© Freedom PhoenixDe Oppervoorbode
Er is een bepaald type geest dat in een verwoede poging om monsterlijk verregaande beweringen over onze werkelijkheid te bewijzen, overgaat tot het manisch leggen van verbanden. Maar zoals wetenschapsfilosofen het op hun gebruikelijke ingewikkelde manier verwoorden: hoe groter de reikwijdte van een theorie, hoe minder waarschijnlijk het is dat deze op waarheid zal berusten. Als je het woord "alle" in je zin gebruikt, kun je er maar beter voor zorgen dat je op zijn minst een halfgod bent met röntgenogen, want anders is de kans groot dat je iets mist. Het tegengif voor zulke denkfouten is de kunst om een evenwicht te vinden tussen abstracte ideeën en een diep gevoel - een belichaamd gevoel - voor het bijzondere: situaties en omstandigheden die uniek zijn, niet reproduceerbaar, niet afgeleid van wetten, maar die van buiten het rijk der categorieën afkomstig zijn.
Na de overwinning van Trump heeft de kleine maar luidruchtige groep van schizognostici zijn door de linkerhersenhelft geregeerde hoofd weer opgeheven en vanuit zijn met tekst ommuurde tuinen het evangelie van Trump verkondigd: de psyop van de diepe staat. Omdat het gewoon een psyop moet zijn. Waarom? Simpel: volgens hun eerste uitgangspunt zijn alle leiders psyops, en als de reikwijdte van je theorie niets minder is dan alles, dan was Trump met zijn clubje ontevreden slimmeriken al die tijd het Trojaanse paard van de aardse demiurg.
Smarties. Voor kleurenblinden zijn ze allemaal blauw. Of zwart. Maar niet getreurd, RFK zal ze binnenkort misschien toch allemaal verbieden.
Beide uitersten gaan gewoon niet op, zoals iedereen die het rijk van onsamenhangende abstracties heeft verlaten weet en daadwerkelijk een moment met geopende ogen heeft geleefd. Er schuilt duidelijk een bodemloze duisternis in het hart van onze wereld. Machtige slechteriken bestaan. De apostel Paulus sprak over geestelijke vorstendommen waar we het tegen op moeten nemen. Het christendom kent Satan. De mythologie zit vol met helse wezens. Maar ook is het duidelijk dat er goede dingen bestaan. Zelfs de gnostici erkennen een Über-Schepper die het laatste woord heeft.
Hoe moeten we naar de huidige gebeurtenissen kijken als de realiteit alles lijkt te bevatten, en zeker als we ervan uitgaan dat een diepe duisternis in de kern het juiste instinct is? De truc is om je perspectieven van waaruit je naar de wereld kijkt verstandig te kiezen. Je bespeelt je waarneming door perspectieven als toetsen op een orgel aan te slaan. Soms heb je die sombere, donkere bas nodig, die het angstaanjagende uitzicht oproept van de demiurg die ons gevangen houdt in de gevangenis van de materiële realiteit, waar zelfs goedheid slechts een cynische grap is van de kosmische beul om valse hoop te wekken, alleen om verpletterd te worden in een pijnvermeerderende schop tegen de ziel, terwijl een gekakel in de verte zich een weg baant door het mistige moeras dat we ons thuis noemen. Je hebt dat geluid nodig, want het is een noot die authentiek klinkt. Maar je hebt ook die andere tonen nodig, de harmonie, de eenvoudige maar rijke melodie die zachtjes door deze stralende sfeer dwarrelt waar een verlegen bergbeekje naar beneden kietelt in het zonverlichte bos, waar de lucht zwanger is van de zoete geur van hemel en aarde die samenkomen, de directe uitdrukking van het soort liefde dat hier alleen kan geraken door middel van radicale waarheid.
Sommigen van Nietzscheaanse huize voelen, terecht, aan hoe verwerpelijk zo'n manipulatief, psychopathisch, vals egoïstisch erfzonde-isme is en zetten dit af tegen glorieuze krijgersstammen die landen veroveren, dorpen verbranden en vrouwen verkrachten en zich een weg door de steppen, heuvels en zeeën banen. Nou, daar ben ik geen fan van. (De nobele krijger verwarren met de psychotische krijgsheer is een kunstgreep die ik niet zomaar over het hoofd wil zien, net zoals ik de pooier niet wil verwarren met de sexappeal van mannelijke kracht). Maar je moet toegeven dat deze kerels in ieder geval eerlijker waren, meer primair en recht voor z'n raap: de rechtse editie van de Nobele Wildeman. In onze moderne zogenaamd beschaafde wereld spuwen de zelfbenoemde scepterzwaaiers natuurlijk moralistisch zuur, terwijl ze zich te goed doen op Epsteins eiland of op Diddy-feestjes. Ja, daardoor ga je de eerlijkheid van die krijgers-wildemannen van weleer wel waarderen, denk ik zo.
Het punt is dat ik dat allemaal weet. Onze wereld is gedoemd, gebouwd op gruwelen en heeft wanhopig behoefte aan een flinke Oud-Testamentische goddelijke afstraffing. Maar de kunst van het leven en denken is om verschillende perspectieven in gedachten te houden en de spanning productief te gebruiken door nu dit, en dan weer dat perspectief te kiezen om grip te krijgen op wat er gaande is. En dat ik dat allemaal weet, betekent dus niet dat ik de beschaving in het algemeen, en mijn beschaving in het bijzonder, moet haten. Ondanks het verrotte fundament en de constante, met leugens doorspekte horror show, heeft het ons een rijkdom van mystieke proporties gebracht. De muziek, de architectuur, de kunst. De uitvindingen, de technologie. De filosofie, de talen, de wetenschap. De pure goedheid, moed en gedrevenheid. Het gaat werkelijk alle perken te buiten. En dit alles moet worden gevierd als de uitstorting van de geest die het eigenlijk vertegenwoordigt, het aanboren van de existentiële ondergrondse bron waaruit de Heilige Geest ontspringt, waaruit we ons verjongen, versterken, waaruit oneindige liefde voor de schepping ontspringt, alsook de daaruit voortvloeiende transmutatie van die liefde in een viering van de heilige plaats van de mensheid tussen de rijken van de goden en het rijk van het pure instinct, dat ontspringt als een eenhoorn in de nacht.
Dus, Trump. Als het negeren van het bestaan van goedheid, schoonheid en de geest die door de mensheid heen werkt, liegen inhoudt, dan betekent dat ook dat je categorisch uitsluit dat een team van afvalligen ooit kan uitgroeien tot een effectieve oppositie tegen het regime. De gedachte achter dit (heimelijk gekoesterde) doemdenken is dat we volledig gecontroleerd worden door de duisternis, door opperheren die dermate sluw en oeroud zijn dat ze ons altijd tien stappen voor zijn, en dat elke persoon op aarde met enige macht of roem er per definitie "bij betrokken" is - het is allemaal één grote samenzwering. Interessant is dat degenen die dit soort beweringen uiten zelden ingaan op specifieke gevallen waarin samenspanning tussen ogenschijnlijke aartsvijanden daadwerkelijk zou kunnen plaatsvinden, afgezien van het manisch leggen van verbanden in de trant van "zie je wel, hij was op een WEF-bijeenkomst!!!"
Het is bijvoorbeeld denkbaar dat Israël en Iran via bepaalde kanalen met elkaar communiceren en dat ze tot op zekere hoogte hun lik-op-stuk aanvallen voor publieke consumptie op elkaar afstemmen, terwijl ze er achter gesloten deuren voor zorgen, op basis van een vorm van beperkt wederzijds belang, dat de boel niet escaleert. Of dat het vermoorden van Soleimani door Trump in feite misschien met stilzwijgende Iraanse goedkeuring en steun heeft plaatsgevonden, omdat de elites aldaar af wilden van een generaal die dusdanig populair was dat hij op een dag hun macht zou kunnen bedreigen. Of dat Poetin en Xi uit strategische overwegingen en om bepaalde belangen te bevorderen, meedoen met de klimaatagenda, net zoals de westerse leiders doen, zij het waarschijnlijk om andere redenen. Wat de waarheid hierover ook moge zijn, zulke dingen gebeuren en dat was altijd zo. Dat heet realpolitik. Je hoeft niet met een gnostische demiurg op de proppen te komen en universele samenspanning of realiteit-als-slechts-theaterisme te verkondigen om dat in te zien. Toegegeven, het is saai en genuanceerd en tart ons verlangen naar een snel en eenvoudig eerste basisbeginsel dat alle feiten in een keurig narratiefje rangschikt.
Net zoals het besef dat onze beschaving tot op het bot verrot is niet uitsluit dat we de vruchten ervan kunnen vieren, zo sluit een realistisch wereldbeeld dat goeieriken toelaat de idee van duistere opperheren niet uit. De vorstendommen van Paulus, een gnostische demiurg of kwaadaardige buitenaardse demonen die van achter de schermen de touwtjes in handen hebben, komen in essentie op hetzelfde motief neer, en verdomd als we geen overvloedige aanwijzingen vinden voor hun bestaan in het hellegat dat ook wel bekend staat als de gevangenisplaneet aarde. De aard van onze interactie met dit duistere rijk is echter complex. Het behoort niet tot het causale netwerk van het biljartbaluniversum, waar de poppenspelers elke beweging van hun marionetten controleren. Waarom niet? Ten eerste, laten we de ultieme schepper niet vergeten, degene tot wie zelfs de gnostici bidden, de bron van alles. Dit betekent dat de demiurg, hyperdimensionale buitenaardse wezens, vorstendommen en de rest van het kabouterdorp zich ook aan bepaalde regels moeten houden. Zij zijn niet de echte opperheren. Ten tweede is er zoiets als Vrije Wil. Combineer deze twee ideeën en wat je krijgt is dat Vrije Wil, hand in hand met de ultieme schepper, de betovering kan verbreken. We kunnen terugvechten. Wat we denken, tot wat we uitgroeien, is belangrijk.
Dit geldt zowel voor individuen als voor gemeenschappen. Net zoals Dorothy in De Tovenaar van Oz altijd de mogelijkheid had om met haar muiltjes naar huis te gaan, en net zoals de tovenaar werd ontmaskerd als een miezerig oplichtertje zodra de boze heks was verslagen en de sluier was opgelicht, zo hebben wij de mogelijkheid om een einde te maken aan de poppenkast, en die kleine oplichter van een tovenaar heeft geen enkele mogelijkheid om daar iets aan te doen. Maar die heks moet eerst sterven, anders blijft haar betovering te sterk.
De Boze Heks wil Dorothy's muiltjes omdat die de magische sleutel zijn om weer thuis te komen. Net zoals "zij" ons onze Vrije Wil willen afnemen, en ons inderdaad willen laten geloven dat we daar niet over beschikken en dat we niet in staat zijn om onze wereld terug te winnen. Dorothy wordt boos en gooit water naar de heks. De heks sterft.
Zijn we al op dat punt aanbeland? Natuurlijk niet. De opperheren zijn reëel en ze zijn er nog lang niet klaar mee. Ze zijn inderdaad oeroud en sluw. En ik ben er helemaal niet zeker van dat we onze Vrije Wil, individueel en collectief, hebben gebruikt in de mate die nodig is om ze te verslaan. We zijn nog steeds te blind, te verknipt, te timide, te bang, te gebroken, te onwetend, te emotioneel, te intellectueel, te spiritueel afgestompt en weerloos. Ik heb het gevoel dat wie die opperheren ook mogen zijn, ze zich al enige tijd geleden hebben gerealiseerd dat ze verslagen zijn in deze specifieke strijd en dat Kamala het niet zal redden. In ieder geval niet met een manipulatie die zo voor de hand liggend en ongeloofwaardig is dat het de betovering nog verder in stand zou houden. (Waarschijnlijk was het op praktisch niveau ook onmogelijk; ze dachten gewoon dat Trump er helemaal niet meer zou zijn, maar toen overleefde hij het en voerde een spectaculaire campagne). Ze hebben zich erbij neergelegd en zijn druk bezig met het bedenken van hun volgende stappen. Anders dan in 2016 kwam het voor hen niet als een schok. Daarom voelt het deze keer rustiger - een stilte voor de storm, misschien.
Zal Team Trump resultaten boeken? Ze zullen het proberen en zijn oprecht het beste team dat we in tijden in de politiek hebben gezien. Maar ze hebben ook blinde vlekken en zwakke punten, wat de diepe staat veel opties biedt: ze zullen proberen Trump te manipuleren om verraders te benoemen, verkeerde prioriteiten te stellen en hem af te brengen van zijn campagnebeloften, vooral op het gebied van buitenlands beleid. Ze zullen elke stap, elk initiatief blokkeren en ondermijnen. Ze zouden hem nog voor de inauguratie kunnen tegenhouden met alles wat ze kunnen verzamelen. Ze zouden de economie met één druk op de knop fikse klappen kunnen toebrengen en zo de Trump-regering ten val kunnen brengen. En als wij allemaal onze Vrije Wil niet verstandig gebruiken, staat de diepere kosmische orde de demiurg-meesters de volgende keer misschien niet meer in de weg; sterker nog, de ultieme schepper kan een van die goddelijke afstraffingen doorlaten in een laatste poging om ons over onze zelfingenomenheid heen te laten stappen door onze eigen keuze. Uiteindelijk is leed de beste leermeester. Maar er is ook hoop: de toekomst voelde nog nooit zo open, zo onbepaald. We staan op een kruispunt, de wereld draait door en niemand weet waar we zullen landen.
Laten we niet verdwalen in gemakzuchtige, hoogdravende narratieven over duistere 4D-schaakpartijen die in strijd zijn met de werkelijkheid. We moeten ons ook niet helemaal overgeven aan hoera-emoties of over-intellectualisering. (Het vieren van overwinningen is wel een must.) Laten we doen wat we altijd zouden moeten doen: goed opletten, wijs worden, lekker naar buiten gaan, terwijl we onze zegeningen tellen en met de verschuivende energieën meebewegen: door de subtiele glorie tussen die grove atomen te kanaliseren, een materiële wereld die noch de woestenij van de gnostici is, noch het ultieme speelveld dat materialisten zowel links als rechts ervan maken. Laten we het eerder zien voor wat het is: een goddelijk aanbod voor verlossing, dat er zowel in besloten ligt, als zich tot ver erbuiten uitstrekt.
Als het goddelijke iets aanbiedt, kun je er zeker van zijn dat het een helse tocht wordt.
Hallo allemaal, als mijn werk je aanspreekt, kun je me helpen het licht te laten branden door een betaalde abonnee te worden. Bedankt voor jullie steun!Zie: https://luctalks.substack.com/p/a-letter-to-the-trump-is-just-a-big
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief