
© Off-Guardian
Hetgeen de mens in leven houdt in een immer veranderende wereld, zal hetgene zijn dat hem uiteindelijk vernietigt.
Normalisatie.
Normalisatie en het bijbehorende vermogen om de klappen op te vangen - om veerkrachtig, flexibel, tolerant en accepterend te reageren tegen alle verwachtingen in - is eigenlijk onze grootste vijand in deze turbulente tijden. De oorspronkelijke bedoeling - om alle moeilijkheden te overleven - was een briljante eigenschap die onze schepper ons heeft meegegeven. Het is een positieve eigenschap als we ons aan bepaalde regels houden en niet geloven dat er onuitgesproken welwillendheid en positiviteit schuilt in alles wat op ons pad komt dat onschuldig lijkt. (Het is lastiger om dingen die overduidelijk slecht zijn te normaliseren).
Met andere woorden,
weigeren te geloven dat het kwaad in vrijwel elke hoekje schuilt met de sluipende intentie om ons te misleiden en dus te vernietigen. Een andere regel die we opnieuw moeten leren, is om kritisch na te denken en bereid te zijn om de duivel achter bepaalde voorstellingen te herkennen in plaats van elke appel die ons wordt aangeboden vol overgave op te eten.
Geloof ik in Satan? Natuurlijk, waarom niet? Vroeger niet, maar tegenwoordig lijkt het bestaan van Beëlzebub zelf alles wat er gebeurt logischer te maken. Zelfs als Satan slechts een symbool is voor "mensen die op een dwaalspoor waren gebracht," is het zeker iets waarvan we ons bewust moeten zijn en dat we moeten herkennen.
Zoals ik net al zei, was vroeger het normaliseren van de rare dingen van het leven iets natuurlijks. We raakten gewoon aan dingen gewend - soms zelfs aan slechte dingen. We raakten eraan gewend honger te hebben, arm te zijn, niet dezelfde dingen te bezitten die de koning bezat. We raakten gewend aan vlooien, ongedierte in de keuken, mazelen, pokken en andere gezondheidsproblemen. We raakten gewend aan oorlogen om ons heen en al dat soort dingen.
Naarmate de tijd verstreek, raakten degenen die in de rijkere landen woonden eraan gewend dat ze geen honger leden en schoon water hadden en warme huizen zonder dat ze de halve dag hout hoefden te hakken. Al deze gemakken werden normaal voor ons. En voor het overgrote deel was dat een goede zaak.
Normalisatie was een natuurlijk onderdeel van onze ervaring. Het was normaal om genoeg eten op tafel te hebben, het was normaal om een gebroken been door de dokter te laten behandelen zodat je niet voor de rest van je leven kreupel door het leven moest. Veel dingen hebben het leven misschien aangenamer gemaakt zodat we ons op belangrijkere dingen konden concentreren, maar nu heeft de normalisatie van het verkrijgen of bereiken van dingen waar we vroeger heel hard voor moesten werken ons zwak gemaakt.
Commentaar: Lees ook: