Vertaald door Sott.net.Het gevoel dat wordt ingegeven door morele superioriteit bevalt het best als de check (voor wat je dan ook zeden-predikt) wordt afgeschreven.
Zoals dierenrechtactivisten die een reeks steakhouses bezitten, spraken Disney-filmsterren Kristin Bell en Keira Knightley zich recentelijk uit over de slechte voorbeelden, zo ervaren ze, die Disney-prinsessen op meisjes overbrengen. (Bell was de stem voor de rol van prinses Anna in Disney's tekenfilm uit 2013
Frozen en Knightly had de hoofdrol als de suikerpruimfee in Disney's nieuwe live actiefilm,
De Notenkraker en de Vier Rijken.) Knightley gebruikte zelfs haar Notenkraker-promotietoer om te onthullen dat ze bepaalde Disney-films in haar eigen huis heeft
verboden.
De Kleine Zeemeermin is verboden en
Assepoester ook -
omdat, zo legt Knightley uit, "Assepoester op een rijke man wacht om haar te redden."Natuurlijk staan Knightly en Bell niet alleen in hun afkeuring. Er is al een tijd een oorlog tegen "prinsessencultuur" gaande. Legio rosefobische ouders zijn in de rouw wanneer dan ook maar hun dochter smeekt om een rosékleurig , met glitters bedekt artikel in een winkel - alsof het haar wellicht zou betoveren, en haar op weg zou sturen naar de buurt van de vrouwen van Stepford in plaats van STEM [Science, Technology, Engineering en Mathematics: SOTT-redactie].
Sneeuwwitje wordt door haar prins gekust in de Disney-productie uit 1937
Bell slaagt er zelfs in om #metoo in Sneeuwwitje die door de prins wordt wakker gekust te ontdekken, haar dochters onderwijzende dat "je niet iemand kan kussen als ze slapen!" Middels deze logica wordt een van de mooiste vormen van affectie - een moeder die haar slapende kind kust, een vorm van ongepast contact.
Dit is
crazythink.
Kinderen worden niet geholpen door volwassenen die hun angsten op deze manier projecteren - een prins die een comateuze prinses zedig wakker kust oprekkende naar een aanmoediging voor het hebben van seks met een meisje dat zwaar beneveld is op een studentenfeest.
Maar, dit is het soort hysterie dat gebruikt wordt om het wegrukken van het wonderbaarlijke plezier van het kijken naar prinsessenfilms van Disney te rechtvaardigen.
Herinnert u zich plezier nog? Het is een overblijfsel van Amerika vóór de jaren 90 - eertijds vóór speeltuinen met een zachte ondergrond, verklaringen omtrent goed gedrag voor ouders die cakes en brood voor school verkopen, en leerlingen van groep 3 die zwoegen op meer huiswerk 's avonds dan ik ooit op de middelbare school kreeg.
Het is ironisch dat, verre van het besmetten van jonge vrouwelijk geesten,
deze Disney-prinsessenverhalen - en hun voorlopers in de vorm van sprookjes - wezenlijk behulpzame boodschappen verstrekken die ouders met hun meisjes zouden kunnen bespreken.
Commentaar: En daarom spreekt Jordan Peterson zo veel jonge mannen aan, die behoefte hebben aan sturing: Warren Farrell & JB Peterson on the absolute necessity of fathers
Lees ook: