Oorlog tegen Klimaatverandering
© Off-Guardian
Vorige week kwam een vooraanstaand parlementslid van de Labourpartij in Groot-Brittannië op televisie met de eis dat Groot-Brittannië - misschien zelfs de hele wereld - zich op een "oorlogsachtige voet" zou moeten opstellen tegen klimaatverandering.

In een toespraak voor het BBC's prominente politieke tijdschrift Newsnight, pleitte parlementslid Barry Gardiner voor een gezamenlijk doel tegen de "existentiële dreiging" van klimaatverandering:
"...als dit een oorlog was, zouden we niet ruziën over de vraag of de Labour-strategie of de Tory-strategie beter was, we zouden samenwerken om te proberen te winnen [...] Nou, het is een oorlog. Het is een oorlog voor het voortbestaan en klimaatverandering bedreigt alles [...] Dus eigenlijk in plaats van partijpolitieke spelletjes te spelen over wie bovenaan staat, wie onderaan staat, moeten we zeggen: laten we samenkomen, laten we ons mobiliseren op basis van oorlog en dat is wat nodig is ..."
Twee dagen later uitte Camilla Cavendish, voormalig hoofd van David Cameron's Downing Street-beleidseenheid en alumnus van de Kennedy School of Government, precies dezelfde gedachten in een column in de Financial Times:
Het antwoord zou ongetwijfeld een beroep moeten doen op de oorlogsgeest en van de strijd tegen klimaatverandering een gezamenlijke inspanning tegen een gemeenschappelijke vijand moeten maken. Als de publieke en politieke wil er is, kan menselijke vindingrijkheid zegevieren, met een opmerkelijke snelheid. In de tweede wereldoorlog transformeerde Amerika zijn productiebasis om tanks en munitie te produceren. De Covid-pandemie resulteerde in de ontdekking en ontwikkeling van vaccins op grote schaal, waardoor miljoenen levens werden gered.
De vergelijking met Covid is interessant, maar daar komen we nog op terug.

De campagne beperkt zich niet tot Groot-Brittannië, maar begon aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, waar de Inquirer op 16 juli een artikel publiceerde met de kop "President Biden should address the nation and declare war...on climate change"
Biden en zijn assistenten moeten die metaforische megafoon pakken en de tv-zenders bellen om een toespraak op prime-time vanuit de Oval Office aan te kondigen, waarin een nationale noodtoestand wordt afgekondigd - in wezen een staat van oorlog - om de klimaatverandering te bestrijden.
Joe Biden zelf noemde klimaatverandering op 27 juli een "existentiële dreiging."

Het aanroepen van metaforische oorlog is uiteraard niets nieuws.

"Oorlog" is een heel belangrijk woord in de politieke - en propagandawereld. Het heeft - of wordt verondersteld te hebben - een onmiddellijk effect op de collectieve publieke geest; een onmiddellijke verbinding met generaties van gedeelde herinneringen, die gevoelens van conformiteit en solidariteit bevordert.

Een psychologische onderzoeks- of focusgroep bedacht dit al tientallen jaren geleden en daarom wordt het woord "oorlog" vaak gebruikt om narratieven te sturen.

In westerse "democratieën" is het gebruik van het O-woord een code voor onpartijdige overeenstemming, in een poging om schijnsolidariteit op te wekken tussen dezelfde mensen die ze vrijwel altijd aanmoedigen om elkaar te haten, terwijl andersdenkenden gebrandmerkt worden als buitenstaanders, die een bedreiging vormen voor de veiligheid van de groep.

Meer pragmatisch bekeken, creëert "in oorlog zijn" een "noodtoestand," waardoor de "tijdelijke" onderdrukking van mensenrechten en vrijheden wordt gerechtvaardigd en de bevoegdheden van de staat kunnen worden uitgebreid.

De OffGuardian - en anderen - hebben dit tot in het oneindige besproken, voorbij een bepaald punt moet elke autoritaire regering in staat van oorlog verkeren om instorting te voorkomen, en zo worden vijanden gecreëerd die, vanwege hun aard, voor altijd onverslaanbaar kunnen blijven.

Zie: "The War on Drugs", "The War on Terror", "The War on Covid"

...en dan nu de oorlog tegen klimaatverandering

Of, beter gezegd, "de oorlog tegen klimaatverandering... alweer."

Want noch Barry Gardiner noch Camilla Cavendish zijn de eersten die deze gedachte hebben uitgesproken. Bij lange na niet.

De voormalige prins, nu koning Charles, nam exact hetzelfde standpunt in, in exact dezelfde bewoordingen, in een toespraak voor de COP26 in november 2021 en hedendaagse opiniestukken in de Guardian waren het met hem eens.

In feite ging het om een herhaling van een rapport van het University College London uit mei 2021.

CNN waarschuwde in april 2019 dat we "de oorlog tegen klimaatverandering aan het verliezen waren" en plagieerde daarbij exact dezelfde kop in The Economist van een jaar eerder in augustus 2018.

Bill McKibben schreef "We worden aangevallen door klimaatverandering - en onze enige hoop is om te mobiliseren zoals we dat tijdens WOII deden" voor de New Republic in augustus 2016.

Venkatesh Rao schreef "Why Solving Climate Change Will Be Like Mobilizing for War" voor de Atlantic in oktober 2015, waarin hij dezelfde argumenten herhaalde uit een artikel van CNN van vier maanden daarvoor.

Bovendien schreef de New York Times in 2003 al redactionele artikelen met de kop "After Iraq: Declare war on global warming"

(Ach, herinnert u zich nog de tijd dat Klimaatverandering nog geen oncontroleerbare make-over had gekregen en nog gewoon bekend stond als "opwarming van de aarde?")

Het komt erop neer dat ze om de paar maanden dit idee van "de oorlog verklaren aan de klimaatverandering" uit de kast halen, nauwelijks enige respons van het publiek krijgen en dan weer een tijdje paniekzaaierij en angstporno gaan spuien voordat ze het weer gaan proberen.

Dit doen ze al jaren. Tot nu toe heeft het geen zoden aan de dijk gezet.

...maar deze keer zou het wel eens anders kunnen zijn.

Waarom? Omdat we nu in een post-Covid samenleving leven.

Bedenk dat, met uitzondering van de vaccins, alles wat Covid teweegbracht - de lockdowns, de financiële ineenstorting, de gehele "Grote Reset" - oorspronkelijk bedoeld was als een "antwoord" op de klimaatverandering.

Ze hadden een pakket "oplossingen" klaarliggen en wachtten op een publieke "reactie" die nooit kwam. Mensen waren gewoon nooit bang genoeg voor de gedachte dat de wereld misschien wat warmer zou worden.

Men zou kunnen zeggen dat het herhaaldelijke falen van de opwarming van de aarde om een wereldwijde paniek uit te lokken, de reden zou zijn waarom ze hun toevlucht namen tot "Covid," maar wat de oorzaak-en-gevolg-relatie ook moge zijn, feit is dat Covid een basis heeft gelegd voor de "oorlog tegen klimaatverandering" die daarvoor nooit bestond.
  • "anti-Covid maatregelen" bieden een precedent voor zowel het gebruik van extreme "reacties" als hun schijnbare "effectiviteit"
  • Covid wekte genoeg angst op om de klimaathysterie te vergroten, door milieuactivisme te koppelen aan toekomstige potentiële "pandemieën"
  • Covid heeft (naar verluidt) "wereldwijde samenwerking geïnspireerd" en "aangetoond wat we kunnen bereiken als we allemaal samenwerken"
  • Covid-lockdowns (naar verluidt) "lieten zien hoe de wereld kan genezen" door de vermindering van uitstoot
  • En, het allerbelangrijkste, de uitrol van het Covid-narratief liet zien dat als mensen eenmaal hun deugdzaamheid of persoonlijkheid in een verhaal hebben gestoken, je hen bijna alles kunt wijsmaken wat met dat verhaal te maken heeft en dan zullen ze worden gestimuleerd om je te geloven - HOE ABSURD HET OOK IS.
Eerder merkten we al op dat verschillende recente artikelen "die de oorlog verklaren aan de klimaatverandering" verwijzen naar Covid, dat vrijwel altijd wordt voorgesteld als een wereldwijd succesverhaal.

Het is nu gebruikelijk om te praten over het vermijden van een klimaatramp via het medium van Covid. De Verenigde Naties, de Council on Foreign Relations en het Internationaal Monetair Fonds hebben de afgelopen jaren allemaal artikelen gepubliceerd met vrijwel identieke titels, bijv:
Wat de coronapandemie ons leert over het bestrijden van klimaatverandering
Misschien wel het meest flagrante voorbeeld van het gebruik van Covid-beeldmateriaal om klimaatverandering en globalisme te verkopen, is de oproep om een "Wereldwijde Klimaatorganisatie" op te richten, zoals Dr David King in de Independent van een paar dagen geleden voorstelt (onze nadruk):
"In termen van een gezondheidscrisis, zoals de Covid-crisis, hebben we een Wereldgezondheidsorganisatie en die is gevestigd in Genève en maakt deel uit van de Verenigde Naties. We hebben geen wereldwijde klimaatcrisisorganisatie. Dat is wat we nodig hebben, zodat alle landen van de wereld samen kunnen komen door middel van een dergelijk orgaan, zoals we doen wanneer er een gezondheidscrisis is, we dragen allemaal bij aan de kosten van de WHO. We hebben een wereldwijd systeem nodig dat ons allemaal samenbrengt om de strijd aan te gaan met deze externe dreiging voor onze beheersbare toekomst."
We kennen dit, dit is de "ommezwaai van Covid naar klimaat," die er volgens hen letterlijk aan zat te komen.

De "Grote Reset" is al goed op gang gekomen, maar ze hebben nog steeds een hele reeks leuke beleidsmaatregelen in petto die ze willen invoeren (zoals het rantsoeneren van voedsel). In een post-Covid-wereld hopen ze "klimaatverandering" eindelijk dermate angstaanjagend te maken, dat mensen hen zullen smeken om de wereld volledig naar hun inzicht te hervormen.

Het grappige is dat het eerlijk gezegd nog steeds niet voelt alsof het voet aan de grond krijgt.

Buiten de echokamer van de media en de deugdsignaleerders, al die "angstaanjagende" temperatuurkaarten, experts die waarschuwen dat "miljoenen onmiddellijk zullen sterven" als ze hun airconditioning uitzetten, wordt de nieuwe slogan van "mondiaal koken" maar lauw ontvangen.

Dat is dikke pech voor ze, want ze hebben zichzelf een deadline gesteld. Elk jaar dat voorbijgaat zonder een catastrofale ineenstorting van het klimaat, elke zomer dat de ijskappen niet verdwijnen, elke ongewoon koude of natte juli is weer een nagel aan de doodskist van hun narratief, weer een paar normies die zich van het verhaal losmaken.

Dat is waarschijnlijk de reden waarom de berichtgeving over "hittegolf Cerberus" en "wereldwijd koken" zo heftig en bijna koortsachtig is. Er sijpelt een element van zweterige wanhoop door in elke tweet, elke krantenkop.

Ze hebben nog maar weinig tijd.

Het duistere gevolg daarvan is dat ze binnenkort misschien wel de pogingen om mensen te overtuigen zullen opgeven en hen zullen proberen te dwingen.

Zie: https://off-guardian.org/2023/08/03/the-war-on-climate-change-is-coming-again/