Groot Zonneminimum: Het lijkt erop dat het koud gaat worden

Cap Allon
Sott.net
vri, 08 sep 2023 00:00 UTC

[Dit is een bijgewerkte versie van een artikel dat oorspronkelijk werd gepubliceerd op electroverse.net. Ik ben momenteel op reis van Portugal naar Groot-Brittannië en zal maandag 11 september met nieuwe berichten komen]

De laatste jaren verkeert de zon in haar zwakste staat gemeten over een periode van ruim honderd jaar, waarbij de twee meest recente zonnecycli (24 en 25) waarschijnlijk de zwakste zullen zijn van de afgelopen 200 jaar, sinds het Dalton Minimum.

Dit blijkt uit het aantal zonnevlekken (zie hieronder) - een geweldige barometer voor zonne-activiteit:

Aantal zonnevlekken, SC5 tot SC25 [SWPC/NOAA].

De kracht van de zon gaat tijdens een ruwweg 11 jaar lange cyclus op en neer.

Zoals hierboven weergegeven, kwam de meest recent voltooide zonnecyclus (24) dicht in de buurt van die van 'Het Centennial Minimum' (≈1880-1914) - de vorige periode van meerdere cycli met een geringe kracht, oftewel een 'groot zonneminimum' (GSM).

Grote zonneminima zelf kunnen ook variëren in intensiteit en duur, terwijl, van cruciaal belang voor alle aardbewoners, deze factoren de ernst van de bijbehorende 'wereldwijde afkoeling' bepalen.

Het Centennial Minimum vertegenwoordigde een bescheiden groot zonneminimum.

Het 'Maunder Minimum' (1645-1715) daarentegen behoorde tot de sterkste die ooit werden vastgelegd. Volgens NASA veroorzaakte dit een periode van "zeer strenge vrieskou" in Europa en Noord-Amerika:

"Van 1650 tot 1710 daalde de temperatuur op het overgrote deel van het noordelijk halfrond toen de zon een rustige fase inging die tegenwoordig het Maunder Minimum wordt genoemd. Tijdens deze periode verschenen er maar heel weinig zonnevlekken op het oppervlak van de zon en nam de algehele helderheid van de zon iets af. Terwijl Europa en Noord-Amerika zich al midden in een periode bevonden die kouder was dan gemiddeld, en die de Kleine IJstijd werd genoemd, trad een periode van extreme vrieskou in: Alpengletsjers breidden zich uit over landbouwgrond in dalen, zee-ijs kroop vanuit het noordpoolgebied naar het zuiden, terwijl de beroemde Nederlandse grachten regelmatig bevroren - hetgeen vandaag de dag een zeldzame gebeurtenis is.

Tegenwoordig mogen bovengenoemde feiten niet langer worden ingebracht in het reguliere wetenschappelijke debat en wie dat toch doet, wordt meteen afgeserveerd als een complotdenker. De geschiedenis zal deze censuur echter zeer negatief waarderen en het waarschijnlijk zien als een aanwijzing voor de gevaren van propaganda.

Het lijkt erop dat waarheidsvinding niet meer welkom is op het gebied van de klimaatwetenschap; blijkbaar weten we alles wat er te weten valt. Maar in werkelijkheid is deze onderdrukking noodzakelijk om de mythe van door de mens veroorzaakte opwarming (AGW) te laten voortbestaan. Het staat als een paal boven water dat de terugkeer van een cyclisch afnemende zonnekracht de beweringen van de paniekzaaiers over een nooit eindigende temperatuurstijging onmiddellijk naar de prullenbak zou verwijzen.

Het klimaatsysteem is immens complex; het tegendeel beweren verraadt een verblindende onwetendheid.

Een concreet voorbeeld: hoewel de temperatuur op aarde over het algemeen kouder wordt tijdens langdurige periodes van lage zonne-activiteit, hebben niet alle regio's daar last van. Zoals te zien is op NASA's 'Maunder Minimum Reconstructie Kaart' (zie hieronder), warmen gebieden zoals de Noordpool, Alaska en de Noord-Atlantische Oceaan juist op tijdens perioden van anderszins 'wereldwijde' afkoeling.

Men zou kunnen stellen dat dit overeenkomt met hetgeen we momenteel constateren en, in tegenstelling tot de ongefundeerde 'Polaire Amplificatie Theorie,' zou het kunnen verklaren waarom de Noordpool opwarmt terwijl Antarctica afkoelt.

De zon maakt ook Grote ZONNEMAXIMA door, perioden van buitengewoon hoge zonne-activiteit.

Het meest recente maximum, 'Het Moderne Maximum', liep van 1914 - het einde van het Centennial Minimum - tot aan 2007.

Tijdens deze periode stegen de temperaturen wereldwijd ("opwarming van de aarde") en pas sinds kort, na een vertraging van meerdere jaren die waarschijnlijk te maken heeft met de inertie van de oceanen, dreigen ze weer te dalen.

Om terug te komen op vroegere grote zonneminima: 'Het Dalton Minimum' vertegenwoordigde een andere belangrijke.

Deze periode liep van 1790 tot 1820 en is duidelijk zichtbaar op de zonnevlekkengrafiek hieronder:

Aantal zonnevlekken, SC1 tot SC25 [SWPC/NOAA].

Net als het daaraan voorafgaande meer intense Maunder, bracht het Dalton Minimum een periode met temperaturen teweeg die lager uitvielen dan het mondiale gemiddelde.

Historische gegevens tonen aan dat het Oberlach-station in Duitsland bijvoorbeeld een daling van 2°C onderging in slechts 20 jaar, wat verwoestende gevolgen had voor de voedselproductie van het land en leidde tot wijdverspreide ontberingen en uiteindelijk hongersnood.

Hoe het in zijn werk gaat

Lage zonne-activiteit beïnvloedt het weer/klimaat op aarde door middel van een aantal verschillende mechanismen.

De meest direct merkbare invloed bestaat uit de vermindering van energie die de straalstromen binnenkomt, waardoor de gebruikelijke sterke en strakke ZONALE stroming van de straal verandert in een zwakke en golvende MERIDIONALE stroming.

Afhankelijk van de zijde van de straalstroom waar men zich bevindt, betekent dit dat men ofwel een periode van abnormaal koud of warm weer en/of een periode van ongewoon droge of natte omstandigheden kan verwachten.

Dit fenomeen wordt al lang voorspeld door mensen die de zon bestuderen en het zal naar verwachting alleen maar erger worden naarmate het grote zonneminimum verder in intensiteit toeneemt.

Naast de invloed van lage zonneactiviteit op de straalstromen, omvatten andere 'wereldwijde afkoelingsmechanismen' de grote conjunctie, de rol van kosmische straling bij het ontstaan van wolken, alsook de Beaufortgyre - en haar invloed op het Atlantische deel van de thermohaliene circulatie (AMOC) en dus op het klimaat in het algemeen.

Geconfronteerd met deze realiteit vraag ik me nog steeds af wat er voor nodig is om het IPCC en hun schoothondjes bij de massamedia te laten toegeven dat wat ze al meer dan 30 jaar lang verkondigen, gebaseerd is op een verwrongen ideologie en niet op wetenschap.

De logica is nu zo ver heen dat Arctische uitbraken (omgedoopt tot Polar Vortexes) nu een direct gevolg zijn van de opwarming van de aarde, d.w.z. opwarming is hetzelfde als afkoeling; dat het wijzen op 'klimaatfiasco's' uit het verleden ketterij inhoudt; en dat klimaatlockdowns volkomen logisch zijn.

Ik zie de draconische toekomst die Orwell beschreef werkelijkheid worden, en ik vrees dat het klimaat de komende jaren de minste van onze problemen zal uitmaken nu we de vernietiging van onze beschaving eigenhandig lijken in te luiden.

'Mondiaal Koken' of 'Klimaatverandering' lijkt het excuus te zijn voor elk vrijheidsbeperkend beleid dat de elite geschikt acht.

In plaats van een door de 'mens' veroorzaakt fenomeen dat fiscaal kan worden belast, kunnen de waargenomen klimaatveranderingen echter volledig worden verklaard door de cyclisch 'golvende' bewegingen van de straalstromen (van Zonaal naar Meridionaal), die op hun beurt worden veroorzaakt door een periode van historisch lage zonne-activiteit:

Neem Europa nou deze week. Geloven de paniekzaaiers werkelijk dat CO2 dit veroorzaakt?

Wavy Jet Stream Delivers Extreme Rains To SE Europe; Polar Front Hits Australia; + Climate Lockdowns

Zie: https://electroverse.info/grand-solar-minimum-the-future-looks-cold/