Wie kent de geschiedenis van de Oekraïense "integrale nationalisten," "nazi's" volgens de terminologie van het Kremlin? Het begint tijdens de Eerste Wereldoorlog, gaat door tijdens de Tweede - en de Koude Oorlog en gaat vandaag de dag door in het moderne Oekraïne. Veel documenten zijn vernietigd en het moderne Oekraïne verbiedt op straffe van gevangenisstraf hun misdaden te vermelden. Feit blijft dat deze mensen ten minste vier miljoen van hun landgenoten hebben afgeslacht en de blauwdruk van de Endlösung hebben bedacht, dat wil zeggen de moord op miljoenen mensen vanwege hun werkelijke of vermeende lidmaatschap van de Joodse - of zigeunergemeenschappen van Europa.

Zoals de meeste westerse politieke analisten en commentatoren, was ik tot 2014 niet op de hoogte van het bestaan van Oekraïense neonazi's. Toen de gekozen president omver werd geworpen, woonde ik in Syrië en dacht dat het gewelddadige groeperingen waren die op het publieke toneel waren verschenen om pro-Europese groeperingen bij te staan. Sinds de Russische militaire interventie ontdekte ik echter geleidelijk veel documenten en informatie over deze politieke beweging, die in 2021 een derde van de Oekraïense strijdkrachten vertegenwoordigde. Dit artikel geeft daarvan een overzicht.

Aan het begin van dit verhaal, dat wil zeggen vóór de Eerste Wereldoorlog, was Oekraïne een grote vlakte die altijd heen en weer werd geslingerd tussen Duitse en Russische invloeden. Het was toen geen onafhankelijke staat, maar maakte als provincie deel uit van het tsarenrijk. Het werd bevolkt door Duitsers, Bulgaren, Grieken, Polen, Roemenen, Russen, Tsjechen, Tataren en een zeer grote Joodse minderheid, die zou afstammen van het oude Khazaarse volk.

Het is belangrijk om te begrijpen dat Klaus Schwabs zogenaamde Grote Reset-agenda voor de wereld geen enkel nieuw of origineel idee bevat. Ook zijn agenda voor de Vierde Industriële Revolutie of zijn bewering dat hij het begrip Stakeholderkapitalisme heeft uitgevonden, is niet van Schwab afkomstig. Klaus Schwab is weinig meer dan een gladde pr-agent voor een mondiale technocratische agenda, een corporatistische vereniging van bedrijfsmacht met overheid, inclusief de VN, een agenda waarvan de oorsprong teruggaat tot het begin van de jaren zeventig, en zelfs eerder. De Grote Reset van Davos is slechts een bijgewerkte blauwdruk voor een wereldwijde dystopische dictatuur onder VN-controle, die al tientallen jaren in ontwikkeling is. De hoofdrolspelers waren David Rockefeller en zijn protégé, Maurice Strong.

Aan het begin van de jaren zeventig was er waarschijnlijk niemand die meer invloed had op de wereldpolitiek dan wijlen David Rockefeller, toen vooral bekend als voorzitter van de Chase Manhattan Bank.

Zoals we in een vorig artikel vermeldden, leidde de regeringsperiode van Boris Jeltsin in Rusland het land naar een ongekende economische chaos en een reëel gevaar van fragmentatie. De meedogenloze privatisering van bedrijven en infrastructuren leidde tot de opkomst van de zogenaamde "oligarchen," voormalige ambtenaren en politici van het communistische regime die met deze privatiseringen veel macht en rijkdom vergaarden, rijkdom die in schril contrast stond met de groeiende ellende van de meerderheid van de Russische bevolking.

Gedurende de maanden september en oktober van 1993 leidde de onvrede van een groot deel van de bevolking tegen het beleid van Jeltsin tot de opstand van de Doema (parlement) tegen de president. De voorgaande verkiezingen hadden een meerderheid opgeleverd voor Vladimir Zjirinovski, een populistische en nationalistische leider, maar door de zeer presidentialistische structuur van de Russische politiek had de Doema in werkelijkheid zeer weinig macht. Tijdens de opstand zouden de patriottische en onliberale krachten samenkomen die de basis zouden vormen van de patriottische beweging die door Vladimir Poetin zou worden geleid: Zjirinovski's nationalisten, de Russische communistische partij (eigenlijk nationaal-communistisch) van Gennadij Zjoeganov en tsaristische en orthodoxe religieuze groeperingen. Ondanks hun ideologische verschillen hadden deze groepen met elkaar gemeen dat zij zich verzetten tegen liberalisme en het westerse model, terwijl zij de integriteit en soevereiniteit van Rusland verdedigden.

De opstandige afgevaardigden namen krachtig stelling in het gebouw van de Doema, dat door militaire eenheden die loyaal waren aan Jeltsin werd beschoten. De opstand werd neergeslagen. Maar vanaf dat moment begon Jeltsins politieke positie te wankelen. De periode van acht jaar waarin Jeltsin de scepter zwaaide was een duistere periode in de Russische geschiedenis, met een anti-nationalistische regering die de belangen van buitenlandse mogendheden diende. Zijn beleid van verandering naar een westerse liberale samenleving was gebaseerd op westerse buitenlandse investeringen en grote leningen van internationale financiële instellingen. Niets van dit alles werd in werkelijkheid gerealiseerd - de druppelsgewijze leningen van het Internationaal Monetair Fonds waren veel kleiner dan beloofd en dienden uitsluitend om de rente op de buitenlandse schuld te betalen.

In zekere zin kan een bepaalde parallel worden getrokken tussen de Russische en Spaanse transitie: Regeringen die inspelen op buitenlandse belangen, ontmanteling van de industrie, privatisering van bedrijven en gevaar van fragmentatie door groeiend nationalisme. Het enige verschil is dat er in Spanje niet de patriottische reactie ontwikkeld werd die in Rusland plaatsvond.

Hoewel de opstand in de Doema met geweld werd neergeslagen, toonde zij het falen van het Jeltsin-project aan. De oligarchen, die zich verrijkt hadden door meedogenloze privatiseringen en die liberaal en pro-westers beleid voorstonden, trokken hun steun aan de president in en steunden een onbekende - Vladimir Poetin, in de veronderstelling dat hij een beleid zou voeren dat meer in overeenstemming zou zijn met hun belangen. Jeltsin trad op 31 december 1999 af, waardoor gezegd kan worden dat op 1 januari 2000 een nieuw tijdperk aanbrak voor Rusland.

"Met deze ontdekking zullen Israëlische archeologen om politieke en culturele redenen niet bepaald tevreden zijn, maar in tegenstelling tot de klassieke interpretaties van het Bijbelse verhaal - was koning Salomo eigenlijk een farao in Egypte," beweert een Britse historicus en schrijver die de afgelopen twintig jaar onderzoek heeft gedaan naar het levensverhaal van koning Salomo en tot deze beklemmende conclusie is gekomen.

"Het doel van het westen is om onze natie te verzwakken, op te delen en uiteindelijk te vernietigen. Ze verklaren openlijk dat, vanaf het moment dat ze er in 1991 in slaagden de Sovjet-Unie op te breken, de tijd nu is aangebroken om Rusland in vele afzonderlijke regio's op te delen die elkaar naar de keel zullen vliegen." Russische president Vladimir Poetin

"Cheney wilde niet alleen de ontmanteling van de Sovjet-Unie en het Russische rijk zien, maar ook van Rusland zelf, zodat het nooit meer een bedreiging voor de rest van de wereld zou kunnen vormen."...Het westen moet het project dat in 1991 begon, afmaken .... Totdat het imperium van Moskou omver is geworpen, zal de regio - en de wereld - echter niet veilig zijn..." (("Decolonize Russia," The Atlantic)

De vijandigheid van Washington tegenover Rusland kan bogen op een lange geschiedenis die teruggaat tot 1918, toen Woodrow Wilson meer dan 7000 troepen naar Siberië stuurde als onderdeel van een geallieerde inspanning om de vooruitgang van de bolsjewistische revolutie terug te dringen. De activiteiten van de American Expeditionary Force, die 18 maanden in het land verbleef, zijn in de VS al lang uit de geschiedenisboeken verdwenen, maar de Russen wijzen nog steeds naar het incident als het zoveelste voorbeeld van de meedogenloze inmenging van Amerika in de aangelegenheden van zijn buren. Feit is dat de elites in Washington zich altijd met de zaken van Rusland hebben bemoeid, ondanks de ernstige bezwaren van Moskou. In feite vindt een groot aantal westerse elites niet alleen dat Rusland moet worden opgedeeld in kleinere geografische eenheden, maar ook dat het Russische volk een dergelijke uitkomst zou moeten verwelkomen. Westerse leiders in de Anglosfeer worden dusdanig verteerd door hoogmoed en zelfingenomenheid, dat zij oprecht geloven dat gewone Russen hun land graag opgedeeld zien in hapklare staatjes die open blijven staan voor de vraatzuchtige exploitatie van de westerse oliegiganten, mijnbouwbedrijven en natuurlijk het Pentagon. Zbigniew Brzezinski, het geopolitieke meesterbrein van Washington, vatte het als volgt samen in een artikel in Foreign Affairs:

Wat deden buitenlandse interventionisten in Rusland tijdens een conflict dat mede bepalend was voor de 20e eeuw?

Honderd jaar geleden, op 25 oktober 1922, eindigde de Russische Burgeroorlog. Op die dag hield de Voorlopige Regering van Priamoerie in het Russische Verre Oosten, de laatste anti-bolsjewistische Russische enclave, op te bestaan.

De nog overgebleven leden van de Witte Beweging verlieten Vladivostok. Tegen die tijd was het grondgebied van het voormalige Russische Rijk bijna volledig in handen van de bolsjewieken, hoewel er nog enkele jaren sporadisch eilandjes van verzet bleven opduiken in verschillende delen van het land.

De Russische Burgeroorlog leek niet op andere dergelijke conflicten waarmee de meeste mensen bekend zijn. In tegenstelling tot de Amerikaanse Burgeroorlog tussen de Noordelijke en Zuidelijke staten of de Spaanse Burgeroorlog tussen de Francoïsten en de Republikeinen, waren de gevechten in Rusland niet simpelweg een impasse tussen twee onverzoenlijke partijen. De tegenstanders van de bolsjewieken, die gezamenlijk bekend stonden als de "Witten", waren niet in staat een verenigd front te vormen tegen de "Roden" als gevolg van verdeeldheid binnen hun eigen gelederen. Bovendien mengden separatisten, die in de randgebieden actief waren en over het algemeen de communisten steunden, zich vaak in de confrontatie tussen de belangrijkste strijdende groepen en facties: bolsjewieken, monarchisten, februaristen, mensjewieken, socialisten, anarchisten en andere verspreide krachten die verschillende ideologieën aanhingen.

DOOR DE GESCHIEDENIS HEEN WERDEN SLAVEN GEDWONGEN MUILKORVEN TE DRAGEN

Roberto Strongman publiceerde dit uitstekende artikel op 4 november 2021. Hij is een moderne academicus in de sociale wetenschappen en bedient zich van de moderne stijl van schrijven. Hij gaf me toestemming om zijn waardevolle bijdrage opnieuw te publiceren in meer eenvoudige bewoordingen. Mocht u het in de oorspronkelijke vorm willen lezen, dan kunt u het HIER vinden. Eventuele fouten of verkeerde interpretaties komen geheel voor mijn rekening.

Koningin Elizardbeest is dood, lang leve koning Charles?!

Ja, voor de gelukkigen onder u die niet onder invloed staan van de onophoudelijke nieuwsstroom en die nog van niets weten, breng ik het nieuws dat de langst regerende vorst in de Britse geschiedenis, koningin Elizabeth II, dood is.

Het is verleidelijk om de dubbele regenboog die boven Buckingham Palace verscheen toen Hare Koninklijke Laagheid het loodje legde, te interpreteren als een teken dat haar dood inderdaad een geschenk van God is, maar - zoals ik bij dit soort gelegenheden altijd zo graag opmerk - de dood van een onbekeerlijke zondaar betekent nog geen overwinning en het is een schamele troost dat slechts één van de vele koppen van de Hydra is verwijderd. Het bewind van koning Charles zal ongetwijfeld nog schaamtelozer zijn dan dat van zijn moeder.

Wat de toekomst ook in petto moge hebben voor de trouwe onderdanen van Zijne Koninklijke Hoogheid, Grote Reset-charlatan, pedovriend, doordrammer van carbon-eugenetica koning Charles III, gezien de ontmoedigende (zij het voorspelbare) reactie van het reguliere publiek op dit laatste koninklijke overlijden, is een diepgravend onderzoek naar de dieptepunten van de Britse koninklijke familie des te relevanter. En hoewel ik in de komende 24 uur(!!) een twee uur durende documentaire met 18.000 woorden online zal zetten waarin ik mijn conclusie kenbaar zal maken, heb ik voor dit artikel de tijd genomen omdat ik u deze informatie niet wil onthouden.

"Geniet ervan" is een verkeerde woordkeus, maar u begrijpt wel wat ik bedoel.

Hoewel de Dag van de Bestorming van de Bastille op 14 juli de meeste Noord-Amerikanen niet veel zegt, is het van zeer groot belang in Frankrijk. Deze vreemde Franse nationale feestdag is vergelijkbaar met Amerika's Independence Day op 4 juli, met één belangrijke uitzondering.

Terwijl de ondertekening van de Onafhankelijkheidsverklaring op 4 juli 1776 een nieuw en verbeterd potentieel voor de mensheid inluidde, luidde de bestorming van de Bastille op 14 juli 1789 een vijf jaar durend bloedbad van chaos in, dat het potentieel voor een echte republikeinse revolutie om zich op het Europese continent te manifesteren, ondermijnde.

Met deze herdenkingsdag in het achterhoofd, alsook het gevaar van nieuwe chaotische omwentelingen, aangestuurd door inlichtingendiensten die de trans-Atlantische gemeenschap dreigen te overspoelen, vond ik het de moeite waard om dit essay, dat een uitvloeisel was van mijn lezing uit 2009 'Hoe de Britten de Franse Revolutie saboteerden' voor een groep van het Montreal Schiller Institute*, nogmaals te publiceren.

Op de verjaardag van de Zesdaagse Oorlog onderzoekt RT op welke manier het conflict de regio heeft gevormd.

Op 5 juni 1967 zou een conflict dat slechts zes dagen duurde het hele Midden-Oosten opnieuw vormgeven, het seculiere Arabische nationalisme omverwerpen en Tel Aviv verenigen met Washington. Dit alles zou de weg vrijmaken voor Israël om carte blanche te krijgen van 's werelds machtigste land en de aanzet geven tot een VS-beleid dat de hele regio zou verscheuren.

De Zesdaagse Oorlog van 1967 wordt in de westerse discussie vaak ten onrechte gezien als een overwinning van de liberale democratie. De oorlog wordt dikwijls voorgesteld als een strijd tussen goed en kwaad, de Joodse David en de Arabische Goliath, maar het echte verhaal van de derde Arabisch-Israëlische oorlog was er een van een gewiekst, maar meedogenloos politiek machtsspel van de zijde van Israël. Een spel dat, ten goede of ten kwade, het verzet van het Midden-Oosten tegen het westen en het beleid van het door de VS geleide blok in de regio een nieuwe structuur verschafte.