeling getroffen werd. Sinds 7 oktober heeft de WHO 59 aanvallen op gezondheidszorginstellingen in Gaza-stad gemeld en 137 over het hele grondgebied van de Gazastrook.

Ook vermeldenswaardig is het feit dat gedurende de afgelopen week de Israëlische politieke en militaire elite publiekelijk heeft verklaard dat zij alle Palestijnse verzetsgroepen beschouwen als "letterlijke nazi's" en bijgevolg het Palestijnse volk als "nazi-sympathisanten," die daarom als "minder dan menselijk" worden beschouwd en geen aanspraak kunnen maken op dezelfde rechten als "normale" mensen.

Aanvankelijk, en gebaseerd op beweringen van Hamas, de Palestijnse Islamitische Jihad (PIJ) en ziekenhuispersoneel, meldden de media dat Israël het ziekenhuis had gebombardeerd waarbij "honderden mensen om het leven waren gekomen." Binnen een dag beweerde de IDF echter dat de explosie in feite het gevolg was van een PIJ-raket die "verkeerd was afgeschoten" en het gebied had getroffen, en leverde het bewijs om dit te "kunnen aantonen."

Bron: @KeithWoodsYT

Een nieuwe peiling deze week toonde aan dat de steun voor Israël onder jonge Amerikanen afbrokkelt. De steun voor de recente acties van Israël in Gaza daalde van 81% onder 65-plussers naar slechts 27% onder de 18 tot 34-jarigen.
Vandaag werd een uitgelekt document vrijgegeven, dat onthulde dat er binnen het Amerikaanse leger bezorgdheid bestaat over het feit dat soldaten niet langer bereid zijn om Israëls oorlogen te voeren:
Dit zou wel eens rampzalig voor Israël kunnen uitpakken, aangezien het enorm afhankelijk is van Amerikaanse steun. Zoals we deze week zagen, blijkt uit opiniepeilingen in landen als China dat de mensen zich achter de Palestijnen scharen, terwijl in het verleden opiniepeilingen hebben uitgewezen dat mensen in Europese landen ook eerder partij kiezen voor de Palestijnen dan voor de Israëliërs.