OF THE
TIMES
Wat we tot nu toe weten over virussen is het volgende: we vinden ze waarschijnlijk op andere planeten waar leven is; hoewel sommige virussen extreem gastheerspecifiek zijn, kunnen veel virussen honderden verschillende gastheersoorten gebruiken; virussen komen voor in de meest extreme omgevingen op onze planeet; hoewel veel virussen niet lang overleven buiten hun gastheer, kunnen sommige lang overleven, vooral in koude omgevingen. Als onderdeel van onze zoektocht naar buitenaards leven, moeten we ook op zoek naar virussen; en hoewel niet elk ontdekt virus een bedreiging vormt, bestaat de mogelijkheid dat we een virus tegenkomen dat in staat is om meerdere celtypen te penetreren, en elk potentieel contact met zo'n organisme moet dienovereenkomstig worden behandeld.[1]Een subcategorie van "panspermie"[2] is "lithopanspermie." Volgens deze theorie kwam het leven specifiek naar de aarde via micro-organismen die in verband worden gebracht met meteorieten:
Bovendien kunnen sporen van Bacillus subtilis, indien beschermd tegen ultraviolet zonlicht, tot 6 jaar in de ruimte overleven, vooral als ze in klei of meteorietpoeder (kunstmatige meteorieten) worden geplaatst. Deze gegevens ondersteunen de mogelijkheid van interplanetaire overdracht van micro-organismen binnen meteorieten, de zogenaamde lithopanspermia-hypothese.[3]Het bovenstaande citaat neemt het voorbeeld van een bacterie, maar is ook van toepassing op virussen. Volgens Wickramasinghe zijn virussen afkomstig van oude planeten en werden vervolgens door komeetlichamen, die leven op aarde voortbrachten, naar de aarde getransporteerd:
Virusdeeltjes werden aangetroffen in clusters van een enorme reeks microfossielen, vergelijkbaar met methanogenen en archaea, in de Murchison-meteoriet. Deze meteoriet is zo oud dat hij dateert van voor het ontstaan van het zonnestelsel en mogelijk afkomstig is van een planeet die rond de moederster draait waaruit onze zon is ontstaan.[4]
Dat Justinianus geen mens was maar een demon, zoals ik al zei, in een menselijke gedaante, kan iedereen overtuigen door kennis te nemen van de monsterlijke wreedheden die hij op de mensheid losliet.[3]De Nika-opstand rond 532 na Christus kan de verderfelijke sociaal-politieke context van het bewind van Justinianus illustreren. Het waren de ergste rellen uit de geschiedenis van Constantinopel, waarbij de halve stad verwoest werd en dertigduizend relschoppers gedood werden[4].
Ik zeg u, broeders, dat de tijd voorts kort is, zodat zij die vrouwen hebben moeten zijn als zij die geen vrouwen hebben; en zij die wenen als zij die niet wenen; en zij die zich verheugen als zij die zich niet verheugen; en zij die kopen als zij die niet kopen; en zij die deze wereld gebruiken als zij die haar niet gebruiken; want de gedaante van deze wereld gaat voorbij[15]Dit betekent dat Paulus' uitspraak over het einde van de wereld slechts 30 jaar vóór de komeetgebeurtenissen van 540 na Christus plaatsvond. Ook zou dit de dood van Julius Caesar slechts 120 jaar (vijf generaties) vóór de rampen van 540 na Christus plaatsen:
Liefde is geduldig, liefde is barmhartig. Zij benijdt niet, verheft zich niet, is niet hoogmoedig, is niet trots. Zij onteert anderen niet, is niet uit op eigenbelang, is niet snel geïrriteerd, houdt misstanden niet bij. Liefde verblijdt zich niet in ongerechtigheid, maar verheugt zich in de waarheid; Zij beschermt altijd, heeft altijd vertrouwen, hoopt altijd, volhardt altijd.[16]Zo ook was het leven van Julius Caesar vervuld van barmhartigheid, clementie en vergevingsgezindheid:
Algemeen wordt aangenomen dat Julius Caesars gevierde clementie tegenover zijn medeburgers door zijn tijdgenoten niet als een deugd werd ervaren, maar eerder als een manifestatie van zijn tirannieke macht. In plaats van zijn clementie te verwelkomen als een teken van vrijgevigheid of welwillendheid, nam de senatoriale aristocratie hem dit juist zeer kwalijk.[17]De barmhartigheid die Julius Caesar toonde, zou wel eens tot zijn eigen ondergang kunnen hebben geleid:
Caesars keuze was moedig en ongekend en, hoewel fataal, leerzaam voor de leiders van vandaag: hij was mild voor zijn voormalige tegenstanders en creëerde zo een machtsdynamiek in zijn regering die uiteindelijk tot zijn ondergang leidde.[18]Deze overeenkomst tussen Julius Caesar en Paulus is des te meer verwonderlijk, aangezien dit plaatsvond in een wereld die vrijwel onbekend was met deze deugden[19]. Tot die tijd was het Romeinse Rijk een gebied van wijdverspreide "religieuze" mensenoffers[20], van gedecimeerde[21] legioenen[22] en van gladiatoren, wilde dieren en veroordeelde misdadigers die elkaar afslachtten ter vermaak van het publiek[23]. De enige monotheïstische religie vereerde een zelfbenoemde jaloerse en wraakzuchtige god[24].
De introductie van het christendom in Ierland dateert van vóór de 5e eeuw, vermoedelijk in samenwerking met Romeins-Brittannië [...] Monastieke instellingen ontstonden in de zesde eeuw, zoals Clonard, gesticht door Sint-Finian, Clonfert (gesticht door Sint-Brendan), Bangor (gesticht door Sint-Comgall), Clonmacnoise (gesticht door Sint-Ciaran), Killiney (gesticht door Sint-Enda)In het Ierse paleochristendom treffen we, net als in de meeste paleochristelijke tradities, een controverse over Pasen aan:
De vroegchristelijke kerk in Ierland nam voorchristelijke spiritualiteit en festivals op in de "nieuwe religie." Aangenomen kan worden dat het lente-equinoxfeest werd gekerstend en omgedoopt tot St Patrick's Day[38]De Picten (Schotland)
Het christendom werd waarschijnlijk geïntroduceerd in wat nu de Schotse Laaglanden zijn door Romeinse soldaten die gestationeerd waren in het noorden van de provincie Britannia. Na de ineenstorting van het Romeinse gezag in 410 n.Chr. wordt aangenomen dat het christendom overleefde onder de Britse enclaves in het zuiden van het huidige Schotland.[39]Als 460 jaren aan de officiële chronologie werden toegevoegd, komt 410 na Christus overeen met 50 voor Christus, enkele decennia voor Jezus Christus en het Romeinse christendom, maar precies tijdens de heerschappij van Julius Caesar en zijn verovering van Britannia.
Eerder ging de voorkeur uit naar de suggestie van een koning van de Oost-Saksen, Saebert, zoon van Sledd. Maar hij stierf rond 616 en wetenschappelijke datering suggereert nu dat de begrafenis in de late 6e eeuw plaatsvond, rond 580. [...] Dat betekent dat het Saeberts jongere broer Seaxa zou kunnen zijn, maar omdat het lichaam is vergaan en er slechts kleine fragmenten van zijn tandglazuur zijn overgebleven, is het onmogelijk om dat met zekerheid te weten. In het graf werden kruizen van goudfolie gevonden, hetgeen er op wijst dat hij een christen was, een feit dat ook historici heeft verrast. Sue Hirst, de Angelsaksische begrafenisexpert van Mola, zei dat die datum opmerkelijk vroeg was voor de invoering van het christendom in Engeland, nog vóór de missie van Augustinus om het land te bekeren van het heidendom.[41]De recente ontdekking van een uitzonderlijke schat aan Saksische kostbaarheden heeft onverwachte tradities aan het licht gebracht. Er werd met name een zeer oude hoofdtooi gevonden:
[Het] lijkt op hoofdtooien die werden gedragen door heidense Romeinse priesters [...] het is versierd met typische voorchristelijke Angelsaksische semi-abstracte dierenmotieven evenals zeven christelijke kruizen [...] het Latijnse woord voor de kledij van een bisschop was flammeolum of flammeum. Vreemd genoeg stonden de heidense Romeinse priesters, wiens hoofdtooien mogelijk als inspiratie hebben gediend voor het type bisschopshoofdtooi uit de schat van Staffordshire, bekend als Flamen - en dit suggereert een mogelijke en interessante connectie.[42]En wat is die interessante connectie die de journalist zorgvuldig verzwijgt? Vergeet niet dat Julius Caesar de eerste was die een toegewijde flamen (meervoud flamenies) priester toegewezen kreeg.
Ze viste een perfect klein amulet met een christelijk kruis uit de modderige soep - "een enorme adrenalinestoot" - wat suggereert dat christelijke stromingen hier al aanwezig waren lang voordat koning Harald Blauwtand rond 965 na Christus op een rune in Jelling verklaarde dat hij de religie naar de Denen had gebracht[44].Deze ontdekking spreekt de bewering van de Franken tegen:
Sommige geschreven bronnen hebben de Vikingen voorgesteld als barbaren om zichzelf in een goed daglicht te stellen. We kunnen de mensen die in die tijd schreven dus niet helemaal vertrouwen: beschrijven ze wat ze zagen of gaven ze er hun eigen interpretatie aan?[45]Kelten:
Sommige auteurs beschreven een aparte Keltische kerk, die de Keltische volkeren verenigde en hen onderscheidde van de aanhangers van de Romeinse Kerk.Het paleochristendom had een lossere hiërarchie vergeleken met het Romeinse christendom:
Daarnaast hebben geleerden belangrijke kenmerken van de organisatie van het Ierse en Schotse christendom geïdentificeerd, zoals soepele ideeën over kerkelijk celibaat, intense secularisatie van kerkelijke instellingen en de afwezigheid van een diocesane structuur.[47]In het Keltische christendom vinden we opnieuw de controverse met betrekking tot Pasen:
Geleerden hebben een karakteristieke vorm van Keltisch christendom geïdentificeerd [...] er waren significante praktische verschillen met het Romeinse christendom, in het bijzonder de vorm van de tonsuur en de methode om Pasen te berekenen.[48]Dit onderwerp zullen we in een aparte subparagraaf behandelen[49].
Commentaar: Zie:
Massa-Extincties, Evolutionaire Sprongen en Virale Informatie