Afbeelding
In memoriam: Mélissa en Julie en al die andere talloze slachtoffers die ten prooi vallen en vielen aan pedonetwerken
We noemden ze eerst psychopaten - deze wezens die fysiek in menselijke vorm op onze planeet verschijnen, maar geen mensen zijn.

We merkten op dat ze immoreel waren. Dat zou ons een clue gegeven moeten hebben.

We merkten op dat ze gevoelens niet VOELEN. Dat zou ons iets bijgebracht moeten hebben.

We merkten op dat ze harteloos zijn. Daarop zouden de alarmbellen moeten zijn gaan rinkelen.

Deze wezens missen elementen die de mens onderscheidt. Ze vertonen geen band met, geen begrip voor wat wij "moraliteit", "eerlijkheid", "fatsoen", "fair play", enz. noemen. Ze missen het vermogen wat we empathie noemen. Ze missen de faculteit wat we introspectie noemen. ...

Ze lachen ons uit. Ze zeggen: "Niemand begrijpt ons. Mensen kunnen zich niet verplaatsen in de geesten van lieden die gewetenloos handelen. Ze proberen het te bevatten, maar het lukt hen niet."

Deze wezens DENKEN niet op een menselijke manier. Ze SPREKEN niet op een menselijke manier. Ze weten niet wat het betekent om menselijk te ZIJN.

We classificeren ze als "humanoïde."
Amos M. Gunsberg, Beyond Insanity
Zo langzamerhand raken we ook in Nederland steeds meer ervan doordrongen dat er zich pedocriminelen onder ons bevinden en dat onze kinderen gevaar lopen. Niet alleen kunnen onze jongeren worden misbruikt door familieleden, maar ook wordt er op hen gejaagd door seksuele roofdieren die een vertrouwensfunctie vervullen op de sportclub, op school, in de kerk, in pleeggezinnen en kindertehuizen en we vinden ze ook onder politici, politieagenten en psychiaters. Wellicht moet je van redelijk goede huize komen om je te wagen in die hel gecreëerd door de meest perverse en verderfelijke lieden die er maar bestaan als je de feiten onder ogen wilt zien.

Twintig jaar geleden werd in België het onbespreekbare, t.w. georganiseerd geweld tegen kinderen inclusief verkrachting, sadistische marteling en moord, bespreekbaar, al was het maar voor even.

In 1996 werd het de wereld duidelijk toen de affaire-Dutroux in alle hevigheid losbarstte, vernoemd naar de man die een van diegenen was die kinderen ontvoerde, verkrachtte, martelde (en ook vermoordde) en uitleverde aan pedofielen netwerken. Onder andere zijn toenmalige vrouw (tevens moeder en lerares) Michelle Martin reed het busje waar de gekidnapte kinderen in werden vervoerd en zij stond ook achter de camera en filmde Dutroux terwijl hij de meisjes verkrachtte.

Afbeelding
Loubna Benaïssa was negen toen ze verdween en werd pas 4 1/2 jaar later vermoord teruggevonden
Zeker dertig getuigen die beschikten over onbeschrijfelijke moed en een sterk rechtvaardigheidsgevoel verloren onder mysterieuze omstandigheden het leven vlak voordat zij hun verhaal konden doen. En ook elders in de wereld moeten journalisten die onderzoek doen naar dit onderwerp het met de dood bekopen.

De laatste jaren is opnieuw gebleken hoe omvangrijk deze netwerken zijn, ook al proberen de (Britse) autoriteiten krampachtig de deksel op de beerput te houden. Omdat we niet moeten denken dat het hier uitsluitend om een Belgisch of Brits fenomeen gaat zullen we ingaan op de rol die Nederland speelt in internationale pedocriminele netwerken. Merkwaardig genoeg horen we heel weinig over deze pedofielenringen in de Nederlandse media. Wel doen al jaren verhalen de ronde over één verdachte pedocrimineel, de gepensioneerde secretaris-generaal van het ministerie van Justitie, Demmink.

Maar we hoeven nog niet eens vijf jaar terug te gaan in de tijd toen ook hier de bom barstte en bericht werd door de media dat een zekere Robert M. talloze kinderen had misbruikt op kinderdagverblijven in Amsterdam. Ook al was vanaf het begin duidelijk dat er meer mensen bij waren betrokken en Robert M. dus niet alleen opereerde werd er steevast door autoriteiten en media gesproken over een 'zedenzaak' of 'megazedenzaak'. Een goed voorbeeld van perceptiemanagement...

Al eerder in 1998 hadden we een kindergeweld-affaire die aan het licht kwam in Zandvoort. Maar gemakshalve werd dat in 2010 niet door de media genoemd, noch werd er een verband gelegd tussen Zandvoort en andere kinderpornonetwerken.

Het Parool
schrijft wel het volgende:
Volgens het OM heeft M. tot nu toe bekentenissen afgelegd over ongeveer vijftig kinderen. Zijn naam is ook genoemd in Zweden. Een man die daar vastzit wegens misbruik van zeven jongens, zou M. kennen uit een internationaal kinderpornonetwerk.
Een aantal maanden later weet het AD te melden dat de nationale recherche naar aanleiding van het 'internationale kinderpornonetwerk rond Robert M'. 220.000 foto's en filmpjes met kinderporno heeft opgespoord:
De Nederlandse autoriteiten hebben naar aanleiding van het huidige onderzoek nog geen nieuwe verdachten aangehouden. Ook zijn er nog geen slachtoffertjes gevonden. De recherche zoekt in het in beslag genomen materiaal nog naar aanknopingspunten om slachtoffers en misbruikers op te sporen, aldus een zegsman van het OM.
Afbeelding
Manuel Schadwald verdween in Berlijn in 1993. Hij werd door zijn vader aan een pedonetwerk overhandigd en vermoord op het voorheen genoemde jacht Apollo dat op naam stond van pedocrimineel Gerrie Ulrich
Er waren geen nieuwe verdachten in beeld? Moeten we geloven dat er slechts een handjevol mannen deelnemen aan dit netwerk? Het lijkt erop dat dit onderzoek op dezelfde manier is afgesloten als de onderzoeken naar de netwerken waar Dutroux onderdeel van was, de verdwijning van de 12-jarige Duitse jongen Manuel Schadwald en de Zandvoortse kinderporno-affaire die in 1998 ook met een sisser afliep.
Niet voor de slachtoffers overigens, de kinderen (inclusief baby's en peuters), die voor de camera's op gruwelijke wijze waren misbruikt, maar voor de netwerken die op allerlei manieren werden gevrijwaard door de hoge dames en heren.

Maar mensen op de allerhoogste posities maken zich ook schuldig aan verkrachting, marteling en het vermoorden van kinderen en deze informatie mag natuurlijk nooit naar buiten komen. Schrijver en onderzoeker Joël van der Reijden spreekt over een vermeende bewering van een adjunct-directeur van de CIA dat Allen Dulles in de jaren vijftig een "pedofielen academie" had opgezet. Misschien dat er verstrikkingstechnieken (entrapment) werden onderwezen? Mensen die zich inlaten met dergelijke netwerken of andere onverkwikkelijkheden zijn voor de veiligheidsdiensten fantastisch chantabel (alles wordt vastgelegd op beeld) en ze zullen als was in de handen van de psychopaten aan de top doen wat hen wordt opgedragen.

De NRC beschreef in 1998 de Zandvoortse kinderporno-affaire als volgt:
De Nederlandse taal heeft er een begrip bij: babyporno. De 'Zandvoortse porno-affaire' heeft een handelsnetwerk van kinderschennis aan het licht gebracht van een omvang en een gewelddadigheid die ook door de wol geverfde deskundigen de adem beneemt.

...

Dat dergelijke onbeschrijflijke praktijken hier kunnen voorkomen betekent dat Nederland een ernstig probleem heeft. Gezien de felle buitenlandse reacties wordt dat vooral buiten de grenzen herkend. Met de Dutroux-zaak als referentiepunt wordt Nederland wederom, en nu niet ten onrechte, beschreven als een land met een ernstig zedenprobleem. Met de Zandvoortse zaak is bewezen dat Nederland inderdaad een belangrijk productie- en distributieland van kinderporno is, zoals al vanaf de jaren tachtig door Amerikaanse en Duitse autoriteiten bij herhaling is gesteld en hier steeds is ontkend.
De NRC schrijft verder:
De zaak kwam aan het rollen door de Belgische werkgroep Morkhoven, een pressiegroep tegen kinderporno, die in het bezit is gekomen van diskettes en administratie [inclusief bankgegevens] van leden van het netwerk. De voorman van Morkhoven, de ex-privé-detective Marcel Vervloesem, zei vanmorgen vroeg dat zich gisteravond ,,enorme ontwikkelingen'' hebben voorgedaan. Hij zei op de diskettes en in de administratie de namen van honderden afnemers van kinderporno uit Nederland en andere landen te hebben. Hij zegt deze bestanden te zullen overdragen aan de Nederlandse politie.
Marcel Vervloesem heeft dit inderdaad gedaan en voor de moeite werd hij zelf beschuldigd van kindermisbruik en in de cel gegooid. Hij is nu op vrije voeten.

Afbeelding
Omdat politie het grenzeloos liet afweten bij de verdwijning van kinderen gingen ouders zelf op zoek naar hun dochters
Je zou toch zeggen dat de Nederlandse autoriteiten geweten moeten hebben in de zaak rond Robert M. dat ze weer te maken hadden met een ingewikkeld groot internationaal netwerk, want deze keer wisten de hotemetoten precies hoe ze het moesten aanpakken. Zo voerden de burgemeester van Amsterdam en het Openbaar Ministerie het woord over deze zaak en de gemeente stelde een telefoonnummer beschikbaar voor betrokkenen en hielden op die manier de touwtjes stevig in handen. De ouders en kinderen bleven zo goed als buiten beeld, zoals we ook zagen bij de nabestaanden van de MH-17.

Wat een verschil met de ouders van de vermiste kinderen in België destijds die zelf het woord en initiatief namen en contact zochten met de media! Het lijkt erop dat de Nederlandse Bobo's koste wat het kost een Witte Mars - waar destijds in Brussel 600.000 mensen aan deelnamen - (en een revolutie) wilden voorkomen.

Maar zoals onderstaand leugenachtig artikel van de NRC laat zien moesten de media toentertijd ingezet worden om de bevolking te sussen en te misleiden, want de hoge tantes en omes leken nogal overrompeld te zijn door hetgeen er zich afspeelde in het Zandvoortse, d.w.z. ze leken niet goed te weten hoe ze met de zaak moesten omgaan, zo vlak na Dutroux.
Pas een jaar later (in 1999) kwam de NRC met een artikel dat alles moest weerleggen, waarin de journaliste stelde dat het om een eenmansactie ging. Een gevalletje schadebeperking? Niets aan de hand in Nederland...
Achter het 'Zandvoortse netwerk' school één gevaarlijke hobbyist. Wereldwijde ophef en een overvloed aan complottheorieën zijn na een jaar van onderzoek door 38 rechercheurs tot een minimum gereduceerd. Er is geen enkel bewijs voor een vanuit de badplaats bestierde internationale organisatie van producenten van kinderpornografie. In het Zandvoortse appartement van Gerry Ulrich zijn geen tienduizenden, maar 'slechts' 710 afbeeldingen met kinderpornografie gevonden. Of daar ook kinderen zijn misbruikt, is niet bewezen.
En zoals bij alle berichtgeving omtrent sluipmoorden en dergelijke kinderpornozaken hebben we altijd maar met één gevaarlijke gek te maken. Ja ja.
Kijk vooral naar de video die laat zien hoe de Franse autoriteiten de ouders, een kinderarts en andere professionals weigeren te geloven als zij (hun) kinderen identificeren te midden van al die foto's van die beruchte cd-rom op het kantoor van de Franse journalist Serge Garde en wiens krant L'Humanité in 2000 zijn artikel over de zaak publiceerde.

Serge Garde legt in de volgende video met Nederlandse ondertiteling uit hoe ook de affaire-Zandvoort in België en Frankrijk begraven is en alhoewel het erop lijkt dat de politie er bovenop zit en met veel tamtam wel eens een onderzoek start er nooit iets daadwerkelijk verandert.
Hooguit worden er wat minder belangrijke pedocriminelen opgeofferd en een paar namen van enkele hoge pieten vrijgegeven die al vertrokken zijn naar de eeuwige jachtvelden, zoals we zien gebeuren in Engeland.


Kennen wij een kinderpornocultuur in Nederland? En zo ja, wordt deze manier van denken gecultiveerd, omdat Holland zoals de NRC schreef "een belangrijk productie- en distributieland van kinderporno" is?
We hadden de vereniging Martijn die de belangen behartigde van deze types, maar onlangs werd verboden door de Hoge Raad en een heuse (inmiddels opgeheven) pedopartij, beide voortbordurend op het feit dat pedo's door Den Haag jarenlang vertroeteld werden.
Pedofielen vinden het misschien onjuist dat er een verband wordt gelegd tussen pedoseksuele geaardheid en kinderpornografie, maar dat verband brengt de 'sector' zelf voortdurend aan. Niet alleen de nvsh (die in de jaren zeventig voorlichtingsfilmpjes vertoonde van masturberende kinderen), maar nu ook de pnvd ['Partij voor Naastenliefde, Vrijheid en Diversiteit'] Vanaf zestien jaar moeten kinderen kunnen meedoen aan pornoproducties en het privé-bezit van kinderporno dient, net als voor 1998, te worden toegestaan, schrijft die partij in haar programma.
Niet alleen produceerde de NVSH dergelijke 'voorlichtingsfilmpjes'. De Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming gaf in 1972 het boek Sex met kinderen uit. Volgens dr. Frits Bernard, schrijver van het artikel 'The Dutch Paedophile Emancipation Movement', (verschenen in 1987 in Paidika: The Journal of Paedophilia) zorgde het boek voor een verandering in de Nederlandse samenleving. Onder het mom van kinderemancipatie werden er pedofiele werkgroepen opgezet in verschillende steden en werd er voorlichting gegeven aan scholen, politie en de pers. Congressen werden georganiseerd. Meer dan tweehonderd mensen namen in 1977 deel aan een symposium in Amsterdam getiteld "Pedofilie en Samenleving". Onder de deelnemers bevonden zich mensen uit het maatschappelijk werk, de sociale wetenschappen en politie. Ook was de landelijke pedofielen werkgroep steeds vaker te zien en te horen op radio en televisie.

Er vond echter een grote cultuuromslag plaats in de jaren 90 tot grote droefenis van de humanoïden. Daar zorgde onder andere de Zandvoort- en Dutroux-affaire voor en het wijdverspreide misbruik van kinderen in de katholieke kerk dat toen ook aan het licht kwam.
Afbeelding
"De Witte Mars was een betoging die plaats had op 20 oktober 1996 in Brussel nadat de zaak Dutroux losbarstte met diens arrestatie. De betogers kwamen op straat voor een beter werkend gerecht dat in alle onafhankelijkheid de zaak Dutroux tot op het bot zou kunnen uitspitten en voor een betere bescherming van kinderen.
Nadat Marc Dutroux op 13 augustus 1996 was aangehouden en de ontvoerde meisjes Sabine Dardenne en Laetitia Delhez op 15 augustus uit hun kelder waren bevrijd, was hier en daar al beroering merkbaar. In het begin was de woede vooral gericht tegen de persoon van Marc Dutroux. Maar al snel werd ook met de vinger gewezen naar de politie, het gerecht en de politiek. Een week voor de Witte Mars hadden zich al mensen verzameld op de trappen van verschillende justitiepaleizen in België.
Het wantrouwen in de politie, het gerecht en de politiek vergrootte nog toen onderzoeksrechter Jean-Marc Connerotte, die de bewijzen verzamelde tegen Marc Dutroux, na een klein incident werd beschuldigd van mogelijke partijdigheid: het spaghetti-arrest."

Connerotte was een held in de ogen van de Belgen, omdat hij ervoor had gezorgd dat Sabine en Laetitia gevonden werden en hij was een integere onderzoeksrechter, een unicum bleek later
Maar nu de massamedia er alles aan doen om ons te laten vergeten dat Dutroux, Gerrie Ulrich en Robert M. niet alleen handelden zien we nog een voorbeeld van perceptiemanagement de kop opsteken, nl. het normaliseren van 'pedofilie'. Niet alleen hebben we twee seksuologen die pleiten voor virtuele kinderporno voor pedo's op basis van pseudowetenschappelijke prietpraat ook moeten we het geleuter van de advocaat van de ter ziele gegane vereniging Martijn aanhoren:
...Bart Swier van de pedofielenvereniging is teleurgesteld. Hij vindt dat Martijn alleen een denkbeeldig risico vormt en geen concreet gevaar. "Het is een volstrekt marginale beweging. Dan kun je ook niet spreken van een concreet gevaar voor de openbare orde." Swier vindt dat Martijn pas verboden zou moeten worden, als de vereniging echt een gevaar voor kinderen vormt.
Is meneer Swier soms een beetje in de war en vergeten dat de ex van Robert M., Richard O., een tijdlang lid was van Martijn? En dat O. zeker 30 websites beheerde? Wat zou daar toch hebben op gestaan? Is dat ooit onderzocht? En dan hebben we ook nog dit niet denkbeeldig, maar zeer concreet gevaar:
Ad van den Berg, voorzitter van pedoclub Martijn, is dinsdag veroordeeld tot drie jaar cel, waarvan zes maanden voorwaardelijk. Volgens de rechtbank heeft Van den Berg zich schuldig gemaakt aan het produceren en bezitten van kinderporno.
Dit citaat willen we u ook niet onthouden:
Marthijn Uittenbogaard, bestuurslid van Martijn [en voorzitter PNVD], laat in een reactie weten de veroordeling 'te belachelijk voor woorden' te vinden, omdat het bezit van kinderporno 'een slachtofferloze misdaad' zou zijn.
Waar hadden we dat ook alweer eerder gehoord? Van een ander klantje van advocaat Swier (een geschorste rector van een gymnasium met een voorliefde voor kinderporno) die ook vond dat hij nooit iets 'oneerbaars' met een kind had gedaan.

Onze reactie luidde destijds als volgt:
Het kijken van kinderporno is niet iets onschuldigs. Vallen er geen slachtoffers tijdens het produceren van dit soort criminele activiteiten? Het lijkt erop alsof deze man nog steeds de verantwoordelijkheid afschuift voor zijn gedrag en medelijden wil opwekken. Geen woord echter over die kinderen die in handen vielen van pedocriminelen en waar hij naar heeft zitten kijken. In plaats daarvan horen we hoe 'diep geschokt' hij is. Werkelijk? Hoe zullen deze jonge mensen zich gevoeld hebben?

Of iemand die met kinderen werkt en kinderporno download, privé en werk gescheiden kan houden valt trouwens ten zeerste te betwijfelen.
Het lijkt er sterk op dat de Nederlandse 'top' zijn positie als productie- en distributieland van kinderporno en geweld tegen kinderen nooit zal opgeven. De macht van humanoïde pedo-psychopaten lijkt overal ter wereld alleen maar te groeien. Daarbij is pedocriminaliteit een uitstekende manier om mensen te traumatiseren en te manipuleren en de daders te chanteren.
Ondertussen lopen onze kinderen steeds meer risico.