Een nieuwe studie in Nature, uitgevoerd door een internationaal team van onderzoekers onder leiding van National Museums Scotland, beschrijft twee fossielen van Krusatodon kirtlingtonensis, een volwassene en een jong, beide ontdekt op Skye. Deze zoogdieren ter grootte van een muis leefden zo'n 166 miljoen jaar geleden. De fossielen vertegenwoordigen het enige jonge zoogdierskelet uit het Jura dat wetenschappelijk bekend is, terwijl het volwassen exemplaar wereldwijd als een van de meest intacte zoogdierskeletten uit deze periode wordt beschouwd.

De ontdekking van een jong en een volwassen exemplaar van dezelfde soort vroege zoogdieren is uniek en heeft een baanbrekende vergelijkende analyse van hun groei- en levensgeschiedenis mogelijk gemaakt. De ouderdom van de exemplaren op het moment van sterven werd bepaald met behulp van röntgenfoto's om de groeiringen in hun tanden te tellen. Het volwassen dier bleek ongeveer 7 jaar oud te zijn en het jong tussen de 1 en 2 jaar en was nog bezig met het vervangen van zijn melktanden. Deze leeftijdsbepaling was mogelijk dankzij röntgencomputertomografie die in verschillende laboratoria werd uitgevoerd, waaronder het Europese Synchrotron (ESRF).

Het opzienbarende poollicht begin mei van dit jaar toonde de kracht die zonnestormen als straling kunnen uitzenden, maar af en toe doet de zon iets veel destructievers.

Die protonenuitbarstingen direct vanaf het oppervlak van de zon staan bekend als "zonnedeeltjesgebeurtenissen" en kunnen als een schijnwerper de ruimte in schieten.

Uit gegevens blijkt dat de aarde ongeveer elke duizend jaar wordt getroffen door een extreme zonnedeeltjesgebeurtenis, die ernstige schade aan de ozonlaag kan toebrengen en het niveau van ultraviolette (UV)-straling aan het aardoppervlak kan verhogen.

In een vandaag gepubliceerd onderzoeksdocument analyseren we wat er zich tijdens zo'n extreme gebeurtenis voordoet. We tonen ook aan dat in tijden waarin het aardmagnetisch veld zwak is, deze voorvallen ingrijpende gevolgen kunnen hebben voor het leven op aarde.

Samenvatting: Omdat mensen over het algemeen het meest onvoorspelbare element van elke complexe organisatie vormen, moeten managementtechnieken voortdurend worden verfijnd in het belang van het instandhouden van het systeem. Zoals we in deel 3 hebben besproken, zetten de belangrijkste centra van macht en invloed in samenlevingen alle beschikbare middelen in om zoveel mogelijk burgers te betrekken bij het wereldwijde programma van uiteindelijke onderwerping aan een technocratische heerschappij. Tot deze middelen behoren geheimhouding en heimelijkheid, die mogelijk worden gemaakt door middel van retorische, technologische en politieke kunstgrepen, schijnbaar grotendeels onder het subtiele maar effectief versluierde leiderschap van het militair-inlichtingencomplex. Deel 4 introduceert daarom een kritische discussie over de verschillende naoorlogse misleidingen en officiële programma's van clandestiene experimenten die in de loop der tijd en bij verschillende bevolkingsgroepen werden uitgevoerd. In het bijzonder onderzoeken we patronen van misleiding die aangeven dat regeringen hun uiterste best blijven doen bij de toepassing van de opgedane kennis over medische en psychologische proeven op menselijke proefpersonen.

Binnen deze context van eerdere wetsovertredingen en inbreuken op internationale overeenkomsten die dergelijke experimenten verbieden, plaatsen we onze analyse in het kader van de intracorporele netwerken en bio/nanocommunicatieknooppunten die op dit moment voor biologische levensvormen in ontwikkeling, en mogelijk in aanbouw, lijken te zijn. We leveren bewijs dat deze en andere transhumanistische plannen van het militair-inlichtingencomplex gebaseerd zijn op tastbare R&D, die deel uitmaakt van een langdurige publiek-private, militair-industriële afspraak. Onder die constructie maken dual-use medische en lifestyle elektronica de weg vrij voor technologische invasies van militaire kwaliteit, onder het mom van gemak en gezondheid. Tegen die achtergrond analyseren we de corona-injecties, door het prisma van microscopisten over de hele wereld, wier bevindingen we in het kader van uitgebreide literatuur over transhumanistische technologieën plaatsen. Tot slot keren we terug naar de WHO, waarvan het pandemieverdrag en de amendementen op de Internationale Gezondheidsregeling in mei 2024 nog in behandeling zijn. Dit biedt een publiek-privaat "gezondheidstheater" met mogelijk diepgaande consequenties, niet alleen voor de mondiale machtsdynamiek, maar ook voor een Moedig Nieuw tijdperk van bio-nano, door de staat opgelegde "geneeskunde" zoals voorzien door het militair-inlichtingencomplex.

Samenvatting: Aangezien de overheid betrokken moet zijn bij de vergaring van kapitaal om haar activiteiten te legitimeren, en aangezien mensen, in de ogen van de overheid, belangrijke hulpbronnen vormen, moet de overheid daarom betrokken zijn bij activiteiten die deze hulpbronnen beheren, controleren en de efficiëntie ervan verhogen en tegelijkertijd de verspreiding van het bedrijfsleven bevorderen. Zoals we in deel 1 en 2 hebben uiteengezet, toont de geschiedenis aan hoe de transhumanistische beweging in de maatschappij voet aan de grond kreeg door middel van overheids- en bedrijfsactiviteiten in overeenstemming met de voorspellingen en scenarioplanning van de militaire inlichtingendiensten op hoog niveau, en hoe het wereldwijde programma kan worden opgevat als het enige rationele antwoord op de steeds ouder wordende mens die, afgezien van het geschenk van hightech bio/nano-upgrades van hersenchips, niet tegen de machines kan opboksen. Dit soort gevoelens, hoe fout ze ook zijn, worden weerspiegeld in de taalproductie die het centrum van ons denken vormt. In dit derde deel gaan we derhalve in op aspecten van de cognitieve wetenschap als een manier om nauwkeuriger te onderzoeken hoe machtshebbers mensen en hun omgeving als containers beschouwen die door autoriteiten beheerd en gecontroleerd moeten worden, en hoe deze conceptualiseringen tot uiting komen in taal, in beleid en in de praktijk. Wij stellen dat achter het toneel van regeringen, verkiezingspolitiek en gefabriceerde wereldwijde crises, transhumanistische strijdplannen consequent in het beleid en in het bestuur worden doorgevoerd, zodat "democratische processen" weinig meer om het lijf hebben dan het verschaffen van een civiele dekmantel voor militaire operaties.

Samenvatting: De Transhumanistische campagne tegen de mensheid, die we in Deel 1 uiteen hebben gezet, maakt deel uit van een geraffineerde langetermijnstrategie tegen lichamen en geesten. Met de manipulatie van onze oerangsten en altruïstische impulsen wordt de vervolging van deze technologische aanval op de mensheid gecamoufleerd door linguïstische balletje-balletje spelletjes op basis van zuiverend, ophemelend en eufemistisch taalgebruik; rechtvaardigheid door middel van gewaardeerde collectieve activiteiten zoals ruimte-exploratie; en door beweerde dreigementen dat de mensheid zelf de plaag zou vormen, onder andere door haar neiging tot "ongewenste" liefde, die wordt voorgesteld als een aandoening die behandeld moet worden met biochips en neurogeneesmiddelen. In dit perverse "Nieuwe Normaal" worden technocratische regimes van onteigening, aangevoerd door transnationale economische belangen en, zo stellen wij, het militair-inlichtingencomplex, neergezet als vanzelfsprekend en moreel gerechtvaardigd. Sociale orde, burgerrechten en menselijke soevereiniteit worden opnieuw geherevalueerd, herverpakt en in het publieke domein geherdefinieerd als "onderhuidse surveillance." Deel 2 gaat verder dan NASA en haar vermeende ruimtevaartgerichte transhumanistische agenda en biedt een analyse van transhumanistische voorspellingen en planning in een reeks strategische visie- of 'toekomstdocumenten' van militaire inlichtingendiensten, die zowel op militair personeel als op de burgerbevolking worden gericht. We maken duidelijk dat dit bewijs niet alleen militair personeel tot kannonenvoer voor transhumanistische experimenten maakt, maar er ook in voorziet dat samenlevingen en leiderschapsagenda's gelaagd worden langs transhumanistische lijnen. Het documentatiespoor leidt uiteindelijk naar een kruising met de scenario's van de militaire inlichtingengemeenschap voor een dystopisch wereldlandschap met een pandemie in het jaar 2020, met reële en huidige implicaties voor het op handen zijnde wereldbestuur onder de Wereldgezondheidsorganisatie, met de ratificatie van amendementen op de Internationale Gezondheidsregeling en een nieuw pandemieverdrag in mei 2024 in het vooruitzicht.

"Al onze verheven technologische vooruitgang, beschaving wat dat betreft, is vergelijkbaar met een bijl in de hand van een pathologische crimineel."

— Albert Einstein, in een brief aan Heinrich Zangger (1917)

Samenvatting: Met de gecoördineerde wereldwijde lancering van het coronanarratief eind 2019 en de daaropvolgende absurde eisen van regeringen - in samenwerking met transnationale organisaties en farmaceutische giganten - begonnen wereldwijd velen vraagtekens te zetten bij de overhaaste, ongekende en ingrijpende technologische en technocratische veranderingen die in samenlevingen worden doorgevoerd omwille van een krachtig gepromote "medische noodsituatie." Ondanks het nieuwe beleid van overheden om mensen te isoleren, mondkapjes te laten dragen, alle sociale contacten te beperken, klakkeloos unieke, op basis van genen en nanodeeltjes gebaseerde experimentele injecties te accepteren en zich te houden aan nieuwe en absurde sociale normen, kwamen veel mensen in opstand tegen de ogenschijnlijke tirannie. Hoe fanatieker regeringen burgerrechten schrapten en de vrijheid van meningsuiting en een eerlijke procesgang onderdrukten, hoe meer mensen het verhaal achter het officiële coronanarratief probeerden bloot te leggen. Dit artikel, het eerste deel in een reeks van vier, behandelt dat verhaal op de raakvlakken met de ontwikkeling van het transhumanisme. In dit eerste deel onderzoeken we hoe de huidige continue wereldwijde drang naar een totale van bovenaf opgelegde verandering van de mensheid, van de menselijke biologie, van menselijke emoties en sociale relaties, zich verhoudt tot een filosofie en geschiedenis van goed gefinancierde en zeer efficiënte zakelijke en militaire operaties die als noodzakelijkerwijs rationeel en onvermijdelijk worden voorgesteld. We gaan in op de versluierende betekenissen van het transhumanisme die tot nu toe werden verspreid en beginnen met het blootleggen van de wortels van het transhumanisme binnen het militair-inlichtingencomplex, waarbij we NASA en haar vermeende vraag naar cyborgs in de ruimte als uitgangspunt nemen. Met een nadruk op primaire bronnen en materiaal van de militaire inlichtingendiensten leggen we de basis voor de volgende drie artikelen in de serie, die een alternatieve mogelijke manier bieden om het huidige zich ontvouwende proces te begrijpen als een proces dat is gericht op het transformeren van mensen van natuurlijke en soevereine wezens naar gecontroleerde synthetische levensvormen.

Met veel genoegen verwelkomen we Walter Cruttenden, auteur van Lost Star of Myth and Time, als onze uitgelichte auteur van deze maand. Walter is directeur van het Binary Research Institute in Californië en heeft een achtergrond in wiskunde en wetenschap. In zijn boek onderzoekt hij de wetenschappelijke realiteit achter de mythen van oeroude culturen over de hele wereld die spraken over een enorme tijdcyclus met afwisselend donkere en gouden eeuwen. Plato noemde dat het Grote jaar. Met behulp van nieuw wetenschappelijk bewijs onderzoekt Walter in zijn boek hoe deze cyclus van hoge en lage tijdperken op feiten gebaseerd kan zijn. Om de natuurkundige aspecten achter het concept beter te begrijpen, stelt Walter dat we de dag- en jaarbewegingen van de aarde moeten observeren. In zijn artikel onderzoekt Walter hoe de jaarlijkse omwenteling van de aarde om de zon het menselijk bewustzijn significant en diepgaand beïnvloedt. Hij suggereert dat een beter begrip van de wijsheid van oude culturen het recept is voor een hogere beschaving. U kunt hier met Walter communiceren op ons forum.

Een drielichamenprobleem

De populaire Netflix-serie Three Body Problem, die gebaseerd werd op de zeer reële fysica van hoe een systeem met meerdere sterren het leven op een buitenaardse wereld zou kunnen beïnvloeden, bevat een belangrijke les voor de toekomst van onze eigen zon en wereld.

Ooit werd gedacht dat dit zeldzaam was, maar nu wordt geschat dat de helft van alle sterren partnersterren heeft. Voorbeelden hiervan zijn het nabije Sirius A en B en het driesterrenstelsel Alpha Centauri, momenteel onze dichtstbijzijnde stellaire buur waarop de Netflix-serie werd gebaseerd. Met de recente ontdekking van ontelbare rode en bruine dwergsterren hebben sommige astronomen de schattingen opgeschroefd naar 80%, waarvan er nog vele onzichtbaar zijn. We zouden er verstandig aan doen om de wilde natuurkundige eigenschappen van deze stersystemen beter te begrijpen voordat we er een gaan bezoeken!

Wie bewijs wil dat een reusachtige komeet verantwoordelijk was voor de uitroeiing van de wolharige mammoet, zou op zoek kunnen gaan naar een reusachtige krater.

Maar tot nu toe heeft dat niet veel opgeleverd.

"Sommigen van onze critici hebben gezegd: 'Waar is de krater?'" zegt Christopher Moore, archeoloog aan de Universiteit van South Carolina. "Op dit moment hebben we geen krater of kraters."

Maar Moore zegt dat als we onder het oppervlak kijken, we sterk bewijs kunnen vinden voor de Jonge Dryas-impacthypothese, die stelt dat grote komeetfragmenten de aarde raakten of in de atmosfeer ontploften kort na de laatste ijstijd, waardoor catastrofale veranderingen in de omgeving werden veroorzaakt, met of zonder krater.

In dit boek hebben we geconstateerd dat door kometen voortgebrachte virussen alomtegenwoordig, oeroud en in de meeste gevallen heilzaam zijn. Bovendien ontdekten we dat virussen bepalend zijn voor evolutionaire sprongen op het niveau van beschavingen en meer fundamenteel op het niveau van soortvorming. In die zin overstijgen virussen het leven; ze zijn de drijvende kracht achter het leven en de evolutie ervan.

Op dit punt rijst een voor de hand liggende vraag: "Hoe zorgt viraal DNA ervoor dat nieuwe complexe levensvormen ontstaan?" Deze vraag zal centraal staan in mijn vierde boek, dat de titel "DNA, biophotons and the Information Field" draagt.

De officiële wetenschap stelt dat DNA de code is die de synthese van eiwitten - de bouwstenen van het leven - regelt.

Verschillend DNA → verschillende eiwitten → verschillende morfologie. Het is een eenvoudig proces, maar is het waar?

Hoe kan dit proces verklaren dat in één organisme elke cel drager is van hetzelfde DNA, ook al volgen deze cellen verschillende ontwikkelingstrajecten. De ene wordt een spiercel, de andere een neuron, een derde een botcel.

Hoe kunnen we verklaren dat wanneer een salamander een ledemaat verliest, er een perfecte kopie van aangroeit? Waar is het sjabloon? Waar is de blauwdruk van de hele ledemaat?^[1] Aangezien de cellen hetzelfde DNA hebben, moet er iets anders zijn dat hun gedifferentieerde en harmonieuze ontwikkeling leidt.

Panspermie is afgeleid van het Griekse pan (alles) en sperma (zaad). Volgens de theorie van panspermie bestaat er in het hele heelal leven. Een subonderdeel van de panspermie-hypothese is de theorie van lithopanspermie, die stelt dat er leven in het hele heelal bestaat EN door kometen^[1], meteorieten^[2] en ruimtestof^[3] verspreid wordt.

De theorie van abiogenese daarentegen stelt dat al het leven op aarde is ontstaan uit anorganische moleculen. Hoewel ze sterk op elkaar lijken, moet de theorie van abiogenese niet worden verward met de theorie van spontane generatie.

Net als de kiemtheorie en de evolutietheorie verscheen de theorie van abiogenese vrij recent in de jaren 1960. Alle drie verdrongen ze de voorgaande theorieën, namelijk de terreintheorie, saltationisme en panspermie, met de vestiging van een meer materialistisch denkkader.