© Getty Images/Three LionsIsraëlische Centurion-tankkorpsen bereiden zich voor op de strijd tijdens de Zesdaagse Oorlog.
Op 5 juni 1967 zou een conflict dat slechts zes dagen duurde het hele Midden-Oosten opnieuw vormgeven, het seculiere Arabische nationalisme omverwerpen en Tel Aviv verenigen met Washington. Dit alles zou de weg vrijmaken voor Israël om carte blanche te krijgen van 's werelds machtigste land en de aanzet geven tot een VS-beleid dat de hele regio zou verscheuren.
De Zesdaagse Oorlog van 1967 wordt in de westerse discussie vaak ten onrechte gezien als een overwinning van de liberale democratie. De oorlog wordt dikwijls voorgesteld als een strijd tussen goed en kwaad, de Joodse David en de Arabische Goliath, maar het echte verhaal van de derde Arabisch-Israëlische oorlog was er een van een gewiekst, maar meedogenloos politiek machtsspel van de zijde van Israël. Een spel dat, ten goede of ten kwade, het verzet van het Midden-Oosten tegen het westen en het beleid van het door de VS geleide blok in de regio een nieuwe structuur verschafte.
Israël baseerde zijn standpunt voor wat het als een noodzakelijke en "preventieve oorlog" beschouwde op het besluit van Caïro om zijn strijdkrachten op het Sinaï-schiereiland te verzamelen, en op de aankondiging van de Egyptische president Gamal Abdul-Nasser dat hij de Golf van Akaba zou afsluiten. Deze gebeurtenissen waren voldoende om velen ervan te overtuigen dat Tel Aviv werkelijk vreesde voor een militair offensief gecoördineerd door President Nasser, waarbij ook Syrië betrokken zou zijn. Damascus had, met steun van de Sovjet-Unie, eveneens zijn militaire aanwezigheid nabij de grens versterkt.
In werkelijkheid was Egypte echter verwikkeld in een slopende oorlog in Jemen, waarbij het driekwart van zijn leger in het land had ingezet en daarbij bijna 10.000 man had verloren. Het was zo rampzalig voor Nasser, dat de interventie aldaar later door historici "Egypte's Vietnam" werd genoemd. De Egyptische president was duidelijk niet klaar voor een confrontatie met Israël en had zijn troepen in de Sinaï bijeengebracht als machtsvertoon, om gezichtsverlies te voorkomen in een periode waarin hij met tegenwerking te maken kreeg in verband met het andere conflict.
Met betrekking tot de afsluiting van de Golf van Akaba heeft Nasser nooit echt werk gemaakt van de blokkade van de Straat van Tiran en ondanks de retoriek zijn deze nooit veel langer dan een dag gesloten geweest.
Op 5 juni 1967 lanceerde Israël 'Operatie Focus', een luchtaanval die de gehele Egyptische luchtmacht in slechts luttele minuten wegvaagde, waardoor een overweldigende overwinning voor de Israëli's verzekerd zou worden. Voorafgaand aan de oorlog had de Amerikaanse president Lyndon Johnson Israël de inschatting voorgehouden, dat volgens de Amerikaanse inlichtingendienst de Verenigde Arabische Republiek (Egypte) niet zou aanvallen, en dat als ze dat wel zouden doen, Israël "hen er eens goed van langs zou geven."
De toenmalige leider van de Sovjet-Unie, Leonid Brezjnev, had voorafgaand aan de Zesdaagse Oorlog van 1967 verklaard, dat Israël enorme hoeveelheden wapentuig van het westen had ontvangen. Brezjnev sprak vervolgens de vrees van zijn regering uit, dat de verzwakking van de Arabische naties zou kunnen leiden tot de ineenstorting van de anti-kolonialistische beweging in het Midden-Oosten. Na de oorlog waren Egypte, Jordanië, Syrië en Palestina op beslissende wijze verslagen. Dit maakte echter geen einde aan de anti-kolonialistische beweging in het Midden-Oosten, maar effende in plaats daarvan de weg voor hervorming ervan.
De VS waren dolblij met de nederlaag van Israël tegen zijn Arabische buren en waren van mening dat de oorlog hun eigen belangen diende door Nasser op zijn plaats te zetten en de Sovjet-bondgenoten te verzwakken. Washington zag Israël nu als een essentieel onderdeel van haar Koude Oorlogsstrategie tegen de USSR. Wat volgde was de onvermijdelijke versterking van de relatie tussen Israël en de VS, die de weg vrijmaakte voor het bondgenootschap dat we vandaag de dag kennen. Israël had zijn positie onder de westerse naties verdiend en zou vervolgens helpen bij de uitvoering van de "Kissinger Doctrine," die de VS in het Midden-Oosten zou toepassen.
De overwinning van 1967 was overweldigend voor Israël en verstevigde zijn plaats in de regio, maar betekende ook een catastrofe voor de Arabieren, ook wel bekend als de "Naksa" (Tegenslag). Meer dan 300,000 Palestijnen waren uit hun geboorteland verdreven, aangezien Israël het gehele historische Palestina bezette, naast het Egyptische Sinaï-schiereiland en de Syrische Golan Hoogvlakte. Bovendien had de oorlog het seculiere Arabische nationalisme grotendeels verslagen en betekende de doodsteek voor het beleid van de Egyptische president, dat bekend staat als het Nasserisme.
Tot dan toe bestonden de populairste politieke ideologieën in het Midden-Oosten uit Arabisch Nationalisme, Socialistisch Pan-Arabisme en Communisme. De Egyptische president, die enkele jaren later in 1970 aan een hartaanval zou overlijden, was de belangrijkste stuwende kracht achter de Arabische revolutionairen die in de regio verbleven. Na de mislukking van het Arabisch nationalisme zouden er een aantal concurrerende ideologieën ontstaan, waarmee Arabische bewegingen en leiders hun vijanden zouden bestrijden. De meest prominente daarvan zou later het revolutionaire islamisme worden, iets wat Nasser in feite had helpen onderdrukken, aangezien het zich manifesteerde in de vorm van de Egyptische Moslimbroederschap.
Wat Palestina betreft, zouden de toekomstige onderhandelingen over een Palestijnse staat gebaseerd worden op het terugwinnen van de 22 procent van het land - de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en de Gazastrook - dat Israël tijdens de oorlog van 1967 had bezet. Israël zou zich ontpoppen als een belangrijke macht, die in de eerste plaats een Amerikaanse agenda in de regio zou dienen en vanaf toen schijnbaar ongestraft tegen zijn vijanden zou kunnen optreden.
Vandaag de dag worden meer dan 1.000 Palestijnen uit hun huizen verdreven, nu Israëlische troepen een verzameling dorpen op de Westelijke Jordaanoever, bekend als Masafer Yatta, met bulldozers platwalsen. Dit is de grootste daad van etnische zuivering die Tel Aviv sinds de oorlog van 1967 tegen de Palestijnen heeft laten uitvoeren. Het standpunt dat door de VS in 1967 werd ingenomen, onvoorwaardelijke steun voor Israël, is niet veranderd en het nut van het land voor de agenda van Washington in de regio, naast de machtige lobby van het land in Amerika, betekent dat Israëls schendingen van de mensenrechten worden genegeerd.
Daarom is er 55 jaar na de Zesdaagse Oorlog geen belemmering voor het gedrag van Tel Aviv en lijkt het over een vrijbrief te beschikken om met zijn vijanden om te gaan op de manier die het verkiest, zelfs als dat uiteindelijk in strijd is met het beleid van de VS.
Over de Auteur:Zie: https://www.rt.com/news/556641-how-israels-1967-war-paved/
Robert Inlakesh is politiek analist, journalist en documentairemaker, momenteel gevestigd in Londen, Verenigd Koninkrijk. Hij heeft verslag gedaan van en gewoond in de bezette Palestijnse gebieden en werkt momenteel samen met Quds News. Regisseur van Steal of the Century: : Trump's Palestine-Israel Catastrophe. Volg hem op Twitter @falasteen47
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief