Op 11 juni 1977 werd er een einde gemaakt aan de treinkaping bij De Punt. Mariniers bestormden de trein en lieten een vuurregen neerdalen. Zes treinkapers en twee reizigers vonden de dood. "Het was een executie", zei toenmalig premier Den Uyl 10 jaar later in een niet uitgezonden televisieprogramma
Een marinier die in 1977 betrokken was bij de beëindiging van de treinkaping bij De Punt zegt dat hij tijdens de briefing vooraf te horen kreeg dat de regering wilde dat geen van de Molukse kapers het zou overleven. Een functionaris was volgens hem speciaal vanuit Den Haag gekomen met die boodschap.
Advocaat Jos Rijser schrijft dat in een verklaring. De oud-marinier wil niet met zijn naam bekend worden. De advocaat wil bijdragen aan de waarheidsvinding en ook onder ede verklaren.
Commentaar: In de onderstaande documentaire over de kaping bij De Punt worden ook de kapers aan het woord gelaten. Daardoor krijgen we meer informatie, vooral omdat ze een aantal zaken verzwijgen of ontkennen. Over de
treinkaping van 1975 in Wijster (waarbij drie doden vielen en de kapers ongedeerd bleven) zei een van hen:
Tijdens de kaping vielen er drie doden: de machinist en twee passagiers. Sahetapy was daar bij betrokken. Over het neerschieten van deze mensen en hoe de kapers aan hun wapens kwamen, wil Sahetapy niet spreken. Gevraagd of zij als kapers waren opgeleid in een (Palestijns) guerrilla-kamp, zoals vaak beweerd wordt, antwoordt Sahetapy: "Nee, we hebben alles zelf geregeld. Ook hadden we niet speciaal getraind of geoefend om met wapens om te gaan. Iedereen kan een geweer bedienen of granaat gooien. Daar is niks moeilijks aan. Ook jij kunt het."
Ook in de video werd gezegd dat de kapers zich niet speciaal hadden voorbereid. Dat lijkt ons onmogelijk. Het kapen van twee treinen, het bestormen en innemen van het Indonesische consulaat, de school in Bovensmilde, enzovoort vereist gedegen planning en training. Deze jongeren werden hoogst waarschijnlijk klaargestoomd voor deze terroristische acties door speciale eenheden van de CIA.
Meer zaken die ons opvielen in de video's:
- Molukkers (die de elite vormden) in het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) vochten tegen Indonesië en aan de kant van Nederland tijdens de onafhankelijkheidsstrijd die in 1945 begon en wilden daarna een eigen staat (RMS).
- Het lijkt erop dat de stay-behind networks/Gladio van de NAVO en CIA achter het uitroepen van de Republiek der Zuid-Molukken zaten om zo een net zelfstandig geworden Indonesië te destabiliseren en ervoor te zorgen dat de VS 15 jaar later probleemloos de nieuwe kolonisator van dit rijke land kon worden. (Dezelfde netwerken lijken achter de golf van kapingen en bestormingen van gebouwen te zitten die plaatsvonden in de jaren 70.)
- Aangezien dit problemen veroorzaakten werden deze soldaten en hun gezinnen naar Nederland overgeplaatst, ontslagen en in o.a. voormalige concentratiekampen gestopt zoals Westerbork.
- De Nederlandse overheid hield zich doof en stom inzake het lot van deze mensen. Alle ingrediënten voor radicalisering waren dus aanwezig.
- Op de eerste dag van de twee gijzelingen in 1977 vond er een symposium plaats over... gijzelingen. Dit doet denken aan andere valse vlaggen waar oefeningen werden gehouden die samenvielen met de aanslagen. Overigens vielen hier geen doden totdat de mariniers de trein en de school bestormden.
- Onder toenmalig minister van Justitie Van Agt vond de vernietiging plaats van het kamp waar sommige Molukkers nog verbleven. Met bulldozers werden hun woningen met de grond gelijkgemaakt. Dezelfde man die nu commentaar heeft op Israël.
- Het was 'volop verkiezingstijd' waar Van Agt dankbaar van gebruik maakte. Hij reisde af naar Assen nabij de 'plaats van actie' en zocht de publiciteit op. Ondanks het feit dat hij later zou uitroepen hoe vreselijk het was om beelden te zien van de gegijzelde kinderen.
- Van Agt speelde de vermoorde onschuld door te beweren dat ze dergelijke treinkapingen nooit verwacht hadden. Gezien de golf van geweld die zich ook over de rest van Europa verspreidde lijkt ons dit volstrekt onmogelijk. Zoals bij andere valse vlaggen zien we ook hier dat de toenmalige Binnenlandse Veiligheidsdienst al deze gewelddadige acties (in dit geval van Molukkers) maar liet gebeuren gedurende een tijdspanne van 8 jaar. Tussen 1950 en 2009 vonden er overigens circa 70 aanslagen in Nederland plaats waarbij rond de 40 doden vielen. Van Agt, als minister van Justitie, moet hiervan op de hoogte zijn geweest. In de zomer van 1974 wist men in Amsterdam nog net de kaping van de Warschau-Express te verhinderen.
- Het is mogelijk dat de minister opdracht gaf tot executie.
- De kapers konden zodoende niet berecht konden worden (de normale gang van zaken in een rechtsstaat) zodat er geen ongemakkelijke waarheden naar boven zouden komen wat een eventuele betrokkenheid van de geheime, diepe staat aan het licht zou brengen.
- "Het is een executie", zei oud-premier Den Uyl destijds. 15.000 kogels zijn er volgens hem tijdens de bestorming gebruikt en niet een luttele 144, het aantal dat door de geschiedvervalsers in de media wordt vermeld.
UPDATE: De broer van de enige treinkaapster heeft
voor het eerst met de pers gesproken. Uit het artikel (zie de foto's onderaan het artikel) blijkt dat Joop den Uyl bovenstaande feiten
vlak voor zijn dood heeft prijsgegeven. Is hier sprake van toeval of was de geheime staat bang dat Den Uyl nog meer zou openbaren?
Het lijkt erop dat het weer tijdens de laatste avond van de kaping weerspiegelde wat er de volgende ochtend zou gaan geschieden.
De avond voordat een eind gemaakt zou worden aan de kaping, kleurde de lucht boven Bovensmilde donkerrood. ,Het waaide heel erg", weet Chris nog. ,Over de straat gingen van die kleine tornado's." De broers en zussen Uktolseja stonden in de voortuin. ,We zeiden tegen elkaar: nu gaat het gebeuren."
UPDATE 2 (10 november 2016): Het lijkt erop dat de eerste generatie Molukse Nederlanders zowel verraders waren als verraden werden.
Geronimo Matulessy omschreef het als volgt:
"Het enige wat ik mijn grootouders kwalijk neem, is het aangaan van een alliantie met de Nederlandse regering. Ook dit had zijn redenen (financiële zekerheid, status en beloftes), maar ik was liever ten onder gegaan met een kogel in mijn hart en opgeheven hoofd, dan mijn handen gevuld met Nederlands bloedgeld en valsheid".
Wat Matulessy niet vermeldt is het feit dat zijn grootouders ten prooi vielen aan
de bedrieglijke rol van propaganda en meewerkten aan de slachtpartijen van (islamitische) Indonesiërs. Ze werden als het ware gehersenspoeld en status werd een lokmiddel dat de Nederlanders gebruikten. De KNIL-soldaten zagen niet in dat ze ingezet werden als 'nuttige idioten' en zich lieten verdelen en overheersen door de imperialisten.
"De door Nederland geschapen mythe was door de autochtone bevolking overgenomen: veel christelijke Ambonezen beschouwden zich inmiddels als 'zwarte Hollanders' en ervoeren de gelijkstelling met andere Indonesische bevolkingsgroepen, waarmee zij geen verwantschap voelden, als verraad van hun 'trouwste bondgenoot'.
De ooit als stoottroepen gebruikte minderheid belandde tussen wal en schip toen een deel van de Molukkers zich in 1945 schaarde achter de nationalistische beweging van Soekarno en Hatta [later de eerste vicepresident van de Republiek]. Tijdens de revolutie bleef Nederland op Ambon KNIL-soldaten werven en die kregen een antinationalistische indoctrinatie.
Op 29 december 1949 koos Nederland eieren voor zijn geld en droeg het de soevereiniteit over aan de Verenigde Staten van Indonesië (RIS). Nog geen jaar later proclameerde Jakarta de eenheidsstaat (RI) en werd de deelstaat Oost-Indonesië, waaronder de Molukken, geliquideerd. Voormalige Molukse KNIL-officieren als Julius Tahya en Joost Muskita gingen over naar het nationalistische leger (TNI). Veel onderofficieren en soldaten, beïnvloed door de Nederlandse propaganda tegen de Republiek, konden die stap niet maken, ook al omdat Jakarta aarzelde hun een plaats in het vooruitzicht te stellen binnen de TNI. Zowel Nederland als de Republiek liet hen vallen.
De proclamatie van de Republiek der Zuidelijke Molukken (RMS) op 25 april 1950 door Soumokil was een wanhoopsdaad van KNIL-militairen, die weerklank vond bij de christelijke helft van de Ambonese bevolking. Dat een enkele anti-Javaanse islamiet daarin meeging, doet hier niets aan af. Nationalisten beschouwen deze proclamatie tot de dag van vandaag als een door Nederland geïnspireerde daad van hoogverraad. Soumokil zei al bij de uitroeping van de RMS dat deze onder de voet zou worden gelopen door de TNI. En ook dat wapenfeit staat op naam van een Molukse officier: de Ambonees Joost Muskita. Molukkers vochten tegen Molukkers. De TNI-eenheden onder Muskita's commando telden een groot aantal christenen van de Pattimura-eenheid".
Een 'wanhoopsdaad' ingefluisterd door de imperialisten in een poging om de splinternieuwe republiek te destabiliseren?
Hoe schrijnend de geschiedenis van Molukkers in Nederland ook is, we mogen nooit uit het oog verliezen dat mede
door hun toedoen naar schatting
150.000 Indonesiërs zijn vermoord en het onafhankelijke Indonesië vanaf het begin is gedwarsboomd, de weg vrijmakend voor multinationals.
In de Tweede Wereldoorlog werd Nederlands-Indië bezet door de Japanners. Het Indonesisch nationalisme bloeide op. Kort na de Japanse capitulatie riepen nationalisten de eenheidsstaat Indonesië uit. De Nederlanders wilden hun wingewest behouden en probeerden de Indonesische vrijheidsstrijd de kop in te drukken. Volgens Louhenapessy [destijds bestuurslid van de kleine Molukse studentenvereniging PMM Kakade] hadden de Molukkers ook bezwaren tegen de republiek. Zij wilden een federaal Indonesië, waarin zij recht hadden op zelfbestuur. Uit strategische overwegingen vochten Molukse KNIL- lers daarom mee tegen de Indonesische vrijheidsstrijders. Zo werden ze medeverantwoordelijk voor de dood van duizenden.
Het lijkt erop dat de christelijke Molukkers ook misbruikt werden als een stevige voet tussen de deur in het islamitische Indonesië. Volgens het boek (google books)
Healing the Wounds: Essays on the Reconstruction of Societies after War was vooral deze groep 'beducht' voor de moslims in westelijk Indonesië en daarom zo gebrand op een eigen republiek.
UPDATE 3 (29 mei 2017): De Nederlandse staat heeft
heel wat te verbergen, maar heeft nu na veertig jaar de rechtbank transcripties overhandigd van geluidsopnamen die zijn gemaakt van gesprekken van mariniers tijdens de treinkaping bij De Punt in 1977.
De Nederlandse staat had de geluidsopnamen veertig jaar geheim gehouden. Zij lagen echter in een kluis in het archief van het Nederlandse Instituut voor Militaire Historie. Het gaat om conversaties die werden opgenomen met microfoons die drie commandanten bij zich droegen tijdens de bevrijdingsoperatie. [...]
De rechtbank wil binnenkort de mariniers van twee van de vijf teams onder ede horen over de bevrijdingsactie. De mariniers van toen zijn inmiddels veteranen van ruim in de zestig.
De transcriptie van de opnames zijn opgesteld door experts van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI). Flinke delen van de gesprekken zijn niet te verstaan.
Zijn deze opnames geredigeerd op last van de autoriteiten?
UPDATE 4 (6 september 2017): In een tussenvonnis heeft de rechtbank in Den Haag bepaald dat het verhoor van mariniers en commandanten over de bestorming van de gekaapte trein bij De Punt in 1977,
wordt afgeschermd. Advocate Liesbeth Zegveld die de eisers, nabestaanden van de Zuid-Molukse kapers, vertegenwoordigt "vindt dat de rechtbank
het belang van waarheidsvinding in het belang van privacy aan de kant heeft geschoven". Dat de Nederlandse staat wel tevreden is met het tussenvonnis spreekt boekdelen. De overheid wil immers niet dat de waarheid boven tafel komt.
UPDATE 5 (26 september 2017): De mariniers die betrokken waren bij de bestorming van de trein bij De Punt zijn
door het ministerie van Defensie voorbereid op hun verhoor. Hoewel de mariniers beweren dat ze de geluidsopnamen van de 'bevrijdingsactie' niet kunnen duiden zijn op de banden "veel schoten en meerdere stemmen te horen".
Er wordt onder meer gezegd: ''Ik heb ze alletwee kapotgeschoten.'' [...]
Na afloop las de rechter bepaalde fragmenten nog eens in de zaal voor. Zo wordt gezegd: ''hé hier zit een vent in. Schiet neer die vent.'' Daarna: ''Zit er niemand in?'' Dan volgt een knal. ''Deze is dood?'' ''Ja die wel.'' Dan volgt gelach. Daarna worden ''de jongens'' gemaand rustig te doen, waarna weer enkele knallen zijn te horen.
Marinier 5E herkent één stem van zijn leidinggevende, als ze nog buiten zijn en hij met zijn aanvalsgroep (vijf) de trein nadert in de vroege ochtend.
De
psychopathische mentaliteit van sommige mariniers wordt omschreven in een artikel van
de Volkskrant uit 2013. Tijdens een gesprek wat lijkt op een debriefing tussen de Amerikaanse FBI en twee Nederlandse mariniers wordt het volgende duidelijk:
Taubert [de FBI-agent; Redactie SOTT] kent zijn werkveld goed genoeg om te weten dat elitesoldaten hun tegenstander soms doden terwijl het niet nodig is. Hij herinnert zich de collega die geen handboeien meenam naar een bestorming: als je toch iedereen doodschiet, zijn boeien immers niet nodig. Hoe ging dat daar in dat Hollandse The Point, waar zes van de negen treinkapers zijn doodgeschoten, vraagt hij zich af.
Vraag: 'Wat is jullie beleid voor het gebruik van dodelijk geweld?'
Deze vraag ligt gevoelig. Over geweldgebruik in de trein heeft minister van Justitie Dries van Agt (CDA), verantwoordelijk voor de aanval, onlangs de Tweede Kamer geïnformeerd. Dit heeft de minister gezegd: Geruchten over 'excessieve toepassing van geweld' zijn misplaatst. Mariniers hebben in de trein weliswaar geschoten op kapers, maar alleen op degenen die zich 'door middel van een vuurwapen' hebben verzet.
Tot zover de officiële lezing. Want de twee mariniers formuleren het anders, blijkt uit de aantekeningen van Taubert.
Antwoord: 'We schieten niet op terroristen tot tijdens een bestorming zekerheid bestaat over hun identiteit.'
Journalist en onderzoeker Jan Beckers wist
autopsierapporten openbaar te krijgen en daaruit zou blijken dat er buitenproportioneel geweld is gebruikt. Volgens hem hebben verschillende mariniers zich overgegeven aan "een orgie van bloed en geweld".
Overigens
registreerden televisiecamera's vrijwel de hele operatie. Het live verslag vermeldde dat "er eerst nog
geen enkele menselijke beweging zichtbaar" was. Dat bleek ook uit de documentaire
Dutch approach, want toen mariniers de trein naderden werden ze niet door de kapers opgemerkt.
In feite was de
bijna drie weken durende treinkaping bij De Punt en de bezetting van een school in Bovensmilde een uitgelezen mogelijkheid voor de Nederlandse regering om angst te zaaien onder de bevolking in het kader van Gladio. De televisiecamera's versterkten de terreur alleen maar. De redenen die destijds werden gegeven voor de bestorming - de overheid kon niet toegeven aan de eisen van de kapers - door oud-minister van Justitie Van Agt en oud-premier Den Uyl waren een wassen neus. Negen maanden later sloegen Molukkers
opnieuw toe in Drenthe, waarbij twee ambtenaren in het provinciehuis Assen om het leven kwamen.
UPDATE 6 (4 oktober 2017): De commandant van een van de aanvalsgroepen erkende gister voor de rechtbank in Den Haag dat hij de treinkaapster Hansina Uktolseja, terwijl ze weerloos op de grond lag,
van dichtbij (1,5 tot 2 meter afstand) heeft beschoten. De commandant dacht dat hij zelf was beschoten:
Na de actie zag hij ook kogelinslagen, vlak naast de plek waar hij stond. In de coupé waar Hansina stierf, zijn echter geen wapens gevonden. '2C' verklaarde stellig dat hij daarna een uzi zag liggen buiten de trein, ter hoogte van de keuken waar Uktolseja overleed.
Een collega beweert nu dat '2C' echter niet heeft geschoten.
UPDATE 7 (16 oktober 2017): Twee oud-mariniers, Jack Schollink en Peter Gatowinas, zeggen vandaag in
de Volkskrant dat de regering wist dat
er doden zouden vallen:
'De overheid heeft het aanvalsplan op de trein geïnitieerd en goedgekeurd, waarbij 8 minuten lang met dodelijke munitie heel gericht op de coupés met slapende Zuid-Molukse kapers werd geschoten.' [...]
Elf mariniers moesten zich onlangs in de Haagse rechtbank verantwoorden over de acht doden. Hun getuigenissen zijn op elkaar afgestemd, menen Schollink en Gatowinas. Zij leiden dat af uit het feit dat geen van de mariniers zich de daden van collega's in de trein zegt te kunnen herinneren. Ook werd verklaard over 'levensbesparende' geweldsinstructies, die volgens Schollink en Gatowinas nooit zijn gegeven - 'wij zijn getraind om te doden.' Daarnaast hebben sommige getuigen volgens hen gelogen over het doodschieten van ten minste een van de kapers. Zij achten het waarschijnlijk dat een ambtenaar uit Den Haag kwam zeggen dat alle kapers dood moesten, zoals twee anonieme mariniers die bij de treinbestorming waren betrokken eerder hebben verklaard.
Dode treinkapers kunnen niet uit de school klappen.
Wellicht is het feit dat er vorige week brand uitbrak in een geheim politiedepot op het bedrijventerrein De Punt in Eelde vermeldenswaardig:
Brand geeft geheim politiedepot in Eelde prijs - Onduidelijk wat er ligt opgeslagen
UPDATE 8 (20 december 2017): De advocaat van de nabestaanden van twee doodgeschoten kapers klaagt nu Defensie aan vanwege de
'beïnvloeding van getuigen':
Zegveld stelt dat Defensie de fout in is gegaan door de geluidsbanden vooraf te overhandigen aan advocaat Geert-Jan Knoops, die ze liet horen aan de mariniers. Ook bevestigt dit haar vermoeden dat de mariniers "niet in vrijheid" konden verklaren. Defensie wilde de mariniers op één lijn krijgen, stelt ze.
UPDATE 9 (29 mei 2018):
Hoewel de landsadvocaat een andere mening is toegedaan, stelt advocaat Liesbeth Zegveld, die de nabestaanden van de Molukse treinkapers bijstaat in een proces tegen de Staat, dat er bewijs is dat twee kapers in 1977 bij de bestorming van de trein bij De Punt door mariniers
zonder noodzaak zijn doodgeschoten.
UPDATE 10 (25 juli 2018):
Alles wijst er nu op dat de treinkapers het er niet levend vanaf mochten brengen:
Oud-marinier na eigen onderzoek: 'Nederlandse staat doodde kapers opzettelijk'
[Oud-marinier] Piepers stelt dat de echte reden alleen deze kan zijn: alle kapers moesten dood om de Molukse gemeenschap, na vier gijzelingen, 'een lesje te leren' en toekomstige gijzelingen te voorkomen. 'Dan gebruik je als staat dus geweld om angst aan te jagen met een politiek doel, en dat is de definitie van terreur.'
We weten echter dat dat niet klopt. Op 13 maart 1978 vond er een
gijzeling plaats in het provinciehuis te Assen waarbij twee gijzelaars werden vermoord. De staatsgesponsorde terreur kon gewoon doorgaan.
Commentaar: De diepe sporen die deze afgrijselijke periode hebben nagelaten vinden we nog steeds terug in het huidige politieke klimaat: Nederlandse onverdraagzaamheid: Kinderbescherming probeerde 10 jaar lang mijn kinderen uit huis te plaatsen, omdat ik thuisonderwijs gaf