© RT/Andrey Bortko/Sputnik/Djibo Issifou/picture alliance/Per-Anders Pettersson/US Navy/Jack Guez/AFPScott Ritter • Beelden uit 2023
Het jaar 2023 was een baanbrekend jaar voor verandering, waarbij de realiteit van een wereld die verandert van Amerikaanse hegemonie naar de onzekerheid van een in ontwikkeling zijnde multilaterale realiteit werd onderstreept. Deze transformatie werd door vele gebeurtenissen gemarkeerd - hier volgen de vijf belangrijkste:
Het mislukte Oekraïense tegenoffensief
Wellicht de meest gehypete gebeurtenis van het jaar, het langverwachte tegenoffensief van Oekraïne in de lente/zomer was de NAVO-versie van het Duitse Ardennenoffensief van december 1944 - een laatste poging om alle overgebleven reserves in te zetten in een wanhopige poging om een genadeklap toe te dienen aan een tegenstander die het strategische initiatief stevig in handen had genomen. Elke gedegen militaire analist had de onvermijdelijkheid van een Oekraïense nederlaag kunnen voorspellen - het is onverantwoord om een frontale aanval te lanceren op een zwaar verdedigde, goed voorbereide defensieve positie met strijdkrachten die niet uitgerust, georganiseerd of getraind zijn voor deze taak.
De hoeveelheid waanideeën rond de Oekraïense en NAVO-verwachtingen onderstreept slechts de wanhoop die aan hun zaak ten grondslag lag - de steun van het westen aan Oekraïne was altijd oppervlakkig van aard, waarbij binnenlandse politiek de wereldwijde realiteit overtroefde. De onwetendheid van degenen die geloofden dat Oekraïne de Russische verdediging kon doorboren, werd gemakkelijk geëvenaard door degenen die dachten dat een Moskouse Maidan-beweging kon worden gecreëerd door het gecombineerde effect van economische sancties en een permanente oorlog tegen Oekraïne.
Het tegenoffensief is een uiting van de russofobie die het collectieve westen in zijn greep heeft, waarbij onwetendheid boven feiten gaat en waanideeën boven realiteit. Het mislukte NAVO/Oekraïense tegenoffensief heeft Rusland niet verzwakt, maar zorgde er juist voor dat er een sterker, meer zelfverzekerd en veerkrachtiger Rusland werd geboren, dat niet langer zal toestaan dat het als tweederangsburger in de wereldgemeenschap wordt geclassificeerd.
7 oktober: De oorlog tussen Israël en Hamas
Op 6 oktober 2023 dacht Israël dat het de hele wereld aankon. Het had de regering van de Amerikaanse president Joe Biden zo ver gekregen dat deze een tweestatenoplossing voor het Palestijnse probleem uit het oog had verloren. In plaats daarvan omarmde het de visie van een groter Israël, dat de voortdurende diefstal van Palestijns land door middel van ongecontroleerde steun voor illegale Israëlische nederzettingen vergoelijkte door zich te richten op de bredere geopolitieke voordelen van genormaliseerde betrekkingen tussen Israël en de Arabische Golfstaten. De Israël Defense Forces (IDF) waren het beste leger in de regio, gesteund door een inlichtingen- en veiligheidsapparaat met een legendarische reputatie om alles te weten over alle potentiële vijanden.
Toen kwam 7 oktober en de verrassingsaanval van Hamas.
Er wordt niet meer gepraat over Israëlisch-Arabische normalisering. De IDF wordt in verlegenheid gebracht door Hamas en verslagen door Hezbollah. De Israëlische inlichtingendienst blijkt een lege huls te zijn wiens grootste prestatie een AI-ondersteund richtsysteem is dat het doden van Palestijnse burgers vergemakkelijkt.
De nieuwe realiteit van het Midden-Oosten wordt nu gevormd door twee verwante kwesties - de noodzaak van een Palestijnse staat en de onvermijdelijkheid van een strategische Israëlische nederlaag. De paden naar een oplossing voor elk van deze kwesties zullen niet gemakkelijk te bewandelen zijn, en kunnen zich eerder in de loop van jaren dan maanden ontvouwen, maar één ding is zeker - deze nieuwe geopolitieke realiteit zou niet mogelijk zijn geweest zonder de gebeurtenissen van 7 oktober.
Afrika: Opstand in de Sahel
Binnen drie jaar tijd veranderde Françafrique, ofwel de postkoloniale door Frankrijk gedomineerde invloedssfeer in de Sahel-regio van Afrika, van het als springplank fungeren voor het ontwikkelen van door Frankrijk geleide Amerikaanse en EU-inspanningen om militaire macht te projecteren in een poging om de krachten van de islamitische opstandelingen te verslaan, naar het vernederd en verslagen worden door toedoen van nationalisten, die traditionele pro-Franse regeringen omver wierpen en vervingen door anti-Franse militaire junta's. Het begon met Mali in 2021. Burkina Faso volgde in 2022 en Niger in 2023. Hiermee was de ondergang van de Sahelcomponent van Françafrique even spectaculair als beslissend. Frankrijk of zijn aanhangers konden schijnbaar niets doen om het tij van de anti-Franse sentimenten in de regio te keren. Uiteindelijk liep de dreiging van een militaire interventie van buitenaf om de staatsgreep van juli 2023 in Niger teniet te doen op niets uit, toen de drie voormalige Franse koloniën een verenigde collectieve verdedigingshouding innamen.
De spectaculaire verdrijving van Frankrijk uit de regio ging gepaard met de opkomst van een nieuwe regionale macht - Rusland. De vorming van de nieuwe tripartiete regionale alliantie tussen Mali, Burkina Faso en Niger viel samen met een assertiever Russisch buitenlands beleid, dat gemeenschappelijke doelen zocht met een Afrika dat nog steeds gebukt gaat onder het juk van een postkoloniaal bestaan, dat zich manifesteert in geopolitieke relaties zoals die onder Françafrique werden aangeknoopt. De Russische benadering was het gevolg van het succes van de afgelopen zomer in Sint-Petersburg gehouden Russisch-Afrikaanse topontmoeting en de groeiende economische en veiligheidsrelaties tussen Rusland en veel Afrikaanse staten, waaronder Mali, Burkina Faso en Niger, die sindsdien tot stand zijn gekomen. Het lijkt erop dat de Russische driekleurige vlag die van Frankrijk heeft vervangen als het meest invloedrijke symbool van buitenlandse betrokkenheid in die regio.
BRICS
In 2022 organiseerde China de 14e top van het economisch forum van Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika, beter bekend onder de afkorting BRICS, gevormd door de eerste letters van de vijf landen die lid zijn. Bij die gelegenheid streefde BRICS naar grootsheid, maar slaagde er niet in meer te bereiken dan praten over de oprichting van een zogenaamd "valutamandje" om de wereldwijde suprematie van de Amerikaanse dollar tegen te gaan, naast weemoedig gepraat over de mogelijkheid om het lidmaatschap voor andere landen open te stellen.
Vervolgens vond in Zuid-Afrika de 15e BRICS-top plaats. Van een forum met ongerealiseerd potentieel explodeerde BRICS op het internationale toneel als een multilaterale concurrent voor de Amerikaanse eenvormigheid, een levensvatbare tegenstander van de door de VS opgelegde "op regels gebaseerde internationale orde," die het mondiale geopolitieke debat sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog had gedomineerd. De gebeurtenissen die ertoe bijdroegen dat BRICS een prominente plaats innam op het toneel van mondiale relevantie, vertegenwoordigden als het ware een perfecte storm van geopolitieke rampspoed - de nederlaag van het collectieve westen door toedoen van Rusland in Oekraïne, de ineenstorting van Françafique in de Sahel en de toenemende dominantie van China binnen de wereldwijde economische realiteit.
De door Zuid-Afrika georganiseerde BRICS-top bleek het perfecte tegenwicht te vormen voor de gecombineerde pathos van de G-7-top in Hiroshima, Japan, en de NAVO-top in Vilnius, Litouwen. In Japan en Litouwen werd de westerse onmacht ten overstaan van de wereld ten toon gespreid. In schril contrast daarmee bood de viriliteit van het BRICS-fenomeen een multilateraal alternatief dat aantrekkelijk bleek voor veel naties, waaronder de zes die werden toegelaten tot BRICS als onderdeel van hun uitbreidingsstrategie (Argentinië, Egypte, Iran, Ethiopië, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten, hoewel Argentinië zijn lidmaatschapspakket introk na de verkiezing van Javier Milei tot president in december 2023), en de veertien andere naties die formeel aanvragen hebben ingediend om toe te treden in 2024, wanneer Rusland het voorzitterschap overneemt. BRICS heeft de G7 overtroffen voor wat betreft collectieve economische slagkracht, terwijl de geopolitieke invloed van het collectieve lidmaatschap van dien aard is dat het in de komende jaren zowel de G7 als de NAVO zal overtreffen met betrekking tot algehele internationale relevantie.
De VS: De keizer is naakt
De Verenigde Staten spenderen bijna 1 biljoen dollar per jaar aan hun defensie - meer dan de gecombineerde defensie-uitgaven van hun tien naaste rivalen voor de toppositie. Met dit geld worden de strategische nucleaire afschrikkingsmacht en het conventionele militaire vermogen van de VS gefinancierd. Gezien de enorme bedragen die hiermee gemoeid zijn, zou men verwachten dat de dominantie van de Amerikaanse militaire macht wereldwijd ongeëvenaard zou zijn. Vreemd genoeg is dit niet het geval.
Door een fractie uit te geven van wat de VS doet voor vergelijkbare diensten, heeft Rusland de Verenigde Staten ingehaald als het gaat om strategische nucleaire middelen. De VS hebben een grote upgrade nodig van hun nucleaire drie-eenheid - de ballistische raketten te land, onderzeeboten en bemande bommenwerpers - waaruit hun nucleaire aanvalscapaciteit bestaat. Hoewel er aan vervangende systemen wordt gewerkt, zal het meer dan tien jaar duren om deze systemen operationeel te krijgen en de kosten zullen in de honderden miljarden dollars lopen - of meer, gezien de geschiedenis van de inefficiëntie en kostenoverschrijdingen van de Amerikaanse defensie-industrie.
Rusland neemt ondertussen geavanceerde raketten in gebruik - raketten die ontworpen werden om de raketafweer van de VS te verslaan, samen met nieuwe onderzeeërs en bemande bommenwerpers. Traditionele middelen die de VS gebruikten om de Russische strategische vooruitgang te compenseren, zoals wapenbeheersing, zijn niet langer beschikbaar vanwege het kortzichtige Amerikaanse beleid dat wapenbeheersing afwees om een mogelijk strategisch nucleair voordeel te behalen. Het script is als het ware omgedraaid en het zijn nu de VS die aan het kortste eind trekken voor wat betreft atoommacht. Deze nadelige positie zal nog verder verslechteren door de groei van China's strategische kernmacht, die momenteel uitbreidt van het bezit van ongeveer 400 kernwapens tot het equivalent van de 1.500 Amerikaanse en Russische kernkoppen.
Vroeger hadden de VS een conventionele militaire troepenstructuur die tweeënhalve oorlog tegelijk kon voeren - één in Europa, één in Azië en een 'holding action' in het Midden-Oosten totdat de overwinning in één van de eerste twee gebieden was behaald en de troepen opnieuw konden worden ingezet. Vandaag de dag is de VS, door te proberen een wereldwijde aanwezigheid te handhaven die die van de Koude Oorlog weerspiegelt, niet in staat om één groot conflict uit te vechten en te winnen. De VS hebben hun conventionele potentieel in Europa maximaal benut door zo'n 100.000 troepen in te zetten ter ondersteuning van de NAVO, waardoor het gecombineerde militaire gevechtspotentieel zodanig is verzwakt dat geen enkele NAVO-natie nog over een levensvatbare militaire capaciteit beschikt. De collectieve onmacht van de NAVO is duidelijk zichtbaar in Oekraïne, waar een Russisch leger op dit moment een door de NAVO getraind en uitgerust Oekraïens leger verslaat.
In de Stille Oceaan worden de VS geconfronteerd met het feit dat ze onvoldoende militaire macht bezitten om Taiwan te verdedigen tegen een mogelijke Chinese militaire operatie. Er werd vooruitgang geboekt in de nauwkeurigheid en dodelijkheid van Chinese stand off wapens, waaronder nieuwe geavanceerde hypersonische raketten, die, althans in theorie, de Amerikaanse luchtverdedigingssystemen zouden kunnen uitschakelen die het middelpunt van de Amerikaanse machtsprojectie beschermen - de gevechtsgroep rond een vliegdekschip. Deze zwakte beperkt zich niet alleen tot een mogelijk conflict met China - de Amerikaanse marine heeft dergelijke gevechtsgroepen ingezet voor de kust van Libanon, in de Perzische Golf en in de Rode Zee, waar ze geen beslissende militaire interventie konden uitvoeren omdat ze bang waren dat Hezbollah, Iran en de Houthi's in Jemen met hun raketten het meest zichtbare symbool van de Amerikaanse militaire macht zouden kunnen beschadigen of laten zinken.
Met een budget van bijna 1 biljoen dollar zou verwacht mogen worden dat de VS wereldwijd paradeert met een leger dat qua capaciteiten en dodelijkheid zijn gelijke niet kent. In plaats daarvan werden de VS ontmaskerd als een keizer zonder kleren, wiens naaktheid een bron van schaamte vormt op een wereldtoneel dat gewend was geraakt aan de pracht en praal van de Amerikaanse militaire macht. De vernedering van de Amerikaanse marine door de Houthi's is slechts de meest recente manifestatie van een trend die de Amerikaanse militaire zwakte blootlegt. Deze trend zal zich in 2024 alleen maar verder uitbreiden.
Over de Auteur:Zie: https://www.rt.com/news/589760-israel-hamas-us-ukraine/
Scott Ritter is een voormalig inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers en auteur van Disarmament in the Time of Perestroika: Arms Control and the End of the Soviet Union. Hij diende in de Sovjet-Unie als inspecteur bij de uitvoering van het INF-verdrag, maakte deel uit van de staf van generaal Schwarzkopf tijdens de Golfoorlog en was van 1991 tot 1998 hoofdwapeninspecteur bij de VN in Irak. De heer Ritter schrijft momenteel over internationale veiligheid, militaire zaken, Rusland, het Midden-Oosten, wapenbeheersing en non-proliferatie. Volg hem op Twitter @RealScottRitter en op Telegram @ScottRitter
Reacties van Lezers
voor onze Nieuwsbrief