gary cole office space film baas
Gary Cole als "Bill Lumbergh" in Office Space (1999).
Als u dit artikel zou kunnen lezen, zou dat geweldig zijn. Oh, en het zou heel fijn zijn als u zich zou willen abonneren.

Zijn psychopaten slim? In tegenstelling tot de indruk die sommigen hebben van de psychopaat als kwaadaardig genie, is de werkelijkheid niet zo romantisch. Volgens Lobaczewski zijn ze gemiddeld minder intelligent en bevinden zich onder hen geen of weinig supergenieën.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen slimme psychopaten zijn. Hun bell curve is alleen een beetje naar links verschoven (als Lobaczewski gelijk heeft). Dat betekent dat de kans op het ontmoeten van een relatief slimme psychopaat even groot is als die van een iets meer dan relatief slimme normale persoon. Hij formuleert het als volgt:
De gemiddelde intelligentie van onmiskenbare psychopaten, vooral als die wordt gemeten met behulp van veelgebruikte testen, valt iets lager uit dan die van normale mensen, zij het met een vergelijkbare variatie. Deze groep bevat echter geen gevallen van de hoogste intelligentie, noch vinden we onder hen technische of ambachtelijke talenten. De meest begaafde leden van dit soort kunnen dus successen boeken in die wetenschappen die geen passend humanistisch wereldbeeld of technische vaardigheden vereisen. (Academisch fatsoen is echter een andere zaak.) (Politieke Ponerologie, p. 111)
Zoals ik in de voetnoot bij deze paragraaf schreef, worden de interpersoonlijke/affectieve trekken van psychopathie in de huidige literatuur in verband gebracht met een hogere verbale intelligentie, terwijl de antisociale trekken in verband worden gebracht met een lagere algemene intelligentie.

Kortom, psychopaten zijn niet zo slim als ze denken. Ze kunnen misschien gladde praters zijn, maar meer ook niet. En misschien kunnen ze op die manier mensen overtuigen dat ze slimmer zijn dan ze in werkelijkheid zijn.
Een andere zelfmisleiding ... zou bestaan uit zijn briljante verstand of geloven dat hij een psychologisch genie is; sommigen van hen geloven dat daadwerkelijk en proberen anderen dat wijs te maken. (PP, p. 113)
Toen ik de verzameling van de nu verwijderde antwoorden op Quora van het echte supergenie Chris Langan doorlas (ja, hij werd gecancelled), vond ik dit juweeltje van een antwoord. De vraag was: "Waarom denken sommige mensen met een enigszins hoog IQ (120-135) dat ze zo geweldig zijn?" Langan begint met erop te wijzen dat het Dunning-Kruger effect kan oplopen tot wat hij noemt de "IQ gevarenzone" (ruwweg een IQ tussen de 135-150). Met andere woorden, het zijn niet alleen zeer onintelligente mensen die denken dat ze slimmer zijn dan ze zijn.
Het gevarenzone-syndroom wordt getypeerd door mensen die, overtuigd van hun eigen relatief hoge intelligentie, verder worden aangemoedigd door egoïsme, narcisme en/of andere persoonlijkheidsstoornis(sen) om hun eigen intellectuele beperkingen te vergeten of moedwillig te negeren, en zo blijk geven van wat neerkomt op metacognitief onvermogen. (FAQ's About Reality, p. 97-98)
Hier wordt het echt interessant:
Het gevarenzone-syndroom komt veel voor bij mensen in posities van rijkdom, macht en leiderschap, vooral bij diegenen die hun eigen gebrek aan morele remming verwarren met intelligentie. Psychopaten en sociopaten hebben de neiging om ethisch ongeremd te zijn, omdat dit leidt tot het verwerven van rijkdom en macht ten koste van anderen, inclusief degenen die capabeler zijn. Door moraliteit dwaas genoeg gelijk te stellen aan domheid, gaan ze geloven dat ethisch geremde mensen hun intellectuele ondergeschikten zijn - immers, hebben de moreel geremden zich niet laten binden door moraliteit, waardoor ze zichzelf als "verliezers" en dus als "dom" beschouwen? - en vervallen in een spiraal van overdreven eigenwaarde die de goedkeuring en bewieroking door anderen alleen maar kan versterken. (FAQ's over de werkelijkheid, p. 98)
In Lobaczewski's woorden:
Onze natuurlijke wereld van concepten komt op zulke mensen over als een bijna onbegrijpelijke conventie zonder rechtvaardiging vanuit hun eigen psychologische ervaring. Zij vinden onze gewoonten en fatsoensbeginselen een vreemd systeem dat door iemand anders is uitgevonden en opgelegd ("waarschijnlijk door priesters"), dwaas, lastig, soms zelfs belachelijk. (PP, p. 111)
Langan vervolgt:
Zo werken de geesten van gevarenzone-psychopaten en -sociopaten veelal, waardoor ze hun meerderen zwaar onderschatten. Een groot deel van de wereldproblemen kan worden teruggevoerd op dit soort mensen, die er vaak in slagen hun morele en intellectuele meerderen in te halen en te verdringen uit posities van verantwoordelijkheid en beloning waarvoor deze laatsten objectief gezien veel beter gekwalificeerd zijn. (FAQ's, blz. 98)
Langan combineert hier twee onderwerpen die centraal staan in de ponerologie: psychopaten op verantwoordelijke posities, en sociaal-beroepsmatige aanpassing.1 Vorige week publiceerde ik een ander fragment uit Lobaczewski's Logocracy. Daarin schrijft hij over sociaal-beroepsmatige aanpassing (of adaptatie), d.w.z. de mate waarin iemands aangeboren talent past bij zijn werksituatie. Hoe beter die op elkaar aansluiten, hoe beter de resultaten, zowel voor het individu als voor de samenleving. Een over-aangepaste nietsnut zal het werk niet aankunnen; een onder-aangepast genie is weggegooid talent en zal waarschijnlijk verbitterd raken, vooral als zijn baas over-aangepast is.

Lobaczewski benadrukt de problemen met beide. Onder-aanpassing verspilt niet alleen talent; het kan ook zijn eigen gevarenzone-effecten veroorzaken, met revolutionaire gevolgen. Mensen die in posities terechtkomen die onder hun talentniveau liggen, weten dat. En als ze "geen gezonde waardering ontwikkelen van de grenzen van hun capaciteiten," kunnen ze de idee krijgen dat als zij maar macht zouden hebben, alles beter zou zijn:
Het lijkt hen dus dat zij taken aankunnen die veel moeilijker zijn dan hun werkelijke capaciteiten toelaten, bijvoorbeeld het besturen van een land. De droom om het sociale systeem, waarin zij werden onderworpen aan zo'n pijnlijke onaangepastheid, te veranderen, vaak met geweld, vindt bij deze mensen dus een vruchtbare voedingsbodem. Zulke individuen vormen aldus een factor van sociale onvrede of revolutionaire onrust. (Logocracy, hfdst. 3)
Dit maakt hen tot goede aanwinsten voor elke broeiende revolutionaire beweging.

Over-aanpassing kan worden veroorzaakt door nepotisme, vriendjespolitiek, positieve discriminatie of ideologische zuiverheidstesten - elke praktijk die kunstmatig ingrijpt in de natuurlijke sortering die zou moeten plaatsvinden in een samenleving met gezond verstand en die een ongepast (en egoïstisch) selectiecriterium oplegt in plaats van werkelijke verdienste. Zulke mensen
beginnen zich demonstratief bezig te houden met zaken van minder belang en zien zaken over het hoofd die aanzienlijk belangrijker maar moeilijker zijn. [HK: Dit geeft zo ongeveer het perfecte beeld weer van de moderne politiek.] Er ligt een karakteristieke component van theatraliteit in hun gedrag besloten. Ze beginnen een rol te spelen die ze helaas niet kunnen waarmaken. [HK: Vul hier minister-president x maar in] Hun manier van denken wordt bekerend of dissociatief, en een afname van de juistheid van hun redeneren kan na slechts een paar jaar op een dergelijke positie gefunctioneerd te hebben, empirisch worden aangetoond. Deze individuen blijken de strijd aan te gaan met beter geschoolde werknemers, wat bijdraagt tot de onder-aanpassing en frustratie van de laatsten. (Logocracy, hoofdstuk 3)
In combinatie zorgen deze twee vormen van onaangepastheid voor een krachtige lading van fundamentele uiteenloping met de werkelijkheid. Uiteraard zal de boel in duigen vallen en als daar over-aangepaste psychopathie aan toegevoegd wordt, zal dat op spectaculaire wijze gebeuren.

Hetgeen leidt tot een ander fragment uit Langan's Quora-antwoorden:
Kortom, er zijn tegenwoordig veel hoog intelligente mensen die zeer "domme" banen hebben, en omgekeerd veel minder intelligente mensen die banen hebben die vroeger door hun intellectuele superieuren zouden zijn vervuld. Die trieste verhalen over gepromoveerde natuurkundigen die hamburgers omdraaien bij McDonald's zijn niet meer zo uitzonderlijk. (FAQ's About Reality, blz. 100)
Lobaczewski signaleerde dit probleem in de VS al in de jaren '80, en, zoals Langan opmerkt, is het alleen maar erger geworden. Lobaczewski schreef destijds:
Amerika's psychologische recessie sleept in haar kielzog een verminderde sociaal-beroepsmatige aanpassing van de mensen van dit land mee, wat leidt tot een verspilling van menselijk talent en een involutie van de maatschappelijke structuur. Als we de aanpassingscorrelatie-index van dit land zouden berekenen, ... zou deze waarschijnlijk lager zijn dan die van de grote meerderheid van de vrije en beschaafde naties van deze wereld, en mogelijk lager dan die van sommige landen die hun vrijheid hebben verloren [d.w.z. de "communistische" naties]. Een zeer getalenteerd individu in de VS vindt het steeds moeilijker om zich een weg te vechten naar zelfrealisatie en een maatschappelijk creatieve positie. Universiteiten, politiek en zelfs sommige bedrijfstakken tonen steeds vaker een verenigd front van relatief ongetalenteerde personen. Het woord "overgekwalificeerd" valt steeds vaker. ... Ondertussen lijdt het land als geheel - het bestuur en de politiek - onder een tekort aan hoogbegaafde individuen die een inspirerende rol vervullen. (PP, p. 65)
Als we dit alles verbinden met het werk van Peter Turchin over politieke instabiliteit en de overproductie van elites, dan ziet het er niet fraai uit. De huidige elite-aspirantklasse zit stampvol met zowel overgekwalificeerde, onder-aangepaste mensen uit de gevarenzone die relatief slim zijn, maar niet het niveau van succes en macht kunnen bereiken dat zij menen te verdienen, als over-aangepaste afgestudeerden die eigenlijk in geen enkele machtspositie thuishoren, maar die desondanks menen dat zij daar wel thuishoren vanwege hun diploma in genderstudies of kritische juridische studies. Volgens Turchin is elite-overproductie de beste voorspeller van potentieel catastrofale politieke instabiliteit (zelfs beter dan Lobaczewski's sociaal-beroepsmatige correlatiecoëfficiënt, waarvan het een speciaal geval lijkt te zijn).

Tot slot, om de zaak compleet te maken, plaatste Winston eerder deze week het volgende op Escaping Mass Psychosis:
Ik heb wat geschreven over Iain McGilchrist's The Matter With Things, en ik denk dat ik nog heel lang over dit boek zal nadenken. Toen ik onlangs weer delen las, kon ik niet anders dan de overduidelijke verbanden leggen tussen de aard en het handelen van de linkerhersenhelft en de aard en het handelen van de wereldwijde psychopaten die proberen de wereld over te nemen.
Om de volgende paragraaf beter te kunnen begrijpen: de linkerhersenhelft "snapt" of heeft iets door, terwijl de rechterhersenhelft "onderzoekt" en begrijpt.
...hebben we niet nodig dat de linkerhersenhelft-psychopaten het op pure wijze snappen, maar allereerst vanuit de rechterzijde begrijpen. Ja, we moeten de wereld op vele manieren 'snappen,' en ja, we hebben de effectiviteitsbeheersing van de linkerhersenhelft nodig, maar niet om enig begrip van het grote geheel te verdringen en zeker niet voordat we al onze opties hebben verkend en afgewogen (en niet alleen omwille van de effectiviteit). Maar wat ik waarneem is een linkerhersenhelft-oligarchie met een prefrontale beschadiging, die alles wat ze maar kan probeert aan te grijpen in een wanhopige poging om iets te beheersen dat losstaat van de werkelijkheid.
Daarom mislukken dingen op dramatische wijze. Het zijn niet alleen mensen zonder intelligentie. Zelfs relatief onintelligente mensen bezitten wat Lobaczewski basisintelligentie noemde, een vorm van gezond verstand. We zitten eerder met een bende gevarenzone-psychopaten opgescheept, die functioneel hersenbeschadigd zijn en dwangmatig "grijpen" naar steeds meer controle op manieren die het gezonde verstand, het fatsoen en de fundamentele realiteit te boven gaan.

Denk aan dat voorbeeld van prefrontaal beschadigd linkerhersenhelft-egoïsme en gevarenzone-sociopathie - Voorzitter Mao - en bedenk hoe vergelijkbaar onze hedendaagse omhooggevallen oligarchische klasse van pathocraten is met hem en zijn dwaze beleid (van door Lysenko- geïnspireerde gewasexperimenten en de Vier Plagen campagne, tot de gemeenschappelijke boerderijen die het Chinese platteland verarmden en de staalovens in de achtertuinen die de boeren van hun metalen gereedschap beroofden en in ruil daarvoor waardeloos ruwijzer produceerden - een erfenis van destructieve idiotie die moeilijk te evenaren zal zijn, hoewel velen het proberen), en zijn obsessie met metrieken en quota die weinig van doen hadden met de werkelijkheid, noch op het vlak van planning noch op het vlak van uitvoering.

Vergelijk dit alles nu met onze moderne obsessies: gender (über alles), alles moet "groen" (zelfs als we bevriezen), miljarden voor Oekraïne (zelfs als het ons verarmt en het geld in een zwart gat van corruptie verdwijnt), massa-immigratie, voor iedereen abortussen, ESG-scores, totale informatiezuiverheid - en dat zijn slechts de dingen die onmiddellijk in me opkomen. Mao had tenminste nog echte doelen voor ogen, ook al maakten zijn voorgestelde methoden het onmogelijk om deze te bereiken. Onze doelen op zichzelf genomen zijn gewoon al dom.
Mao: "Wat willen we? Gewassen en staalproductie om het kapitalistische Westen te overtreffen!"

Woke: "Wat willen we? Zwangere mannen abortus laten plegen, en levenslange uitsluiting voor iedereen die hen verkeerd benoemt!"
Voetnoten:

1 Evenals het "egoïsme van het natuurlijke wereldbeeld."

Zie: https://ponerology.substack.com/p/danger-zone-psychopathy