Crocus City Hall
© The Islander
Terwijl het stof neerdaalt op de puinhopen van de Crocus City Hall, een muziekcentrum dat ooit zinderde in afwachting van muziek en dat nu een stille getuige is van een afschuwelijk bloedbad dat aan 137 mensen het leven kostte, ontvouwt zich een ijzingwekkend narratief dat meer onthult dan alleen de terreurdaad. Voordat de as kon afkoelen, voordat de wereld de omvang van de gruweldaad kon bevatten, doorboorden ongevraagde ontkenningen van de VS en Oekraïne de lucht, hun haast verraadt een voorkennis waar verontrustende consequenties aan kleven. Hun haast om verantwoordelijkheid van de hand te wijzen, zelfs toen Rusland nog geen schuldige had aangewezen, schetst een vernietigend beeld van kennis en medeplichtigheid aan een tragedie die Moskou niet eens aan hen had toegeschreven - hun snelle optreden spreekt boekdelen, hun angst is overduidelijk.

Het narratief, nauwgezet geweven met de draden van voorbarige ontkenningen, wordt blootgelegd tegen de achtergrond van een tragedie waarbij schutters het muziekcentrum Crocus City Hall bestormden en een nacht vol feestvreugde veranderden in een nachtmerrieachtig inferno. De aanvallers, gewapend met kalasjnikovs en gevechtsmunitie, maakten een einde aan het leven van onschuldigen, waaronder drie kinderen, en lieten een spoor van 180 gewonden achter. De snelle aanhouding van 11 verdachten door de Russische FSB, waarvan sommigen in de buurt van de Oekraïense grens werden vastgehouden, verhevigt de intrige en wijst in de richting van een web van medeplichtigheid dat via de neonazistische marionet Oekraïne naar de VS leidt.
Geïmproviseerde herdenking Crocus Hall
© The IslanderMensen verzamelen zich bij een geïmproviseerde herdenkingsdienst voor de slachtoffers van een schietpartij, die buiten de concertlocatie Crocus City Hall was opgezet.
Het was bijzonder verhelderend om te zien hoe snel de media in het westen, in opdracht van hun regeringsleiders, de schuld bij ISIS neerlegden. Operatie Timber Sycamore, het geesteskind van de CIA in 2013, ging schuil achter een façade van vrijheid, terwijl het een theater van chaos en constante spanning orkestreerde. Onder het ziekelijke mom van het koesteren van democratie in Syrië, hield de CIA, samen met MI6 en Mossad en anderen, zich bezig met een uitgekookte schertsvertoning, waarbij "gematigde rebellen" werden gebruikt als een rookgordijn en tussenschakel voor hun ware agenda. Deze niet al te ingewikkelde list draaide niet alleen om het bewapenen van zogenaamde vrijheidsstrijders; het was een georkestreerde pijplijn die dodelijke hulp en enorme sommen zwart geld doorsluisde naar de epicentra van het radicalisme. ISIS en Al-Nusra, gehuld onder de banier van wahabitisch extremisme, waren niet slechts bijproducten van een conflict, maar de begunstigden van een koelbloedige, slinkse westerse strategie die hun barbaarsheid als een noodzakelijk kwaad beschouwde in het streven naar hegemoniale dominantie.

VS Terroristen
© The IslanderDoor de VS gefinancierde en getrainde 'gematigde rebellen' onthoofden de 12-jarige Palestijn Mahmoud Issa.
Het is buitengewoon veelzeggend dat de VS in Syrië, ondanks het feit dat ISIS grote hoeveelheden Amerikaans wapentuig in beslag nam terwijl illegale olie ongehinderd door Turkije stroomde, op verbazingwekkende wijze toestonden dat ISIS ongehinderd kon gedijen. Pas toen Rusland in 2015 tussenbeide kwam, zag ISIS zijn inkomsten uit oliesmokkel - en vervolgens zijn bolwerk - in hoge mate opdrogen dankzij gezamenlijke Russische en Iraanse inspanningen. Het was duidelijk in het belang van de VS dat het nepkalifaat van ISIS bleef voortbestaan. Ze gebruikten het als voorwendsel om Irak en Syrië te destabiliseren. Deze chaos diende twee doelen: het legitimeerde de voortdurende plundering van Iraakse en Syrische bronnen en toekomst door het westen onder het mom van het bestrijden van een terreur die ze, ironisch genoeg, mogelijk maakten en lieten floreren.

De barbaarse aanval in Moskou, die met koelbloedige precisie werd uitgevoerd tijdens de heilige maand Ramadan, getuigt van de perverse aard van deze ideologisch verdorven groeperingen. Zoals Pepe Escobar opmerkt, zou geen enkele oprechte islamitische factie, die beweert de heiligheid van de zuivere islam te vertegenwoordigen, wreedheden tijdens zo'n heilige periode goedkeuren, laat staan begaan. Toch onderstreept deze gruwelijke daad, wars van elke schijn van religieuze trouw, de gefabriceerde essentie van deze terreurorganisaties. Gevoed door de clandestiene gulle giften van de westerse inlichtingendiensten, opereren deze groepen niet op basis van een organische ideologie maar als pionnen in een groter spel van schimmige manipulaties, waarbij hun bestaan in stand wordt gehouden door een onophoudelijke stroom van geheime fondsen en wapens.

In deze afschuwelijke gebeurtenis ligt de grimmige realiteit van het eens zo machtige ISIS besloten, dat nu een schaduw is van wat het ooit was en gesteund wordt door onzichtbare weldoeners voor hun eigen snode doeleinden. De opkomst van ISIS's Khorasan Provincie als boegbeeld van deze en andere aanslagen moet niet worden gezien als een heropstanding van een verslagen vijand, maar als een geraffineerde zet van degenen die profiteren van de chaos die hierdoor ontstaat. Deze versie van ISIS, met name de Afghaanse factie, diende als een geschikte destabiliserende factor na de opkomst van de Taliban, met banden die teruggaan tot de donkerste hoeken van internationale intriges, waar Amerikaanse connecties met radicale Taliban facties onder Sirajuddin Haqqani onheilspellend sluimeren.

De grimmige realiteit is dat ISIS zichzelf niet in stand had kunnen houden zonder substantiële steun van buitenaf, omdat het niet opereerde vanuit een basis van ideologische of economische zelfvoorziening, maar als een oorlogsmachine die werd aangedreven door duister geld en strategische belangen. Deze entiteit, fundamenteel samengesteld uit analfabete radicalen zonder daadwerkelijke militaire training of vaardigheden, werd omgevormd tot een macht die in staat was om gebieden te veroveren, een prestatie die onmogelijk zou zijn geweest zonder het pakket van geheime oorlogsvoering en logistieke steun van schimmige beschermheren.

En nu, terwijl de overblijfselen van de invloed van ISIS afnemen, dienen de restanten van de Khorasan Provincie als een schrijnende herinnering aan de marionettenstatus van de groep, die wanhopig de verantwoordelijkheid opeist voor wreedheden in een poging om relevant te blijven. Dit weerspiegelt de bredere manipulatie in het spel, waarbij machten zoals de VS en hun vazal Groot-Brittannië door hun handelen of nalaten de levenscyclus van terreurgroepen hebben bestendigd voor strategisch gewin, waarbij ze lange schaduwen werpen over regio's zoals Afghanistan, Pakistan en Tadzjikistan, die binnen hun invloedssferen vallen.

Wie heeft er baat bij?

In het duistere theater van moderne conflicten, waar de grenzen tussen staatshandelingen en schaduwoperaties vervagen, ontpopt het tragische schouwspel in het muziekcentrum Crocus City Hall zich niet alleen als een terroristische daad, maar als een doortrapte manoeuvre binnen een breder strategisch spel. Te midden van de smeulende puinhopen en het verdriet om de verloren levens, wijzen de snelle ontkenningen van Oekraïne en de Verenigde Staten voordat er beschuldigingen werden geuit op een diepere medeplichtigheid, een voorbedachte rade die niet kan worden genegeerd. Deze haast om associaties te vermijden, om schuld af te schuiven zelfs als er geen sprake is van directe schuld, onderstreept een stilzwijgende erkenning van betrokkenheid, een impliciete erkenning van een rol die achter de schermen van geopolitieke intriges wordt gespeeld.

Terwijl de wereld worstelt met de nasleep van dit bloedbad, getuigen de voorbarige ontkenningen van de VS en Oekraïne van hun schuld, een weerspiegeling van hun diepgewortelde angst dat de meerderheid van de wereld eindelijk verder zal kijken dan de sluier van desinformatie. Hoewel dit incident een tragedie van rampzalige proporties behelst, dient het als een oproep om de propagandalagen te ontmantelen, om vraagtekens te zetten bij de narratieven die worden gevoed door degenen die in de schaduw opereren en om verantwoording te eisen voor de architecten van chaos, die terreur vanuit de veilige haven van hun geheime wereld aansturen.

Vandaar dat de schijnwerpers zich onvermijdelijk op Oekraïne richten, op figuren als Kyrylo Budanov, hoofd van de Oekraïense hoofdinlichtingendienst (GUR) en de schimmige operaties van de Oekraïense veiligheidsdienst (SBU). Deze entiteiten, aangemoedigd door en verstrengeld met de westerse inlichtingendiensten, in het bijzonder de CIA, schuwen de schijnwerpers niet en zijn trots op operaties die het hart van Rusland raken. Toch dient deze bravoure, samengevat in een opschepperig stuk van The Washington Post in oktober, alleen maar om de lagen van een narratief dat het westen probeert te verdoezelen, te ontmantelen. Het eigen narratief dat in het artikel wordt beschreven, onthult de diepe banden met de CIA, waarbij Oekraïne en Budanov worden voorgesteld als stromannen voor een meer sinistere dirigent - Washington.

Dit narratief is niet onbekend. Het spoor van handelingen die worden toegeschreven aan Oekraïnes geheime strijdkrachten - van de moord op journalisten in Rusland tot de moord op Daria Dugina, de terreuraanslagen op de Krimbrug en de onophoudelijke beschietingen van het centrum van Donetsk - schetst een portret van een neonazistische staat die door het westen wordt aangemoedigd en gefinancierd. Elke terreurdaad, die van veraf wordt toegejuicht, onderstreept de betrokkenheid van het westen, met name de Verenigde Staten, bij een proxyoorlog die tot de laatste Oekraïner wordt gevoerd. Maar waarom nu de absurde bewering dat ISIS erbij betrokken is? Het antwoord ligt besloten in de angst die het westen in zijn greep houdt nu het geconfronteerd wordt met de onvermijdelijke Russische reactie op deze provocaties.

Het westen, aangevoerd door de Verenigde Staten, bevindt zich in een strategische impasse, hun ambities op het slagveld zijn verpletterd en het probeert nu de spanningen te laten escaleren door middel van chaos, die doet denken aan Operatie Gladio, om zijn alliantie van vazallen in een constante staat van oorlog met Rusland te houden. Daarbij wordt het echter geconfronteerd met een kritiek dilemma - de noodzaak om zijn betrokkenheid te verbergen, om de waarheid te verdoezelen voor een westerse bevolking die niet voorbereid is om de realiteit van het handelen van hun regeringen onder ogen te zien. De belachelijke toeschrijving aan ISIS dient dus een tweeledig doel: het westen behoudt de schijn van plausibele ontkenning en probeert tegelijkertijd Rusland af te schilderen als de agressor bij eventuele vergeldingsmaatregelen.

In dit uitgebreide schaakspel van macht en bedrog zijn de uiteindelijke verliezers de onschuldigen die zich op het strijdtoneel bevinden, de pionnen die worden opgeofferd voor cynisch gewin. De tragedie in het muziekcentrum Crocus City Hall is daarom geen op zichzelf staande gebeurtenis, maar een manifestatie van een bredere, meer kwaadaardige strategie die gericht is op het in stand houden van een voortdurende staat van conflict, in een existentialistische poging om de hegemonie overeind te houden. Nu de wereld aan de vooravond van escalatie staat, doemt de vraag "wie heeft hier baat bij?" op. Het antwoord wijst ondubbelzinnig in de richting van degenen die willen profiteren van het voortduren van chaos en verdeeldheid. De VS. Nu Poetin in zijn opmerkingen direct na deze afschuwelijke terroristische aanslag resoluut heeft verklaard dat alle verantwoordelijken rekenschap zullen afleggen, vraag ik me af hoe ver die rekenschap uiteindelijk zal gaan?

De tragedie in het muziekcentrum Crocus City Hall overstijgt dus haar onmiddellijke gruwel en verandert in een vernietigende beschuldiging aan het adres van de verborgen handen - in het bijzonder die van de VS - die de touwtjes van de wereldwijde terreur manipuleren voor hun snode doeleinden. Het spoort ons aan om verder te kijken dan de oppervlakte, om de onzichtbare architecten van een kwaadaardige wereldorde die gebouwd is op misleiding en bloedvergieten te identificeren en om hen ter verantwoording te roepen in de rechtszaal van de wereldopinie. De echo's van hun voorbarige ontkenningen, in hun onthullende haast, markeren niet alleen een moment van tragedie, maar ook een keerpunt in ons begrip van de duistere onderstromen die dit onheilspellende hoofdstuk vormgeven.

Zie: https://islanderreports.substack.com/p/shadows-and-ashes-the-crocus-city