Nazi-Duitsland
De eerste ( oorspronkelijke) nazi-partij bevond zich in Duitsland, maar de ideologie van imperialistisch racistisch fascisme (de "nazisme"-ideologie met kleine letters, in plaats van alleen de oorspronkelijke, met hoofdletter "N" Nazi-Partij die daar een voorbeeld van was) kan in ieder land voorkomen.

Het Duitse racistisch-fascisme of nazisme werd door Hitler als anti-joods, anti-communistisch georganiseerd en als een Duizendjarig Rijk voorgesteld, waarin "Ariërs," of raszuivere afstammelingen van Adam en Eva uit Genesis 3, de heerschappij over de hele wereld zouden hebben, terwijl afstammelingen van de slang (Satan) uit Genesis 3, volgens Hitler waren dat de Joden, geen plek zouden hebben.
De Slavische volkeren in de Sovjet-Unie zouden slaven worden van de Ariërs, en dat land zou de belangrijkste broedplaats of "Lebensraum" worden om het aantal Ariërs uit te breiden, zodat zij verdere veroveringen konden realiseren. Hitler dacht dat Amerika voor Duitsland het moeilijkst te verslaan zou zijn - en dat hij en zijn fascistische bondgenoten eerst heel Eurazië zouden moeten verslaan. Daarna zou hij achter Amerika aan gaan. Dat was vanaf 1919 zijn plan, en vanaf 1928, zijn Tweede Boek, en dat is nooit veranderd.

De verovering van alle landen en de uitroeiing van alle Joden moest zijn Duizendjarig Rijk opleveren, dat volgens hem het "Paradijs" zou zijn. Nazisme ging niet alleen over het uitroeien van Joden. Het ging ook, en dit is heel belangrijk, om de verovering van de Sovjet Unie.

De Amerikaanse president Harry S. Truman aanvaardde zijn ambt op 12 april 1945. Hij was bang voor Stalin, die hij niet kende, had een hekel aan zijn directe voorganger FDR, die hij nauwelijks had ontmoet en niet mocht, en dacht dat het voor Amerika maar het beste zou zijn als de Duitsers en de Russen elkaar simpelweg zouden uitroeien.

Zijn belangrijkste adviseur, James Byrnes, alsmede de Britse Winston Churchill, deden hun best om hem angst in te boezemen voor Stalin, maar het was Trumans persoonlijke held, generaal Dwight Eisenhower, die de zaken in Trumans hoofd bezegelde door Truman op de conferentie van Potsdam te vertellen dat als Amerika de Sovjet-Unie niet zou verslaan, de Sovjet-Unie Amerika zou verslaan; en aldus besloot Truman op 25 juli 1945 om de Koude Oorlog te beginnen, hetgeen hij deed door Stalin te vertellen dat Amerika niet zou toestaan dat de Sovjet-Unie enige controle zou hebben over haar buurlanden, waarover de Sovjets ruzie hadden met de Duitsers - met andere woorden: dat de Sovjet-Unie zich er niet mee moest bemoeien als de mensen in die landen zouden kiezen voor een bondgenootschap met Amerika tegen de Sovjet-Unie, in plaats van met de Sovjet-Unie tegen Amerika.

Zijn houding ten opzichte van Stalin, en ten opzichte van de Sovjet-Unie, werd vanaf die dag plotseling duidelijk vijandig - precies het tegenovergestelde van wat de houding van FDR was geweest. Zo schreef Truman op 25 juli 1945 vanuit de conferentie van Potsdam in Berlijn aan zijn vrouw Bess in Washington,
"Er zijn een paar dingen waar we het niet mee eens kunnen zijn. Rusland en Polen hebben een groot deel van Duitsland opgeslokt en willen dat Engeland en wij akkoord gaan. Ik heb botweg geweigerd. Wij hebben ons onvoorwaardelijk verzet tegen de erkenning van politie-regeringen in de Duitse As-landen. Ik vertelde Stalin dat totdat we vrije toegang tot die landen zouden hebben en onze onderdanen hun eigendomsrechten terug zouden krijgen, er wat ons betreft nooit erkenning zal plaatsvinden. Het lijkt erop dat hij het leuk vindt als ik op krachtige wijze een punt maak."
Dat is net alsof Stalin tegen Truman zou hebben gezegd dat als de mensen in Mexico of Canada een bondgenootschap met de Sovjet-Unie tegen Amerika zouden sluiten, dat goed zou moeten zijn. Stalin kon daar natuurlijk niet mee instemmen; en deze uitspraak van Truman, dat Amerika het recht had om met de aangrenzende landen van de USSR een bondgenootschap aan te gaan tegen de USSR, leidde onvermijdelijk tot het begin van de Koude Oorlog. Als het voor Stalin voelde alsof Truman zojuist "op krachtige wijze een punt had gemaakt," dan zou vrijwel iedereen, behalve de onverdraagzame Truman, hebben begrepen waarom. Het was een enorme historische gebeurtenis, een complete omkering van de houding en het beleid van FDR, maar "historici" blijven het negeren, zelfs tot op de dag van vandaag, omdat ze het historische feit niet willen erkennen dat Truman de Koude Oorlog begonnen is, en dat de daaropvolgende Amerikaanse presidenten weigerden er een eind aan te maken en in plaats daarvan het vuur bleven aanwakkeren.

Konrad Adenauer werd door Truman gekozen om het naoorlogse West-Duitsland te leiden, omdat Adenauer een groot voorstander was van de verovering van de Sovjet-Unie door Amerika, maar geen bijzondere belangstelling had voor Hitlers doel om de Joden uit te roeien. Hij was een pan-christelijke, fanatieke anticommunist die het atheïsme diep verachtte en daarom de Christen-Democratische Unie en de Christelijk-Sociale Unie oprichtte, niet alleen tegen communisten maar tegen alle socialisten, in de overtuiging dat de Duitse Sociaal-Democratische Partij te inschikkelijk was ten opzichte van de communisten en te weinig vijandig stond tegenover de door de Sovjet-Unie gecontroleerde helft van Duitsland, de DDR. Truman zag graag een dergelijk persoon in West-Duitsland aan de macht.

Trumans CIA haalde duizenden 'voormalige' Nazi-functionarissen naar Amerika en andere anti-Sovjet landen en zette hen aan het werk bij de inlichtingendiensten, de wapenindustrie en andere anti-Sovjet diensten. Trumans Neurenberg Tribunalen waren showprocessen van Hitler-aanhangers die de Truman-regering niet nodig had en die werden opgevoerd als een soort offerwolven die geëxecuteerd moesten worden om de wereld wijs te maken dat Amerika niet gewoon verder zou gaan waar Hitlers regime was gebleven met hun pogingen de hele wereld te veroveren in een strijd tegen het 'communisme.' De bedoeling was om de aandacht te richten op de anti-joodse obsessie van de nazi's en hun anti-communistische obsessie te bagatelliseren, zodat de mensen niet eens zouden merken dat Amerika eenvoudigweg Hitlers doelstelling van verovering van de wereld had overgenomen, maar dit keer voor Amerika in plaats van voor Duitsland.

Op 10 januari 2016 kopte Muguel Auso "Adolf Heusinger: het verhaal van de nazi-generaal die het uiteindelijk tot NAVO-chef schopte" en beschreef nauwkeurig de carrière van een van Hitlers leidende en immer trouwe generaals, die door het Truman-team niet alleen werd uitgesloten van de executielijst, maar zelfs werd bevorderd tot leidinggevende posities, niet alleen in het West-Duitse leger, maar zelfs binnen de top van de NAVO als voorzitter van het Militaire Comité van de NAVO - de hoogste rang binnen de militaire tak van de organisatie. Dat artikel werd op 28 juni 2022 door Ronald Ángel opnieuw gepubliceerd als "Het verhaal van de nazi-generaal die uiteindelijk hoofd van de NAVO werd: veteraan uit de Eerste Wereldoorlog, hoofd operaties van het nazi-leger, geheim agent van de CIA en voorzitter van het militaire comité van de NAVO."

Op 21 maart 2022 kopte Beatriz Talegón "De NAVO en haar banden met het nazisme: Enkele hooggeplaatste NAVO-leiders kwamen voort uit hoge militaire posten van het Duitse nazisme en stonden zeer dicht bij Adolf Hitler," dat op 23 juni 2022 werd geplaatst door Ronald Ángel. Het beschreef op summiere wijze 9 hoge nazi-generaals die het Truman-regime niet alleen vrijuit had laten gaan, maar bevorderd had tot hoge posities binnen de NAVO en in het naoorlogse Duitse leger: Reinhard Gehlen, Adolf Heusinger, Hans Spiedel, Johannes Steinhoff, Johann von Kielmansegg, Ernst Ferber, Karl Schnell, Franz Joseph Schulze en Ferdinand von Senger und Etterlin.

Duitsland - waar 231 Amerikaanse militaite bases gevestigd zijn (en u kunt ze allemaal op die lijst tellen) - is een vazal-natie van het Amerikaanse imperium en kan daarom geen enkele beslissing op het gebied van internationale betrekkingen nemen die niet door de Amerikaanse regering (het hoofdkwartier van het imperium) wordt toegestaan. Door de hereniging van Duitsland op 3 oktober 1990 werd Duitsland, een natie die in de Tweede Wereldoorlog door de Sovjet-Unie werd verslagen als gevolg van Hitlers mislukte Operatie Barbarossa-invasie van de Sovjet-Unie, opnieuw nazi, maar nu onder Amerika's versie van racistisch-fascisme (nazisme, de ideologie), die niet helemaal overeenstemde met die van Hitler: het werd in het geheel niet geobsedeerd door Joden. Het wordt daarentegen enkel geobsedeerd door Russen.

De geschiedenis na WO II wordt stelselmatig verkeerd voorgesteld alsof de agressor Rusland zou zijn geweest. Amerikaanse en 'geallieerde' naties doen alsof Amerika en Groot-Brittannië Duitsland hebben verslagen, maar zij stalen de overwinning nadat de Sovjets Duitsland hadden overwonnen en WO II hadden gewonnen. In plaats van dankbaarheid krijgt Rusland van hen alleen maar leugens over zich heen. En sinds 25 juli 1945, toen de Koude Oorlog begon, bestaat de agressie tussen beide partijen steevast uit agressie van Amerika tegen Rusland, alsmede uit agressie van Amerika tegen China, evenals tegen elk land dat op goede voet staat met één van hen of beide. Het gaat in feite om de non-stop campagne van de VS om de hele wereld over te nemen - alle internationale betrekkingen te controleren. Dit kan slechts op twee manieren eindigen: ofwel doordat het Amerikaanse regime zijn pogingen staakt, ofwel door wereldwijde nucleaire vernietiging.
Het nieuwe boek van onderzoekshistoricus Eric Zuesse, AMERICA'S EMPIRE OF EVIL: Hitler's Posthumous Victory, and Why the Social Sciences Need to Change, gaat over hoe Amerika na de Tweede Wereldoorlog de wereld overnam om haar te onderwerpen aan Amerikaanse en gelieerde miljardairs. Hun kartels onttrekken de rijkdom van de wereld door controle van niet alleen hun 'nieuwsmedia' maar ook de sociale 'wetenschappen' - waarbij de bevolking wordt gedupeerd.
Zie: https://theduran.com/how-trumans-america-re-nazified-germany/