DE AARDIGE IMPERIALISTEN
Halverwege de 19e eeuw raakte het Britse Rijk verzeild in wat tegenwoordig een "public relations crisis" zou worden genoemd.

Invloedrijke binnenlandse stemmen uitten op ethische gronden kritiek op het industriële systeem en de wereldwijde overheersing, met name de kunstcriticus John Ruskin.

Hij schreef dat het enige dat hij in het hart van wat een grote beschaving zou zijn had aangetroffen, was "krankzinnige religie, verloederde kunst, genadeloze oorlog, naargeestig gezwoeg, weerzinwekkende pleziertjes, en ijdele of verachtelijke hoop."[1]

Het gebrek aan publieke steun voor het rijk in eigen land door de golf van "Little Englander"-sympathieën, dreigde ook invloed te hebben op de manier waarop de activiteiten van Groot-Brittannië in het buitenland werden beschouwd.

Carroll Quigley schrijft dat het succes van het Britse rijk deels te danken was aan "zijn vermogen om zich aan de wereld te presenteren als de verdediger van de vrijheden en rechten van kleine naties en van diverse sociale en religieuze groepen."[2].

Daarom werd besloten, door een machtige groep rond Cecil Rhodes en Lord Milner, samen met aristocraten als Lord Esher, Lord Rothschild en Lord Balfour[3], om de vorm en het aanzien van de economische invloedssfeer van Groot-Brittannië te herzien.

Geleidelijk aan werden de bezittingen van de Kroon aangemoedigd om zogenaamd onafhankelijke naties te worden, ofschoon ze duidelijk onder controle van Groot-Brittannië bleven staan, en uiteindelijk, na de Tweede Wereldoorlog, werd Het Rijk omgedoopt tot " Het Gemenebest", waarvan de huidige vlag bovenaan deze pagina te zien is.

In haar voorwoord bij een zeer handige verzameling van verklaringen van het Gemenebest uit 2019, schrijft de huidige secretaris-generaal van het Gemenebest, Patricia Scotland[4]:

De Verklaring van Londen van 1949 markeert de opening van een nieuwe beweging die de vertrouwde harmonie handhaaft, maar deze ontwikkelt op manieren die nooit eerder werden uitgeprobeerd - de transformatie van een rijk in een wederzijds ondersteunende familie van naties en volkeren. Het was deze korte maar visionaire verklaring die de basis vormde voor het Gemenebest dat wij heden ten dage kennen"

Vandaag de dag zijn we zeer vertrouwd met de dubbelhartige taal van macht, die voortdurend wordt gebruikt om de onverteerbare waarheid voor het publiek te verbergen.

Of het nu gaat om groenwassen door bedrijven, oorlogszuchtige "humanitaire interventies" of censuur vermomd als "fact-checking", dit cynische misbruik van woorden is de satire van George Orwells leugenachtige Ministerie van Waarheid allang ontstegen.

Inmiddels betreft dit een wereldwijd fenomeen, maar Groot-Brittannië kan met trots terugkijken op zijn leidende rol in de ontwikkeling van dit frauduleuze met gespleten tong spreken.

De zelfverklaarde toewijding van het Britse Rijk aan "de bescherming en vooruitgang van de inheemse rassen" [5] weerhield het er niet van om in 1919 in Amritsar het vuur te openen op ongewapende Indiase onafhankelijkheidsbetogers die Gandhi steunden, waarbij 379 mensen om het leven kwamen, [6] of om massamoord, marteling en concentratiekampen te gebruiken om de anti-imperialistische Mau Mau opstand in Kenia tussen 1948 en 1955 neer te slaan.
De zelfingenomen verdediger van de wereldwijde vrijheid aanvaardde de opkomst van Hitler-Duitsland, veroordeelde (in het openbaar) en tolereerde (in het geheim) tegelijkertijd Mussolini's invasie van Ethiopië in 1935 en deed er alles aan om het verzet tegen Franco's extreem-rechtse staatsgreep in Spanje in 1936 te belemmeren, ondanks de overweldigende steun van het eigen publiek voor de andere kant.

"De houding van Groot-Brittannië was zo doortrapt dat ze nauwelijks te ontwarren valt,"[7] schrijft Quigley over deze periode. "De motieven van de regering waren duidelijk niet dezelfde als de motieven van het volk, en in geen enkel land zijn geheimhouding en anonimiteit zo ver doorgevoerd of zo goed bewaard gebleven als in Groot-Brittannië."[8]

In de ruim 70 jaar van zijn bestaan heeft het Gemenebest deze officiële praktijk van manipulatief en deugd signalerend taalgebruik met trots voortgezet.

Nieuwe analyses van oeroud DNA werpen licht op de manier waarop de zwarte rat, die verantwoordelijk wordt gehouden voor de verspreiding van de Zwarte Dood, zich over Europa heeft verspreid - ze onthullen dat het knaagdier het continent tweemaal heeft gekoloniseerd en wel tijdens de Romeinse tijd en de Middeleeuwen.

De studie - onder leiding van de Universiteit van York samen met de Universiteit van Oxford en het Max Planck Instituut - is de eerste genetische studie van oeroud materiaal van de soort (Rattus rattus), veelal bekend als de scheepsrat.

Op archeologische vindplaatsen in Europa en Noord-Afrika werden oeroude resten van de zwarte rat, daterend van de 1ste tot de 17e eeuw, aangetroffen. Na DNA-analyse van dit materiaal, verkregen de onderzoekers nieuw inzicht in de wijze waarop de rattenpopulaties zich verspreidden als gevolg van schommelingen in menselijke handel, urbanisatie en imperia.

De "Grote Reset" van het Wereld Economisch Forum heeft diepe wortels. We zullen eens onderzoeken waar de wortelstek zit, of ten minste enkele van de belangrijkste invloeden die hebben bijgedragen tot de obsessie van de WEF voor een sociale/culturele revolutie, geleid door zelfverkozen enkelingen, die de ware aard van "de vierde industriële revolutie" begrijpen. Dit is marxisme in een nieuw jasje, een bevrijdingstheologie, die uiteindelijk God uitsluit en vervangt door de communistische idee van een utopie. Er is een reden waarom de leus van het WEF, "U zult niets bezitten en gelukkig zijn," stellig Marxiaans klinkt...

PAULO FREIRE

De naam Paulo Freire1 doet wellicht een belletje rinkelen bij degenen die geïnteresseerd zijn in marxisme. Freire werd in 1921 in Brazilië geboren en raakte geïnteresseerd in verschillende uitlopers van het marxisme, met een bijzondere nadruk op theorie toegepast op het onderwijs. Met verschillende geschriften, voornamelijk op het gebied van taal en onderdrukking, maakte Freire naam onder gelijkgestemde socialistische intellectuelen. Ondanks zijn nogal niche-achtige geschriften, zou Freire uiteindelijk in de jaren tachtig van de vorige eeuw een nieuw niveau van bekendheid bereiken met een piek in populariteit door zijn boek 'Pedagogie van de onderdrukten' uit 1968, waarin de idee van 'kritische pedagogie' en de relatie ervan met onderwerpen als volwassenenonderwijs werd uitgewerkt. Dit was niet in de laatste plaats te danken aan Henry Giroux - een invloedrijk Amerikaans denker, die (tamelijk succesvol) probeerde een gemoderniseerde vorm van kritische pedagogie in de structuur van het westerse onderwijs te introduceren - maar was vooral een gevolg van zijn werk 'Politics of Education' uit 1985, dat de basis legde voor de toepassing van zijn eerdere ideeën op onderwijssystemen.

Temidden van de storm van Orwelliaanse misinformatie die onze huidige wereld vormgeeft is boven nu beneden, wit is zwart en goed is kwaad geworden.

Ondanks het feit dat het kwaad van het nazisme in de eerste plaats werd verslagen door de offers die de Russen tijdens WO II brachten, wordt het steeds populairder om te beweren dat Stalin de ware schurk van de grote oorlog was. En ondanks het feit dat ware nazi's werden opgenomen in de door de Vijf Ogen geleide inlichtingenmachine van de Koude Oorlog, waaruit vandaag de dag de tweede en derde generatie nazi's in Oekraïne voortkomen, wordt ons herhaaldelijk voorgehouden dat Oekraïne een tempel van vrijheid en een baken van democratie is, alwaar ter verdediging het risico zou moeten worden genomen om de wereld in nucleaire brand te ontsteken.

Het is dus een verademing wanneer ongemakkelijke waarheden de dronken illusie van Orwelliaanse nieuwspraak kunnen doorbreken die de huidige tijdgeest heeft besmet. Eén van deze waarheden die aan het licht is gekomen, is de erkenning door de reguliere media dat de rampzalige laptop van Hunter Biden en de hele schandalige inhoud ervan steeds authentiek geweest zijn. Deze onthullingen hebben de Amerikanen gedwongen de confrontatie aan te gaan met het feit dat de huidige president van de VS rechtstreeks profiteerde van de systemen van zwendel en corruptie waarop hij toezag tijdens zijn periode als onderkoning van een door nazi's geteisterd Oekraïne gedurende het bewind van Obama.

Vrijwel iedereen die de afgelopen maand op moraliserende wijze de mond vol had over de onschendbaarheid van grenzen, soevereiniteit van landen, en hoe onaanvaardbaar het was voor grote mogendheden om kleinere buren te "pesten" - denkend aan Rusland en Oekraïne - hield zich even in om op donderdag hulde te brengen aan een vrouw die zich in 1999 sterk maakte voor al die zaken. Maar omdat het de NAVO was die Joegoslavië al deze dingen aandeed, werd Madeleine Albright uiteraard als held en icoon beschouwd.

Op 24 maart 1999 begon de NAVO een luchtoorlog tegen Servië en Montenegro, destijds bekend als de Federale Republiek Joegoslavië. Het publiekelijk verklaarde doel van Operation Allied Force was Belgrado te dwingen het ultimatum te accepteren dat een maand eerder in het Franse kasteel van Rambouillet was gesteld: Lever de provincie Kosovo over aan de NAVO-"vredeshandhavers" en sta etnisch Albanese separatisten toe de onafhankelijkheid uit te roepen.

Nu Rusland daadwerkelijk een invasie of "speciale operatie" in Oekraïne lanceert, leek het ons een goed moment om samen te vatten hoe het zover heeft kunnen komen.

De historische, politieke en etnische verdeeldheid in Oekraïne gaat tientallen jaren terug, zo niet eeuwen, maar we hebben niet de ruimte om zo diep op de materie in te gaan. Voor nu houden we het bij drie eenvoudige delen: De val van Viktor Janoekovitsj, het referendum op de Krim en de daaropvolgende burgeroorlog die de regio rechtstreeks op het spoor zet van de gebeurtenissen van vandaag.

Net als onze 30 feiten over Covid is dit stuk bedoeld als een handige leidraad om vrienden en familie op de hoogte te brengen van de recente geschiedenis van Oekraïne, een handige index van hedendaagse bronnen, dan wel een opfriscursus voor degenen die de details niet meer zo paraat hebben.

Laten we aan de slag gaan.

Pollengegevens uit 19 moderne Europese landen onthullen dat delen van Europa een verwaarloosbare of geen enkele impact ondervonden.
Een nieuwe studie gebruikt pollengegevens om de sterfte veroorzaakt door de middeleeuwse pest in heel Europa op een regionale schaal te evalueren. De resultaten tonen aan dat de gevolgen van de Zwarte Dood sterk verschilden van regio tot regio en benadrukken het belang van interdisciplinaire benaderingen voor het begrijpen van vroegere - en huidige - pandemieën.

De Zwarte Dood, die van 1347-1352 Europa, West-Azië en Noord-Afrika teisterde, is de meest beruchte pandemie uit de geschiedenis. Historici schatten dat tot 50% van de Europese bevolking tijdens de pandemie om het leven kwam en schrijven veranderingen in religieuze en politieke structuren toe aan de Zwarte Dood. Zij stellen zelfs dat deze grote culturele en economische veranderingen, zoals de Renaissance, versnelde. Hoewel oud DNA-onderzoek Yersinia pestis heeft geïdentificeerd als de veroorzaker van de Zwarte Dood en zelfs de evolutie ervan over millennia heeft getraceerd, zijn de gegevens over de demografische gevolgen van de pest nog steeds onderbelicht en worden nog weinig begrepen.

Een nieuwe studie toont nu aan dat de sterfte ten gevolge van de Zwarte Dood in Europa niet zo universeel of wijdverspreid was als lang werd gedacht. Een internationaal team van onderzoekers, geleid door de groep Paleowetenschappen en Geschiedenis van het Max Planck Instituut voor de Wetenschap van de Menselijke Geschiedenis, analyseerde stuifmeelmonsters van 261 locaties in 19 hedendaagse Europese landen, om te bepalen hoe landschappen en landbouwactiviteiten veranderden tussen 1250 en 1450 n.Chr. - ruwweg 100 jaar voorafgaand aan tot 100 jaar na de pandemie. Hun analyse bevestigt de verwoesting die sommige Europese regio's ondervonden, maar toont ook aan dat de Zwarte Dood niet alle regio's in gelijke mate trof.

In de 20e eeuw ontstond in de filosofie een betreurenswaardige kloof tussen de "continentale" en de "analytische" scholen. Zelfs als u nooit het onderwerp heeft bestudeerd, zou u wel eens van deze splitsing gehoord kunnen hebben. Maar zoals de Britse moraalfilosoof Bernard Williams ooit opmerkte is alleen al de karakterisering van deze kloof vreemd - de ene school wordt gekarakteriseerd door zijn kwaliteiten, de andere naar geografisch gebied, zoals men auto's zou onderverdelen in modellen met vierwielaandrijving en auto's die gemaakt zijn in Japan.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat niemand een bevredigende manier heeft gevonden om de scheidslijn tussen beide te trekken. In grote lijnen kan men echter zeggen dat de continentale school haar wortels heeft in de fenomenologie van Edmund Husserl, en een reeks uiteenlopende tradities omvat, waaronder het existentialisme van Jean-Paul Sartre, het structuralisme van Ferdinand de Saussure, het postmodernisme van Jean-François Lyotard en het deconstructionisme van Jacques Derrida. De analytische school daarentegen heeft haar wortels in het werk van Gottlob Frege, Bertrand Russell en Ludwig Wittgenstein en had tot vrij recentelijk een veel beperktere focus, waarbij de naduk vooral op logica en taal lag.

Een onderzoeksteam dat het verraad van Anne Frank met moderne technieken analyseerde, komt na 6 jaar met een eerder nauwelijks onderzochte theorie: volgens het team speelde een Joodse notaris uit lijfsbehoud het adres van het Achterhuis door aan de nazi's.

De onderzoekers concluderen dat de vooraanstaande Amsterdamse notaris Arnold van den Bergh onderduikadressen aan de Duitsers heeft doorgegeven om veiligheid voor zijn eigen gezin te garanderen. Definitief bewijs daarvoor werd niet gevonden, maar volgens het team lijkt in ieder geval vader Otto Frank zelf de theorie serieus te hebben genomen.

Gepensioneerd FBI-rechercheur Vince Pankoke noemt dit onderzoek het langste en moeilijkste waar hij ooit bij betrokken was, met een enorme berg data, zoekgeraakte archiefstukken en overleden getuigen. "Dit was geen cold case, de zaak was bevroren."

Hoewel tijd al bestaat sinds het begin van, nou ja, tijd, was het toch nodig om het uit te vinden.
Tijd en astronomie zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. De mens gebruikt al duizenden jaren de bewegingen van de sterren, de Zon en de Maan om zijn jacht, oogsten, godsdienst en leven in alle opzichten te organiseren. En naarmate de astronomie zich ontwikkelde, groeide ook de behoefte aan een meer nauwkeurige tijdmeting.

Er zijn veel manieren om te vragen: "Hoe laat is het?" Astronomen kunnen de standaard zonnetijd, de middelbare zonnetijd, de sterrentijd, de Universele Tijd of de Juliaanse datum en zijn vele gewijzigde vormen gebruiken. Astronomen beschrijven drie verschillende soorten schemering, de tijdsvereffening, 24 tijdzones en een astronomische dag. Het begrijpen van deze verschillende "tijden" geeft ons een beter idee van onze relatie met de hemel boven ons, alsmede de draaiende Aarde waarop we leven.

Het begin van de tijd

Vroege beschavingen ontwikkelden twee soorten kalenders. De oudste is gebaseerd op de Maan. Het lijkt misschien logischer dat de Zon de eerste tijdwaarnemer geweest zou zijn, maar archeologen hebben botten van mammoeten en andere dieren gevonden van meer dan 20.000 jaar oud, waarop inkervingen zijn gemaakt van de maanfasen. In die periode van de menselijke geschiedenis moesten jagers die op jacht waren weten hoe lang zij van hun kamp waren weggeweest, waardoor de Maan de voor de hand liggende keuze werd om het verstrijken van de tijd te volgen.

Het zou nog millennia duren voordat de Zon de Maan zou vervangen in onze moderne kalender. Dit komt omdat de Aarde en de Maan betrokken zijn bij een kosmische mengelmoes die moeilijk te ontwarren is. De meeste oude culturen luidden het begin van de maand in wanneer de dunne maansikkel, of "Nieuwe Maan", na zonsondergang te zien was. Er zijn 354 en een fractie van de dagen in een maanjaar met 12 maanmaanden. De Aarde draait echter elke 365,242 dagen rond de Zon. Hoewel dit geen probleem vormde voor een louter ceremoniële of religieuze kalender, was het onmogelijk om deze twee kalenders op elkaar aan te laten sluiten.

De oplossing voor dit probleem werd voorgesteld door Sosigenes van Alexandrië, hofastronoom van Cleopatra en misschien wel de invloedrijkste astronoom uit de geschiedenis. Julius Caesar nam Sosigenes in dienst om de oude Romeinse maankalender te verbeteren. In de tijd van Caesar liep de maankalender zo slecht synchroon met de seizoenen dat een decreet van de keizer nodig was om de situatie te verhelpen. Op voorstel van Sosigenes werd de oude maankalender vervangen door een kalender die alleen de Zon gebruikte om het jaar af te bakenen. Men liet de Maan maar gewoon door de 12 maanden van Caesars nieuwe kalender voortschrijden.

Deze Juliaanse kalender voerde ook schrikkeljaren in, waarbij elke vier jaar een extra dag werd toegevoegd. Maar dit was geen perfecte oplossing, want de laatste fractie van een dag in een jaar is iets minder dan een kwart van een dag. In de 16e eeuw liep ook de Juliaanse kalender uit de pas met de seizoenen. Dit bracht paus Gregorius XIII er in 1582 toe de kalender aan te passen en schrikkeljaren over te slaan op jaren die deelbaar zijn door 100, behalve wanneer ze deelbaar zijn door 400. Dus terwijl 1900 geen schrikkeljaar was, was 2000 dat wel. Tweeduizend jaar later gebruikt de hele wereld nog steeds de aangepaste kalender van Sosigenes.