Timur Mustakimov
© Wolfgang Lian/The Epoch TimesTimor Mustakimov speelt op Future Stars Concert in het Kaufman Music Center in Manhattan op 2 november 2022. Wolfgang Lian/The Epoch Times
Ik maak deel uit van een eetclubje dat maandelijks bijeenkomt. De club werd opgericht op het hoogtepunt van de lockdowns, toen iedereen mondkapjes op moest en onder druk werd gezet om de prikken te nemen. Dit gezelschap verzette zich tegen beide, ondanks de dwingende zekerheid van de verplichting daartoe.

Nu, jaren later, is het nog steeds een hechte groep. Vriendschappen groeiden en bleven bestaan. Er heerst een cultuur van het stellen van diepgaande vragen. Bij elk samenzijn spreken we vol ongeloof over officiële uitspraken en delen de perceptie dat de opinie en de instellingen van de elites het gewoon bij het verkeerde eind hadden. En niet alleen over COVID, maar over alles.

De groep is helemaal niet politiek gericht. Het centrale thema is het falen van de conventionele wijsheid en alle manieren waarop de gevestigde instellingen jarenlang fouten hebben uitgedragen. Zoals alle opiniepeilingen hebben uitgewezen, wordt deze opvatting tegenwoordig breed gedragen. Veel van de meest prangende trends van onze tijd gaan over het verdrijven van een oude elite (in de media, het bedrijfsleven, de overheid) en hun vervanging door mensen die geïnteresseerd zijn in nieuwe manieren.

Mij viel een gemeenschappelijk kenmerk op bij veel van de rijzende sterren die de vallende sterren van de oude elites aan het verdringen zijn. Ze zijn veel bescheidener over wat ze wel en niet weten. Ze geven het graag toe. De dagen van "Ik ben de wetenschap" en "Wij zijn jouw bron van waarheid" lijken geteld. De goeroe-wetenschapper en de waarzeggende academicus zijn van hun voetstukken gevallen.

Er is een nieuwe generatie denkers voor in de plaats gekomen die graag toegeeft wat ze niet weet. Laatst zei Tucker Carlson bijvoorbeeld dat hij vaak het zogenaamde oplichterssyndroom ervaart. Dit is de overtuiging dat elke prestatie eigenlijk gewoon een mazzeltje is, een stiekem gevoel dat we mensen tijdelijk voor de gek hebben gehouden.

Het is een nederige erkenning waar we allemaal een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. Mensen die als geniaal worden omschreven hebben dit gevoel vaak. Zelfs Elon Musk moet dit voelen. Ironisch genoeg is de persoon die gelooft dat de kwalificatie genie onterecht is, de persoon die deze waarschijnlijk het meest verdient.

Het probleem van het voortdurende geworstel over de vraag of we geweldig of verschrikkelijk zijn in wat we doen, stoeien met het geloof dat we genieën zijn net voordat we ons zorgen maken dat we ontmaskerd zullen worden als oplichters, hoort gewoon bij het leven en is een waar teken van nederigheid.

Een mooi voorbeeld zien we in het relaas van een man die in de jaren negentig als pianist meedeed aan de Van Cliburn-amateurwedstrijd:
"Ik heb me nog nooit zo nerveus gevoeld voor een concert en zeg tegen mezelf dat ik zelfverzekerd zou moeten zijn omdat ik al door de vorige rondes ben gekomen. Maar ik kan de angst maar niet van me afschudden dat ik een oplichter ben die met wat geluk in de finale is terechtgekomen terwijl alle andere finalisten professionals zijn, ook al worden ze amateurs genoemd. Op mij wordt extra gelet omdat ik een opvallend beroep heb [journalist], wat op dit moment geen troost biedt. Omgekeerde psychologie - ik ben geen oplichter, ik ben een ster - helpt ook niet. Ster, fraude - het enige wat ik hieruit opmaak, is dat ik me vooral met de muziek moet bezighouden."
Dat artikel verscheen in 1999 en de passage hierboven sprong er voor mij uit. Het duidt op de zoektocht die we allemaal ondernemen om te bepalen wie we precies zijn op basis van ons vaardigheidsniveau en, daaruit voortvloeiend, wat we van anderen kunnen verwachten in hun benadering van ons. Meestal werkt het echter in de tegenovergestelde richting. We halen informatie uit wat anderen om ons heen over ons zeggen en voegen dat gevoel toe aan ons zelfbeeld.

Vanaf de jeugd tot aan het beroepsleven overkomt iedereen het volgende. Je doet iets geweldigs en iedereen is vol lof over je. Maar nu heb je een nieuw probleem: de verwachtingen voor je prestaties zijn hooggespannen. Dit geldt vooral als je een promotie of loonsverhoging hebt gekregen: Nu moet je elke keer weer echt presteren, anders word je gezien als iemand die het niet verdient.

Als je als een genie wordt gezien, komt er nog een probleem bovenop. Anderen zullen je willen afkraken en genieten van je nederlaag. Afgunst is de meest verborgen, maar ook de meest gevaarlijke van de hoofdzonden. Degenen die slachtoffers benijden, zijn bijna altijd verbaasd omdat ze verwachtten dat hun prestatie gevolgd zou worden door lofbetuigingen en promotie, niet door wrok en snode plannen. Maar de enige manier om afgunst te vermijden is onverdraaglijk: wees nooit uitmuntend.

Elon heeft hier natuurlijk dagelijks mee te maken. Maar opstandige politieke kandidaten en nieuwe populaire mediafiguren ook. De krachten die hen proberen onderuit te halen, zijn overal.

In arme samenlevingen is dit de gebruikelijke en tragische reactie. Het is ook een kenmerk van samenlevingen die in verval zijn, waarin steeds meer mensen die niets hebben gepresteerd geld, macht en invloed hebben. Ze danken hun status aan erfenissen en luiheid en klampen zich daaraan vast tegen alle winden van verandering in.

Vandaag de dag vind je zulke vastgeroeste elites in alle sectoren: het bedrijfsleven, de overheid, de academische wereld, de media, de politiek, non-profitorganisaties en nog veel meer. Iedereen is ze wel eens tegengekomen. Ze zijn overal. Er bestaat een woord dat hen beschrijft: fakers.

De grootste angst van een faker is om ontmaskerd te worden, dus hij spendeert elk moment van de dag aan het uitbroeden van plannetjes om dat te voorkomen. Daarom omringen fakers zich met mensen die bereid zijn medeplichtig te zijn aan het toedekken van incompetentie, d.w.z. "Ja-knikkers," wiens grootste vaardigheid bestaat uit instemmend knikken. Om deze reden kweken fakers andere fakers en zorgen ervoor dat er zoveel mogelijk van dit soort lui de bepaalde sector overspoelen, in de hoop zichzelf langer verborgen te kunnen houden.

Ze ontwikkelen allemaal wat tegenwoordig "prikkelbare" persoonlijkheden worden genoemd, die ze inzetten als intimidatietactiek, altijd met de gewoonte om iedereen te verfoeien die hun woorden en oordeel in twijfel trekt. Ze zijn prikkelbaar omdat ze altijd een grimmige waarheid te verbergen hebben: namelijk dat ze hun status, titel, macht of inkomen niet verdiend hebben en slechts over een fractie van de capaciteiten van de mensen over wie ze heersen, beschikken.

In het bedrijfsleven zijn ze dol op het bijeenroepen van personeelsvergaderingen, omdat fakers de kunst van het oeverloze zwetsen hebben geleerd ter verdoezeling van hun fundamentele incompetentie. Ze hebben niets beters te doen, dus roepen ze veel vergaderingen bijeen die dan zo lang mogelijk duren.

Fakers verafschuwen competentie en straffen die af. Ze druppelen gif in de oren van mensen om de sociale en professionele vooruitgang van competente anderen te stoppen. Ze verdrijven mensen die wel wat kunnen in een poging om niet voor schut te staan. Door dit soort acties vormen ze overal om zich heen een geruisloze bron van chaos.

Er is eigenlijk geen remedie voor dit probleem. Als een medewerker eenmaal boven zijn of haar competentie wordt gepromoveerd - als gevolg van familiebanden, persoonlijke relaties, identiteitskenmerken, het toegeven aan en uitbuiten van onverdiende eer en lof, of wat dan ook - is er geen weg meer terug. De enige mogelijke oplossing, en dat is uiteindelijk een barmhartige, is dat zo iemand eruit vliegt. De reden hiervoor is dat ze niet in hun oude baan kunnen worden teruggezet, omdat ze daar zullen zieden van woede en vergelding zullen beramen.

Natuurlijk vereist een dergelijke oplossing competent leiderschap door een manager die in een positie verkeert om moeilijke beslissingen te nemen, en dat is precies hetgeen de fakers proberen te voorkomen.

In de van krediet doordrenkte, opgeblazen en door diploma's geobsedeerde economische structuren van de 21e eeuw zijn fakers alomtegenwoordig. Ze demotiveren competente werknemers, ondermijnen hard werken en verbeteringen, wakkeren binnen en buiten de organisatie wantrouwen aan en brengen uiteindelijk hele instellingen in diskrediet.

Het oplichterssyndroom daarentegen wordt gevoeld door elke werkelijk competente persoon. Tot op zekere hoogte worden alle reputaties van genieën overdreven. Ondanks de hoge reputaties van de gebroeders Wright, Alexander Graham Bell en Eli Whitney, heerst er in feite nog steeds onenigheid over de vraag wie als eerste met een vliegtuig vloog, wie de telefoon uitvond en of de katoenjenever eigenlijk wel veel verbeterd werd door Whitney's machine.

Historici van uitvindingen hebben nog geen innovaties ontdekt die daadwerkelijk het product waren van één enkele geest. Wat we steeds weer tegenkomen, is het fenomeen van Meervoudige Ontdekking, waarbij veel mensen strijden om de titel van eerste. Daarom worden Nobelprijzen steeds vaker aan teams van onderzoekers gegeven. Het lijkt nauwkeuriger om te zeggen dat genialiteit in de lucht hangt en door veel verschillende mensen op verschillende plaatsen wordt waargenomen, zelfs als ze nooit contact met elkaar hebben gehad.

F.A. Hayek toonde aan dat de hoogste vormen van intelligentie niet zozeer leven in de hoofden van individuen, maar in sociale processen en instellingen die geen enkele menselijke geest volledig kan conceptualiseren. Het resultaat is een orde die geen mens nauwkeurig kan begrijpen of beschrijven, laat staan vormgeven. Dit is precies de kern van zijn verdediging van vrijheid van meningsuiting en actie: we moeten dit proces kunnen aanpassen om steeds slimmer te worden en meer een afspiegeling te vormen van een veelheid aan intelligenties die voortkomen uit menselijk handelen.

Wat betekent dat voor ons als individuen? Het enige dat we kunnen hopen te doen, is precies wat de hierboven geciteerde pianist zegt: "Ik zou me moeten concentreren op de muziek." Dat wil zeggen, ons best doen bij de taak waar we mee bezig zijn. Je zult momenten van genialiteit hebben en momenten van mislukking, soms win je, soms verlies je, er zullen goede prestaties zijn en slechte. Dit beseffen is noch een complex, noch een syndroom; het is de essentie van het leven.

Het is heel normaal om je zorgen te maken dat de lof die je krijgt niet echt verdiend is. De meest succesvolle muzikanten die ik ken, zijn niet de beste; ze werken gewoon harder om succesvol te worden. Hetzelfde geldt voor schrijvers, wetenschappers, ingenieurs en ondernemers. Ze zijn geweldig omdat ze zich richten op constante verbetering.

De "natuurlijke talenten" onder ons komen zelden tot bloei omdat ze er niet voor hoeven te werken. Tegelijkertijd worden ogenschijnlijke handicaps vaardigheden, omdat deze ons motiveren ze te overwinnen.

De geschiedenis zal zeker vastleggen dat de arrogantie van de elite de afgelopen vier jaar hun ondergang is geworden. Daarentegen zien we misschien de komst van een nieuwe generatie leiders op vele gebieden die hun vak met een ander ethos benaderen: de nederigheid om de eigen grenzen te erkennen, een toewijding aan authenticiteit en een passie voor oprechte uitmuntendheid in dienst van anderen. Dat mogen we hopen.

Verhaal viaThe Epoch Times

Zie: https://www.zerohedge.com/political/rise-humble