Hoe meer we gestimuleerd worden om als kille computers te denken, hoe meer de stelling dat "computers het menselijk denken moeten vervangen" kan worden gehandhaafd.

Zoals ik uiteenzette in mijn vorige artikel over de Botsing van de Twee Systemen, vond er aan het einde van de 19e eeuw een grote botsing plaats tussen twee tegengestelde denkmodellen van de politieke economie, welke grotendeels uit de geschiedenisboeken is geschrapt.

Net zoals vandaag werden de twee tegengestelde systemen aan de ene kant gekenmerkt door de vraag naar gecentraliseerde controle over de wereld door een unipolaire elite, die als moderne goden van Olympus boven de invloed van soevereine staten wilde staan, terwijl het andere uitging van een "multipolair" ontwerp van een gemeenschap van soevereine natiestaten, welke samenwerken aan grootschalige infrastructuur en technologische vooruitgang. Het ene was gebaseerd op Malthusiaanse economische normen van een gesloten systeem van aanpassing aan afnemende opbrengsten, terwijl het andere was gebaseerd op normen van voortdurende wetenschappelijke vooruitgang, waarbij creatieve sprongen uit de begrenzingen van beperkte hulpbronnenpakketten werden gegenereerd.

Vandaag zet ik mijn speurtocht voort naar de wortels van deze giftige ideeën, welke het huidige unipolaire denkmodel kenmerken dat zich verschuilt achter een door miljardairs beraamde "Grote Reset" van de wereldbeschaving. In deze reset wordt ons door mensen als Klaus Schwab verteld, dat een "Vierde Industriële Revolutie" niet alleen zal leiden tot verregaande automatisering en Kunstmatige Intelligentie op ieder gebied van de samenleving, maar ook tot een versmelting van de mensheid met machines. Figuren als Elon Musk en Ray Kurzweil van Google beweren dat deze versmelting nodig is om "relevant te blijven" in de volgende fase van onze evolutie. Ster van Davos Yuval Harari herhaalde dat de hendels van de evolutie thans zullen verschuiven van natuurlijke willekeur naar de nieuwe goden die Google, Facebook en het WEF besturen.

Matt Ehret zet de oorzaak uiteen van de opkomst van de perversie van de wetenschap welke bekend staat als "eugenetica" als een nieuwe wetenschappelijke religie in de 19e eeuw.

De wereld van vandaag bevindt zich in de greep van twee mogelijke toekomsten: aan de ene kant heeft een een multipolair verbond ter verdediging van soevereine natiestaten zich georganiseerd rond een model van denken op lange termijn, wetenschappelijk optimisme en win-win samenwerking, terwijl een unipolair model van een wereldregering, ontvolking en zero-sum denken (Red.: er kan maar één soort denken zijn) een programma van Grote Resets, gecontroleerde pandemieën en oorlog voortstuwt.

Inzicht verwerven in deze twee tegengestelde modellen is nu belangrijker dan ooit tevoren en een belangrijke punt om te beginnen is de verontrustende geest van de Grote Reset Architecten, die vandaag de samenleving in een "Vierde Industriële Revolutie" voortduwen waarin men gelooft, dat automatisering en Kunstmatige Intelligentie het overgrote deel van de mensheid overbodig zullen maken. Zoals Yuval Harari, ster filosoof van het World Economic Forum, deze vooruitzichten herhaaldelijk heeft beschreven:

"Technologie kan de menselijke samenleving en de betekenis van het menselijk leven op talloze manieren ontwrichten, variërend van het ontstaan van een wereldwijde nutteloze klasse tot de opkomst van datakolonialisme en digitale dictaturen."

In het eerste artikel van deze serie besprak ik de reorganisatie van de eugenetica beweging na de tweede wereldoorlog, toen deze Sir Julian Huxley's eis opvolgde dat "het ondenkbare opnieuw denkbaar moest worden gemaakt".

In dit tweede deel zullen we iets verder teruggaan in de tijd om beter te begrijpen wat de oorzaak was van de opkomst van de perversie van de wetenschap welke bekend staat als "eugenetica" als een nieuwe wetenschappelijke religie in de 19e eeuw, voordat we verder gaan met deel drie (Van Russell tot Wiener: De opkomst van Cybernetica en Transhumanisme).

Ontmoetingen met het mooie en het sublieme in de wetenschap van "het gevaarlijkste object dat de mensheid kent."

Op 13 juli 1862, terwijl een jong experiment in democratie verscheurd werd door haar eerste burgeroorlog, berichtte The Springfield Republican over een vreemde en wonderbaarlijke observatie aan de hemel in een onverdeelde lucht, zo helder als Polaris. Binnen enkele dagen namen twee astronomen - Lewis Swift en Horace Parnell Tuttle - onafhankelijk van elkaar het verschijnsel waar en stelden vast dat het om een reusachtige komeet ging. Het is nu bekend dat Komeet Swift-Tuttle - het grootste object in het zonnestelsel dat regelmatig in de buurt van de Aarde komt - om de 133 jaar terugkeert en in haar lange kielzog een schitterend jaarlijks geschenk meesleept: Elke zomer, als onze eenzame planeet de baan van Swift-Tuttle kruist en de brokstukken van de ijzige kolos in onze atmosfeer verbranden, trekt de Perseïden-meteorenzwerm langs het gewone luchtruim en overspoelt de hele mensheid met verwondering.

Een van de oudste bekende oorlogsbegraafplaatsen, ontdekt in de Nijlvallei, kwam niet noodzakelijkerwijs voort uit een enkele epische veldslag, zoals ooit gedacht werd.

Volgens een volledige heranalyse van deze oude begraafplaats, welke bekend staat als Jebel Sahaba, waren de mensen die hier begraven liggen waarschijnlijk het slachtoffer van een reeks gewelddadige schermutselingen in plaats van één enkele, tragische slachtpartij. Als dat daadwerkelijk zo is menen de onderzoekers dat een felbegeerde plek in een door klimaatverandering geteisterd landschap wel eens de oorzaak kunnen zijn.

Door heronderzoek van de botten van 61 individuen op de vindplaats, vonden de onderzoekers meer dan honderd nieuwe tekenen van verwondingen, waarvan vele niet fataal waren.

Bij een kwart van de skeletten werden zowel genezen als niet-genezen verwondingen aangetroffen, hetgeen erop wijst dat deze groep jagers- verzamelaars meer dan eens in hun leven te maken hadden met gewelddadige gebeurtenissen.

Op 23 augustus gaf het kabinet van de Canadese premier een verklaring af ter herdenking van de zogenaamde "zwarte lintjesdag" ("black ribbon day)", een nepfeestdag, welke in 2008-2009 door het Europees Parlement werd ingesteld om de slachtoffers van het fascistische en communistische "totalitarisme" en de ondertekening van het Molotov-Ribbentrop non-agressiepact in 1939 te herdenken.

Diverse centrumrechtse politieke groeperingen in het Europees Parlement en de Parlementaire Vergadering van de NAVO (lees de VS) initieerden of steunden dit idee. In 2009 nam de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OESO), bijeen in Litouwen, ook een resolutie aan "waarin de rollen van de USSR en nazi-Duitsland bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog gelijkgesteld werden".

De verklaring van premier Justin Trudeau gaat in dezelfde richting. Hier een fragment:

"Zwarte Lintjesdag markeert de sombere verjaardag van het Molotov-Ribbentrop Pact. Dit beruchte pact, dat in 1939 werd ondertekend door de Sovjet-Unie en nazi-Duitsland om Centraal- en Oost-Europa te verdelen, vormde de basis voor de verschrikkelijke wreedheden die deze regimes zouden begaan. In het kielzog van het pact ontnamen zij landen hun autonomie, dwongen zij gezinnen hun huizen te ontvluchten en verscheurden zij gemeenschappen, waaronder joodse en Roma-gemeenschappen en andere. De Sovjet- en nazi-regimes veroorzaakten onnoemelijk veel leed aan mensen in heel Europa, miljoenen werden zinloos vermoord en hun rechten, vrijheden en waardigheid werden ontzegd [cursivering toegevoegd]".

Als een verklaring die pretendeert het ontstaan en het verloop van de Tweede Wereldoorlog samen te vatten, is het een parodie op de werkelijke gebeurtenissen van de jaren dertig en de oorlogsjaren. Het is politiek ingegeven "nepgeschiedenis". Het is, in feite, een volle zak met leugens.

Over het algemeen worden de Scythen beschouwd als felle krijgers te paard en vormden een veelheid van culturen uit de IJzertijd, die heersten over de Euraziatische steppes en een belangrijke rol speelden in de Euraziatische geschiedenis. In een nieuwe studie, gepubliceerd in Science Advances, worden gegevens geanalyseerd van genomen van 111 oeroude personen, afkomstig uit de Centraal-Aziatische steppe van de eerste millennia voor Christus en na Christus. De resultaten onthullen nieuwe inzichten in de genetische gebeurtenissen, welke verband houden met de oorsprong, ontwikkeling en ondergang van de legendarische Scythen van de steppes.
Vanwege hun interacties en conflicten met de belangrijkste gelijktijdige beschavingen van Eurazië hebben de Scythen een legendarische status in de geschiedschrijving en in de populaire cultuur. Zij hadden grote invloed op de culturen van hun machtige buren en verspreidden nieuwe technologieën, zoals zadels en andere verbeteringen voor het paardrijden. De oude Griekse, Romeinse, Perzische en Chinese rijken lieten alle een groot aantal bronnen na, welke, vanuit hun perspectief, de gewoonten en gebruiken beschrijven van de gevreesde krijgers te paard uit de binnenlanden van Eurazië.

Toch is er, ondanks bewijs uit externe bronnen, weinig bekend over de geschiedenis van de Scythen. Zonder een geschreven taal of directe bronnen blijft onduidelijk welke taal of talen zij spraken, waar zij vandaan kwamen en in hoeverre de verschillende culturen die over zo'n enorm gebied verspreid waren in feite aan elkaar verwant waren.

Is de echte Klaus Schwab een soort vriendelijke oude oom die goed wil doen voor de mensheid, of is hij werkelijk de zoon van een nazi-collaborateur die slavenarbeid gebruikte en de nazi's hielp om de eerste atoombom te vervaardigen? Johnny Vedmore buigt zich over deze vraag.

Op de ochtend van 11 september 2001 ontbeet Klaus Schwab in de Park East Synagoge in New York City samen met Rabbijn Arthur Schneier, voormalig vicepresident van het Joods Wereldcongres en nauw geassocieerd met de families Bronfman and Lauder. Samen zagen de twee mannen hoe een van de meest ingrijpende gebeurtenissen van de volgende twintig jaar zich ontvouwde toen vliegtuigen zich in de gebouwen van het World Trade Center boorden. Nu, twintig jaar later, zit Klaus Schwab opnieuw op de eerste rij bij een generatiebepalend moment in de moderne menselijke geschiedenis.

Het lijkt erop dat Schwab altijd vooraan zit wanneer zich een ramp voltrekt en zijn nabijheid bij wereldveranderende gebeurtenissen heeft hij waarschijnlijk te danken aan het feit dat hij zeer invloedrijke en machtige connecties heeft. Als drijvende kracht achter het Wereld Economisch Forum, "de internationale organisatie voor publiek-private samenwerking", maakt Schwab al meer dan 50 jaar staatshoofden, topmensen uit het bedrijfsleven en de elite onder de academici en wetenschappers het hof in Davos. Onlangs haalde hij eveneens de woede van velen op het hals door zijn meer recente rol als voortrekker van de Grote Reset, een grootscheepse poging om de beschaving wereldwijd opnieuw vorm te geven ten voordele van de elite van het World Economic Forum en hun bondgenoten.

"In alle gevallen willen mensen wis en waarachtig geen einde aan leed. Ze hebben behoefte aan uitdagingen teneinde de vervoering van overwinning te voelen, schuldgevoel over hun daden om kans te maken op verlossing en de mogelijkheid tot afwijzing en haat om zo elk gevoel van diepe liefde te ondervinden."

Inleiding

"Plato, Rousseau, Fourier, aluminium zuilen - dat alles is slechts geschikt voor de huismus, niet voor de menselijke samenleving. Maar aangezien de toekomstige vorm op dit ogenblik nodig is, wanneer we eindelijk bereid zijn om actie te ondernemen teneinde elke verdere gedachte over dit onderwerp te voorkomen. Ik stel mijn eigen systeem van de organisatie van de wereld voor. Hier heb je het dan!", zei hij terwijl hij op zijn schrift klopte. "Ik wilde zo min mogelijk uitweiden over mijn boek op deze bijeenkomst, maar ik zie in dat het noodzakelijk is om heel wat verbale verduidelijking te verstrekken, derhalve neemt mijn gehele toelichting op zijn minst tien avonden in beslag, overeenkomend met het aantal hoofdstukken in mijn boek." (Men hoorde meer gelach.) Bovendien moet ik van tevoren verklaren dat mijn systeem nog niet compleet is." (Opnieuw gelach). Ik raakte verloren in mijn eigen data en mijn conclusie spreekt de aanvankelijke stelling waaruit ik ben gestart, tegen. Beginnend met onbeperkte vrijheid eindig ik met grenzeloos despotisme. Ik moet er echter aan toevoegen dat er geen andere oplossing voor het sociale probleem bestaat, behalve die van mij." - Fjodor Dostojevski, Boze Geesten

In zijn groots, hetzij veel te lang boek weeft Russisch romanschrijver Fjodor Dostojevski een zwarte komedie over een groep radicalen die een kleine Russische stad willen overnemen als opstap naar een algemene revolutie. De meesten van hen praten verschillende platitudes na over hoe hun toekomstige utopie voor iedereen het beste zal zijn, en geven uiting aan universeel medeleven en sympathie voor de armen en bezitlozen. Maar hun persoonlijk gedrag bekrachtigt geen van deze zelfgenoegzaamheden. Tijdens hun vergaderingen zijn de radicalen ijdel, overschatten hun capaciteiten en streven er constant naar om elkaar te slim af te zijn. Ver verwijderd van het daadwerkelijk geloven in gelijkheid probeert iedere radicaal de anderen te overtreffen met hun gekunsteldheid om te laten zien hoe zorgzaam ze zijn of door het ontwikkelen van steeds radicalere "systemen" om hun vernuft te bewijzen. De parodie bereikt zijn crescendo met de intellectueel Shigalyov, die de onofficiële chef-filosoof van de groep is. Op hun bijeenkomst houdt hij een speech en geeft daarmee uiting aan zijn vermeend verlangen naar de perfecte maatschappij, maar geeft toe dat zijn aanvankelijk verlangen om onbeperkte vrijheid te bereiken eindigde met het oproepen tot "grenzeloos despotisme". Het blijkt dat Shigalyovs systeem, de enige "oplossing voor het sociale probleem" volgens hem, gaat om het wegnemen van alle vrijheid van 90 procent van de bevolking en het toedelen van de macht aan een kleine groep die alles zal organiseren. Geen beloning als u raadt uit wie deze groep zal bestaan die de massa zal leiden.

Met moslimstudenten bezoekt Petra Sijpesteijn het eerste slavernijmuseum in de islamitische wereld. Wat krijgen ze te zien over de Koran, racisme en moderne slavernij?

Doha, 2016. Tijdens mijn colleges ontcijferen de Qatarese studenten middeleeuwse documenten. Handelscorrespondentie, petities aan bisschoppen en emirs, huurcontracten, brieven van familieleden die naar elkaars gezondheid informeren. Dan leg ik ze een verkoopcontract voor uit de negende eeuw, de tijd van het Islamitische Rijk. Dat beschrijft tot in detail de fysieke en geestelijke toestand van een Berberse slavin: ze had wit haar, slechte tanden, littekens, was niet zwanger of nachtblind, haar genitaliën waren in orde. En niet onbelangrijk: ze was niet gek en evenmin geneigd om te ontsnappen. De klant kon zijn afweging maken. Kopen of niet?

Onder mijn studenten ontbrandt een hevig debat. "De islam kent geen slavernij!"

Door de actualiteit ingehaald

Die stelling was toen net door de actualiteit ingehaald: IS bood yezidische vrouwen en kinderen in kooien te koop aan en promootte openlijk slavernij, met een beroep op de Koran. En vaststaat dat niet alleen vroeger slavernij voorkwam onder islamitisch gezag, maar dat dit nog steeds het geval is. Eeuwenlang kende de moslimwereld slaafsoldaten (Mamlukken). De Koran verwijst ondubbelzinnig naar slavernij - en niet om haar af te schaffen.

In september 1984 publiceerde weekblad Vrij Nederland het artikel De bestuurders van lijn zestien, een beroemd geworden reportage over Amsterdamse trambestuurders. Nog geen dag later plofte er aan de Raamgracht een brief in de bus van de werkgroep Media en Racisme waarin Elma Verhey en medeauteur Gerard van Westerloo werden beschuldigd van 'het verspreiden van racistische propaganda'.

Wie waren de aanklagers destijds en wie gaf hen dat recht? Ruim dertig jaar later zocht Elma Verhey het uit.

"Als Amsterdammer zijnde kan ik niet begrijpen dat het allemaal zo scherp is geworden. Een bestuurder die nog naar kaartjes vraagt, die heeft de zwarte band karate. En iemand uit de tram zetten? Voor roken, patat en ijs zou het kunnen. Begin ik daaraan, dan hou ik niemand meer over. Of beschonken en lazerus in de tram, vrouwen lastig vallen. Denk ik: zal ik gaan? Vooruit dan maar, ik ga. Hé fascist, want het is een Turk. Kan ik er wat aan doen dat het een Turk is. Maar dan kom je gelijk op discriminatie. Daar gooien ze alles op en dat kan ik niet hebben. Het is een Turk, hij vreet knoflook en hij staat in mijn nek te wasemen. Ik zeg ouwe, ga effe achterin zitten, je stinkt. Gelijk discriminatie. Flauwekul. Had er een dronken kerel gestaan, had ik het ook gezegd. Alles wat jij globaal zegt vinden zij discriminatie. Het beste is gewoon blijven rijden, doorrijden, verstand op nul, schermpie voor, dan heb je het minste last."

(Uit: De bestuurders van Lijn Zestien, VN, 29 september 1984)

'Media en Racisme'

Op een koude donderdagochtend dik dertig jaar geleden komen zo'n honderdvijfentwintig journalisten bij elkaar te Hilversum, in de Grote Marconizaal van de NOS op het Mediapark. Van VARA tot TROS, van De Waarheid tot De Telegraaf en van Elsevier tot Vrij Nederland; letterlijk geen krant, weekblad, radio- of tv-programma ontbreekt op deze gedenkwaardige 5 april 1984. Op de agenda staat maar één onderwerp: 'Media en Racisme'.

Henk Biersteker, destijds hét gezicht van actualiteitenrubriek Kenmerk (IKON), opent de vergadering. Kenmerk heeft een reputatie als het gaat om 'betrokken journalistiek'. In 1982 zijn vier redacteuren vermoord tijdens hun werk in El Salvador, waaronder de bevlogen ex-predikant Koos Koster.