The shining film nicholson danny
Jack en Danny Torrence in Kubrick’s The Shining (1980)
Voortbordurend op hoofdstuk 5 van Karen Mitchells werk

Ouderschap en kinderen

Voor velen begint de directe blootstelling aan de hardnekkige predatorische persoonlijkheid (PPP) al vroeg. Lobaczewski noemt kort de persoonlijkheidsvervormende effecten van het opgroeien met een psychopathische of karaktergestoorde ouder. Zulke kinderen, die geen ervaring hebben met het tegenovergestelde, absorberen al op jonge leeftijd "pathologisch" materiaal, dat hen verschillende illusies over de wereld, onaangepaste emotionele reacties en verdraaide waarden bijbrengt.

Mitchell voegt daar enkele van haar eigen observaties aan toe, gebaseerd op de antwoorden van de deelnemers aan haar onderzoek. Eén van hen verwoordde het als volgt: "De behoeften van de kinderen komen nooit op de eerste plaats. Zij [de predatorische ouders] houden altijd de controle. Bovendien gebruiken zulke ouders "hun kinderen om hun eigen doelen te bereiken."
Dit is echter zelden waarneembaar of zichtbaar, omdat [de ouders] vaak veel moeite doen om zich als een 'goede ouder' te presenteren en om anderen te laten geloven dat ze toegewijd zijn aan hun kinderen, terwijl ze privé gedrag vertonen dat grof, manipulatief, intimiderend, controlerend, schadelijk en/of ondermijnend is jegens de andere ouder in de ogen van familie en vrienden.
Eén deelnemer kende iemand met een duistere persoonlijkheid (DP) die "zijn kind vermoordde om een overwinning op de moeder te behalen." Een ander behandelde zijn kind "ongelooflijk goed later in het leven" met hetzelfde doel. Dit zijn doelgerichte gedragingen zonder oprechte "ouderlijke liefde." Zulke ouders hebben de aanwezigheid van hun kinderen in hun leven niet nodig "en kunnen hen prima jarenlang niet zien. Als ze er ooit op aangesproken worden dat ze hun kinderen langere tijd niet hebben gezien, zullen ze vaak een vals verhaal ophangen, waarin de andere ouder de schuld van hun afwezigheid krijgt."

Predatorische moeders en vaders "doen veel moeite om de relatie van het kind met de andere ouder te vernietigen," waarbij ze een aantal tactieken gebruiken zoals "liegen; het 'verhaal omdraaien,' wat betekent dat ze hun snode gedrag toeschrijven aan de beschermende ouder; de andere ouder bekritiseren; ongegronde en ernstige beschuldigingen uiten tegen de andere ouder; een kind financiële voordelen bieden; de andere ouder provoceren in het bijzijn van een kind, enzovoort. Het kan ook gaan om "fysiek geweld, isolatie van familie en vrienden, bedreigingen, het gebruik van juridische procedures als wapen, het betalen van mensen om de ouder zonder duistere persoonlijkheid te stalken". Ouders met een hardnekkige predatorische persoonlijkheid kunnen hun kinderen ook schade berokkenen door verwaarlozing of door hun kinderen tegen elkaar op te zetten.

Dit legt een grote last van tijd, energie en middelen op de ouder zonder duistere persoonlijkheid, vooral omdat die ouder vaak niet precies weet wat er aan de hand is. Een andere deelnemer citerend: "Zij zijn altijd bezig met het opruimen van schade, lopen altijd achter de feiten aan, altijd beschermend, maar de ouder met de duistere persoonlijkheid zet de kinderen tegen hen op."

Het gedrag van de ouder met een duistere persoonlijkheid kan een waslijst aan problemen veroorzaken: "mentale, emotionele, fysieke, sociale, relationele, seksuele, financiële, familiale en schoolgerelateerde problemen. Voor iedereen die deze dynamiek van buitenaf heeft geobserveerd, is duidelijk dat "de schade die ze met hun gedrag aan hun kinderen toebrengen niet zo belangrijk [voor hen] is als voortzetting van hun dwangmatige controle," zoals een deelnemer het uitdrukte.

Hoewel mensen met een hardnekkige predatorische persoonlijkheid van nature egoïstisch zijn, worden ze niet alleen hierdoor gedreven. De hierboven genoemde gedragingen gaan ook gepaard met "een zekere mate van sadistisch plezier bij het toebrengen van schade, ongemak en vernedering." Daarnaast gebruiken ze intimidatie om ontmaskering te voorkomen. Deze handelingen worden meestal onder vier ogen uitgevoerd en als het kind toevallig een andere volwassene in vertrouwen neemt, zal de ouder met deze persoonlijkheid de beschuldigingen van het kind krachtig ontkennen.
Verschillende deelnemers aan het onderzoek merkten op dat kinderen vaak "terugkrabbelen" als ze in een officiële context moeten praten over emotioneel, mentaal, fysiek, seksueel of andere vormen van misbruik door een ouder met een duistere persoonlijkheid, uit angst voor de reactie van die ouder ...
Dergelijke kinderen ontwikkelen vaak hun eigen methoden om zichzelf te beschermen, zoals weglopen, ervoor zorgen dat ze wapens bij de hand hebben (echt of speelgoed) en zwijgen over de daden van hun ouders uit angst voor vergelding.

Om een bovenstaand punt te herhalen: elk ogenschijnlijk liefdevol gedrag van iemand met een hardnekkige predatorische persoonlijkheid wordt niet ingegeven door werkelijke ouderlijke liefde. Het zal eerder een handeling zijn die een ander doel dient. Mitchell vat enkele van deze doelen als volgt samen:
de oppepper voor het ego om gezien te worden als een 'geweldige ouder,' om anderen kwaad te doen en te straffen, in het bijzonder de andere ouder van de kinderen, om geld los te krijgen, om hun eigen behoeften en passies te vervullen zoals die met betrekking tot sadisme en seksualiteit en om levensdoelen te bereiken die ze zelf misschien niet hadden kunnen bereiken.
Criminaliteit en gevangenschap

Zoals al verschillende keren in deze serie werd aangegeven, overtreden alle mensen met een hardnekkige predatorische persoonlijkheid weliswaar "wetten, regels, voorschriften en overeenkomsten" (ze zijn "niet in staat om overeenkomsten te sluiten" zoals een zekere minister van Buitenlandse Zaken ooit zei), maar niet allemaal plegen ze openlijke criminaliteit of gaan ze de gevangenis in. Hoogfunctionerende mensen met een hardnekkige predatorische persoonlijkheid zijn het rechtssysteem te slim af met zowel legale als illegale tactieken en projecteren met succes het imago van modelburger. Ze ontwikkelen "sterke banden en netwerken" die hen hierbij helpen. Deelnemers schreven dit vermogen toe aan variabele kenmerken zoals intelligentie, sociale klasse, opleiding, goed ouderschap, goede uitvoerende functies en impulscontrole.

Tactisch gezien, gebruiken ze subtielere controlemethoden, bijvoorbeeld psychologische methoden in plaats van fysieke, zoals manipulatie en overreding. Ze zijn sluwer dan de op een lager niveau functionerende types. Mitchell wijst erop dat het feit dat ze waarschijnlijk minder openlijk agressieve tactieken gebruiken, niet betekent dat ze minder gevaarlijk zijn.

Beroepen en werk

Hoewel Mitchells steekproef van expliciet genoemde beroepen te beperkt was om representatief te zijn, geven de genoemde beroepen een indicatie van de verscheidenheid aan functies die mensen met hardnekkige predatorische persoonlijkheden kunnen bekleden. In volgorde van meest naar minst genoemd: ondernemer, directeur van een bedrijf, arts, ordehandhaver, jurist, religieus leider. De minder vaak genoemde functies liepen uiteen van automonteur en bendelid tot accountant en muzikant.

Zoals ze opmerkt, weerspreken deze de idee dat mensen met een duistere persoonlijkheid "zich aangetrokken voelen tot rollen die risico's met zich meebrengen en de verveling verlichten." Sommigen suggereren eerder een andere mogelijke motivatie: "de behoefte aan controle en macht en sadisme."

Kennislacunes

Vijfennegentig procent van de deelnemers was van mening dat er collectieve hiaten zitten in onze kennis over mensen met een hardnekkige predatorische persoonlijkheid. Deze omvatten: preventie en aanpak, oorsprong, motivaties, en het begrijpen van het succes van personen met een hardnekkige predatorische persoonlijkheid om mensen voor de gek te houden, wat soms bijna bovennatuurlijk lijkt. Ik herinner me dat ik dit ter sprake bracht in mijn interview met Dr. Mitchell, hoe toeschouwers het belachelijk en ondenkbaar vinden dat iemand (in het bijzonder de persoon met een hardnekkige predatorische persoonlijkheid) zoiets zou kunnen doen, maar die persoon toch geloven wanneer hij de onschuldige partij ervan beschuldigt precies hetzelfde te doen.

Bepaalde "structuren" waarvan deelnemers dachten dat ze onze kennis belemmerden, kwamen herhaaldelijk naar voren, waaronder:
  • vertrouwen op psychometrische beoordelingsinstrumenten
  • silo-onderzoeksbenaderingen
  • gebrek aan gemeenschappelijke definities
  • de moeilijkheden bij het bestuderen van hoogfunctionerende mensen met een hardnekkige predatorische persoonlijkheid.
Deze hiaten leiden ertoe dat bepaalde gezaghebbende groepen, zoals persoonlijkheidsonderzoekers, het probleem onvoldoende begrijpen.

Het probleem

Naast het grote probleem dat mensen met de hardnekkige predatorische persoonlijkheid vormen, speelt er nog een groter probleem: onwetendheid. Ook al zitten er nog hiaten in onze kennis, het grootste deel van de bevolking mist zelfs de basis, en zoals een respondent het verwoordde,
"Lacunes in de kennis van gewone mensen betekenen dat misbruik onbestraft blijft, slachtoffers niet worden geloofd en opnieuw worden getraumatiseerd als ze hulp proberen te krijgen."
Lobaczewski zou zeggen dat zulke hiaten als ponerogene openingen voor de daden van sociaal en politiek actieve psychopaten dienen.

Het opvullen van de hiaten in onze kennis is essentieel om het probleem aan te pakken. Die kennis op zich werkt als een beschermende maatregel. Lobaczewski zegt dit herhaaldelijk en Mitchell herhaalt het in dit deel van haar proefschrift. Verschillende deelnemers benoemden het probleem en schreven: "Er is geen ... consistente boodschap" en,
"Leken, en dat is het grootste deel van onze gemeenschap, hebben geen kennis, laat staan de bereidheid om het ongelooflijke te geloven."

"Als we geen duidelijk en sterk begrip onder de bevolking hebben, dan is het heel moeilijk om de destructieve rol die ze in de samenleving spelen tegen te gaan."
Een onvolledige definitie die zich voornamelijk richt op criminaliteit kan ertoe leiden dat mensen die met die definitie werken "de potentiële schade die wordt veroorzaakt door iemand met een duistere persoonlijkheid binnen alledaagse interpersoonlijke relaties," of binnen "respectabele" of "verantwoordelijke" posities in de samenleving, onderschatten en over het hoofd zien.

Een duidelijk begrip van de hardnekkige predatorische persoonlijkheid maakt het daarentegen "gemakkelijker om mensen met een duistere persoonlijkheid te ontmaskeren en ter verantwoording te roepen." Met de juiste kennis kunnen er bijvoorbeeld "organisatorisch waarborgen worden ingebouwd om te voorkomen dat dergelijke mensen gezaghebbende posities bekleden." Dit beschouwde Lobaczewski als noodzakelijk om de potentiële ontwikkeling van pathocratie te voorkomen.

Verschillende respondenten uit het onderzoek waren echter van mening dat zelfs met een gemeenschappelijke definitie "deze types nog steeds een impact zullen hebben op andere." Er bestaat immers een definitie van pedofilie. Een ander antwoordde:
De maatschappij wordt alleen beschermd als het gedrag het niveau van een wetsovertreding bereikt wat leidt tot opsluiting, of als het gedrag de wet niet overtreedt, maar er wel kan worden aangetoond dat het schadelijk is voor de betrokken persoon of anderen, wat leidt tot opname in een instelling.
Hierover was Lobaczewski niet helemaal duidelijk. Hij leek te geloven dat inrichtingen alleen in bepaalde gevallen nodig zouden zijn en dat observatie en controle van psychopaten in de algemene bevolking in veel gevallen voldoende zou zijn, misschien zoiets als een kruising tussen een register voor zedendelinquenten en voorwaardelijke vrijlating of toezicht door de gemeenschap.

Het verspreiden van accurate informatie over de hardnekkige predatorische persoonlijkheid zou nog een ander probleem kunnen verzachten. Voor velen die niet over dergelijke kennis beschikken, kan de ontmaskering van een hardnekkige predatorische persoonlijkheid enkele vreemde gevolgen hebben.
Wanneer de snode daden en kwaadaardige aard van iemand met een duistere persoonlijkheid aan het licht worden gebracht, ... zijn mensen vaak zo van streek door de informatie over de persoon met een duistere persoonlijkheid, dat ze vaak boos worden op de boodschapper en/of het doelwit/slachtoffer. ... mensen reageren over het algemeen afwijzend, proberen de persoon met de duistere persoonlijkheid te rechtvaardigen, maken excuses voor hem, zetten vraagtekens bij de ervaringen van het doelwit/slachtoffer en stellen degene die de persoon met de duistere persoonlijkheid ontmaskert ter discussie.
Mitchell citeert het werk van Dale en Alpert:
De verhalen zijn zo ingewikkeld en pijnlijk dat onze onbewuste geest afweermechanismen gebruikt zoals dissociatie van de benarde situatie van het slachtoffer. Er bestaat ook een neiging om zich met de dader te identificeren. Het is gemakkelijker om met de situatie van de dader om te gaan dan je te verplaatsen in de intense pijn die de slachtoffers hebben doorstaan en nog steeds doorstaan.
Zulke mensen geloven dit soort beschuldigingen niet omdat de afstand tussen wat ze denken dat mogelijk is en wat ze voorgeschoteld krijgen te groot is. Dit resulteert in cognitieve dissonantie en de poging om een passende rationalisatie te creëren om iemands eerdere, maar foutieve wereldbeeld in stand te houden. Lobaczewski noemt dit conversief denken.

In een eerder artikel in deze serie merkte ik op dat Mitchell en Lobaczewski beiden de gevaren van een slechte definitie van psychopathie benadrukken. Het stelt psychopaten in staat om in het donker te opereren, buiten het bereik van de publiekelijke toets der kritiek.

Volgens Lobaczewski werd een dergelijke definitie opzettelijk gebruikt in de communistische psychiatrie om zo de psychopathische kern van de pathocratie te maskeren en diagnose ervan te voorkomen. In dit hoofdstuk hanteert Mitchell een soortgelijk argument door zes deelnemers aan het onderzoek te citeren die geloofden dat "belangrijke academici en onderzoekers op het gebied van duistere persoonlijkheden zelf mensen met een duistere persoonlijkheid zijn" en dat deze onderzoekers "zich actief bezighouden met tactieken om het soort onderzoek dat in dit onderzoek werd uitgevoerd te blokkeren en te voorkomen dat er nauwkeurig onderzoek gepubliceerd wordt."

Vroeger dacht ik dat alleen de allesomvattende diagnose "antisociale persoonlijkheidsstoornis" het probleem was, en dat psychopathie relatief vrij van dubbelzinnigheid was, maar na het lezen van Mitchells proefschrift ben ik van gedachten veranderd. Zelfs de algemeen aanvaarde definities van psychopathie maken deel uit van het probleem.

Zie: https://ponerology.substack.com/p/the-cost-of-ignorance-how-gaps-in