Het onthoofden van Lodewijk XVI - Georg Heinrich Sieveking
Terwijl de ondertekening van de Onafhankelijkheidsverklaring op 4 juli 1776 een nieuw en verbeterd potentieel voor de mensheid inluidde, luidde de bestorming van de Bastille op 14 juli 1789 een vijf jaar durend bloedbad van chaos in, dat het potentieel voor een echte republikeinse revolutie om zich op het Europese continent te manifesteren, ondermijnde.
Met deze herdenkingsdag in het achterhoofd, alsook het gevaar van nieuwe chaotische omwentelingen, aangestuurd door inlichtingendiensten die de trans-Atlantische gemeenschap dreigen te overspoelen, vond ik het de moeite waard om dit essay, dat een uitvloeisel was van mijn lezing uit 2009 'Hoe de Britten de Franse Revolutie saboteerden' voor een groep van het Montreal Schiller Institute*, nogmaals te publiceren.
Lang voordat de term "kleurenrevolutie" ooit deel uitmaakte van ons geopolitieke lexicon, had men de techniek om gewelddadige menigten aan te sturen teneinde hun regeringen omver te werpen, reeds eeuwenlang verfijnd. Geld, propaganda en enkele van moraliteit verstookte bevlogen redenaars volstonden om de woede van een menigte aan te wakkeren en die woede te richten op de omverwerping van gevestigde politieke structuren.
De implicaties voor de wereld van vandaag, die wordt gemanipuleerd door krachten die alle natiestaten omver willen werpen, de Amerikaanse Revolutie ongedaan willen maken en de massa's een nieuwe wereldregering willen opleggen, zouden duidelijk moeten zijn.
Ik was er ondersteboven van toen ik er na het lezen van de studies uit 2001-2002 van historicus Pierre Beaudry (Why France Did Not Have a French Revolution en Jean-Sylvain Bailly: The French Revolution's Benjamin Franklin [1]) achter kwam dat het gangbare narratief van de Franse Revolutie weinig meer inhoudt dan een Britse mythevorming, die weinig of geen gelijkenis vertoont met de werkelijkheid zoals die zich heeft afgespeeld.
De Wereld in 1789
Voor wat betreft menselijke aangelegenheden was dit een vruchtbare periode.
Het succes van de Amerikaanse Revolutie, die in 1783 werd beklonken met het Verdrag van Parijs, had hoopvolle schokgolven in de wereld teweeggebracht. De idee dat er een einde kon komen aan de lange nacht van het rijk dat de Oude Wereld eeuwenlang had geteisterd, was overweldigend. Men begreep alom dat als de vernietiging van de erfelijke orde zich verder dan de 13 koloniën zou uitstrekken, deze via Frankrijk Europa zou moeten binnenkomen.
Vaderlandslievende strijders uit vele landen in Europa (en Azië) stonden de Amerikanen bij (o.a. Russen, Duitsers, Polen en Ieren), maar Frankrijk had de strijd van de Amerikaanse Revolutie uiteindelijk het meest ondersteund: duizenden Franse soldaten hadden zich onder leiding van markies Lafayette bij de strijd aangesloten, waarbij essentiële financiële, politieke en militaire hulp werd verleend.
Vooraanstaande Franse republikeinse figuren zoals markies Lafayette, chemicus Antoine Lavoisier en astronoom/staatsman Jean Sylvain-Bailly waren de grootste krachten die deze beweging in Europa mogelijk maakten. Zij werden zelfs gesteund door een vorst met republikeinse sympathieën, die oprecht geloofde dat het doel van wet en regering het algemeen welzijn was. Dat was in die dagen niet vanzelfsprekend.
Op 20 juni 1789 vond de eerste daad van de revolutie plaats, bekend als de Tennisbaan Eed, onder leiding van Bailly, de toenmalige burgemeester van Frankrijk en de eerste voorzitter van een nieuwe organisatie, de Nationale Vergadering - de eerste representatieve instelling in de geschiedenis van Frankrijk met een gezag dat gelijkwaardig was aan dat van de koning. Deze vergadering besloot een grondwet op te stellen, die al snel een prachtig oprichtingsdocument vormde, bekend als de Verklaring van de Rechten van de Mens.
De Tennisbaan Eed van 20 juni 1789 met Bailey in het midden - Schilderij van Jacques-Louis David
De eerste zes artikelen van de Verklaring geven een prachtig inzicht in het principiële karakter van deze nieuwe natie, die werd gesticht naar het voorbeeld van de Amerikaanse Grondwet:
1. De mens wordt geboren en blijft vrij en gelijk in rechten. Maatschappelijk onderscheid mag alleen worden gebaseerd op het algemeen belang.
2. Het doel van alle politieke vereniging is het behoud van de natuurlijke en onuitwisbare rechten van de mens. Deze rechten zijn vrijheid, eigendom, veiligheid en weerstand tegen onderdrukking.
3. Het beginsel van alle soevereiniteit berust in wezen bij de natie. Geen orgaan of individu mag enig gezag uitoefenen dat niet rechtstreeks van de natie uitgaat.
4. Vrijheid bestaat uit de vrijheid alles te doen wat niemand anders schaadt; vandaar dat de uitoefening van de natuurlijke rechten van ieder mens geen andere grenzen heeft dan die welke aan de andere leden van de maatschappij het genot van dezelfde rechten verzekeren. Deze grenzen kunnen alleen bij wet worden bepaald.
5. De wet kan alleen die handelingen verbieden die schadelijk zijn voor de samenleving. Niets mag worden verhinderd wat de wet niet verbiedt en niemand mag worden gedwongen iets te doen waarin de wet niet voorziet.
6. De wet is de uitdrukking van de algemene wil. Iedere burger heeft het recht persoonlijk, of middels zijn vertegenwoordiger, deel te nemen aan de totstandkoming ervan. De wet moet voor iedereen gelijk zijn, of zij nu beschermt of bestraft. Alle burgers, die voor de wet gelijk zijn, komen in gelijke mate in aanmerking voor alle waardigheden en voor alle openbare ambten en beroepen, naargelang hun bekwaamheden en zonder onderscheid, behalve dat van hun deugden en vaardigheden."
In het kader van deze hervorming werd onder leiding van Benjamin Franklins belangrijkste medewerkers, die jaren eerder zorg hadden gedragen voor het succes van 1776, de markies van Lafayette het hoofd van de nieuwe Nationale Garde en werd een programma voor het onderricht van de burgerij opgezet.
Er werd een constitutionele monarchie voorbereid die in een geopolitieke vleesmolen een systeem van waarden zou introduceren dat volstrekt onverenigbaar was met elk systeem dat was gebaseerd op een erfelijke elite... en het zou nog zonder bloedvergieten geschieden ook!
Maar het verliep niet geheel volgens plan.
Tegen 1793 hadden de jacobijnen de hoofden van Bailly en de meeste van zijn naaste bondgenoten afgehakt. Ook wetenschappers als Antoine Lavoisier werden vermoord onder het jacobijnse motto: "de revolutie heeft geen wetenschappers nodig" (wetenschap was immers elitair). Lafayette koos ervoor zijn hoofd te redden door op 19 augustus 1792 te ontsnappen en zat gedurende 4 jaar gevangen in een Habsburgse kerker (2).
© Album/Prism/Album/SuperStockLodewijk XVI: executie door de guillotine
Robespierre en Danton
In het zich snel ontwikkelende volledige machtsvacuüm, greep een jonge republikeinse generaal, Napoleon Buonaparte, de macht en wierp zich op zeer onrepublikeinse wijze op als erfelijk Keizer van Frankrijk. Hij ontketende een 15 jaar durend oorlogsbewind in Europa.
Hoe kon het zo fout gaan?
Portret van keizer Napoleon I - François Pascal Simon Gérard
Net zoals het IMF en de Wereldbank het tot kunst verheven hebben om structurele aanpassingen door te voeren en leningen onder voorwaarden te verstrekken, veroorzaakte minister van Financiën Jacques Necker in de periode van 1786-1789 niet alleen een enorme hoeveelheid onbetaalbare schulden, maar legde tevens een bezuinigingsbeleid op dat het vermogen van de natie om te kunnen herstellen verlamde. Professor Beaudry schreef:
"In het Verdrag van Parijs van 1783, waarin de Amerikaanse onafhankelijkheid werd erkend, stemde Frankrijk in met vrijhandelsbepalingen die Groot-Brittannië eiste voor zijn controle over de Atlantische handel. Daarna, in een afzonderlijk Frans-Brits verdrag van 1786, aanvaardde Frankrijk suïcidale, volledige vrijhandelsovereenkomsten die de Franse economie van de ene dag op de andere ruïneerden. Na een reële jaarlijkse groei van 2% aan het eind van de jaren 1770 en het begin van de jaren 1780 raakten de Franse textiel-, scheepvaart- en mijnbouwsectoren alsmede de landbouw in een depressie, met hongersnoden als gevolg. De koninklijke begrotingen stortten in elkaar en de Zwitserse agent van Lord Shelburne, de bankier Jacques Necker, werd Frankrijks minister van Financiën en Eerste Minister.De vrijhandelsovereenkomst van Groot-Brittannië maakte het "economisch illegaal" voor Frankrijk om zijn graan in reserves op te slaan, waardoor Groot-Brittannië al het Franse graan opkocht dat hun bevolking kon eten en nog veel meer. Toen een verwoestende hagelbui Frankrijk in juni 1788 trof en de meeste oogsten vernietigde, ontstond er hongersnood. De Franse koning smeekte Groot-Brittannië om wat graan te mogen terugkopen om de hongerende massa's te voeden, maar na beraad reageerde Groot-Brittannië eenvoudigweg afwijzend.
Toen Franse troepen op 14 juli 1789 het vuur openden op de gewapende hongerende massa's die het fort van de Bastille hadden omsingeld, brak de hel los en werd een geest vrijgelaten die niemand ooit nog in de fles kon terugstoppen. Het fort werd bestormd, de soldaten en gouverneurs onthoofd en het volk schreeuwde om de redders van Frankrijk, Necker en Orléans. De jakobijnse pers had dit idee al geruime tijd onder de massa's laten circuleren.
De vrijmetselaar hertog, die voornemens was een "jacobijnse koning" te worden, was van plan het "Britse systeem" in Frankrijk in te voeren naar het voorbeeld van het Britse machtsevenwicht van een Lagerhuis, Hogerhuis en Vorst. Hij zag zich echter nog drie plaatsen verwijderd van de titel van koning van Frankrijk (de koning had een zoon) en dus werd op 17 juli 1789 een moordaanslag op de koning gepleegd, waarbij een kundige scherpschutter de koets van de koning in zijn vizier nam over de Lodewijk XV-brug, waarbij hij de koning net miste en een vrouw naast de koets dodelijk trof.
Op 23 juni 1789 gaf een wanhopige Necker een boodschap aan de Koning waarin hij zei: "Sire, wat u nu moet doen is toegeven aan de redelijke wensen van Frankrijk en erin berusten dat u de Britse grondwet aanneemt." Neckers dochter Madame de Stael, die dit bericht optekende, maakte duidelijk dat Neckers aanbod hetzelfde was als die werd aangenomen toen Frankrijk in 1814 weer een monarchie werd, wat samenviel met het herstel van de monarchieën en het Congres van Wenen, waar Henry Kissinger zo dol op was.
De koning zou nog 2,5 jaar standhouden, maar tegen die tijd was het afgelopen met het geluk van Egalité; het monster dat hij had ontketend, verteerde ook hem, toen hij op 6 november 1793 met zijn hoofd onder het mes van de guillotine belandde.
De resterende jaren van de revolutie werden gekenmerkt door buitenlandse oorlogen en binnenlandse chaos. De opruiende pennenvruchten van honderden Engels-Zwitserse radicale schrijvers, onderhouden door Jeremy Bentham, werden de woedende stemmen die de jakobijnse terreur zouden sturen.
Portret van Jeremy Bentham, voorstander van het Utilitarisme, door Henry William Pickersgill
Zijn bloeddorstigheid nam slechts toe, wat leidde tot zijn conclusie dat de werkelijke oorzaak van de onrechtvaardigheden in Frankrijk het christendom zelf was, hetgeen leidde tot zijn schepping van een nieuwe religie van verdorven rede, die hij "de Cultus van het Opperwezen" noemde, alsmede de volledige herziening van het kalendersysteem met behulp van een decimaal systeem. "De Franse Revolutionaire Kalender" gebruikte 10 dagen per week en baseerde zich op de seizoenen. De hoop was dat de bevolking spoedig alle besef van het bestaan van de zondag zou verliezen en gezuiverd zou worden van de parasiet van bijgeloof. Maar dit ging zelfs Robespierre's naaste medestanders te ver en al snel kwam hij onder het mes van de guillotine terecht.
Uiteindelijk bleken noch het plan Shelburne-Orleans voor een jacobijnse koning, noch het plan Bailly-Lafayette voor een constitutionele monarchie succesvol.
Een slap aftreksel van een republiek kwam tot stand en maakte tijdelijk een einde aan het tijdperk van de monarchen, maar wel na bloedvergietende zuiveringen waarbij alle mogelijke leiders het loodje hadden gelegd. Gaspard Monge, destijds bouwer van de belangrijke École Polytechnique, die een sleutelrol speelde in het voortbrengen van lagen van wetenschappelijke kaders en soldaten die broodnodig waren om Frankrijk staande te houden tijdens de daarop volgende oorlogsjaren, becommentarieerde de situatie met de woorden "het is beter om republikeinen zonder republiek te hebben dan een republiek zonder republikeinen."
Dus welke lessen kunnen we hieruit trekken?
Revolutie is niet goed of slecht. Zij wordt op waarde geschat op basis van het effect dat zij heeft op het volk en het oorzakelijk principe waaruit zij voortkomt. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn revoluties nooit spontaan en vinden altijd plaats met katalysatoren die putten uit kernbeginselen van de menselijke natuur en historische krachten.
De VORM die een regering aanneemt na een revolutie is van minder belang dan velen tegenwoordig denken. Als er ergens in de wereld een revolutie voor democratie plaatsvindt, wat maakt het dan uit of er een erfelijke elite is die het systeem van bovenaf bestuurt? Maakt dat een revolutie voor het socialisme beter? Niet als de leiding van de socialistische revolutie zich niet echt bekommert om het welzijn van het volk. Welke regeringsvorm ook wordt gekozen, de morele geschiktheid van een regering is gebaseerd op haar inzet voor 1) het Algemeen Welzijn van haar bevolking en haar buren en 2) Haar toewijding aan de verdediging van de onvervreemdbare rechten van ieder individu.
Is zij toegewijd aan een politiek-economisch-cultureel plan, dat gebaseerd is op de voortdurende verbetering van de geesten, zielen en de levens van allen, of is zij erop gericht de bevolking te bestelen ten bate van de enkeling?
Met deze vragen in het achterhoofd is de enige ECHTE revolutie die vandaag de dag op aarde plaatsvindt en die dezelfde republikeinse geest van 1789 weerspiegelt die Jean-Sylvain Bailly, Benjamin Franklin en Marquis Lafayette bezielde, China's Belt and Road Initiative en het bredere Euraziatische Partnerschap, dat zich nu positioneert in weerwil van een transhumanistisch systeem van wereldwijd bestuur.
Alles wat zich voordoet als een revolutie tegen deze nieuwe dynamiek, is slechts een sociopathische vervalsing.
Voetnoten:
*Hoewel ik op geen enkele manier meer verbonden ben aan deze groep, blijf ik bij de algemene principes en het beleid die ik in deze lezing heb uiteengezet.
(1) Aanvullend werk van Beaudry met betrekking tot zijn studies over de Franse Revolutie zijn te vinden in zijn boek "France, Canada and the American Revolution," dat hier in zijn geheel te vinden is.
(2) Het verhaal van Lafayette werd vereeuwigd in Beethovens unieke meesterwerk Fidelio. Beethoven, vurig aanhanger van Friedrich Schiller en de republikeinse zaak, geloofde met vele andere grote kunstenaars dat een tijdperk van creatieve rede werd ingeluid, totdat de Franse Revolutie werd gesaboteerd. Bij het beoordelen van het psycho-spirituele falen van de elites en de massa's tijdens de Franse Revolutie, schreef Schiller zelf zijn Esthetische Brieven (1794), waarin hij opmerkte dat "een groots moment een klein volk had gevonden."
Matthew Ehret is hoofdredacteur van de Canadian Patriot Review en Senior Fellow aan de American University in Moskou. Hij is auteur van de 'boekenreeks 'Untold History of Canada' en de Clash of the Two Americas-trilogie. In 2019 was hij medeoprichter van de in Montreal gevestigde Rising Tide Foundation.Zie: https://canadianpatriot.org/2022/07/14/the-bastille-day-bloodbath-that-derailed-frances-republican-revolution/
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief