Gelieve onze verontschuldigingen te aanvaarden voor het gedrag van onze regeringen en media. Westerse landen, onder leiding van de Verenigde Staten, lijken vastbesloten om een oorlog met Rusland te beginnen. Een weldenkend mens zou de verschrikkelijke consequenties inzien van een dergelijke oorlog, en zou alles doen wat in zijn macht ligt om het te voorkomen. Het lijkt erop dat dit ook precies is, wat u aan het doen bent. Ondanks de eindeloze stroom leugens en provocaties, bent u erin geslaagd om te voorkomen dat Rusland meegesleurd werd in een nucleaire oorlog.^{1, 2}

Gebeurtenissen rond de oorlog in Oekraïne worden verdraaid om u neer te zetten als een agressor, terwijl de feiten duidelijk anders uitwijzen. Bendes neonazi's begaan dagelijks wreedheden tegen de burgers van Novorossija en zij ontvangen de politieke en financiële steun van westerse regeringen. Het Oekraïense leger heeft Russische controleposten en steden aangevallen en bombardeert regelmatig vluchtelingen die het land proberen te ontvluchten. Rusland werd beschuldigd van de verwoesting van Malaysian Airlines vlucht MH17, terwijl bewijs suggereert dat de vlucht neergeschoten werd door het Oekraïense leger. U biedt humanitaire hulp aan de bevolking van Loehansk en wordt vervolgens beschuldigd van het binnensmokkelen van wapens.³

Waarom bent u het doelwit van deze leugens en provocaties? De pathologische criminelen van het Westen dringen aan op een oorlog met Rusland, omdat ze een externe vijand nodig hebben. Zolang de mensen zich concentreren op de "Russische agressie" blijven zij onbewust van diegenen die werkelijk verantwoordelijk zijn voor de verslechtering van de Amerikaanse economie en het sociale systeem. In Europa, dat een geschiedenis heeft van wrede oorlogen aangewakkerd door arrogantie en hebzucht, hebben de leiders een totale morele instorting ondergaan, en zich naïef achter het Amerikaanse beleid van imperialistische agressie geschaard. De laatste voortreffelijke president van de Verenigde Staten, John F Kennedy, beschreef onze gemeenschappelijke vijand in 1961:

In aanloop naar zijn bezoek aan Italië gaf de Russische president Vladimir Poetin een interview aan de Italiaanse krant Il Corriere della Sera. Gedurende het interview kwamen er belangrijke onderwerpen aan bod, zoals het conflict in Oekraïne, de verslechterde relatie met de EU, de recente ontwikkelingen van de NAVO in de Baltische regio en de financiële crisis in Griekenland. Verder deed Poetin ook enkele interessante uitspraken over deze thema's. Hierna volgt een vertaling van de belangrijkste punten uit het interview. Het volledige transcript van het interview kunt u hier raadplegen.

Commentaar: Voor diegenen die Duits beter begrijpen, zie hier.

Poetin werd geïnterviewd door Italiaans journalist Paolo Valentino en Luciano Fontana, die onlangs tot directeur is benoemd van bovenstaande krant. Het interview wordt ingeleid door de internationale betrekkingen tussen Rusland en Italië, maar nog specifieker: de verslechterde verstandhouding tussen beide landen door de economische sancties. Het antwoord van Poetin slaat terug op de betrekkingen tussen Europese staten en de Russische Federatie. Verder gaat Poetin uitgebreid in op de situatie in Oekraïne.

Luciano Fontana: Ik zou graag willen beginnen met een vraag die betrekking heeft over de internationale betrekkingen tussen Rusland en Italië. Deze verstandhouding is altijd sterk geweest, zowel in economisch als in politiek opzicht. Nochtans zijn de betrekkingen ietwat verslechterd door de crisis in Oekraïne en de sancties. [...]

Sinds 2005 is Vladimir Poetin niet meer op het podium van de Verenigde Naties (VN) verschenen. Maar deze week, een decennium later, was het dan zover. Waar Curiales in voorgaande artikelen voor waarschuwde, is door Poetin verschillende keren aangehaald in zijn toespraak. En daar is het overigens niet bij gebleven. Rusland heeft daad bij woord gevoegd; de afgelopen dagen hebben we kunnen zien hoe de Russische interventie in Syrië officieel tot stand is gekomen. In dit artikel breng ik de langverwachte inmenging van Rusland in kaart en tevens geef ik u een overzicht van de krampachtige reacties daarop vanuit het Westen. Daarnaast neem ik enkele belangrijke punten uit zijn toespraak met u door en vergelijk ik deze met eerdere publicaties van Curiales.

De speech

In zijn toespraak haalde Poetin enkele belangrijke punten aan inzake het conflict in Syrië en diens totstandkoming middels de zogenaamde Arabische Lente. Zo zei hij onder meer dat de VN als organisatie er niet voor niets is. Wie dit probeert te ondermijnen, zal het internationale systeem doen laten instorten. Naties moeten niet worden onderworpen aan een democratisch model dat iemand ooit de wereld in heeft geholpen als hét correcte model. Zoals Rusland heeft geleerd van de fouten van haar Sovjet verleden, zo zouden ook anderen moeten leren van hun fouten uit het verleden. Toch is daar geen sprake van als wij bijvoorbeeld kijken naar het implementeren van ''democratische'' waarden in het Midden-Oosten die in werking gesteld zijn door, zoals mijn collega het een tijdje terug omschreef, georchestreerde revoluties. In plaats van hervormingen werd middels agressieve maatregelen gepoogd de lokale regeringen omver te helpen. En wat is hiervan het gevolg? Geen democratie maar enkel conflicten, armoede en honger.


De verantwoordelijke partijen realiseren zich niet wat zij hebben gedaan. Het is van belang om in te zien wie de touwtjes in handen heeft. Het Westen denkt een slim spelletje te kunnen spelen met gematigde rebellen door hen te beschermen en te voorzien van wapens, in de hoop IS en Assad in een keer te kunnen verdelgen. Maar deze kleine groeperingen zijn niet dom. De meest recente overgave van een van deze gematigde rebellen aan IS vormt hier een perfect voorbeeld van. Poetin noemt dit terecht onverantwoord, want men snijdt zichzelf alleen maar in de vingers door nu een groep rebellen aan te praten dat er een andere groep terroristen is die bevochten moet worden, zodat uiteindelijk ook de gemanipuleerde groep rebellen het onderspit delven als zij hun klus hebben geklaard voor het Westen. Deze rebellen genieten misschien geen academische achtergrond, maar dom zijn ze allerminst. De vraag is dus: wie bespeelt wie?

In dit interview praat Gerald Celente, redacteur en uitgever van Trends Research Journal en oprichter en directeur van The Trends Research Institute, met Lew Rockwell, Amerikaans libertair auteur en redacteur. Celente volgt de trends op het gebied van economie en andere ontwikkelingen in de wereld. In dit interview praten zij eerst over de vluchtelingencrisis. Het is belangrijk zo zegt hij om de oorzaak van de vluchtelingencrisis te begrijpen, iets waar de mainstream media niet op in wil gaan. Ook spreken zij over hoe Amerika in een situatie is terechtgekomen waar de psychopaten - mensen zonder enig geweten - de grote beslissingen nemen, hoe ze angst gebruiken om het volk te sturen, en wat we eraan kunnen doen.

Celente vertelt hoe de VS het excuus van 'vrijheid en democratie' gebruikte om Libië aan te vallen. Toen Khadaffi nog aan de macht was in het land, was er geen sprake van Libiërs die het land verlieten, aldus Celente. Niet alleen is de situatie in Libië verslechterd door westerse oorlogsstokers, maar ook in andere landen in Noord-Afrika, zoals Tunesië en Somalië, waardoor de hele regio gedestabiliseerd is. Celente wijst verder uit dat de oorlog in het armste land van het Midden-Oosten, Jemen, gestart door Saudi-Arabië, volledig gesteund wordt door de VS. Ook de destabilisatie en verwoesting van Irak en Afghanistan waren voornamelijk veroorzaakt door psychopathische figuren in de VS.

Naast Irak, Afghanistan en Libië, maken Soedan, Somalië, Centraal-Afrika, Mali, Nigeria, Ghana, en Congo ook corruptie mee. De economie in deze landen blijft verslechteren, waardoor ook bewoners van deze landen naar Europa vluchten voor een beter leven. Maar daar blijft het niet bij, zegt Celente, zo benadrukt hij: "Het is een wereldwijde crisis, die rampzalige geopolitieke en economische gevolgen zal hebben." Vluchtelingen komen niet alleen uit door oorlog verscheurde of economisch verwoeste landen zoals het Midden-Oosten of in Afrika. Celente wijst naar Mexico, Oostenrijk, Canada, Colombia, Chili, enz.: al hun valuta's zakken weg omdat hun wereldgrondstoffenprijzen dalen, er is sprake van een globale economische recessie. Ook inwoners van die landen zullen naar opties kijken om te verhuizen naar een ander land, zoals de VS.

Over de overheidsfunctionarissen die zich in de VS bevinden en die mede-verantwoordelijk zijn voor de chaos en verwoesting in de VS en de rest van de wereld, zoals Donald Trump en Victoria Nuland, zegt Celente terecht: "Dit zijn lafaards, freaks, leugenaars en dwazen en ze vernietigen onze natie, ze zijn sociopaten en psychopaten! De grondleggers van de VS zouden zich in hun graf omkeren als ze zagen wat er met dit land is gebeurd. "

Inderdaad, de psychopaten hebben de macht in handen, en dit zal meer ernstige gevolgen hebben voor ons allemaal. Deze 'mensen' op hoge posities baseren keuzes op hun eigen begeerten en die van de Verborgen Machten die op de achtergrond aan de touwtjes trekken. Vergis je niet, dergelijke figuren zijn ook in Nederland werkzaam.

Bekijk het volledige interview:

De zogenaamde 'vluchtelingencrisis' is hier om te blijven. Hogere muren en scherpere prikkeldraad zullen geen soelaas brengen zolang we ons niet buigen over de structurele problemen en uitdagingen waar we voor staan.

Oorlogsvluchtelingen die het open veld inlopen, weg van agenten die hen bestoken met flashgranaten en traangas. Gezinnen met wenende kinderen die langs een met afval bezaaide spoorberm dagenlang zitten wachten. Honderden mensen die tegelijk hekken bestormen. Hongerigen die elkaar te lijf gaan tijdens voedselbedelingen. Lijken die in het azuurblauwe water van de Middellandse Zee drijven.

Het zijn harde beelden waarmee we het voorbije jaar geconfronteerd werden. Beelden die aan het netvlies blijven plakken, die het geweten een stamp geven.

De leiders van de Europese Unie vergissen zich volkomen over de islamitische aanslagen in Europa en de migraties naar de EU van mensen die de oorlogen ontvluchten. Thierry Meyssan laat hier zien dat dit alles niet het toevallige gevolg is van de conflicten in het uitgebreide Midden-Oosten en in Afrika, maar een strategisch doel van de Verenigde Staten.

De leiders van de Europese Unie zijn plotseling geconfronteerd met onverwachte situaties. Aan de ene kant zijn er aanslagen of pogingen tot aanslagen gepleegd of voorbereid door niet tot geïdentificeerde politieke groeperingen behorende individuen, aan de andere kant is er een toevloed van migranten via de Middellandse Zee, waarvan er meerdere duizenden aan hun deuren sterven.


In afwezigheid van een strategische analyse hebben deze twee gebeurtenissen voorshands geen verband met elkaar en worden ze door verschillende administraties behandeld. De eersten vallen onder de Inlichtingendienst et de politie, de tweeden onder de Douane of onder Defensie. Ze hebben echter een gemeenschappelijke oorsprong: de politieke instabiliteit in de Levant en in Afrika.

Het Duitste stadje Heidenau was dit weekend gedurende twee opeenvolgende nachten het decor voor schermutselingen tussen extreem-rechtse militanten en de ordetroepen. Buiten-parlementair extreem-rechts is sinds enige tijd aan een sterke opmars bezig in Duitsland. En geweld behoort tot het vast arsenaal van actiemiddelen.

Heidenau is een klein stadje in de buurt van Dresden. Dat is niet onbelangrijk, want Dresden is ook de stad waar afgelopen winter de grootste Pegida-betogingen plaatsvonden. In de nasleep van de aanslagen in Parijs wist Pegida in Dresden meer dan dertigduizend deelnemers te mobiliseren. De extreem-rechtse burgerbeweging verloor echter haar momentum nadat ondermeer een foto opdook waarin pegida-oprichter Lutz Bachmann zich uitdoste als Hitler - inclusief het typerende snorretje.

Het draagvlak dat Pegida had in Dresden zegt iets over het anti-migratiesentiment dat in Dresden en omgeving leeft. Het is een sentiment dat verder gecultiveerd en opgeklopt wordt door extreem-rechtse en neo-nazistische groeperingen in de regio. Opvallend was overigens dat de extreem-rechtse militanten die In Heidenau de confrontatie aangingen met de politie de door Pediga toegeëigende slogan "Wir sind das Volk" scandeerden. Zie bijvoorbeeld dit filmpje (omstreeks 5:30):

Duizenden migranten ondernemen momenteel pogingen om de Eurotunnel binnen te raken. Een risicovolle onderneming: het veldhospitaal van Dokters van de Wereld in het migrantenkamp in Calais, ziet de medische noden exploderen.

De situatie is ontegensprekelijk verergerd. Gisteren had de helft van onze patiënten ernstige verwondingen na valpartijen uit treinen of vrachtwagens", vertelt Chloe Lorieux, medewerker van Dokters van de Wereld vanuit Calais. In het veldhospitaal, een eenvoudige houten constructie bemand met dokters en verpleegkundigen, komen momenteel 90 mensen per dag over de vloer. Twee weken geleden waren het er nog maar 60.

Dokter Jean-François Corty, directeur van de nationale projecten in Frankrijk, verklaarde woensdag dat de situatie ter plekke niet langer houdbaar is. "Vorig jaar telden we 'slechts' 15 doden rond Calais. Dit jaar zijn er sinds juni al 6 doden gevallen. Telkens gaat het over jonge mensen wiens dood vermeden had kunnen worden. Toch onderneemt de overheid onvoldoende actie om deze situatie een halt toe te roepen."

De Spaanse Lola Sánchez is een van de eerste kompanen van boegbeeld Pablo Iglesias en Podemos, de nieuwe beweging die in 2013 werd opgericht en de politieke elite in Spanje en de EU totaal verraste bij de Europese verkiezingen van mei 2014. Zij is een van de vijf verkozenen. DeWereldMorgen.be sprak in Brussel met haar over Spanje en... Griekenland.

Lola Sánchez (María Dolores Sánchez Caldentey) is een 37-jarige politicologe uit de Spaanse stad Valencia. In 2014 werd zij Europees volksvertegenwoordiger voor de pas ontstane politieke partij Podemos ('podemos' is de éérste persoon meervoud van het werkwoord 'poder', het betekent 'wij kunnen'). Met 1.253.837 stemmen - 8 procent van de Spaanse kiezers - behaalde de partij, die nog maar amper een jaar bestond, onmiddellijk vijf zetels in het Europees Parlement.

Het Spaanse politieke establishment was totaal verrast door dat succes, vooral omdat de beweging tot dan toe zo goed als volledig buiten het gezichtsveld van de grote media was gebleven. Podemos is gegroeid uit het engagement van de Indignados die de jaren ervoor actief waren. In de mainstreammedia werd Podemos verzwegen, als leugenachtig voorgesteld of beschimpt, net zoals met de Indignados was gebeurd. Het uitgesproken progressieve anti-austeriteitsdiscours van de partij beviel hen immers niet.

Griekenland staat nu al vijf jaar, sinds mei 2010, in het brandpunt van het Europees nieuws. Voor wie alleen de koppen in de media bekijkt, kan het lijken alsof verspilzieke Grieken de Europese Unie (de EU) in een crisis hebben gebracht waarvan wij allen de dupe dreigen te worden. En als we de Europese leiders moeten geloven, zou de EU haar lidstaat-in-moeilijkheden in een groot gebaar van solidariteit te hulp zijn gesneld. Maar sinds de linkse partij SYRIZA op 25 januari 2015 de verkiezingen won zou de nieuwe regering in Athene deze solidariteit niet op prijs stellen, en tot geen enkele afspraak bereid zijn. De regering Tsipras zou, koppig volhardend in haar linkse ideologie, liever het Griekse volk in het avontuur van een uittrede uit de euro storten, dan met geduld en volharding de hervormingen uit te voeren die de EU vraagt, en die in andere landen als Portugal en Ierland al hun vruchten zouden beginnen af te werpen.

Wie deze brochure doorneemt, zal een heel ander beeld krijgen van wat er in Griekenland en de EU aan het gebeuren is. Als er ergens sprake is van het volharden in een ideologie, is het bij de EU zelf. Sinds vijf jaar heeft ze, met medeplichtigheid van de Griekse traditionele partijen, Griekenland in een neoliberaal keurslijf gedwongen. De gevolgen zijn desastreus. De economie is ineengestort, bijna 60% van de jongeren is werkloos, steeds meer mensen vervallen in de armoede, 800.000 Grieken hebben geen toegang tot medische verzorging... Griekenland is het schrijnendste, maar niet het enige voorbeeld van wat de EU aanricht. Ook in Portugal, Ierland, Spanje, Cyprus en Oost-Europa weet men ervan mee te spreken. Maar ook in de kern van de EU, bij ons in Nederland, in België, in Duitsland, proeven we steeds meer de bittere smaak van het neoliberaal beheer van de samenleving.