De onderzoekers ontdekten het antibioticum in een plastic krat gevuld met (verdund) vuil, dat we ook in onze achtertuinen aantreffen. In deze krat legden zij een microfluïdische chip met 306 piepkleine gaten. In ieder gat vingen zij een microbe. Vervolgens groeiden de microben, waardoor grote bacteriekolonies ontstonden. De bacteriën werden hierna overgeheveld naar een petrischaal, waarna de onderzoekers teixobactin ontdekte. Normaal gesproken groeit slecht 1% van alle microben in een bodemmonster in een laboratorium, maar de microfluïdische chip - met de hippe naam 'iChip' - verhoogt dit naar 50%. De circa tienduizend kolonies leverde 25 potentiele antibiotica op, waarvan teixobactin de beste kandidaat bleek te zijn.
De achilleshiel van bacteriën
Teixobactin doodt bacteriën door zich aan een vetmolecuul te binden, dat een cruciale bouwsteen van de celwand van een bacterie is. "De bouw van de celwand is de achilleshiel van bacteriën," legt onderzoeker Andreas Essig uit. Hij werkte niet mee aan dit onderzoek, maar ontdekte in 2014 een soortgelijk antibioticum in een paddenstoel. "Want als het eiwit zich aan de bouwsteen van de celwand van een bacterie kan binden, gaan de bacteriën dood doordat ze niet in staat zijn om een nieuwe celwand te bouwen."
