man met strijdbijl
Verlies nooit meer een debat! Koop hier de uwe.
Idealisme tegenover materialisme. Vrije wil tegenover determinisme. Theïsme tegenover atheïsme. Samenzwering tegenover toeval. LIHOP tegenover MIHOP1 (Het met opzet laten gebeuren tegenover het met opzet teweegbrengen). Buitenaardse wezens tegenover weerballonnen. Allemaal dichotome debatten in ons leven. En ze woeden voort. Dompel een teen in een van deze discussies en de kans is groot dat u op een bepaald moment wordt getroffen door de scheermessen van Occam of Hanlon. Als veteraan van het debat-aan-de-keukentafel die al deze woordenoorlogen heeft meegemaakt, beschik ik over een universeel wapen dat me zeer geschikt lijkt voor de taak die me te wachten staat.

In dit geval is mijn doel Hanlon, op wiens scheermes de volgende woorden prijken: "Schrijf nooit toe aan kwaadwillendheid wat voldoende verklaard kan worden door domheid." Het scheermes mag dan scherp zijn, het is dun en broos en snijdt maar in één richting. Bij gebrek aan een betere benaming, introduceer ik de Koehli-strijdbijl. Die snijdt aan twee kanten. Op de rand van het ene blad staat "beide," op de andere "en." En voor deze strijd staan er runen in gegraveerd: "Ongecontroleerde incompetentie leidt onvermijdelijk tot kwaadwilligheid." Of, eenvoudigweg in de woorden van Hanlon: "Een zekere mate van domheid zal altijd gepaard gaan met kwaadwilligheid."

Als het fout gaat tussen mensen, hebben veel redelijke mensen de neiging om terug te vallen op de eenvoudigste, meest waarschijnlijke verklaring. Meestal hebben ze natuurlijk gelijk. Incompetentie, institutionele passiviteit, onvermogen om zich aan te passen aan nieuwe situaties, onwetendheid, kleinzielige menselijke zwakheden: ze kunnen allemaal worden verward met kwaadwillige samenzweringen.

Maar wie wil er nou alleen maar "meestal" gelijk hebben?

Meestal zijn sterfgevallen die op zelfmoord lijken ook daadwerkelijk zelfmoord. Maar we weten allemaal dat dat niet altijd zo is. En als rechercheurs zaken alleen op basis van statistieken zouden oplossen, zouden ze geen rechercheurs zijn. Dan zijn ze statistici. Er zit een groot verschil tussen "Er is een kans van 98% dat deze dood een zelfmoord is" en "Deze dood is een zelfmoord," maar als het aankomt op gemakzuchtige verslaggeving en opinievorming vormt dit helaas de norm. Officiële regeringsverklaringen over alles wat ook maar enigszins controversieel is, zijn het ergst. Lees zulke verklaringen uit het recente verleden en voor het volgende jaar maar eens en merk op hoe vaak officiële woordvoerders verklaren dat iets met "100% zekerheid" bekend is, terwijl dat onmogelijk het geval kan zijn. Of wanneer mensen de woorden "vrijwel zeker" gebruiken. Ze houden je vrijwel zeker voor de gek.

In het bedrijfsleven (en op de meeste andere plaatsen) geldt de 80/20-regel, oftewel het Pareto-principe: 80% van de resultaten is het resultaat van 20% van de oorzaken. 20% van de werknemers doet 80% van het werk. 20% van de producten zorgt voor 80% van de omzet. Min of meer. Laten we er nog een introduceren: de 94/6-regel, oftewel het ponerologieprincipe. 6% van de mensen is verantwoordelijk voor een gelijk of groter percentage van het disfunctioneren. Anders geformuleerd, minstens 6% van elk groeps- of institutioneel probleem wordt veroorzaakt door psychopaten of "De Donkere Drie"-persoonlijkheden - d.w.z. kwaadwillendheid en boosaardigheid - of is indirect het gevolg van hun invloed op anderen.2

Dit komt door het punt dat Lobaczewski herhaaldelijk maakt: de potentiële pathocraten in een samenleving zijn niet alleen geclusterd in een bepaalde groep. Je vindt ze niet allemaal in één sociaaleconomische klasse, ras, politieke partij, religieuze denominatie of leeftijdsgroep. Als je de samenleving voorstelt als een marmertaart met lagen, dan zullen de potentiële pathocraten met een persoonlijkheidsstoornis min of meer gelijkmatig verdeeld zijn over de lagen (klassen) en de marmergedeelten (andere klasse-onafhankelijke sociale groeperingen).

Tijdens een pathocratie wordt eerst de bestaande sociale structuur vernietigd, daarna ontwikkelt zich een nieuwe klasse die een "plak" vormt die alle voorgaande lagen en groeperingen doorsnijdt. De nieuwe heersende elite zal bestaan uit de voorheen rijke en arme, intelligente en domme, religieuze en atheïstische, "linkse" en "rechtse." Wat ze gemeen hebben is een afwijkende psychologie. Het spiegelbeeld verschijnt ook: de overgrote meerderheid, die uit verschillende klassen kwam en er tegenstrijdige overtuigingen op nahield, verenigt zich in protest tegen een systeem dat ze allen zien als een belediging van hun gedeelde menselijkheid.

Een pathocratie is een bijzonder soort fenomeen, een ergste geval wellicht. Maar zelfs in een zogenaamd normale samenleving - een samenleving die met de minuut minder normaal wordt, of een samenleving die een onvolledige manifestatie van pathocratie ervaart (zoals veel westerse democratieën, zou ik zeggen) - zullen soortgelijke dynamieken een rol gaan spelen, hoewel misschien alleen op sommige gebieden en niet op andere, of in bepaalde intensiteiten. Men zal in staat zijn om concentraties van normaliteit te vinden, zelfs vrij grote. Maar de dynamiek van ponerogenese is in elke samenleving werkzaam, tot op zekere hoogte. Dus de 94/6-regel.

Lobaczewski wijst er bijvoorbeeld op dat je in alle landen waar psychiatrie wordt beoefend, misbruik van psychiatrie zult aantreffen. In een normaal land zullen er nog steeds voorbeelden te vinden zijn van individuen die anderen erin luizen voor geestesziekte, misschien om ze gedwongen op te laten nemen vanwege een eigendomsconflict of familieconflict, als middel om iemand in diskrediet te brengen in een rechtszaak, etc. Vaak provoceren ze hun doelwit tot emotionele uitbarstingen of geweld, of zorgen ervoor dat deze een zenuwinzinking krijgt, waardoor het lijkt alsof het doelwit de onstabiele partij is.

Pathocratieën zetten dit gewoon om in semi-officieel beleid. Pathocraten verklaren iedereen die het niet met hen eens is voor gek en omdat ze aan de macht zijn, kunnen ze dat gemakkelijk doen. Dit is een handige manier om dissidenten in diskrediet te brengen en hen tegelijkertijd uit de samenleving te halen.

De voornaamste reden dat dit soort dingen nog steeds gebeuren, komt vooral door onwetendheid. Rechters en advocaten weten gewoon niet veel over persoonlijkheidsstoornissen en hoe ze dat soort kennis in hun werk moeten integreren. Wetgevers zijn nog erger. Het resultaat levert een rechtssysteem op dat op zijn best fragmentarisch met deze kwestie omgaat, waarbij de goede resultaten uitsluitend worden overgelaten aan de persoonlijke ervaring en wijsheid van individuele advocaten en rechters. Met andere woorden, het is een gok of de ambtenaar in kwestie in staat zal zijn om de manipulaties van de gestoorde eiser of gedaagde te herkennen en te doorzien; of, als ze deze kunnen doorzien, ze in staat zullen zijn om er iets aan te doen. En vooral psychopaten zijn erg goed in manipuleren.

Bill Eddy is een van de advocaten die hiervan afweten. Ik raad aan om zijn 4-delige artikel op Psychology Today te lezen(één, twee, drie, vier). Enkele fragmenten:
Het resultaat van het verkeerd begrijpen van de betekenis van persoonlijkheidsstoornissen binnen de hedendaagse rechtbanken voor familiezaken, is dat de ruzies over de verantwoordelijkheid voor slecht gedrag jarenlang kunnen voortduren, dat pogingen om gedrag te veranderen door inzicht meestal mislukken en dat kinderen kunnen worden blootgesteld aan misbruik, vervreemding en eindeloze conflicten tussen hun ouders die elkaar de schuld geven. Echt gewelddadig gedrag kan ongestoord doorgaan.

Maar er is hoop. Inzicht in persoonlijkheidsstoornissen wijst ons in een andere richting om kinderen en hun ouders te helpen. [Dit is pure ponerologie.] Professionals kunnen de dynamiek van een gezin beter begrijpen en ouders kunnen beter begrijpen hoe ze de realiteit van hun zaak moeten presenteren aan de besluitvormers. Vervolgens kan een betere planning worden gemaakt, waarbij er meer inzicht ontstaat welke gedragingen veranderd kunnen worden en welke gedragingen niet zullen veranderen.
  • In echtscheidings- en voogdijgeschillen worden sommige professionals misleid door mensen met persoonlijkheidsstoornissen.
  • De intensiteit van de verwijten van mensen met persoonlijkheidsstoornissen kan het doen lijken alsof het waar is wat ze zeggen. ...
  • Ouders, vrienden en familie moeten begrijpen dat vooroordelen een rol spelen in familiezaken. ...
  • Mensen met persoonlijkheidsstoornissen communiceren vaak op een valse manier maar met succes voor de rechtbank omdat ze eenvoudig, repetitief en emotioneel zijn.
... meestal zijn rechters, bemiddelaars, sommige advocaten en sommige therapeuten jarenlang getraind om te denken dat beide ouders waarschijnlijk in gelijke mate bijdragen aan de problemen. Daarom kunnen ze de behoefte aan echte bescherming tegen misbruik of valse beschuldigingen negeren en ouders gewoon zeggen dat ze moeten kalmeren en de draad weer moeten oppakken. Veel ouders realiseren zich niet dat deze ongeschreven (en vaak onbewuste) veronderstellingen de uitkomst van een voogdijzaak kunnen beïnvloeden.
Dit gedrag van "rechters, bemiddelaars, sommige advocaten en sommige therapeuten" geldt enkel voor de 94%. Het gaat om het falen van gewone mensen om in te zien wat er aan de hand is en om dat begrip in daden om te zetten. Of het gaat om het falen van wetten die tot op de letter gevolgd moeten worden, zelfs als ze misschien niet geschikt zijn voor de situatie in kwestie. Gedurende of na echtscheidingszaken is het bijvoorbeeld gebruikelijk om de moeder de voogdij over haar kinderen te geven, zelfs als duidelijk is dat ze aan een stoornis lijdt.

Maar dat zal nooit het hele plaatje zijn. Minstens een percentage van het juridisch disfunctioneren zal het directe gevolg zijn van kwaadwillendheid en kwaadaardigheid. Sommige rechters zijn gewoon corrupt. En hetzelfde geldt voor elk beroep.

Als de normen en waarden van een samenleving tijdens het einde van een beschavingscyclus in verval raken, komt slecht gedrag vaker voor. Vooral de hogere klassen worden hysterischer. Ze verliezen hun gezond verstand, hun wereldbeeld wordt verstoken van zelfs maar elementair psychologisch inzicht, ze raken sneller geneigd tot emotionele uitbarstingen en hun beslissingen worden steeds meer gedreven door emotie in plaats van rede. Ze worden steeds hedonistischer, arroganter en egocentrischer.

En naarmate dergelijk gedrag meer voorkomt, hebben kwaadwillenden het veel gemakkelijker om zich onopgemerkt onder de mensen te mengen. Het is makkelijker om je masker af te zetten als de afstand tussen wat andere mensen doen en wat voor jou natuurlijk is, kleiner wordt. Lagere normen openen de deur naar kwaadwillendheid.

Momenteel zitten we midden in een competentiecrisis. En naarmate die vordert, zal deze naadloos overgaan in een kwaadwilligheidscrisis. Politieke ponerologie onderzoekt hoe dit gebeurt en wat we eraan kunnen doen.

Voetnoten:

1. Het met opzet laten gebeuren tegenover het met opzet teweegbrengen.

2. Psychopaten zijn echter in feite verantwoordelijk voor een onevenredig deel van de criminaliteit (volgens de 80/20 regel). En de bron voor de 6% komt van Lobaczewski's aantal mensen met persoonlijkheidsstoornissen in een bepaalde populatie, wat voor veel samenlevingen vandaag de dag een onderschatting kan zijn. Maar laten we het omwille van de discussie eenvoudig houden.

Deel dit artikel

Zie: https://ponerology.substack.com/p/snakes-in-the-grass