Het vorige hoofdstuk gaf voorbeelden in overvloed van evolutionaire sprongen na massa-extincties. Als we de voorbije tijdperken als geheel bekijken, zien we dat elke geologische periode de opkomst van nieuwe levensvormen markeert die duidelijk meer geëvolueerd zijn dan de levensvormen uit de vorige periode.

Dit inzicht in evolutie was denkers uit het verleden verre van vreemd. Al meer dan twee millennia geleden creëerde de Griekse filosoof Anaximander^[1] een opmerkelijk goed onderbouwde evolutietheorie:

Anaximander geloofde dat het leven ontstond in de zee en dat dieren door bepaalde aanpassingen aan de omgeving hun moderne vorm hadden gekregen. Hij geloofde dat de menselijke soort moest zijn geëvolueerd uit andere dieren^[2].

De theorie van Anaximander betrof geen ongegronde speculatie, aangezien fossielen, hun oorsprong en hun betekenis al bekend waren in het oude Griekenland^[3]. Concepten van evolutie die vergelijkbaar zijn met die van Anaximander vinden we in de Romeinse tijd, bijvoorbeeld in de geschriften van Lucrecius:

Lucretius stelde dat door een vorm van natuurlijke selectie monsterachtige wezens uitstierven en dat de overlevende dieren konden overleven vanwege hun kracht, snelheid of intelligentie. Lucretius was het niet eens met Anaximander en stelde dat een landdier niet uit een zeedier zou kunnen evolueren en stond sceptisch tegenover de opvatting dat de ene soort uit de andere kon evolueren^[4].

De levensexplosie die volgde op de Krijt - Paleogeengrens is de meest recente en best gedocumenteerde. De Cambrische explosie is de meest spectaculaire. Maar beide staan niet op zichzelf. Vrijwel alle massa-extincties werden gevolgd door levensexplosies die werden gekenmerkt door het ontstaan van nieuwe en complexere levensvormen met fysiologische kenmerken die nooit eerder waren waargenomen.

- De midden - Ordovicische-extinctie, ook wel bekend als de Ordovicische-Meteoor-Gebeurtenis, vond plaats rond 467 miljoen jaar geleden. Deze werd gevolgd door de Ordovicische radiatie, die zo'n 40 miljoen jaar geleden na de in het vorige hoofdstuk beschreven Cambrische explosie plaatsvond^[1]. Terwijl uit de Cambrische explosie de meeste moderne fyla ontstonden, vulde de Ordovicische radiatie deze fyla met talrijke nieuwe klassen en taxa^[2] van een lager niveau. Dit veroorzaakte een explosie van diversiteit met een verdrievoudiging van het totale aantal mariene families en een verdubbeling van het aantal mariene orders^[3].

Daarnaast lieten deze nieuwe levensvormen een duidelijke toename in complexiteit zien^[4], vooral bij brachiopoden, gastropoden en tweekleppigen^[5]. De complexiteit van de organisatie tussen soorten nam eveneens sterk toe met het ontstaan van het koraalrif-ecosysteem^[6].

- De Ordovicium - Siluur-extinctie van circa 450 - 440 miljoen jaar geleden werd gevolgd door de opkomst van watervoerende cellen en tracheofyten^[7], die ook wel vaatplanten worden genoemd. De nasleep van de Ordovicium - Siluur-extinctie markeert ook de komst van het oudste landdier, een miljoenpoot met de naam Pneumodesmus^[8], naast de eerste landplant, die bekend staat onder de naam Eohostimella heathana^[9]. Tot dan toe waren fauna en flora uitsluitend aquatisch. Kort na de massa-extinctie verschenen de gnathostoma^[10], een subfylum, dat alle gewervelde kaakdieren bevat en bestaat uit zo'n 60.000 soorten die 99% van alle levende gewervelde dieren vertegenwoordigen^[11].

De eind-Siluur-extinctie, zo'n 430 miljoen jaar geleden, werd gevolgd door de Devonische explosie, die een spectaculaire ontwikkeling van de flora inluidde met het verschijnen van bladeren^[12], wortels^[13] en meristemen^[14] (een soort weefsel dat bestaat uit ongedifferentieerde cellen die in staat zijn tot celdeling). Het markeert ook het verschijnen van longen - niet te onderscheiden van moderne longen^[15] - en benen^[16] samen met het ontstaan van de eerste (vleugelloze) insecten op het land^[17] en de eerste amfibieën^[18]. De nasleep van deze massa-extinctie kenmerkte ook het ontstaan van botten en de eerste beenvissen, waaronder de eerste fossiele haai ^[19] (doliodus) en de eerste leden van de osteichthyes, een grote taxonomische groep vissen met rond de 28.000 soorten^[20].

De Cambrische levensexplosie vond plaats rond 541 miljoen jaar geleden, wat naar geologische maatstaven kort is, na een massa-extinctie die waarschijnlijk veroorzaakt werd door komeetinslagen^[1]. Twee grote inslagkraters stammen uit dezelfde tijd als deze massa-extinctie: Acraman en Beaverhead^[2]. De komeetinslag-hypothese wordt verder versterkt door de ontdekking van typische markeringen van komeetinslagen zoals concentraties van iridium, osmium en platinum^[3] op de grens tussen het Precambrium en het Cambrium.

Tijdens deze uitzonderlijke levensexplosie verschenen bijna alle huidige 31 dierlijke fyla^[4] vrij plotseling^[5]:

De dieren uit het Cambrium onthullen een niveau van complexiteit^[6] dat vergelijkbaar is met dat van moderne dieren, hoewel hun morfologie verschilt. Deze evolutionaire sprong is des te verbazingwekkender omdat vóór de Cambrische explosie de meeste organismen eencellig waren, naast een minderheid van enkele zeer eenvoudige meercellige organismen.

Over het algemeen waren er geen fossiele dierlijke resten in de precambriumlagen, maar daarna verschenen onvergelijkbaar complexere dieren zoals de trilobiet, die tot 4,5 kilogram woog^[7] en meer dan 45 centimeter^[8] lang was, met volledig ontwikkelde ogen, poten, een spijsverteringsstelsel en een uitwendig skelet:

Zou door kometen veroorzaakte massa-extinctie ook bestaande levensvormen kunnen "verbeteren?" Immers, misschien betroffen de veranderingen in levensvormen in Toengoeska en de Carolina Bays geïsoleerde gevallen en deze gebeurtenissen leveren niet per se massa-extincties op.

Laten we daarom eens kijken naar de meest recente en goed gedocumenteerde grootschalige uitsterving door een komeet, de Krijt-Paleogeengrens^[1], waarbij 66 miljoen jaar geleden een ruimtelichaam dat de Chicxulub-krater veroorzaakte, de dinosauriërs uitroeide, tezamen met 75%^[2] van alle soorten op de planeet, zoals de zwarte pijl in het bovenstaande diagram van cyclische extinctie door kometen aangeeft^[3]. [SOTT redactie: Er wordt verwezen naar het laatste diagram uit Hoofdstuk 1.]

De Krijt - Paleogeengrens is een geologische term die verwijst naar een zeer dunne kleilaag^[4], die wijst op een korte maar duidelijke verstoring. Deze grens wordt aangegeven door de witte pijl in de afbeelding hieronder. De Krijt - Paleogeengrens bevindt zich direct onder de sedimenten van het Krijt en vlak boven die van het Tertiair^[5]:

Vlak onder de Krijt-Paleogeengrens liggen fossielen van dinosauriërs, en net erboven - dat wil zeggen net na de massa-extinctie - liggen fossielen van volledig ontwikkelde nieuwe soorten zonder bekende voorouders:

Deel II: Explosies van Leven
Het is logisch om komeetgebeurtenissen uitsluitend te beschouwen als een manier waarop massavernietiging plaatsvindt, zoals blijkt uit de talrijke massa-extincties of daaruit afgeleide rampen zoals vulkanisme of seismiciteit, die beschreven zijn in Deel I. Maar tijdens het schrijven van "Cometary Encounters" ontdekte ik enkele bijzonderheden die verband houden met de Toengoeska-explosie^[1] en de weerslag daarvan op plaatselijke levensvormen:

Tot in de jaren tachtig bleef de hypothese dat komeetinslagen de belangrijkste oorzaak zijn van massa-extincties controversieel. Ondanks een begrijpelijk^[1] gebrek aan dateerbare inslagkraters, won het scenario dat massa-extincties door kometen worden veroorzaakt aan populariteit na de ontdekking van een zeer specifieke cyclus, die kenmerkend is voor de meeste massa-extincties op onze planeet. Maar voordat we ingaan op deze vraag en het groeiende bewijs voor komeetinslagen, nemen we eerst ons zonnestelsel eens onder de loep.

Ter verklaring van de massa-extincties die onze planeet de afgelopen honderden miljoenen jaren heeft doorstaan, werden verschillende elkaar niet-uitsluitende oorzaken aangevoerd. Komeetinslagen worden steeds meer erkend als een gangbare oorzaak, maar de gevestigde wetenschap is nog steeds huiverig om het gradualistische dogma te verlaten. Daarom beroept zij zich gewoonlijk op minder belangrijke verschijnselen om de talrijke massa-extincties op onze planeet te verklaren. Interessant genoeg kunnen komeetinslagen elk van deze verschijnselen veroorzaken:

Vloedbasaltgebeurtenissen^[1]:

Dit is de benaming voor grootschalig vulkanisme en het daarmee gepaard gaande vrijkomen van atmosferisch stof^[2]. Vulkanisme wordt in verband gebracht met verschillende massa-extincties^[3][4], maar wat veroorzaakte in eerste instantie de gelijktijdige uitbarsting van vulkanen over de hele wereld? In Cometary Encounters zagen we hoe een verstoring van het elektrisch veld van de aarde, veroorzaakt door een komeet die in de buurt komt, vulkaanuitbarstingen kan veroorzaken^[5]. Evenzo wordt de Chicxulub-inslag van circa 66 miljoen jaar geleden nu beschouwd als de oorzaak van de daaropvolgende golf van grootschalige vulkaanuitbarstingen^[6].

Wereldwijde afkoeling:

De vermeende oorzaak van verschillende massa-extincties^[7]. Net als vulkanisme kan wereldwijde afkoeling inderdaad tot op zekere hoogte grootschalige uitstervingen veroorzaken. Maar wat was in eerste instantie de oorzaak van de wereldwijde afkoeling? Komeetinslagen zouden - door de enorme hoeveelheid stof die wordt uitgestoten en het vulkanisme dat wordt veroorzaakt - ervoor kunnen zorgen dat onze planeet in een stoflaag wordt gehuld die de temperatuur op aarde drastisch zou kunnen verlagen^[8].

Daling van de zeespiegel^[9]:

Een natuurlijk gevolg van wereldwijde afkoeling door de poolkapvorming en sneeuwval^[10]. Opnieuw rijst de vraag: "Wat veroorzaakte de wereldwijde afkoeling die leidde tot de daling van de zeespiegel?"

Anoxische gebeurtenissen:

Dit begrip verwijst naar de afname van zuurstof in de oceanen. Anoxie vertoont een zeer sterke correlatie^[11] met massa-extincties. Volgens sommige wetenschappers werden anoxische gebeurtenissen veroorzaakt door een woekering van zuurstofverslindende algen^[12]. Een andere vastgestelde oorzaak van anoxie zijn grote vulkaanuitbarstingen onder water^[13]. Wederom kunnen we ons afvragen wat de oorzaak was van die golven van onderwateruitbarstingen. Het lijkt erop dat de volgorde van de gebeurtenissen er als volgt uitziet: komeetinslag -> verstoring van het electrisch veld van de aarde -> toenemend vulkanisme -> anoxie.

Methaan-clathraat hypothese:

Deze term verwijst naar een grootschalig vrijkomen van methaan in de atmosfeer om met name de Perm - Trias-extinctie van 252 miljoen jaar geleden te verklaren. Bij vulkaanuitbarstingen kunnen enorme hoeveelheden methaan vrijkomen^[14]. Methaan vormt ook een van de belangrijkste gasvormige bestanddelen^[15] van komeetstaarten. Interessant is dat er een sterke correlatie bestaat tussen een toename van atmosferisch methaan en landverschuivingen onder water^[16], beide gedocumenteerde gevolgen van komeetinslagen.

Omkering van oceanische waterlagen:

Deze term verwijst naar een verstoring van de thermohaliene circulatie^[17]. Slechts twee massa-extincties werden door dit verschijnsel verklaard: het Laat - Devoon^[18] van circa 370 miljoen jaar geleden en het Perm - Trias^[19] van circa 252 miljoen jaar geleden. Er is geen bewijs^[20] dat gedurende die periode de thermohaliene circulatie verstoord werd, aangezien een dergelijk verschijnsel geen sporen achterlaat in het geologisch verslag of in ijskernen. Als een verstoring van de thermohaliene circulatie heeft plaatsgevonden, waardoor werd die dan veroorzaakt? Een komeetgebeurtenis, vooral een komeet die in de oceaan valt, kan de oceaancirculatie gemakkelijk verstoren^[21].

Plaattektoniek:

Ter verklaring van de Perm - Trias-extinctie, waarbij zoals eerder vermeld 83% van alle geslachten uitstierf, wordt de beweging van continenten^[22] aangevoerd. Dit veronderstelt nogal radicale verschuivingen van continenten en roept opnieuw de vraag op wat deze ingrijpende continentale bewegingen überhaupt veroorzaakte. Toevallig of niet, komeetinslagen kunnen continenten in beweging brengen en zelfs de aardkorst doen afglijden^[23]. Er is ook aangetoond dat kometen op afstand aardbevingen kunnen veroorzaken^[24].

Waterstofsulfide-emissies uit de zeeën:

Hoge concentraties waterstofsulfide worden door sommige onderzoekers beschouwd als de oorzaak van de Perm - Trias-extinctie ^[25] van 252 miljoen jaar geleden, alsmede de Krijt - Paleogeen-extinctie^[26] van 66 miljoen jaar geleden. De piek wordt verklaard als een gevolg van anoxie:

Tijdens het Laat-Perm, toen het zuurstofgehalte in de atmosfeer afnam en het waterstofsulfide- en kooldioxidegehalte steeg^[27]

Zoals eerder opgemerkt, kan anoxie worden veroorzaakt door grote vulkaanuitbarstingen onder water, waarbij ook enorme hoeveelheden waterstofsulfide kunnen vrijkomen^[28].

Omkering van het aardmagnetisch veld:

Een reconstructie van de intensiteit van het aardmagnetisch veld gedurende de laatste twee miljoen jaar^[29], heeft aangetoond dat omkering van het aardmagnetisch veld vrij vaak voorkomt - ongeveer eens in de 100.000 jaar - dat wil zeggen dat het een veel vaker voorkomend verschijnsel is dan massa-extincties.

Er lijkt echter een verband te bestaan tussen de omkering van het aardmagnetisch veld en tenminste enkele massa-extincties:

de nu beschikbare gegevens wijzen er sterk op dat voor sommige soorten radiolariërs de omkeringen wel degelijk van invloed zijn geweest op hun uitsterven. Massa-extincties aan het einde van lange perioden met overwegend één polariteit, zoals het Krijt en het Permo - Carboon, wijzen er opnieuw op dat het omkeringsveld een selectieve invloed kan hebben. Experimenteel bewijs heeft biologische effecten aangetoond van magnetische nulvelden en velden die de sterkte van het aardmagnetisch veld benaderen, waardoor de mogelijkheid ontstaat dat de gevolgen van het omkerend magnetisch veld extincties kunnen veroorzaken^[30].

Vroeger werd aangenomen dat de tijdschaal voor poolomkering tussen de 10.000 en 100 jaar lag^[31]. Het blijkt echter dat magnetische poolomkeringen veel sneller kunnen plaatsvinden, met oriëntatieveranderingen^[32] tot 6° per dag^[33]. Deze snelheid is uitzonderlijk hoog, 10.000 keer sneller dan de normale snelheid van magnetische oriëntatieverandering^[34] en suggereert dat omkeringen binnen enkele dagen kunnen plaatsvinden^[35].

Bovendien is gebleken dat gesteenten met een omgekeerde magnetische polariteit magnetische ladingen vertonen die 100 keer sterker zijn dan die welke door het aardmagnetisch veld zouden kunnen worden opgewekt.

Het bovenstaande wekt de indruk dat er een externe factor is die het aardmagnetisch veld drastisch kan hebben versterkt. Kometen met hun hoge elektrische activiteit zouden, als ze dicht genoeg in de buurt komen, een dergelijke uitwisseling van ontladingen met de aarde kunnen veroorzaken^[36].
Een dergelijke ontlading zou enorme magnetische velden kunnen opwekken (vandaar de hoge magnetische ladingen die worden gemeten in rotsen die een omgekeerde polariteit vertonen en pieken in het geomagnetische veld vóór omkeringen), het bestaande geomagnetische veld destabiliseren en een 'reset' veroorzaken, waarbij 'noord' 'zuid' wordt en omgekeerd.

IJzer, een element met magnetische eigenschappen, vormt een hoofdbestanddeel van de aardkorst en vertegenwoordigt 32% van de samenstelling ervan^[37]. Wij zullen ons richten op de aardkorst, omdat de mantel en de kern hogere temperaturen^[38] hebben dan de Curietemperatuur^[39], waarbij magnetische elementen hun magnetische kracht verliezen.

Merk op dat gemagnetiseerde elementen zoals ijzer bijna onmiddellijk gedemagnetiseerd of opnieuw gemagnetiseerd kunnen worden. Een ijzeren staaf kan bijvoorbeeld gemagnetiseerd worden door er eenvoudigweg met een magneet over te wrijven, d.w.z. door de staaf aan het magnetische veld van de magneet bloot te stellen.

Komeetlichamen hebben een hoge elektrische lading en hebben daarom een sterk magnetisch veld. Zo kan het magnetische veld van een komeet die zich in de buurt bevindt het ijzer van de aardkorst demagnetiseren. Evenzo kan de elektrische ontlading tussen een nabije komeet en de aarde een magnetisch veld opwekken dat het ijzer in de aardkorst kan magnetiseren. Voorbeelden van demagnetisering van de korst door een komeetlichaam werden op Mars gevonden, waar een heel gebied binnen en rond een krater geen magnetisme vertoont, in tegenstelling tot de rest van de rode planeet^[40].

Ook vermeldenswaard is het feit dat 'pieken' in het aardmagnetisch veld verband lijken te houden met periodes van wereldwijde afkoeling:

Er werden vier potentiële geomagnetische gebeurtenissen ("archaeomagnetische bevingen") waargenomen die worden gekenmerkt door een sterke toename van de intensiteit en die synchroon lijken te lopen met afkoelingsperioden in de Noord-Atlantische Oceaan. Dit temporele toeval ondersteunt de recente suggestie dat het geomagnetische veld klimaatverandering beïnvloedt op multidecadale tijdschalen.^[41].

Overigens zijn kometen een belangrijke bron van stof en magnetisme. Een komeetgebeurtenis kan dus zowel geomagnetische bevingen (veroorzaakt door komeetontladingen) als afkoeling (veroorzaakt door komeetstof) veroorzaken.

Zoals het diagram hierboven laat zien, blijkt dat de oorzaken van massa-extincties, of het nu gaat om overstromingen, basaltgebeurtenissen, anoxie, wereldwijde afkoeling, omkering van het aardmagnetisch veld, enz., gevolgen kunnen zijn van komeetinslagen - directe inslagen en/of atmosferische explosies - en inderdaad de hoofdoorzaak zijn van bijna alle massa-extincties, zoals we in het volgende hoofdstuk zullen aantonen.

[1] Clapham, Matthew & Renne, Paul. (2019). "Flood Basalts and Mass Extinctions". Annual Review of Earth and Planetary Sciences 47:1, 275-303
[2] Courtillot, Vincent (1990). "A Volcanic Eruption". Scientific American. 263 (4): 85 - 93.
[3] Kunio Kaiho, et al. (2020). "Pulsed volcanic combustion events coincident with the end-Permian terrestrial disturbance and the following global crisis". Geology.
[4] Jun Shen et al. (2019). "Evidence for a prolonged Permian - Triassic extinction interval from global marine mercury records". Nature Communications 10, 1563
[5] Lescaudron, Pierre. (2021). "Cometary Encounters". Red Pill Press. Chapter "Correlation between Cometary Activity and Volcanic Activity".
[6] Richards, Mark et al. (2015). "Triggering of the largest Deccan eruptions by the Chicxulub impact". GSA Bulletin. 127 (11 - 12): 1507 - 1520
[7] Rosa, Eduardo et al. (2021). "Late Paleozoic Glaciation". In Encyclopedia of Geology (Second Edition).
[8] For example, the onset of the Younger Dryas reveals a dramatic cooling triggered by a massive cometary impact. See: Lescaudron, 2021, Part I: Of Flash Frozen Mammoths and Cosmic Catastrophes
[9] Peters, S.E. (2008). "Environmental determinants of extinction selectivity in the fossil record". Nature. 454 (7204): 626 - 29
[10] The drop in sea level due to global cooling is about 2m/°C according to the most conservative papers, see for example: Levermann, Anders et al. (2013). "The multimillennial sea-level commitment of global warming". PNAS. 110 (34) 13745-13750. This figure is as high as 6 to 10 m/°C according to other researchers, see for example: Grinsted, Aslak. (2013). "Relationship between sea level rise and global temperature". Aslak Grinsted personal Website.
[11] The seven major periods of widespread anoxia in the oceans of the last 260 million years are significantly correlated (>99.99%) with the ages of the flood-basalt - extinction events. See:
Rampino, Michael et al. (2019). "What causes mass extinctions? Large asteroid/comet impacts, flood-basalt volcanism, and ocean anoxia — Correlations and cycles", in "250 Million Years of Earth History in Central Italy", Geological Society of America.
[12] Castle et al. (2009) "Hypothesis for the role of toxin-producing algae in Phanerozoic mass extinctions based on evidence from the geologic record and modern environments". Environmental Geosciences, 16 (1): 1
[13] Jenkyns, H. C. (2010). "Geochemistry of oceanic anoxic events". Geochemistry, Geophysics, Geosystems, 11(3)
[14] Lancaster University editors. (2018). "Volcanoes and glaciers combine as powerful methane producers". Phys.org
[15] Lippi, Manuela. (2010). "The composition of cometary ices as inferred from measured production rates of volatiles" Carolo-Wilhelmina University.
[16] Maslin, M. et al. (2004). "Linking continental-slope failures and climate change: Testing the clathrate gun hypothesis". Geology. 32 (1): 53 - 56.
[17] Circulation by which surface water sinks, bringing oxygen-poor deep water to the surface and killing the surface organisms.
[18] Algeo, T.J et al. (1995). "Late Devonian Oceanic Anoxic Events and Biotic Crises: Rooted in the Evolution of Vascular Land Plants?". GSA Today. 5 (3)
[19] Zhang R. (2001). "Could the Late Permian deep ocean have been anoxic?". Paleoceanography. 16 (3): 317 - 329.
[20] Wikipedia Editors. (2001). "Extinction event". Wikipedia.
[21] Usatov, M. (2020) "Main Belt asteroid as a Possible Younger Dryas impactor". Astron. Nachr.; 341: 734 - 740.
[22] Dirson Jian Li. (2012). "The tectonic cause of mass extinctions and the genomic contribution to biodiversification". Quantitative Biology.
[23] Lescaudron, 2014. Chapter "Crustal slippage"
[24] Omerbashich, Mensur. (2012). "Astronomical alignments as the cause of ~M6+ seismicity". ArXiv. 1104.2036v7
[25] Kump, Lee et al. (2005). "Massive release of hydrogen sulfide to the surface ocean and atmosphere during intervals of oceanic anoxia". Geology 33 (5): 397 - 400.
[26] Penn State researchers. (2003). "Hydrogen Sulfide, Not Carbon Dioxide, May Have Caused Largest Mass Extinction". ScienceDaily.
[27] Kump, 2005
[28] H. Sigurdsson et al. (2000) "Encyclopedia of Volcanoes". Academic Press
[29] Valet, J.-P. et al. "Geomagnetic field strength and reversal rate over the past two million years", Nature, Vol. 435, 802-805 (2005)
[30] Hays, J. D. (1971). "Faunal Extinctions and Reversals of the Earth's Magnetic Field". Geological Society of America Bulletin, 82(9), 2433
[31] White, John. (1982). "Pole Shift". Berkley Books. p.138
[32] The speed of reversal is calculated by comparing magnetic field direction in different parts of the same lava flow.
See: Felix R. W. (2009) "Magnetic reversals and evolutionary leaps", Sugarhouse Publishing p.95
[33] Coe, R. et al. (1994) "New evidence for extraordinarily rapid change of the geomagnetic field during a reversal", Nature 374, pp. 687 - 692
[34] Langel, R.A., (1987). The main field, in "Geomagnetism". Jacobs, J.A., Academic Press. Vol. 1, pp. 249-512
[35] Warlow P. (1978) "Does pole-flipping account for earth magnetism?", New Scientist, p.1224
[36] For more details about electrical discharges between celestial bodies see:
Lescaudron, Pierre. (2020). "Cometary Encounters". Red Pill Press. Part II: Did Earth 'Steal' Martian Water?
[37] Sharp, T., (2012). "What is Earth Made Of?", Space.com
[38] Mantle temperatures range between 500° and 4,000° Celsius (930° and 7,200° Fahrenheit).
See: Louie, J. (1996). "Earth's Interior". University of Nevada
[39] The Curie temperature for iron is about 1,400° Fahrenheit or 770° Celsius.
[40] Louzada, K. et al. (2005). "Shock Demagnetization of Pyrrhotite", Lunar and Planetary Science 36,
[41] Gallet, Y. (2006) "Possible impact of the Earth's magnetic field on the history of ancient civilizations", Earth and Planetary Science Letters, Vol. 246, Issues 1 - 2, pp.17 - 26

In de volgende hoofdstukken zullen we verschillende taxonomische terminologieën tegenkomen zoals soort, geslacht en orde. Laten we dit verduidelijken met twee voorbeelden van classificatie van de mens en de boterbloem:

Elke levensvorm kan dus in de taxonomische boom worden ingedeeld volgens de zeven taxa waartoe het behoort: soort, geslacht, familie, orde, klasse, phylum en koninkrijk. In feite ligt het iets ingewikkelder dan dat, met talrijke subcategorieën zoals subphylum of subfamilie, maar voor onze doeleinden heeft deze verdere gedetailleerde onderverdeling weinig zin.

Na deze korte inleiding komen we bij het hoofdonderwerp: massa-extincties. In tegenstelling tot wat het graduele uniformitarianistische denkmodel leert, waar de gevestigde wetenschap aan vasthoudt, toont de geschiedenis van onze planeet een terugkerend patroon van catastrofale vernietiging.

In het boek Earth Changes and the Human Cosmic Connection zagen we dat het leven op aarde wordt onderbroken door massa-extincties, extincties die veelal veroorzaakt worden door cyclische bombardementen door kometen^[1]. Naast de 28 miljoen jaar durende komeetcyclus, die samenvalt met meer dan de helft van de massa-extincties, lijken vrijwel alle massa-extincties tenminste gedeeltelijk veroorzaakt te zijn door komeetbombardementen. Daarnaast zijn alle andere oorzaken die gewoonlijk worden aangevoerd om massa-extincties te verklaren, zoals vulkanisme, afkoeling van de aarde of platentektoniek, bekende gevolgen van komeetgebeurtenissen. Het bovenstaande vormt de rode draad van Deel I: "Kometen en massa-extinctie".

Komeetgebeurtenissen richten veelal grootschalige vernietiging aan, hetgeen door de wetenschap als zodanig wordt erkend. Maar is dat het volledige verhaal? Tijdens het schrijven van een tweede boek getiteld "Cometary Encounters"^[2], deed ik nader onderzoek naar de Toengoeska-explosie, waarbij mij enkele vreemde gevolgen opvielen die door deze gebeurtenis teweeggebracht werden. Toengoeska-bomen vertoonden bijvoorbeeld een groeisnelheid die in sommige gevallen verviervoudigd was.^[3]

Een toegenomen groei klinkt niet als een willekeurige schadelijke mutatie, maar als een gunstige. Zouden massa-extincties veroorzaakt door komeetinslagen eveneens leiden tot verbetering van levensvormen? Misschien betrof Toengoeska een geïsoleerd geval, dus keek ik naar andere door kometen veroorzaakte massa-extincties, met name de goed gedocumenteerde Krijt-Tertiair-grens (K-T-grens)^[4], waarbij 66 miljoen jaar geleden de Chicxulub-inslag de dinosauriërs en 75%^[5] van alle soorten op de planeet wegvaagde.