Dit essay is gebaseerd op een gesprek met Jeffrey Long. Het werd omwille van lengte en duidelijkheid aangepast.

Zevenendertig jaar geleden was ik specialist in opleiding oncologie en leerde hoe ik kanker het beste kon behandelen met bestraling. Dit waren de dagen vóór het internet, dus ik deed mijn onderzoek in de bibliotheek. Op een dag bladerde ik door een omvangrijke uitgave van het Journal of the American Medical Association en kwam een artikel tegen over bijna-doodervaringen.

Ik was met stomheid geslagen. Mijn hele medische opleiding leerde me dat je óf levend óf dood was. Daartussen zat niks. Maar plotseling las ik over patiënten van een cardioloog die waren overleden en weer tot leven gekomen, en die heel aparte, bijna ongelooflijke ervaringen rapporteerden.

Vanaf dat moment raakte ik gefascineerd door bijna-doodervaringen of BDE's. Ik definieer een bijna-doodervaring als iemand die comateus of klinisch dood is, zonder hartslag, die een heldere ervaring beleeft waarin hij of zij ziet, hoort, emoties voelt en contact heeft met andere wezens. Door me meer te verdiepen in deze ervaringen veranderde mijn kijk op het universum op fundamentele wijze.

Net als onze uitweg

Wanneer we naar de geschiedenis kijken om haar lessen te begrijpen en te onderscheiden waar we vandaan komen, kunnen we grofweg stellen dat er twee concurrerende denkrichtingen bestaan: de ene ziet de geschiedenis als het product van de geest, dat wil zeggen, wat mensen dachten en deden. Dit wordt idealisme genoemd en is beslist uit de mode.

De andere ziet de geschiedenis als het resultaat van materiële druk, zoals economische ontwikkelingen of natuurlijke en andere externe omstandigheden. Dit wordt materialisme genoemd en tegenwoordig worden we allen geconditioneerd om hierin te geloven.

Het zou natuurlijk absurd zijn om te beweren dat materiële omstandigheden geen rol spelen in menselijke aangelegenheden, en dus de geschiedenis. Maar sinds sociologie, Marx en de zogenaamde "sociale wetenschappen" in de 19e eeuw ten tonele verschenen, zijn we vergeten dat mensen uiteindelijk dingen doen omdat, nou ja, ze er eerst over nadenken; ze vinden redenen om iets te doen op basis van hun wereldbeeld, prioriteiten en denkwijzen.

Het volgende is een transcriptie van deze video.

"Menselijke roofdieren bevolken onze samenleving."

Stefan Verstappen, Defense Against the Psychopath

Psychopaten zijn menselijke roofdieren. Ze intimideren, manipuleren, liegen, stelen, bedriegen, misbruiken en ontnemen mensen het leven, zonder schuldgevoel of wroeging. Een vooraanstaand expert op het gebied van psychopathie, Robert Hare, schat dat 1% van de mensen psychopaten zijn; terwijl klinisch psycholoog Martha Stout suggereert dat dit cijfer dichter bij 4% ligt. Studies geven aan dat psychopaten oververtegenwoordigd zijn in het bedrijfsleven en in de politiek. In deze video gaan we de psychologie van de psychopaat onderzoeken, omdat deze kennis ons kan helpen om de schade die ze ons, de mensen van wie we houden en de mensheid in het algemeen berokkenen, te minimaliseren.

Ziehier een interessante interactie tussen een groep bavianen, gerapporteerd in een boek met de titel Machiavellianism: The Psychology of Deception:

Mensen veinzen ook slachtofferschap als strategie om een beloning te krijgen. Een onderzoek uit 2020 toonde aan dat mensen die slachtofferschap (en deugdzaamheid) veinzen vaker persoonlijkheidstrekken hebben die onderdeel uitmaken van de Donkere Driehoek.

De Donkere Driehoek bestaat uit narcisme (eigendunk), machiavellianisme (strategische uitbuiting en dubbelhartigheid) en psychopathie (harteloosheid en minachting voor anderen). Mensen met eigenschappen die behoren tot de Donkere Driehoek kunnen verleidelijk zijn.

Vaak wordt beweerd dat de materiële wereld een ondergeschikte rol speelt en op de achtergrond moet blijven - achter geest en ziel, of zelfs achter de bovennatuurlijke wereld.

Dit brengt echter gevaren met zich mee, omdat het de blik iets te veel naar binnen dreigt te richten. Zo merkte Goethe terecht op dat "Ken uzelf" vaak geen goede raad is: we moeten juist dringend in de spiegel kijken die anderen ons voorhouden. De kunst is hier om onderscheid te maken tussen mensen die ons goed gezind zijn en die zelf ver in hun ontwikkeling zijn, en mensen die hun eigen destructieve agenda nastreven en ons in hun neerwaartse spiraal dreigen mee te trekken.

Nee, ons terugtrekken in onze eigen geest biedt geen oplossing en leidt snel tot irrationaliteit en subjectivisme.

Wat behoort nog tot de wetenschap en wat niet meer? Wie bepaalt wat wetenschap is en wat parawetenschap of pseudowetenschap is? Sommige soorten onderzoek worden aan de ene universiteit met open armen ontvangen en aan de andere niet. Er zijn gerespecteerde wetenschappers, onder wie enkele Nobelprijswinnaars, die uitgestoten worden, meestal door roddels, door allerlei heimelijke activiteiten van hun collega's, gewoon omdat zij vragen durven stellen en fenomenen durven onderzoeken die anderen als "onwaardig" beschouwen. Ik heb al verschillende van dergelijke gevallen genoemd, waaronder de behandeling van de "vreemde interesses" van Alfred Wallace door de Encyclopedia Universalis.

Iemand - we weten niet wie - besloot dat een belangrijk deel van het onderzoek van een vooraanstaand wetenschapper moest worden verzwegen - het publiek mocht er niets over te weten komen, dat het beter was om een leugen te verkondigen dan een ongemakkelijke waarheid.

Wetenschap in het geheim?

Een vriend van mij, een vooraanstaand Frans wetenschapper, die geïnteresseerd is in vele "esoterische" gebieden, zegt me dat je dergelijke interesses voor jezelf moet houden, anders word je gestraft; heimelijke acties van anderen zullen je wetenschappelijke carrière vernietigen; en dat is precies wat hij doet - hij zal bepaalde dingen onder vier ogen bespreken, maar zal ze nooit in het openbaar durven zeggen. Wat voor soort wetenschap dwingt wetenschappers in het geheim te werken, uit angst? Wat voor soort maatschappij baart dat soort wetenschap?

William Crookes

Bij het lezen van de opmerkelijke autobiografie van Alfred Wallace, Darwins collega, de medeontdekker - zo niet de oorspronkelijke ontdekker van de evolutiemechanismen, stuitte ik op de volgende interessante paragraaf:

In de jaren 1870-80 had ik vele gelegenheden om getuige te zijn van interessante verschijnselen in de huizen van verschillende vrienden, waarvan ik sommige niet openbaar heb gemaakt. Begin 1874 werd ik door John Morley, toenmalig redacteur van de Fortnightly Review, uitgenodigd om voor dat tijdschrift een artikel te schrijven over "Spiritualisme." Veel publieke belangstelling was gewekt door de publicatie van het Rapport van het Comité van de Dialectical Society en vooral door de experimenten van de heer Crookes met de heer Home, en de weigering van de Royal Society om deze experimenten herhaald te zien. (Cursief van mij.)

Wie is meneer Crookes? En om wat voor experimenten ging het, dat de Royal Society daar niet eens getuige van wilde zijn? Onthoud: nieuwsgierigheid is een "conditio sine qua non" voor een echte wetenschapper! De Royal Society was niet nieuwsgierig? Waarom niet? Misschien waren de experimenten van meneer Crookes de aandacht van het geleerde genootschap niet waard, omdat ze niets nieuws voortbrachten?

Introductie

Hallo, ik ben Dr. George Simon en ik heet u van harte welkom bij een nieuwe editie van Character Matters. In deze uitzending praten we over alles wat te maken heeft met karakter en karakterstoornissen. En in de vorige paar afleveringen hebben we het gehad over, wat ik in het nieuwe boek over dit onderwerp noem, het tweede gebod van het karakter, dat te maken heeft met het overwinnen van elk gevoel van menen ergens aanspraak op te kunnen maken, alsmede het ontwikkelen van een diep gevoel van dankbaarheid en de daaruit voortvloeiende verplichtingen die voortkomen uit het zich inherent schuldig voelen voor de vele geschenken die we hebben maar die eigenlijk onverdiend zijn.

Vandaag wil ik me iets meer richten op enkele obstakels die er - vooral in onze tijd - bestaan als het gaat om het gevoel van dankbaarheid. En de reden dat ik er wat tijd aan wil besteden is dat het onderzoek naar dankbaarheid, dat werd uitgevoerd door verschillende onderzoekers van de Universiteit van Californië in Berkeley - en anderen in samenwerking met de hoofdonderzoeker Robert Emmons, die verschillende boeken over dit onderwerp heeft geschreven, zeer duidelijk is. Dankbaarheid, zo blijkt, is heel goed en wel op veel verschillende manieren.

Obstakels die dankbaarheid in de weg staan

Tegenwoordig, in onze cultuur van het menen ergens aanspraak op te kunnen maken, is het heel moeilijk om gevoelens van dankbaarheid te ontwikkelen. Maar het onderzoek wijst duidelijk uit dat dankbaarheid goed voor ons is. En zoals de rijmende zin [in het Engels] suggereert, is dankbaarheid puur een kwestie van houding. Je hoeft geen waslijst in je hoofd te maken van alle dingen waar je van geniet en waar je dankbaar voor kunt zijn; dankbaarheid is meer een diepgewortelde houding van hoe we het leven en het volkomen onverdiende geschenk dat het is, kunnen benaderen.

Petra (41) kreeg vlak na de geboorte van haar dochter Lotte een hartstilstand. Ze overleefde, maar had een wonderlijke ervaring tussen leven en dood. "Het was alsof ik in een andere werkelijkheid zat."

"Er zijn niet veel mensen die weten dat ik een bijna-doodervaring heb gehad. Omdat het zo persoonlijk is en waarschijnlijk ieders voorstellingsvermogen te boven gaat, vertel ik er eigenlijk alleen maar over als mensen er echt naar vragen. Als ik mijn verhaal doe, houd ik het vaak zo luchtig mogelijk. Ik zeg zoiets als: 'Ik heb het hierboven even bekeken, maar ik was er nog niet klaar voor.' Alleen als mensen doorvragen en ik merk dat ze echt geïnteresseerd zijn, ga ik verder. Het is fijn om af en toe mijn bijna doodervaring te kunnen delen. Er rust nog altijd een taboe op, merk ik."

Alarmbellen

"Negen jaar geleden beviel ik van ons tweede kind, dochter Lotte. Mijn zoon Timon was toen 3,5 jaar oud. Ik had een fijne zwangerschap en er was eigenlijk medisch gezien niks om me zorgen over te maken. Ik had alleen een ontzettend dikke buik vanwege een zware baby en een enorme hoeveelheid vruchtwater. Maar ook dat was geen reden voor paniek. Ik zat nog net binnen de toegestane hoeveelheid.
Zelf kan ik me niets herinneren van de bevalling, maar ik weet van wat me later is verteld, dat alles heel voorspoedig ging. Ik kreeg een ruggenprik en ving in een warm bad de weeën op. Toen Lotte er was, is ze bij me op mijn borst gelegd. Uitgerekend op dat liefdevolle, intieme moment ging het mis. Ik voelde me misselijk worden. De verloskundige zag mijn ogen wegdraaien en mijn nek zwol op. Een hartstilstand. Ineens gingen alle alarmbellen af. Lotte werd bij me weggehaald en ik werd een uur lang gereanimeerd. Voor mijn man Arnold was dat traumatisch. Binnen een paar seconden stond zijn wereld op z'n kop. Het ene moment vier je dat je een gezonde dochter hebt, het volgende zie je je vrouw vechten voor haar leven. Bizar."

Als u dit artikel zou kunnen lezen, zou dat geweldig zijn. Oh, en het zou heel fijn zijn als u zich zou willen abonneren.

Zijn psychopaten slim? In tegenstelling tot de indruk die sommigen hebben van de psychopaat als kwaadaardig genie, is de werkelijkheid niet zo romantisch. Volgens Lobaczewski zijn ze gemiddeld minder intelligent en bevinden zich onder hen geen of weinig supergenieën.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen slimme psychopaten zijn. Hun bell curve is alleen een beetje naar links verschoven (als Lobaczewski gelijk heeft). Dat betekent dat de kans op het ontmoeten van een relatief slimme psychopaat even groot is als die van een iets meer dan relatief slimme normale persoon. Hij formuleert het als volgt:

De gemiddelde intelligentie van onmiskenbare psychopaten, vooral als die wordt gemeten met behulp van veelgebruikte testen, valt iets lager uit dan die van normale mensen, zij het met een vergelijkbare variatie. Deze groep bevat echter geen gevallen van de hoogste intelligentie, noch vinden we onder hen technische of ambachtelijke talenten. De meest begaafde leden van dit soort kunnen dus successen boeken in die wetenschappen die geen passend humanistisch wereldbeeld of technische vaardigheden vereisen. (Academisch fatsoen is echter een andere zaak.) (Politieke Ponerologie, p. 111)

Zoals ik in de voetnoot bij deze paragraaf schreef, worden de interpersoonlijke/affectieve trekken van psychopathie in de huidige literatuur in verband gebracht met een hogere verbale intelligentie, terwijl de antisociale trekken in verband worden gebracht met een lagere algemene intelligentie.

Een van mijn favoriete onderwerpen, wanneer het gaat over hoe we onder het mom van gezondheid vergiftigd worden, is tabak.

Dit wordt een lang artikel. Het gaat over de toenemende vergiftiging van tabaksproducten door overheden en de grote tabaksfabrikanten, de spirituele betekenis van de plant, enkele van zijn helende eigenschappen en de ondermijning van het karakter ervan.

U weet waarschijnlijk dat de gewone sigaret of tabak die in de winkel wordt verkocht tal van toegevoegde additieven bevat en dat het roken van deze producten in geen enkel opzicht hetzelfde is als het roken van pure tabak. Er werden zo'n 600 verschillende soorten additieven geïdentificeerd.

Van wat ik ervan begrijp, bevatten de meeste tabaksproducten van de bekende merken zoals Marlboro, Pall Mall, Lucky Strike, Winston, enz. tussen 10 en 50 verschillende additieven.