Deel I van een CAM-onderzoek naar de oorsprong van de oorlog in Oekraïne: Betrokkenheid van de VS en de NAVO bij de staatsgreep van februari 2014 en het bloedbad rond de Maidan, en hun historische voorlopers

Terwijl ik dit schrijf, na een jaar van de Oekraïnse "proxy-oorlog" met Rusland, staat de wereld op het randje van een nucleaire en humanitaire crisis. Geen enkele afzonderlijke gebeurtenis kan worden gezien als de enige oorzaak, maar de meest dramatische wending in het verhaal was de "Revolutie van de Waardigheid" in Oekraïne in november 2013 tot februari 2014, met name het gruwelijke bloedbad onder demonstranten en politie op het Maidanplein (Onafhankelijkheidsplein) op 20 februari 2014.

Zonder grote delen van de Oekraïense samenleving met legitieme grieven tegen corruptie en stagnatie terzijde te schuiven, ging het hierbij om een bloedige staatsgreep, die in de loop der jaren grotendeels door de VS in scene was gezet en waarbij ook NAVO-marionetten en lokale proxies betrokken waren. Viktor Janoekovitsj was gekozen middels internationaal erkende eerlijke verkiezingen, terwijl er binnen een jaar nieuwe verkiezingen zouden worden gehouden. Maar machtige belangen en een groot deel van het publiek vonden dat die niet konden wachten omdat hij niet te vertrouwen zou zijn. En hij werd als een opgejaagd dier het land uitgejaagd.

En zoals bij alle "kleurenrevoluties" was er, ondanks de onderliggende legitieme ongenoegens, eigenlijk helemaal geen sprake van een echte omwenteling of revolutie: het waren gewoon lokale elites van dezelfde klasse die hun loyaliteit vanaf toen betuigden aan een andere externe macht. Zoals de Oekraïense politieke onderzoeker Volodymyr Ishchenko beschrijft, kregen na de gewelddadige staatsgreep van 2014 vier groepen de macht: "de oligarchische oppositie, de non-gouvernementele organisaties (NGOs), extreem rechts en Washington-Brussel."^[1]

Van eind november tot februari kwamen veel demonstranten samen op het Maidanplein, aangezwengeld door de terughoudendheid van de regering om in te stemmen met de EU-associatieovereenkomst en de clausules daarin over economische hervormingen. Aanvankelijk verliepen de demonstraties vreedzaam, maar af en toe laaide het geweld op, vaak als de rust was wedergekeerd.

In het archief van de BVD ontbreekt een dossier met mogelijk belastende feiten over prins Bernhard. Daar had informatie over de zogeheten Stadhoudersbrief in kunnen staan.

Een dossier met mogelijk belastende feiten over prins Bernhard is verdwenen uit het archief van de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD). Het gaat om een map waarin informatie zou kunnen staan over spionage door de prins voor de nazi's, en over de zogenoemde Stadhoudersbrief, waarin de prins tijdens de oorlog zijn diensten aangeboden zou hebben aan de Duitse bezetter.

Dat blijkt uit onderzoek door NRC in het archief van de BVD - de voorloper van de AIVD - dat wordt bewaard in het Nationaal Archief in Den Haag.

Op de Franse televisie wordt met ware Franse charme gesproken over de toekomstige etnische zuivering van de Russische bevolking van de Krim, die door Oekraïense moordenaars onder de vleugels van het westen zou moeten worden uitgevoerd. Tegelijkertijd bedenken ze eenvoudig en gemakkelijk excuses voor een dergelijke etnische zuivering - de vermeende "deportatie" van de Oekraïense bevolking uit de Russische Krim.

Het is over het algemeen aan te raden degenen te geloven die beloven je te vermoorden.

Alleen al tijdens de afgelopen 30 jaar was Frankrijk rechtstreeks verantwoordelijk voor een aanzienlijk aantal daden van genocide en etnische zuivering.

In Rwanda in 1994 vermoordden Hutu-troepen, waaronder het Rwandese leger zelf, bewapend en getraind door de Fransen, het grootste deel van het Tutsi-volk, tot wel een miljoen mensen. Parijse "mensenrechtenactivisten" kwamen pas tussenbeide toen de Tutsi-rebellen de gewapende Hutu-groepen konden verslaan. En het Franse Vreemdelingenlegioen voerde Operatie Turquoise uit, waarbij een veilige zone werd gecreëerd voor Hutu-extremisten - organisatoren en daders van genocide.

In Servische randgebieden (Krajina) in 1994-1995. De Franse strijdkrachten, waaronder lucht- en grondeenheden, steunden de acties van het Kroatische leger tegen het gebied dat van oudsher door Serviërs werd bewoond. Dit culmineerde in Operatie Oluja (Storm), waarbij 250.000 Serviërs werden verdreven en duizenden Serviërs werden gedood of vermist.

Na de Tweede Wereldoorlog wilde de Nederlandse overheid haar 'foute', maar bestrafte, onderdanen zo snel mogelijk heropnemen in de maatschappij. Zo trachtte zij te voorkomen dat deze veranderde in een verbitterde groep achtergestelden. Maar de integratiepolitiek mislukte, en daarvan zijn vooral de kinderen van 'foute ouders' slachtoffer geworden. Een grootschalige enquête werpt licht op hun schrijnende geschiedenis.

'Opgesloten in een gevangenis, terwijl je nooit iets hebt gedaan'

Veel kinderen van ouders die 'fout' waren tijdens de Tweede Wereldoorlog voelen zich buitenstaanders in de Nederlandse maatschappij. Zelfs in de omvangrijke geschiedschrijving over de bezettingsjaren en hun nasleep komen zij nog altijd op de laatste plaats.

Dat bleek weer in 1998, toen het kabinet-Kok een team van historici, verenigd in de Stichting Onderzoek Terugkeer en Opvang (SOTO), opdracht gaf een onderzoek in te stellen naar de vaak problematische herintegratie van verschillende groepen oorlogsslachtoffers in de maatschappij van vlak na de bevrijding. SOTO legde de vergeten verhalen bloot van ex-dwangarbeiders uit Duitsland en Indische Nederlanders die uit de Japanse kampen kwamen. Over kinderen van 'foute' ouders werd met geen woord gerept. Hun stem klinkt doorgaans slechts sporadisch, in een enkele televisie-uitzending of autobiografie.

Uit een wetenschappelijke studie blijkt dat het Britse kolonialisme van 1880 tot 1920 in India zo'n 165 miljoen doden heeft veroorzaakt, terwijl het biljoenen dollars aan rijkdom heeft gestolen. Het wereldwijde kapitalistische systeem was gebaseerd op Europese imperialistische genocides, die een bron van inspiratie vormden voor Adolf Hitler en leidden tot het fascisme.

Volgens een academische studie heeft het Britse kolonialisme gedurende grofweg 40 jaar 100 miljoen doden in India veroorzaakt.

En een vooraanstaande econoom berekende dat in de loop van bijna 200 jaar kolonialisme het Britse rijk ten minste 45 biljoen dollar aan rijkdom uit India heeft gestolen.

De genocidale misdaden die Europese rijken buiten hun grenzen begingen, inspireerden Adolf Hitler en Benito Mussolini en leidden tot de opkomst van fascistische regimes die binnen hun landsgrenzen soortgelijke genocidale misdaden begingen.

Economisch antropoloog Jason Hickel en zijn co-auteur Dylan Sullivan publiceerden een artikel in het gerespecteerde wetenschappelijke tijdschrift World Development onder de titel "Capitalism and extreme poverty: A global analysis of real wages, human height, and mortality since the long 16th century."

De wetenschappers geven in het rapport een schatting dat er in India tussen 1880 en 1920 165 miljoen overtallige doden gevallen zijn.

"Dit aantal ligt hoger dan het aantal doden uit beide Wereldoorlogen tezamen, inclusief de nazi-holocaust," zo stelden zij.

Zij voegden eraan toe: "De Indiase levensverwachting bereikte pas in 1950, na de dekolonisatie, het niveau van het vroegmoderne Engeland (35,8 jaar)."

Een schat aan inlichtingenbestanden van Canadese vredeshandhavers onthult zwarte operaties van de CIA, illegale wapentransporten, geïmporteerde jihadstrijders, potentiële operaties onder valse vlaggen en geënsceneerde wreedheden.

De gangbare misvatting over de Bosnische oorlog is dat Servische separatisten, aangemoedigd en geleid door Slobodan Milošević en zijn volgelingen in Belgrado, met geweld Kroatisch en Bosnisch grondgebied wilden innemen om een irredentistisch "Groot Servië" te creëren. Bij elke stap werden inheemse moslims uitgeroeid door middel van een gezamenlijke, doelbewuste genocide, terwijl de Serven weigerden constructieve vredesbesprekingen aan te gaan.

Dit narratief werd destijds op agressieve wijze in stand gehouden door de reguliere media en na afloop van het conflict verder gelegitimeerd door het door de VN opgerichte Joegoslaviëtribunaal (ICTY). Sindsdien is het verworden tot een onbetwistbare vanzelfsprekendheid in het westerse bewustzijn, waardoor het gevoel wordt versterkt dat onderhandelingen steevast neerkomen op verzoening, een mentaliteit die de NAVO-oorlogshaviken in staat heeft gesteld meerdere militaire interventies in de daaropvolgende jaren te rechtvaardigen.

President John Fitzgerald Kennedy werd niet vermoord door drie schoten afgevuurd door Lee Harvey Oswald vanuit het boekendepot. En vrijwel iedereen weet dat.

Uit opiniepeilingen die teruggaan tot 29 november 1963, slechts een week na de schietpartij, blijkt dat de officiële verhaallijn telkens door een meerderheid van minstens zestig procent wordt verworpen.

Kortom, wat JFK betreft, vormen de "gestoorde complottheoretici" tweederde van de bevolking en dat is altijd zo geweest.

Dit is een goede zaak. Een overwinning van de waarheid ten overstaan van sterke tegenstand, waarmee negenenvijftig jaar aan propaganda wordt overwonnen.

Het is niet van belang wat u van de mens JFK vindt - of u gelooft dat hij dingen probeerde te veranderen, of, zoals de Chomsky-school wil doen geloven, dat "hij net als Obama was" - de simpele feiten geven aan dat hij werd vermoord door overheidsinstanties van zijn eigen regering.

Het was een staatsgreep.

We hoeven niet op de details in te gaan, daar is eindeloos veel over geschreven, zowel hier als op een miljoen andere sites.

Het volstaat te zeggen dat niets van de "officiële verhaallijn" ooit geloofwaardig is geweest. Om die te geloven moet de rationaliteit worden uitschakeld.

Net als het gebruik van mondkapjes en de "veilige en doeltreffende" vaccins tijdens de "pandemie," gaat het omarmen van de gangbare verhaallijn van de "enkele schutter" en zijn "magische kogel" het rijk der gedachten en meningen voorbij en is verworden tot een grondregel van een hedentendaagse religie.

Het beschuldigen van Lee Harvey Oswald staat nu gelijk aan een eed van trouw, een blijk van geloof. Een teken dat iemand tot één van de ingewijden behoort - het eerste en meest ontaarde gebod in het boek der Staats-Orthodoxie.

Trek dit in twijfel en u trekt alles in twijfel. Als we dit verder gaan uitpluizen, vallen zes decennia van zorgvuldig opgebouwde verhaallijnen in een paar minuten in duigen.

Dat is de reden waarom ze er - negenenvijftig jaar na dato - nog steeds over liegen.

Wie kent de geschiedenis van de Oekraïense "integrale nationalisten," "nazi's" volgens de terminologie van het Kremlin? Het begint tijdens de Eerste Wereldoorlog, gaat door tijdens de Tweede - en de Koude Oorlog en gaat vandaag de dag door in het moderne Oekraïne. Veel documenten zijn vernietigd en het moderne Oekraïne verbiedt op straffe van gevangenisstraf hun misdaden te vermelden. Feit blijft dat deze mensen ten minste vier miljoen van hun landgenoten hebben afgeslacht en de blauwdruk van de Endlösung hebben bedacht, dat wil zeggen de moord op miljoenen mensen vanwege hun werkelijke of vermeende lidmaatschap van de Joodse - of zigeunergemeenschappen van Europa.

Zoals de meeste westerse politieke analisten en commentatoren, was ik tot 2014 niet op de hoogte van het bestaan van Oekraïense neonazi's. Toen de gekozen president omver werd geworpen, woonde ik in Syrië en dacht dat het gewelddadige groeperingen waren die op het publieke toneel waren verschenen om pro-Europese groeperingen bij te staan. Sinds de Russische militaire interventie ontdekte ik echter geleidelijk veel documenten en informatie over deze politieke beweging, die in 2021 een derde van de Oekraïense strijdkrachten vertegenwoordigde. Dit artikel geeft daarvan een overzicht.

Aan het begin van dit verhaal, dat wil zeggen vóór de Eerste Wereldoorlog, was Oekraïne een grote vlakte die altijd heen en weer werd geslingerd tussen Duitse en Russische invloeden. Het was toen geen onafhankelijke staat, maar maakte als provincie deel uit van het tsarenrijk. Het werd bevolkt door Duitsers, Bulgaren, Grieken, Polen, Roemenen, Russen, Tsjechen, Tataren en een zeer grote Joodse minderheid, die zou afstammen van het oude Khazaarse volk.

Het is belangrijk om te begrijpen dat Klaus Schwabs zogenaamde Grote Reset-agenda voor de wereld geen enkel nieuw of origineel idee bevat. Ook zijn agenda voor de Vierde Industriële Revolutie of zijn bewering dat hij het begrip Stakeholderkapitalisme heeft uitgevonden, is niet van Schwab afkomstig. Klaus Schwab is weinig meer dan een gladde pr-agent voor een mondiale technocratische agenda, een corporatistische vereniging van bedrijfsmacht met overheid, inclusief de VN, een agenda waarvan de oorsprong teruggaat tot het begin van de jaren zeventig, en zelfs eerder. De Grote Reset van Davos is slechts een bijgewerkte blauwdruk voor een wereldwijde dystopische dictatuur onder VN-controle, die al tientallen jaren in ontwikkeling is. De hoofdrolspelers waren David Rockefeller en zijn protégé, Maurice Strong.

Aan het begin van de jaren zeventig was er waarschijnlijk niemand die meer invloed had op de wereldpolitiek dan wijlen David Rockefeller, toen vooral bekend als voorzitter van de Chase Manhattan Bank.

Zoals we in een vorig artikel vermeldden, leidde de regeringsperiode van Boris Jeltsin in Rusland het land naar een ongekende economische chaos en een reëel gevaar van fragmentatie. De meedogenloze privatisering van bedrijven en infrastructuren leidde tot de opkomst van de zogenaamde "oligarchen," voormalige ambtenaren en politici van het communistische regime die met deze privatiseringen veel macht en rijkdom vergaarden, rijkdom die in schril contrast stond met de groeiende ellende van de meerderheid van de Russische bevolking.

Gedurende de maanden september en oktober van 1993 leidde de onvrede van een groot deel van de bevolking tegen het beleid van Jeltsin tot de opstand van de Doema (parlement) tegen de president. De voorgaande verkiezingen hadden een meerderheid opgeleverd voor Vladimir Zjirinovski, een populistische en nationalistische leider, maar door de zeer presidentialistische structuur van de Russische politiek had de Doema in werkelijkheid zeer weinig macht. Tijdens de opstand zouden de patriottische en onliberale krachten samenkomen die de basis zouden vormen van de patriottische beweging die door Vladimir Poetin zou worden geleid: Zjirinovski's nationalisten, de Russische communistische partij (eigenlijk nationaal-communistisch) van Gennadij Zjoeganov en tsaristische en orthodoxe religieuze groeperingen. Ondanks hun ideologische verschillen hadden deze groepen met elkaar gemeen dat zij zich verzetten tegen liberalisme en het westerse model, terwijl zij de integriteit en soevereiniteit van Rusland verdedigden.

De opstandige afgevaardigden namen krachtig stelling in het gebouw van de Doema, dat door militaire eenheden die loyaal waren aan Jeltsin werd beschoten. De opstand werd neergeslagen. Maar vanaf dat moment begon Jeltsins politieke positie te wankelen. De periode van acht jaar waarin Jeltsin de scepter zwaaide was een duistere periode in de Russische geschiedenis, met een anti-nationalistische regering die de belangen van buitenlandse mogendheden diende. Zijn beleid van verandering naar een westerse liberale samenleving was gebaseerd op westerse buitenlandse investeringen en grote leningen van internationale financiële instellingen. Niets van dit alles werd in werkelijkheid gerealiseerd - de druppelsgewijze leningen van het Internationaal Monetair Fonds waren veel kleiner dan beloofd en dienden uitsluitend om de rente op de buitenlandse schuld te betalen.

In zekere zin kan een bepaalde parallel worden getrokken tussen de Russische en Spaanse transitie: Regeringen die inspelen op buitenlandse belangen, ontmanteling van de industrie, privatisering van bedrijven en gevaar van fragmentatie door groeiend nationalisme. Het enige verschil is dat er in Spanje niet de patriottische reactie ontwikkeld werd die in Rusland plaatsvond.

Hoewel de opstand in de Doema met geweld werd neergeslagen, toonde zij het falen van het Jeltsin-project aan. De oligarchen, die zich verrijkt hadden door meedogenloze privatiseringen en die liberaal en pro-westers beleid voorstonden, trokken hun steun aan de president in en steunden een onbekende - Vladimir Poetin, in de veronderstelling dat hij een beleid zou voeren dat meer in overeenstemming zou zijn met hun belangen. Jeltsin trad op 31 december 1999 af, waardoor gezegd kan worden dat op 1 januari 2000 een nieuw tijdperk aanbrak voor Rusland.