Vijf Feministische Leugens Die We Zonder Meer Aannemen

Pierre Lescaudron
Sott.net
zon, 21 jan 2018 17:00 UTC

"Seksualiteit is voor feminisme wat arbeid is voor marxisme... het vormen, de richting en expressie van seksualiteit organiseert de samenleving in twee seksen: vrouwen en mannen. Deze tweespalt ligt ten grondslag aan de totaliteit van sociale relaties."

Catharine MacKinnon, Toward a feminist theory of the state

Catharine McKinnon, een van de oprichters van 'radicaal feminisme'

Enkele jaren geleden begon ik een onverwachte reis naar beneden in het feministische konijnenhol. In 2014 vroeg mijn Oma mij over de winnaar van het Eurovisiesongfestival en constateerde ik dat ik niet in staat was om op te helderen wie de winnaar was: Conchita Wurst, een man die zich als een vrouw kleedt en make-up gebruikt, maar een baard draagt.

Terugblikkend realiseer ik me dat deze reis een pijnlijk proces was, waarschijnlijk omdat er iets diep in mij geraakt werd. De gegevens die ik ontdekte streden met mijn beschermend instinct, wat op diep niveau ingebakken is in mannen. Terwijl vrouwen ingesteld zijn om te zorgen zijn mannen ingesteld om te onderhouden en te beschermen.

Dus, als een man wordt blootgesteld aan vrouwen die slachtoffer zijn (zoals afgeschilderd door het feministische narratief) triggert het zijn oerinstinct en sociale plicht om bescherming te bieden; de instinctieve gijzeling en diepe culturele waarden hebben de neiging om gepast intellectueel functioneren te belemmeren.

Wellicht is het bovenstaande een van de redenen waarom het slachtofferschap van vrouwen zo cruciaal is voor de feministische ideologie. Misschien is het ook een van de redenen waarom zo veel mannen feministische narratieven blindelings omarmen.

Het feminisme riep niets nieuws in het leven door het aanwenden van het maken van slachtoffers onder de bevolking om zijn politieke agenda te bevorderen. Lang voor de feministen werd de Franse revolutie gerechtvaardigd door het slachtofferen van de 'tiers état' (boeren), de Bolsjewiekrevolutie door het slachtofferen van het proletariaat en de nazi-revolutie door het slachtofferen van de 'Ariërs'. Maar de geschiedenis leert ons dat revolutionairen, hetzij in Frankrijk, Rusland of Duitsland, nooit gaven om de vermeende slachtoffers. Iedere keer liep het voor de getroffen bevolking uit op een veel ernstigere omstandigheid na de 'revolutie' dan ervoor.

De vermeende slachtoffers zijn alleen een voorwendsel om met de beschuldigende vinger te wijzen naar de onderdrukkers (de adel, geestelijk leiders, joden), hun te vernietigen en hun rechten en bezittingen in beslag te nemen (hun plichten aan de kant schuivend) en dat is precies wat we nu signaleren bij de feministische beweging.

Dagelijks worden we bekogeld met verhalen over positieve discriminatie, vrouwenrechten, empowerment van vrouwen, initiatieven van vrouwen, vrouwenorganisaties, blijf-van-mijn-lijf-huizen, vrouwenprotesten, veilige plekken voor vrouwen... al deze politieke beweringen zijn gestoeld op slechts een fundament: het slachtofferen van vrouwen, dat zonder meer op grote schaal wordt aangenomen. Maar bestaat het slachtofferschap dat het Feminisme presenteert wel?

1/ Vrouwen zijn slachtoffer van huiselijk geweld

Narratief: De aanname dat huiselijk geweld een woekerende epidemie is die een gigantisch deel van Amerikaanse huishoudens treft is grootschalig.

"De helft van de vrouwen in de VS wordt mishandeld."

Langley & Levy 1977, Wife Beating: the Silent Crisis

Volgens het op grote schaal geaccepteerde narratief is het merendeel van de huiselijk geweld-epidemie te wijten aan mannen:

"Vrouwen waren zeven tot veertien keer meer geneigd om te rapporteren dat hun liefdespartner hen in elkaar had geslagen, gewurgd had, hen met een wapen bedreigd had of hen probeerden te verdrinken."

Arias et al, .2002

Realiteit: Allereerst, huiselijk geweld treft een minderheid van stellen. Afhangend van de methode en steekproeven maken tussen de 85 en 99% van Amerikaanse stellen geen enkele vorm van huiselijk geweld mee.

Elke 14.6 seconde wordt een man zwaar mishandeld door zijn vrouw/vriendin

Daarbij zijn mannen lang niet de enige daders van huiselijk geweld, in tegendeel zelfs. Unilateraal geweld (t.w. niet wederkerig geweld) wordt vaker gepleegd door vrouwen dan door hun echtgenoten:

"70% van de daders van unilateraal echtelijk geweld is vrouw.

Whittaker et al., 2007 CDC national survey

De hogere prevalentie van door vrouwen gepleegd huiselijk geweld geldt ook voor zware mishandeling:

• 10% van getrouwde stellen en 13% van samenwonende stellen rapporteerden dat vrouwen zwaar geweld gebruikten als de mannelijke partner niet gewelddadig was (mannenmishandeling).

• Het omgekeerde patroon (vrouwenmishandeling) lag op 6-7%.

Dus, mannenmishandeling was ongeveer twee keer zo hoog als vrouwenmishandeling.

Stets and Strauss, 1989/1992

In de meest omvattende studie naar huiselijk geweld ooit uitgevoerd (een meta-analyse van een steekproefomvang van 64.000 proefpersonen) luidde de conclusie dat:

"Vrouwen iets meer geneigd waren om geweld te gebruiken dan mannen" d'=.05

Archer, 2000

Het interessante daaraan is dat de prevalentie van door vrouwen gepleegd huiselijk geweld meer uitgesproken is in de jongere generaties zoals aangetoond in een studie uitgevoerd onder studenten (19 landen - 9549 proefpersonen).

"Gemiddeld had geweld door vrouwelijke partners een 21% hogere incidentie dan geweld door mannelijke partners."

Douglas and Strauss, 2006

Hoewel de mythe dat huiselijk geweld hoofdzakelijk door mannen gepleegd wordt nog steeds op grote schaal wordt geaccepteerd, erkennen zelfs feministen dat vrouwen de voornaamste daders van huiselijk geweld zijn.

"Het zijn de vrouwen die mishandelen, even veel of meer dan mannen."

Betty Friedan, It Changed My Life: Writings on the Women's Movement

Bevestigende dat de hoogste prevalentie van huiselijk geweld door vrouwen wordt gepleegd en elke mannelijke invloed compleet uit de vergelijking halend zijn er de statistieken over lesbisch geweld. Lesbische stellen hebben de hoogste mate van geweld, ongeveer 50% hoger dan de prevalentie van geweld in heteroseksuele stellen.

"Met een levenslange prevalentie van verkrachting, fysiek geweld of stalking door een liefdespartner richtten we ons voor het eerst op het maken van slachtoffers per seksuele oriëntatie. De prevalentie van het maken van slachtoffers was 43,8 voor lesbische vrouwen."

CDC 2010 National Intimate Partner and Sexual Violence Survey

Conclusie: huiselijk geweld is niet zo welig tierend als wordt afgeschilderd. Meer dan 95% van de stellen rapporteren geen partnergeweld (Laroche 2005). Vrouwen zijn vaker dader dan mannen in het geval van de minderheid van stellen waar geweld plaatsvond. Deze trend verergert en we observeren meer door vrouwen gepleegd geweld bij de jongere generaties.

Een factor waarom mannen minder molesteren dan vrouwen is waarschijnlijk het sterke taboe dat ligt op het slaan van vrouwen door mannen:

"Slechts 2% van Noord-Amerikaanse mannen zijn het ermee eens dat 'het ok is om je vrouw te slaan om haar in toom te houden'.

Simon et al., 2001

Daartegenover; vrouwen die mannen slaan lijkt geen taboe te zijn. Dergelijk gedrag wordt eigenlijk positief waargenomen door de meeste getuigen die het zien als een teken van empowerment of onschadelijke zelfverdediging. Kijk naar dit interessante sociale experiment waar vrouwen mannen (in een park) slaan en de bemoedigende reacties van de getuigen:

Vergelijk dit eens met de omgekeerde situatie waar een stel (uitgebeeld door acteurs) in een park in Londen in een verhitte ruzie terechtkomen en de man zijn vriendin fysiek begint te mishandelen. Omstanders, mannen en vrouwen, merken dit direct op en komen in actie:

2/Vrouwen Zijn Slachtoffer van Verkrachting

Narratief: Volgens feministische stemmen die grootscheeps door de mainstream media weerklinken ondergaat de westerse wereld een verkrachtingsepidemie die voortkomt uit een diepgewortelde 'verkrachtingscultuur'. In wezen zijn alle mannen verkrachters, op zijn minst in aanleg of nog net niet in werkelijkheid.

"Mannen, over het geheel genomen, hebben een verkrachtingsschakelaar. Alle mannen zijn tot verkrachting in staat."

Greg Laden

De verstrekte 'getallen' om de 'verkrachtingsepidemie' te onderbouwen zijn zorgwekkend.

Naar vermeend loopt een Amerikaanse vrouw 26% kans om in haar leven verkracht te worden. De situatie op campussen is zelfs erger: naar vermeend zullen 1 op de 5 vrouwen tijdens hun studie aangerand worden. Bijvoorbeeld, het aantal verkrachtingen in Berkeley werd geschat op 3000 zaken per jaar (Gilbert 2005). Dus met 20.000 studentes gedurende een gemiddelde periode van 4 jaar ligt het algehele aantal verkrachtingen hoger dan 50%.

Realiteit: In het geval van Berkeley: Van de geraamde 3000 verkrachtingen per jaar zoeken elk jaar slechts 40-80 studenten hulp bij het centrum voor counseling na verkrachting en slechts twee vrouwen doen aangifte bij de politie. (Dat is een aangifte, geen veroordeling.)

Toen de slachtoffers van Koss direct werden gevraagd;
- geloofde 73% die ongewenste seks hadden geprobeerd niet dat ze verkracht waren
- 42% later seks had met de man die hun "verkrachtte".

Dutton, 2008

Cal State Fullerton Ondergoed-wedstrijd: lente-editie 2016

Als het aantal verkrachtingen op campussen hoger dan 50% lag, denkt u dan dat studentes deel zouden nemen aan 'ondergoed-wedstrijden', zoals diegene afgebeeld op de rechter foto?

De opgeblazen verkrachtingsepidemie op Berkeley is niet een alleenstaand geval. Het rapport over Violent Victimization of College Students is gebaseerd op feitelijke politie-aangiften (geen vorderingen) en schetst een heel ander beeld dan het Berkeley-narratief.

"Tussen 1995 en 2002 constateerde het ministerie van Justitie dat zes verkrachtingen of aanranding per duizend per jaar plaatsvonden. Dat betekent een jaarlijks aantal van 2,5% van verkrachtingen.

DOJ - report about Violent Victimization of College Students

Daarbij tonen dezelfde statistieken van het ministerie van Justitie dat het algehele aantal verkrachtingen sinds 1995 sterk is gedaald, het aantal verkrachtingen of aanranding van vrouwen is met ongeveer 60 procent afgenomen.

Het interessante daaraan is dat analyses van verkrachting bijna altijd focussen op vrouwenverkrachting, alsof mannenverkrachting niet zou bestaan. In feite bestond mannenverkrachting tot 2013 niet bij wet. Voor die tijd sloot de FBI-definitie van verkrachting mannen expliciet uit van de telling van slachtoffers:

[verkrachting is' "de vleselijke kennis van een vrouw gewelddadig en tegen haar wil."

UCR - FBI

Toen eenmaal de nieuwe definitie werd toegepast en mannen niet van aanranding of als potentiële verkrachtingsslachtoffers werden uitgesloten gaven de door het CDC (het Amerikaanse Centrum voor de Beheersing van Ziekte) verstrekte getallen een veel evenwichtiger beeld:

"Het aantal niet consensuele seksuele contacten werd in wezen gelijk getrokken, met 1,270 miljoen vrouwen en 1,267 miljoen mannen die beweren slachtoffer te zijn van seksueel geweld."

CDC

De nieuwe definitie rekent gevallen mee van mannen die gedwongen werden om te 'penetreren'. Vanwege culturele factoren nemen we doorgaans aan dat als een man een erectie heeft dat hij seks wil. Per slot van rekening zijn alle mannen seksueel onverzadigbaar, nietwaar?

Dus, stelt u zich even voor dat we dezelfde logica op vrouwen toepassen, wetende dat een aantal vrouwen tekenen van fysiologische opwinding tijdens een verkrachting tonen:

"Ik heb meer jonge vrouwen met deze kwestie bijgestaan dan ik kan tellen... Heel weinig studies zijn gedaan naar orgasmes tijdens verkrachtingen, maar onderzoek tot nu toe toont percentages van 10 tot meer dan 50% die dit meemaken."

Popular Science

Groepsleider McCormik werd schuldig bevonden in een zaak die 12 minderjarige gedetineerden, die een rechtszaak aanspanden vanwege seksuele en fysieke mishandeling, betrof

In beide gevallen zijn tekenen van fysiologische opwinding geen bewijs van instemming. Als een man niet opgewonden is zijn er vele manieren om het kunstmatig op te wekken.

Dit punt wordt verduidelijkt door de volgende Zuid-Afrikaanse zaak van drie vrouwen die een man kidnapten, hem drie dagen lang vasthielden en hem groepsgewijs verkrachtten terwijl ze hem dwongen Viagra en energiedrankjes in te nemen. Dit was het 5e dergelijke voorval van ontvoering en groepsverkrachting van een man door een vrouwentrio in Zuid-Afrika in in een paar jaar tijd.

De CDC-studie die aantoont dat seksueel geweld gelijk is verdeeld tussen mannen en vrouwen schetst niet het gehele beeld omdat de gegevens van gevangenissen en huizen van bewaring niet in hun rapport zijn meegenomen.

Vergeleken met de rest van de samenleving tonen gevangenissen een hele hoge mate van seksueel geweld met een prevalentie variërend tussen 9 en 23%, afhankelijk van de bronnen.

Hoewel gangbare opvattingen verkrachting in gevangenissen afschilderen als een man-op-man misdaad onthullen de paar survey-onderzoeken over aanrandingen in gevangenissen onverwachte resultaten:

"Deze survey-onderzoeken haalden het tegenovergestelde van wat we gewoonlijk denken dat waar is, boven water. Vrouwen waren meer kansrijk om mishandeld te worden door vrouwelijke medegedetineerden en mannen door bewakers, en velen van deze bewakers waren vrouw.

Bijvoorbeeld, van de jeugdigen die seksuele misdragingen van het personeel rapporteerden waren 89 procent jongens die mishandeling door een vrouwelijk personeelslid rapporteerden. In totaal rapporteerden gedetineerden een huizenhoog aantal incidenten met seksueel misbruik, t.w. 900.000."

Stemple and Mayer, 2014

Het aantal van het totaal van aanrandingen gepleegd in Amerikaanse gevangenissen komt direct van het ministerie van Justitie en doet het aantal gepleegde aanrandingen buiten de gevangenissen verbleken:

"Volgens cijfers die seksueel misbruik in gevangenissen omvatten, worden meer mannen dan vrouwen in de VS verkracht.
In 2008 was de schatting dat 216.000 gedetineerden aangerand werden terwijl ze vastzaten, volgens cijfers van het ministerie van Justitie en vergeleken met de 90.479 verkrachtingszaken buiten de gevangenissen."

The Guardian

3/Vrouwen Verdienen Minder Dan Mannen

Narratief: Feministen en de mainstream media herhalen al decennialang dat vrouwen minder betaald krijgen in vergelijking met mannen. Zelfs Barack Obama tijdens zijn State of the Union-toespraak in 2016 herhaalde het feministische mantra dat volgens dat mantra "vrouwen 77 cent van iedere dollar die een man verdient krijgt". Dit wordt natuurlijk als 'regelrecht bewijs' van systemisch seksistische vrouwendiscriminatie hooggehouden.

Realiteit: Laten we eerst opmerken dat gezegd werd dat in de jaren 70 vrouwen 65% van wat de mannen verdienden ontvingen. Vandaag is dat getal ongeveer 80%. Dus wat de salariskloof dan ook veroorzaakt, het is sinds de 70er jaren smaller geworden.

Obama's cijfer - 77% - is simpelweg het verschil in gemiddeld jaarlijks inkomen van fulltime mannelijke en vrouwelijke werknemers. Het komt neer op het vergelijken van appels met peren, daar het geen rekening houdt met de verschillen in beroepen, posities, opleiding, hoe lang de functie bekleed is en het aantal werkuren per week.

Als zulke relevante factoren worden afgewogen dan vernauwt de salariskloof zich tot het punt dat het verdwijnt. In sommige landen is de salariskloof, zoals in het VK, omgekeerd, meer dan dat het verdwijnt.

"Als uurtarieven met elkaar vergeleken worden zo onthult een recent Brits survey-onderzoek, dan is de salariskloof van 20 tot 40 jaar oud omgekeerd. Cijfers samengesteld door de Press Association tonen dat tussen de 22 en 29 jaar oud een vrouw doorgaans £1,111 per annum meer verdienen dan haar mannelijke evenknieën. De omgekeerde salariskloof zet zich voort voor werknemers tussen de 30 en 39 jaar met vrouwen die 0,2% meer dan mannen verdienen."

The Guardian

Deze cijfers houden alleen rekening met het uurloon en laten het feit achterwege dat mannen en vrouwen niet op dezelfde manier werken.

Hieronder vindt u factoren die over het algemeen mannen in de kaart spelen en helpen verklaren waarom mannen meer verdienen. Het toont aan dat mannen meer geld verdienen niet omdat ze bevoorrecht zijn maar omdat hun werkbijdrage anders is. Deze lijst werd gecomplileerd uit Warren Farrels geweldige boek Why Men Earn More: The Startling Truth Behind the Pay Gap - and What Women Can Do About It:

• Mannen worden meer aangetrokken door beter betaalde functies in de technologie en harde wetenschappen (bijv. ingenieur olie-industrie).
• Mannen kiezen voor meer risico, beter betaalde functies met een groter veiligheidsrisico van bedrijfsongevallen en sterfte (bijv. olieplatform-werknemer, dakdekker en houtkap).
• Mannen zijn meer bereid om buiten in een oncomfortabele, fysiek veeleisende werkomgeving te werken (de bouw, olieplatform-werknemers, commerciële visvangst, houtkap).
• Mannen zijn meer bereid om veeleisende, intensieve banen te kiezen waarvoor je je aan het eind van de dag niet kunt afmelden (bijv. corporate advocaat, hoge functionarissen in het Witte Huis) dan vrouwen.
• Mannen selecteren banen met een beter salaris, maar met minder persoonlijke voldoening (accountant).
• Mannen selecteren banen met meer financieel en emotioneel risico (bijv. durfkapitalist).
• Mannen zijn meer bereid om de slechtste ploegendiensten tijdens de ergste uren te draaien dan vrouwen.
• Mannen kiezen vaker voor beter betaalde subdomeinen (bijv. chirurgie en anesthesiologie).
• Mannen zijn meer bereid om in vuile of onplezierige omgevingen met minimaal menselijk contact te werken (bijv. gevangenisbewaarder, staalarbeider, vrachtwagenchauffeur).
• Mannen werken gemiddeld meer uren per week en meer weken gedurende het jaar.
• Mannen investeren vaker in het actueel houden van hun vaardigheden met een grotere financiële opbrengst (bijv. een master in informatica vs een master in educatie) dan vrouwen.
• Mannen hebben meer jaren van onafgebroken ervaring in hun huidige beroep.
• Mannen zijn minder vaak afwezig op het werk dan vrouwen (doktersbezoeken, ziektedagen, vrije dagen opnemen wanneer kinderen ziek zijn, enz.).
• Mannen zijn meer bereid om langere reistijden te tolereren dan vrouwen.
• Mannen zijn meer bereid om overgeplaatst te worden, met name naar ongewilde locaties op verzoek van hun bedrijf.
• Mannen zijn gemiddeld meer bereid om extensief te reizen voor het werk dan vrouwen.
• Mannen zijn meer bereid om het risico van een variabel inkomen te nemen, bijv. om per opdracht te werken vs een vast salaris dan vrouwen.
• Mannen presteren vaker meer output, bijv. wetenschappelijke onderzoeksartikelen voor hoogleraren.

De diagram hieronder belicht het eerste punt behandeld in de lijst hierboven en toont aan hoe mannen overwegend voor zeer goed betaalde carrières kiezen terwijl vrouwen overwegend kiezen voor minder goed betaalde banen:

Best en slechtst betaalde baan per sekse en gemiddeld loon

Uiteindelijk moesten zelfs de feministen terugkomen op de jarenlange propaganda en tenslotte toegeven dat de salariskloof grotendeels te wijten valt aan de keuzes van vrouwen:

"De American Association of University Women (AAUW) heeft eindelijk toegegeven dat de 'salariskloof' hoofdzakelijk veroorzaakt wordt door de keuzes van vrouwen, niet discriminatie."

Leadership Institute

Dit op de schreden terugkeren is echter iets dat slechts met de mond beleden wordt, daar de mythe rond de salariskloof nog steeds op grote schaal wordt verspreid in de mainstream media, de academische wereld en scholen.

4/Mannen Zijn Kindermisbruikers

Narratief: Mannen zijn van nature gewelddadig. Ze meppen hun vrouwen en ze ranselen hun kinderen af. Kahneman en Tversky (1982) noemden dit een 'representatieve vuistregel', waar de mishandelaars kenmerken van mannelijkheid bezitten en alleen zij vormen een risico voor het kind.

Realiteit: In werkelijkheid trekken twee grote studies naar geweld tegen kinderen bijna dezelfde conclusies; Moeders zijn gewelddadiger tegen hun kinderen dan vaders.

kinderen worden bijna drie keer zoveel blootgesteld aan geweld door hun moeders

• 4.3% blootgesteld aan zwaar geweld van een man jegens de vrouwelijke sekse

• 11.4% blootgesteld aan zwaar geweld van een vrouw jegens de mannelijke sekse

McDonald et al., 2006

In een survey-onderzoek van Health Canada uit 2001 werd geconstateerd dat vrouwen regelmatiger 4 van de 5 soorten geweld plegen dan vaders:

Biologische moeders (in vergelijking met biologische vaders) hebben meer kans om de beargumenteerde dader te zijn van:

• fysieke mishandeling (47% vs 42%)

• verwaarlozing (86% vs 33%)

• emotionele mishandeling (61% vs 55%)

• veelvoudige categorieën (66% vs 36%).

De biologische vader is de meest waarschijnlijke dader van seksueel misbruik (15% vs 5%).

Dutton, 2008

Een Amerikaans survey-onderzoek naar kinderverwaarlozing uitgevoerd in 2004 onder meer dan 700.000 individuen liet een nog grotere seksekloof zien dan het Canadese onderzoek: het constateerde dat moeders twee keer zo vaak dan vaders hun kinderen mishandelden.

Uit het oogpunt van prevalentie en de mate ervan valt door moeders gepleegde mishandeling van kinderen hoger uit. Volgens dat Amerikaanse onderzoek uit 2004 was 30,5% van alle zaken van kinderen die in 2003 stierven aan mishandeling veroorzaakt door de moeder en 18,2% door de vader.

Het feit dat moeders meer tijd besteden aan de opvoeding van kinderen dan vaders is waarschijnlijk zonder twijfel een factor, maar deze gegevens verdrijven de mythe dat mannen overwegend wreed tegen kinderen zijn.

5/Beschuldigster = Slachtoffer

Andrea Dworkin

Narratief: Als het aankomt op zaken zo persoonlijk en gevoelig als seksueel misbruik dan hebben vrouwen geen reden om te liegen. In feite vergt het veel moed om de schaamte te overwinnen en dergelijke pijnlijke herinneringen te delen.

Realiteit: Mannen en vrouwen liegen beiden. Dit verslechtert wanneer het rechtstelsel de beschuldiger verregaand beschermt en de beschuldigde partij zijn meest elementaire rechten ontneemt en tenlasteleggingen ongedaan maakt waar de bewijslast bij de verdachte komt te liggen in plaats van de beschuldiger. Het concept van 'onschuldig totdat het tegendeel is bewezen', dat eeuwenlang zegevierde, is op zijn kop gezet. Vele mannen worden heden schuldig geacht totdat het tegendeel is bewezen, een afschuwelijk totalitaire verdraaiing.

Nu worden vrouwen aangemoedigd door maatschappelijk werkers en advocaten om beschuldigingen te uiten tegen hun partners en echtgenoten, ze krijgen financiële stimuleringsmaatregelen (een huis, alimentatie), ze zijn volkomen anoniem (terwijl de naam van de verdachte op grote schaal bekend wordt gemaakt), ze zijn immuun voor vervolging wegens het uiten van valse beschuldigingen, familierechtbanken reiken lagere maatstaven voor bewijs aan, en meer.

Papers over het politiek gevoelige onderwerp van valse beschuldigingen van verkrachting zijn schaars, maar ze bestaan desondanks:

"De socioloog Eugene J. Kanin van Purdue University constateerde dat gedurende een periode van negen jaar '41% van het totaal aan verworpen verkrachtingszaken officieel vals werden verklaard', "dat houdt in dat middels de bekentenis van de aanklaagster er geen verkrachting had plaatsgevonden en de aanklacht derhalve vals was.

Een vervolgstudie van een universiteit constateerde dat 50% van de beschuldigingen vals waren, opnieuw puur door de herroeping van de beschuldigster.

Niet ingetrokken beschuldigingen plaatsen absoluut het werkelijke percentage valse beschuldigingen veel hoger. Kanin concludeerde dat 'deze valse beschuldigingen drie belangrijke functies lijken te dienen ten bate van de aanklagers: het verstrekken van een alibi, het streven naar wraak, en het verkrijgen van sympathie en aandacht'."

Stephen Baskerville, The New Politics of Sex

Hier volgen twee voorbeelden van schaamteloze en volledig gedocumenteerde valse beschuldigingen. Het eerste voorbeeld is een cheerleader die de politie belt en beweert dat haar vriend haar wurgde en mepte. De politie staat op het punt op de man te arresteren wanneer hij een video verschaft die toont dat waarachtig precies het tegenovergestelde had plaatsgevonden:

In het tweede geval dreigt de vriendin van een jonge advocaat om hem valselijk te beschuldigen van huiselijk geweld teneinde hem uit hun huis te krijgen:

Hoeveel andere zaken zijn er waar mannen geen bewijs van valse beschuldigingen verzamelden en in de gevangenis belandden, uitsluitend gebaseerd op valse beschuldigingen?

Een kritische factor als men liegt tegen de autoriteiten is of de leugen geloofd wordt of niet. De volgende paper beoordeelde de vooringenomenheid van de autoriteiten in zaken van huiselijk geweld, afhankelijk van het feit of de dader vrouw of man was:

• Als een vrouw de politie belde om huiselijk geweld te melden dan werd de man in 41,4% van de zaken bevolen om het huis te verlaten. Als een man belde werd de vrouw in 0% van de zaken bevolen het huis te verlaten.

• Als een vrouw belde, dan werd de man bedreigd met ogenblikkelijke arrestatie in 28,2% van de zaken. Als een man belde dan werd de vrouw in 0% van de zaken bedreigd met arrestatie.

• Als een vrouw belde, dan werd de man in 10,7% van de gevallen bedreigd met arrestatie op een later tijdstip. Als een man belde, dan werd de vrouw in 0% van de gevallen bedreigd met arrestatie op een later tijdstip.

• Als een vrouw belde, dan werd de man in 15,2% van de gevallen gearresteerd. Als een man belde, werd de vrouw in 0% van de gevallen gearresteerd. In 12,1% van de gevallen als de man belde, werd hijzelf gearresteerd.

1985 US National Family Violence Survey, carried out by Murray A. Straus and Richard J. Gelles

Deze survey-onderzoeken tonen dat het zeer onwaarschijnlijk is dat mannen door hun echtgenotes gepleegd geweld (verkrachting, huiselijk geweld, kindermishandeling) rapporteren omdat ze in het beste geval niet geloofd zullen worden en in het slechtste geval zijn zij diegenen die achter de tralies belanden. Het interessante daaraan is dat dat precies is wat vele vrouwen beweren dat wat er met hen gebeurt als zij verkrachtingen rapporteren.

Anderzijds worden vrouwen aangemoedigd om aangifte te doen omdat hun verdachtmakingen (waar of vals) eerder worden geloofd en zelfs als de aantijging vals is, zullen ze niet geconfronteerd worden met wettelijke repercussies.

Het resultaat is dat alle bovenstaande statistieken waarschijnlijk bevooroordeeld zijn doordat mannen te weinig rapporteren en vrouwen te veel. Rekening houdende met deze vooringenomenheid in het rapporteren doet de prevalentie van huiselijke geweld, kindermishandeling en verkrachting door vrouwen verder toenemen.

Een voorbeeld dat de zeer Machiavelliaanse effecten van feministische leugens belicht: pleegzorg. Deze instellingen zijn, in theorie, opgezet om kinderen te beschermen tegen mishandeling die thuis wordt ondervonden.

De prevalentie van valse verdachtmakingen over kindermishandeling tijdens voogdijgeschillen is opvallend hoog: 55%. Dus de meerderheid van de gevallen zijn in het beste geval verdraaid, in het slechtste geval puur verzonnen.

Maar valse aantijgingen over kindermishandeling kan leiden tot een zeer reële plaatsing van een kind in de pleegzorg die tot dan toe een vredig leven had, vrij van verwaarlozing en geweld. In de pleegzorg zal het kind waarschijnlijk een veel minder vredig leven ondervinden:

" [Er is] 10 keer meer fysiek geweld en kinderen worden meer dan 28 keer zoveel seksueel misbruikt in tehuizen.

Stephen Baskerville, The New Politics of Sex:

Het is toch wel ironisch (en beslist tragisch) dat het resultaat van feministische overdrijving van kindermishandeling in het gezin de facilitering is van het uit huis plaatsen van kinderen met een veilig thuis en dan in pleegzorginstellingen geplaatst worden waar het kind zeer waarschijnlijk mishandeling zal ondervinden.

Conclusie

Verkrachting, huiselijk geweld en kindermisbruik is beperkt tot een klein deel van de bevolking en de cijfers laten in het algeheel een globale afname zien. Het is ook duidelijk dat de salariskloof voor het grootste deel vertekend is. Mannen en vrouwen verdienen hun geld, verkrachten, beuken erop los en misbruiken hun kinderen in vergelijkbare verhouding.

Dit is een heel belangrijk punt en moet elke vorm van seksegeoriënteerde generalisaties voorkomen. Cijfers tonen aan dat een laag percentage volwassenen wel degelijk gewelddadig handelt. De belangrijkste voorspellende factoren voor dergelijk gedrag hebben weinig te maken met sekse, maar hangen sterk samen met factoren zoals persoonlijkheidsstoornissen, negatieve emotionaliteit, doorstaan trauma in de kindertijd, etc.

Uit het oogpunt van geweld en salaris is ondanks deze gelijkheid der seksen de opgaande trend van door vrouwen gepleegd geweld in recente jaren noemenswaardig.

Citaat van Andrea Dworkin, feministisch leider en voorvechter van incest en pedofilie - Ik zie graag een man die tot bloedens toe geslagen wordt met een hoge hak in zijn mond gepropt, zoals een appel in de mond van een varken

Men vraagt zich wellicht af of dit niet het resultaat is van feministische leugens die sommige geesten hebben aangetast? Decennialang hebben feministen vrouwen afgeschilderd als slachtoffers: misbruikt, verkracht en gediscrimineerd door mannen. Dit heeft wellicht een golf van rancune, rechten, 'empowerment' en haat onder vele vrouwen losgemaakt wat op zijn beurt heeft geleid tot een toename in mannenverkrachting, kindermishandeling en huiselijk geweld.

Hier ziet u wellicht de terdege Kafkaiaanse aard van de gehele feministische beweging. De feministen fantaseren over een wereld gedomineerd door een verkrachtingscultuur en gewelddadige mannen, maar ze creëren zowat het tegenovergestelde: een wereld waar vrouwen in toenemende mate misdaad en geweld tegen mannen omarmen, de mensen waaraan diezelfde misdaden in de eerste plaats abusievelijk werden toegeschreven.

Er zullen altijd pathologische individuen in de buurt zijn, samen met hun verwoestende ideologieën. Dat kunnen we niet veranderen. Wat we wel kunnen veranderen is hoe we dit probleem waarnemen en hoe we ons erop richten. Dit zijn dezelfde pathologische individuen die revolutionaire bewegingen in het leven roepen door met de beschuldigende vinger te wijzen naar een populatie van zondebokken (de adel, de bourgeoisie, de joden).

Het is een afleidingsmanoeuvre, heel simpel, dat de gerechtvaardigde boosheid van mensen kanaliseert in de richting van de verkeerde schuldige: de zondebok in plaats van de pathologische verborgen machten.

Feministen zeggen tegen vrouwen dat al hun problemen aan mannen te wijten zijn. Deze zondebok-techniek kan heel effectief zijn, omdat het een hele comfortabele leugen aanbiedt, die dan op de ander geprojecteerd wordt en zodoende vrouwen ontslaat van iedere verantwoordelijkheid.

Dit is in hoge mate de kern van het feministische/postmodernistische credo, waar de ander de hel vertegenwoordigt, de ander is de bron van al het lijden, de ander houdt dominantie in. Ik denk dat de boodschap die we kunnen meenemen juist het tegenovergestelde is; laten we ophouden onze eigen zwakheden, angsten en schaamte op anderen te projecteren; laten we ophouden de ander te veranderen met onze willekeurige, despotische en dystopische visie van wat goed is.

Laten we ons richten op het enige dat we eventueel kunnen veranderen - onszelf - en in plaats van het voeden van onze zelfimportantie - of het nu geuit wordt in de vorm van zelfmedelijden, het slachtofferen, grootsheid of schuldgevoel - laten we verantwoordelijkheid nemen voor ons leven en onze samenlevingen en de wereld en onszelf aanschouwen, niet zoals we het willen zien, maar zoals ze zijn. Slechts vanuit een positie van het volledig begrijpen van onszelf en anderen kunnen we ooit hopen op het nemen van de juiste beslissingen dat resulteert in een betere wereld voor allemaal.